చేపపిల్లని
గబుక్కున కరుచుకోవటానికి
ముక్కుని చాచి నుంచున్న కొంగల్లా మైకులు
ఎత్తైన గోడల గది నిండా
రకరకాల విదేశీ పెర్ఫ్యూముల రేగు పొదలు
ఎక్కడ కూచుంటావ్
చిట్టచివర వెనకాతల మూసీసిన
తలుపు నానుకుని నిలబడు.

ఎంత దూరంగా ఉంటే ఏం?
తెల్లని లాల్చీలోని ఆ చేతివేళ్ళు
సితార్‌ను మీటగానే నీకు అర్థమైపోతుంది
ఏ గుండె ఆరోగ్యం గురించి
ఆ కార్డియాలజీ ప్రొఫెసర్‌కి
ఎంత తెలుసునో ఏమో గానీ
ఈ కిక్కిరిసిన ఏకాంతంలో
నీ గుండె మాత్రం
ఆ సితార్ మీటే చేతులలో
ధా ఘే తిటకిట తకతిరికిటమని
కొట్టుకుంటూ క్షేమంగా ఉంటుందని

ఎవరికి వారు తన కోసమే ఈ ఆలాపన అనుకుంటూ
సాగుతూ రంగు రంగులుగా వస్తున్న స్వరాల్ని
ఆస్వాదించేస్తున్నారు చూడు
పీచుమిఠాయిని చప్పరించినట్లు
తీన్ తాల్‌లో భాగీశ్వరి
ఆనందం
అర్ణవమైతే-మునిగి
అంబరమైతే-తేలి
ఉన్నట్టుండి
మరుక్షణంలో పీక తెగి కింద పడి పోయే
కోళ్ళలాగా…

ఏమిటి?
వాదనం ఎవరూ అందుకోలేని
వేగం పుంజుకుంది
వ్రేళ్ళు తీగల్ని మీటుతున్నాయా
తీగలే వచ్సి వ్రేళ్ళకు తగులుతున్నాయా
తబలా పూర్తిగా ఆగిపోయింది
బిర్ర బిగిసిపోయిన శ్రోతలు
వాదకుడి కపోలాల అశ్రుధారలు!
ఆయన ఎక్కడో చూస్తున్నాడు…

తను పుట్టిన కొద్ది రోజుల్లోనే
తన తల్లిని వదిలేసి
ఎవరినో చేసుకుని వెళ్ళిపోయిన తండ్రి
స్వర్గంలో దేవుడి తోట ఈడెన్^*లో
తన తల్లిని మళ్ళీ కన్నెగా కలుసుకున్న దృశ్యాన్ని-
తాను ఈ జీవితమంతా ఎదురుచూసిన కలయికని
చూస్తున్నాడా!

తల ఒంచుకుని
“సంగీతమే లేకపోతే బతుకు ఎంత పొరపాటయిపోయేది!”^**
ఒప్పేసుకుని
తల తాటిస్తూ నిశ్శబ్దంగా
శౌచాలయం వైపు నడు!

(^*ఈ కవిత కోసం ఈడెన్ స్వర్గంలో ఉన్నాదనే తీసుకున్నాను. ^**Without music life would be a mistake. – Friedrich Nietzsche.)