I stepped down from the dais
to watch the play- I am acting in.
It goes on without this I
I am sure, it can go on for ever.
I am important, the dais said,
that I am The life, that I am needed
that it would be clueless without me.

దిగిపోయి చూస్తున్నాను.
నేను ఉన్నా లేకున్నా కథ మారదని తెలిసీ
ఏదో ఒకలా కొనసాగుతుందని తెలిసీ
ఆశ్చర్యంగా ఎవరో అన్నారు
వేదికమీదనుండే
నేను చాల ప్రధానమైన పాత్రననీ
కథకి నేను కావాలనీ
నేను లేకపోతే తన పాత్రకీ మాటల్లేకుండా పోతాయనీ

Living
all those hours of words,
in the dark of starry skies
and misty mornings!

నక్షత్రానికి నక్షత్రానికి మధ్య ఉన్న చీకట్లో
చీకటివెలుగుల తొలిసంజల మంచులో
ఎన్నెన్నో గంటలు మాట్లాడుకుంటూ…
జీ వి తం!

The wind blew strong
autumnal leaves airborne
I sat on a sturdy rock
watching them swirl.
What it means to be a leaf,
would a tree ever understand?
Perhaps not
as long as they are together!

నిశ్చలంగా రాయినై నేను చూశాను
పసిమికాంతిలో మెరిసిపోతూ గాలిలో
ఇష్టమొచ్చినట్టు గిరికీలు కొట్టడం…
ఆకుగా ఉండటమంటే ఏంటో
చెట్టుకెప్పుడన్నా అర్థమవుతుందా?
బహుశా కాదేమో
అవి రెండు కలిసి ఉన్నంత కాలం.

Why does it take so long to feel
this Weightlessness?
Or
is it Nothingness?
Or…
Being Nobody.

ఎందుకో మరి
ఇంత సమయం పట్టింది నాకు
ఏమీలేనితనం కూడా ఉంటుందని గుర్తించడానికి
ఎందుకో మరి…
నేనేమీ కానని.