హవామహల్ దగ్గర బీచికి పార్వతి ఆరేళ్ళ కూతురు మల్లికని తీసుకొచ్చింది. కనుచూపు దూరంలో ప్రదీపు, కొడుకు మహార్ణవ్ చెయ్యి పుచ్చుకుని నడుస్తూ వాడికేదో చెబుతున్నాడు దూరంగా ఏరాడకొండా, కొండమీద సెర్చిలైటు చూపిస్తూ. వాళ్ళిద్దరినీ చూస్తుంటే పార్వతికి ఏ బట్టల దుకాణంలోంచో షోకేసులో వుండే తండ్రీకొడుకుల బొమ్మలు ప్రాణం పోసుకుని నడిచి వచ్చేస్తున్నట్టుంది.
ఆవిడ వాళ్ళవేపు నాలుగడుగులేసి వాళ్ళు దగ్గరికి వచ్చేవరకూ ఆగి నవ్వుతూ పలకరించింది.
పార్వతీ, ప్రదీపూ అన్నదమ్ముల పిల్లలు. ప్రదీపు వుద్యోగరీత్యా ఢిల్లీ వెళ్ళి మూడేళ్ళవుతోంది. స్నేహితుడి పెళ్ళికి వచ్చేడు కొడుకుని తీసుకుని. కొడుక్కి విశాఖపట్నం వూరూ, సముద్రమూ చూపించాలని అతనికి మహా ఉత్సాహంగా వుండింది. అతనికి సముద్రం అనంతం, గంభీరం, అఖాతం – ఎంతో అర్థవంతంగా కనిపిస్తుంది. సముద్రపు ఒడ్డున పెరిగినవారు జీవితాన్ని అర్థం చేసుకోగలరని నమ్ముతాడు ఇదమిత్థమని కారణాలు వివరించలేకపోయినా. అందుకే కొడుక్కి మహార్ణవ్ అని పేరు పెట్టుకున్నాడు.
“రా, ఇక్కడ కూర్చుందాం” అంది పార్వతి. విశాఖపట్నం బీచికి పరిశుభ్రమైన గాలి కోసం రావడం అక్కడి జనాల జీవితాల్లో ఒక ద్వంద్వం. వున్నంతలోనే కాస్త శుభ్రంగా వున్నట్టు అనిపించిన జాగా చూసి ఇద్దరూ కూర్చున్నారు పిల్లలమీద ఓ కన్నేసి వుంచి.
మల్లిక “హా! రావణాసురుడి తల” అంటూ సిమెంటు దిమ్మల వారనున్న ముళ్ళబంతిలాటి ఎండుగుత్తిని అందుకుంది.
“ఏంటదీ” అన్నాడు మహార్ణవ్ కదలకుండా.
“రావణాసురుడి తల. ఇలా గాలిలో వదిల్తే అలా అలా దొర్లుకుంటూ పోతుంది” అంటూ ఇసకలో కొంచెందూరం వెళ్ళి దాన్ని వదిలింది. అది మునివేళ్ళమీద నడుస్తున్నట్టు గాలిలో దొర్లుతూ పోసాగింది.
మల్లిక మహార్ణవ్ చెయ్యి పుచ్చుకుని రా! రా! అంటూ దానివెంట పరుగెత్తసాగింది.
వాళ్ళు పదడుగులయినా వేశారో లేదో, ప్రదీపు కేకేసేడు, “అర్ణవ్, చాలు, వెనక్కొచ్చేయండి ఇద్దరూ” అంటూ.
పార్వతి “ఫరవాలేదులే. దూరం వెళ్ళరు” అంది శాంతంగా.
పిల్లలిద్దరూ వచ్చేశారు వెనక్కి తిరిగి, తిరిగి చూస్తూ. ఆ రావణాసురుడి తల ఎంత దూరం వెళ్తుందో చూడాలని వుంది కానీ ప్రదీపు కేకతో మహార్ణవూ, వాడివెంటే మల్లికా వెనక్కి వచ్చేశారు.
తిరిగొచ్చి మల్లిక తల్లితో “నేను నీళ్ళలోకి వెళ్తాను” అంది.
“పద” అంటూ పార్వతి కూడా లేచి, “నువ్వు ఇక్కడే వుంటావా?” అనడిగింది ప్రదీపుని.
