“నేను బుల్లెబ్బాయి గారింటికి పేరంటానికి వెళుతున్నాను. పాలమ్మాయి వస్తే ఈ నెల జీతం ఇవ్వండి.” అంటూ బల్ల మీద ఏభై రూపాయిల నోటు పెట్టింది మా ఆవిడ సత్యవతి. పిల్లల పరీక్ష పేపర్లు దిద్దుతున్న వాణ్ణి తలెత్తి చూసి, అలాగే నన్నట్లు తలూపుతూ ఏమిటి విశేషమన్నట్లు చూశాను.

“అనసూయమ్మగారు గౌరీ వ్రతం పట్టిందట. పసుపూ, కుంకుమకని పిలిచారు. అన్నట్లు చెప్పడం మరిచాను. భీమవరం నుండి మీ ఫ్రెండు వెంకటరత్నం వచ్చాడట.” పట్టు చీర సవరించుకుంటూ అంది.

వెంకటరత్నం అంటే అనసూయమ్మ తమ్ముడు; వెరసి బుల్లెబ్బాయి బావమరిది. వాడూ, నేనూ కలిసి చదువుకున్నాం. భీమవరం కాలేజీలో వాడు లెక్చెరరుగా పనిచేస్తున్నాడు. బుల్లెబ్బాయంటే మొబర్లీ పేటలో ఎవర్నడిగినా చెబుతారు. పాతికెకరాల పొలమూ, పదెకరాల కొబ్బరితోటా వున్న మోతుబరి. గాంధీబొమ్మ సెంటర్లో పెద్ద బట్టల దుకాణం ఉంది.

“వస్తే వాడే కలుస్తాడులే!” అనేసి నా పనిలో పడిపోయాను. అమలాపురం వచ్చి నన్ను కలవకుండా వెళ్ళడు వెంకటరత్నం. నా మాటలు పట్టించుకోనట్లుగా వెళ్ళిపోయింది సత్యవతి. పేపర్లు దిద్దుతూ టైం తెలియలేదు నాకు. కొంతసేపటికి సత్యవతి పేరంటం నుండి తిరిగొచ్చింది. ఉన్న చోటనుండి కదలకుండా పేపర్లు దిద్దుతున్న నన్ను చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.

“ఏంటి? అప్పట్నుండీ పేపర్లు దిద్దుతూనే వున్నారా?”

“ఊ!”

“పాలమ్మాయి రాలేదా? లేక మీరు మీ లోకంలో పడి ప్రపంచాన్ని మర్చిపోయారా?” చికాగ్గా అంది అక్కడ బల్ల మీద పెట్టిన ఏభై నోటును చూస్తూ.

“వెంకటరత్నం కనిపించాడా?” ఆమె ప్రశ్నకి జవాబివ్వకుండా మాట మార్చాను.

“మీ ఫ్రెండు కనిపించలేదు కాని వాళ్ళావిడ పేరంటంలో కనిపించింది. ఇవాళ పేరంటంలో ఓ పేద్ద విచిత్రం జరిగింది,” కళ్ళు పెద్దవి చేస్తూ అంది. ఏమిటని నేనడక్కుండానే తనే మళ్ళీ చెప్పింది.

“ఇవాళ పేరంటానికి ఆకాశం మేడ పంకజం వచ్చింది. ఆవిణ్ణి చూసి మిగతా ముత్తైదువులందరూ బుగ్గలు నొక్కుకున్నారు. ముత్తైదువుల పేరంటానికి ఈవిడొచ్చిందేమిటాని పంకజాన్ని చూసి అందరూ చెవులు కొరుక్కున్నారు.” సత్యవతికి ఇలాంటి విషయాలంటే ఆసక్తి ఎక్కువ.

ఆకాశం మేడ పంకజం అంటే అమలాపురమంతా తెలుసు. కూచిమంచి అగ్రహారంలో కలక్టారాఫీసు భవనం పక్కనే మేడలో ఉంటుందామె. పంకజం ఇంటి పేరు ఆకాశం. ఊరంతా ఆ మేడని ఆకాశం వారి మేడ అంటారు. అలా ఉత్తి పంకజం కాస్తా ఆకాశం వారి మేడ పంకజంగా మారిపోయింది. ఆ మేడకి అంత పేరు రావడానికి పంకజమే కారణం. పంకజానికి పెళ్ళి కాలేదు. ఒక్కతీ ఆ ఇంట్లో ఉంటుంది. ఉన్న ఒక్కన్నగారూ మద్రాసులో ఉంటాడు. పనివాళ్ళు చాలామందిని పెట్టుకొని పంకజం ఒక్కతే ఉంటుంది. తాత ముత్తాతలిచ్చిన ఆస్తుల్ని చూసుకోడానికి మద్రాసునుండి పన్నెండేళ్ళ క్రితం వచ్చింది. అప్పటికింకా పెళ్ళి కాలేదు. అప్పటికే కాదు, ఇప్పటికీ కాలేదు. పంకజం పొడవుగా, నాజూగ్గా, అందంగా ఉంటుంది. మరీ తెలుపు కాదు కానీ, చామనచాయ కన్నా కాస్త రంగెక్కువ. ఆమెలో ఆకర్షణ నల్లటి తాచుపాములాంటి జడ. ఆమె పొడవాటి జడని చూసి ఆడవాళ్ళే ఆశ్చర్యంగా చూస్తారు. చూడగానే ఇట్టే ఆకర్షించే ముఖం. అన్నింటిని మించి అందరితోనూ కలగోలుపుగా ఉంటుంది. ముఖ్యంగా మగాళ్ళతో.

