పరిశోషణం

నవంబర్ 2010

అనుకోకుండా ఏదో ఒకరోజు
అంతా ఖాళీ అవుతుంది.
అంచులదాకా నిండి
అతిశయంతో తొణికిసలాడే
ఈ యవ్వన కలశం తెలియకుండానే
నిశ్శబ్దంగా నిండుకుంటుంది.

ఏదో ఒక రోజు
ఒద్దికగా చెక్కిన పువ్వులతో
వయ్యారపు లతల సౌష్ఠవంతో
మెరిసే ఈ సౌందర్య కలశం
వన్నె తగ్గి తెల్లబోతుంది.

అలనాటి ఛాయాచిత్రంలా
జ్ఞాపకాలలో మాత్రం
స్థిరంగా నిలిచిపోతుంది

రచయిత వైదేహి శశిధర్ గురించి: జన్మస్థలం గుంటూరు జిల్లా నరసరావుపేట. నివాసం న్యూ జెర్సీలో. వైద్యరంగంలో పనిచేస్తున్నారు. చాలా కవితలు ప్రచురించారు. ...

2Comments

Add yours

1

మోహన on November 13, 2010 at 9:20 pm

రాలిపోయే ఆకుల్లా దొర్లిపోతుంటాయి రోజులు. కలశంలోని అమృతం ఆవిరై పోతే, చివరకు మిగిలేది కలశం మాత్రమేగదా! కానీ ఈ అమృతం మళ్లీ మరో పాత్రను అంచులదాకా నింపుతుంది. చాలా బావుంది మీ కవిత. – మోహన
2

rama bharadwaj on November 14, 2010 at 12:04 am

జమిలిగా వైదేహీ ఉదయకళలకి,

ఈ సంచికలో వైదేహి కవిత .. ఉదయకళ కవిత కూడా వ్యక్తీకరణ లో వేరే తోవ అయినా…. థీమ్ లో ఇంచుమించుగా ఒకేలాంటి భయాన్ని తమ భావనల్లో తొణికిసలాడించడం కొంచెం ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించింది.

వయసుజారిపోయే వేదన అనేది ఒకటి ఉంటుందని అది ఆడవాళ్ళకే ఉంటుందనీ అన్పించేలా సాగాయి ఈ కవితలు. మగవాళ్ళకి అవసరంలేని ఈ అభద్రత ఇలా ఈ కవయిత్రులకే ఎందుకో?? అమ్మాయిలూ అన్ని వయసుల్లోనూ అంతర్లీనంగా ఒక అందం ఉంటుందనీ..ఒక హుందాతనం ఉంటుందనీ మీరు నమ్మలేకపోవడం ఏం బాలేదు . నా అందం ఏమయ్యిందో అని ఇప్పుడే ఈ చిన్న వయసులోనే బేజారైపోతే ఇహ నడి వయసులోకి అడుగుపెట్టాకా మరింకేం విశ్వాసం ఉంటుందీ ఊహించడానికీ??

అంచేత ఇప్పట్నించే ఈ ముసలి మాటలు ఊహల్లోకి రానివ్వకండి. మీరింకా మంచిమంచి వయసు ఊహలు బోలెడన్ని చేయాల్సే ఉంది:)

రమ.