“పద. నేనూ వస్తాలే.” అంటూ అతనూ లేచేడు.
మల్లిక ఇసకలో కూరుకుపోతున్న కాళ్ళు ఒకొకటే కూడదీసుకుంటూ నడకలాటి పరుగుతో ఒడ్డుకి వచ్చింది. ఆవెనకే మహార్ణవ్ కూడా నడుస్తున్నాడు నెమ్మదిగా. వాడికి నీళ్ళలో దిగాలన్న సరదా లేదు.
మల్లిక జరజర పాకుతూ వస్తున్న నీళ్ళని చూస్తూ ముందుకి సాగింది.
“మరీ లోపలికి వెళ్ళిపోకు. ఈ అలల్ని నమ్మలేం.” అంది పార్వతి కూతుర్ని హెచ్చరిస్తూ. ఆ తరవాత ప్రదీపువేపు తిరిగి “ఏమిటి ఆలోచిస్తున్నావు?” అని అడిగింది.
“ఏంలేదు. వీళ్ళు ఎప్పుడు పెరిగి పెద్దవాళ్ళవుతారా, ఎలా తయారవుతారా అనీ,” అన్నాడు.
“ఎప్పుడో ఏమిటి? పెరుగుతూనే వున్నారు కదా పుట్టిందగ్గర్నుంచీ. ఎలా తయారవుతారంటే ఏమో.” అంది పార్వతి తేలిగ్గా.
“అదేమిటి అలా ఆంటావు? మనమే వాళ్ళని తీర్చి దిద్దాలి. వాళ్ళకి మనం నేర్పాల్సినవి చాలా వున్నాయి. మనం కలగజేసుకోకపోతే ముళ్ళడొంకలా తయారవుతారు అడ్డూ అదుపూ లేకుండా. అప్పుడు ఆతప్పు ఎవరిది?”
“సర్వైవల్ స్కిల్. పరిస్థితులని బట్టి వాళ్ళకి అదే వంట బడుతుంది అని నా అభిప్రాయం” అంది పార్వతి మల్లికమీద ఓ కన్నేసి వుంచి.
మల్లిక ఉవ్వెత్తున లేచి పడుతున్న తరంగాల్లో నిల్చుని అరికాళ్ళకింద తొలిచేస్తున్నట్టు జారిపోతున్న నీళ్ళని చూస్తూ గలగల నవ్వుతోంది హాయిగా.
మహార్ణవ్ మాత్రం అలలకి నాలుగు గజాల దూరంలో ఆగిపోయేడు హోరుమంటూ మీది మీదికి వస్తున్న అలలని అందులో గెంతులేస్తున్న మల్లికనీ చూస్తూ.
“రా, అలలు ష్ ష్ మని, రా, రా ” అంది హడావుడి చేసేస్తూ. మహార్ణవ్ అడ్డంగా తలూపేడు పెదిమలు బిగబట్టి “రాను” ఆగకుండా ఒకటి తరవాత ఒకటిగా వచ్చి పడుతున్న అలలు చూస్తూ.
పెద్ద కెరటం వచ్చేస్తోంది. “ఏయ్ చూడు, చూడు” అన్నాడు బెదిరిపోతూ.
మల్లిక అటు తిరిగేసరికి అప్పటికే పెద్ద అల ఒకటి దగ్గరకొచ్చేసి ఒక్క వూపున విరుచుకు పడింది. తుంపరలు మొహంమీద పడకుండా మల్లిక పక్కకి తిరిగి చేతులు అడ్డు పెట్టుకుంది మొహానికి. నడుం వరకూ బట్టలు తడిసిపోయేయి. మల్లిక కిలకిలా నవ్వింది.
మహార్ణవ్ తుళ్ళిపడి మరో అడుగు వెనక్కి జరిగేడు. “నీ పరికిణీ తడిసిపోయింది, ఛీ” అన్నాడు మొహమంతా వికృతంగా పెట్టి.
హీహీహీ అంటూ నవ్వింది మల్లిక, “నాకేం బయ్యంలేదు,” అంటూ గబగబా వచ్చి మహార్ణవు చెయ్యి పట్టుకుని, “రా, రా” అంటూ లాగింది. “నేన్రాను” అంటూ చెయ్యి విదిలించుకుని మరో అడుగు వెనక్కి వేశాడు వాడు.
పార్వతి మల్లికని కేకలేసింది, “వాడు రానంటూంటే, ఎందుకలా లాగుతావు. వూరుకో” అంది. మల్లిక మహార్ణవు చెయ్యి వదిలేసింది. కాని తన పంతం వదల్లేదు, “ఎందుకు రావూ” అంది.
పార్వతి, “ఇంక చాల్లే నీళ్ళలో ఆటలు. పద. ఇద్దరూ గవ్వలేరుకు రండి” అంది వాళ్ళ ధ్యాస మార్చడానికి. ప్రదీపుకి ఆమాటలు మరోలా వినిపించేయి. తన కొడుకు నీళ్ళలోకి దిగడని పార్వతి నిర్ణయించేసినట్టు అనిపించింది. “వాడికేం భయం లేదు. పదరా. బాగుంటుంది. కాళ్ళకింద నీళ్ళు కదులుతుంటే కితకితలు పెడుతున్నట్టు బావుంటుంది” అన్నాడు కొడుకుతో.
పార్వతి నవ్వింది. “బాగుంది నీ మార్కెటింగు చాకచక్యం. వాడికా సరదా వుంటే వాడే వెళ్తాడు కదా.” అంది.
ప్రదీపు తీక్షణంగా చూశాడు పార్వతివేపు. “నువ్వు మొదట్నించీ ఇంతే. మీ నాన్నగారు ఏం చెయ్యమంటే అదే. చదువు అంటే చదవడం, లిటరేచరంటే లిటరేచరు. నీకో బుర్ర వుందనీ, దాన్ని నువ్వు ఉపయోగించుకోవచ్చనీ ఎప్పుడయినా తట్టిందా నీకసలు?” రూక్షణంగా అన్నాడు. కొడుకుమీంచి కళ్ళు తిప్పకుండానే.
పార్వతి తెల్లబోయింది. ప్రదీపు మాటలు అర్థం చేసుకోడానికి రెండు క్షణాలు పట్టింది.
తరవాత నెమ్మదిగా, “నీకెందుకలా అనిపించిందో కానీ మానాన్నగారెప్పుడూ నాఇష్టమే అనేవారు” అంది.
“నువ్వే అన్నావు మీనాన్నగారు లిటరేచరు చదవమన్నారని” అని గుర్తు చేసేడు ప్రదీపు.
“అవును. ‘అన్నారు’ అన్నాను కానీ ‘నాకు అది ఇష్టంలేదు’ అనలేదు కదా. పెద్దవాళ్ళు వాళ్ళకి తోచిన సలహాలు వాళ్ళు ఇస్తారు. అది కూడా తప్పేనా?”
“ఏమో నువ్వు అలా అంటున్నట్టు అనిపించలేదు అప్పట్లో నాకు.”
పార్వతి మళ్ళీ చూసింది అతనివేపు. ఎప్పుడూ లేనిది ఈ వాదనలు ఇప్పుడు ఎక్కడినించి వస్తున్నాయి అన్నట్టుంది ఆ చూపు. ఓక్షణం ఊరుకుని, “మీనాన్నగారు నిన్ను బిజినెస్ చెయ్యమన్నారని నువ్వూ చెప్పేవు కదా” అంది.
ప్రదీపు వులిక్కిపడ్డాడు. కొంచెంసేపు ఆలోచించి, “మేం ఇద్దరం చర్చించుకున్నాం ఏ సబ్జెక్టు మంచిది అన్న విషయం” అన్నాడు.
మాటలతో వచ్చిన చిక్కే ఇది. ఏదో మాటల సందర్భంలో ఓమాట అంటాం. దానికి ఎదుటివారు ఎలాటి టిప్పణి ఇచ్చుకుంటారో మనకి తెలీదు. తెలీదు కనక మనకి వివరణలు ఇచ్చుకునే అవకాశం కూడా లేదు. ఇదుగో ఇలా ఏ పదేళ్ళకో వస్తే రావచ్చు. పార్వతి కళ్ళలో సన్నని హాసరేఖ తృటికాలం మెరిసి మాయమయింది. అది ప్రదీపు దృష్టి దాటిపోలేదు. ఇహ అట్టే పొడిగించడం ఇష్టంలేక ఊరుకున్నాడు.