వూళ్ళో డబ్బున్న మగాళ్ళు కొందరు ఆ ఇంటి చుట్టూనే తిరుగుతారు. డీలక్స్ ధియేటరు వాటాదారు గంగరాజూ, అంబాజీపేట మైనరూ, ఇలా చాలామంది ఆకాశం వారి మేడకి వచ్చి పోతూ ఉంటారు. అందరితోనూ కలిసి పంకజం పేకాడుతుందనీ అంటారు. ఇంతమంది మగాళ్ళ మధ్య పంకజం ఒక్కామే కలుగొలుపుగా ఉండడం ఊరంతా పుకార్లకి పురుడుపోసింది. కొంతమంది మైనరు ఉంచుకున్నాడంటే, ఇంకొందరు గంగరాజు రెండో పెళ్ళాంగా అంటారు. మరికొందరు కాదూ, పంకజానికి బుల్లెబ్బాయంటేనే ఇష్టం అనంటారు. బుల్లెబ్బాయి కూడా భారీ విగ్రహమే! మంచి పర్సనాలిటీ ఉన్నవాడే!

బుల్లెబ్బాయి పొలం పక్కనే ఆవిడ కొబ్బరితోటా ఉండండం వల్ల బుల్లెబ్బాయికి పరిచయం పెరిగింది. మామూలు పరిచయం కాస్తా రోజూ క్రమం తప్పకుండా కలుసుకునే స్థాయికి ఎదిగింది. అదెంతవరకూ వెళ్ళిందంటే బుల్లెబ్బాయి బట్టలకొట్లో ఉంటాడు లేదంటే ఆకాశం వారి మేడలో ఉంటాడని ఏ పసిపిల్లాన్నడిగినా చెప్పేస్తాడు. వీరి గురించి ఊరంతా చెవులు కొరుక్కుంటారు. ఊళ్ళో చాలా అరుగులమీద బాతాఖానీకి వీరే ముడిసరుకు. బుల్లెబ్బాయీ, పంకజాల వ్యవహారం అమలాపురంలో చెట్టుకీ, పుట్టకీ తెలిసినా అనసూయమ్మకి ఎలా తెలియకుండా ఉంటుందాని అందరికీ అనుమానం. ఈ వ్యవహారమంతా తెలిసినా తెలీయనట్లే నటిస్తుందని అందరూ చాటుగా చెప్పుకుంటారు. అనసూయమ్మ పాతకాలం మనిషి. చాందసురాలు. మనిషి మంచిదే కానీ తేడా వస్తే ఊరుకోదు. అలాని ఆవిడ దెబ్బలాటకోరు కాదు. అందుకని ఆడవాళ్ళందరూ ఆవిడ దగ్గర జాగ్రత్తగానే ఉంటారు. ఆవిడ ముందు ఎవరూ నోరు జారరు. ఏదైనా వెనకాలే నసుక్కుంటారు. సత్యవతీ ఆ గుంపులో వ్యక్తే! నా దగ్గర అంటుంది కానీ అనసూయమ్మ దగ్గర నోరిప్పదు. పంకజాన్ని బుల్లెబ్బాయి ఉంచుకున్నాడన్న నిర్ధారణకి సత్యవతెప్పుడో వచ్చేసిందని తరచు నాతో అన్న మాటలు బట్టే గ్రహించాను. కానీ మేమెవరమూ చూసిన పాపాన పోలేదు.

“ఏం? ఆవిడ రాకూడదా?” చర్చకి తెర తీశాన్నేను.

“రాకూడదని కాదు. ముత్తైదువుల పేరంటానికి ఆవిడొచ్చిందేమిటానంతే! అన్నిటికన్నా ఆశ్చర్యం అనసూయమ్మీవిణ్ణి పిలవడం. ఇదే అందరూ అనుకున్నారు.”

“ఆవిడా ముత్తైదువే కదా? ఇందులో ఆశ్చర్యం ఏముంది?” సత్యవతితో వాదించడం నాకిష్టం.

“పంకజం ముత్తైదువెలా అవుతుంది? పెళ్ళా, పెటాకులా? పైగా బుల్లెబ్బాయి ఆవిణ్ణి..” ఇహ పొడిగించలేదు సత్యవతి.

“ఏమో? మనకేం తెలుసు. బుల్లెబ్బాయి ఆవిడకీ తాళి కట్టాడేమో? అందుకే మీ అనసూయమ్మగారూ ఈ పేరంటానికి పిలిచిందేమో?” అమాయకంగా నటిస్తూ సరదాకి అన్నాను.

“ఆ! మీకు తెలిసే ఉంటుంది. చెప్పండి? పెళ్ళి జరిగిందా? వెంకటరత్నం చెప్పాడా!?” పొరపాటున సత్యవతికి దొరికిపోయాననుకున్నాను. ఇలాంటి కబుర్లు సత్యవతి వదిలిపెట్టదు. ఎలాగో అదీ ఇదీ చెప్పి మొత్తానికి తప్పించుకున్నాను.

సత్యవతి మాత్రం నన్ను నమ్మలేదు. నాకు అన్నీ తెలిసి దాస్తున్నానని అనుకుంది. అలా ఆ రాత్రి మా ఇంట్లో ఆకాశంవారి మేడ గురించే చర్చ. నేను అబద్ధాలు చెబుతున్నానని దెప్పిపొడిచింది. నిజం నాకూ తెలీదు. వెంకటరత్నం దగ్గరా నేనెప్పుడూ ఈ ప్రసక్తి తీసుకు రాలేదు. అది వారి కుటుంబ విషయమని నేను వదిలేశాను.

ఆ మర్నాడు వెంకటరత్నం నన్ను కలవడానికి మా ఇంటికొస్తే మరలా ఇదే ప్రసక్తి తీసుకొచ్చింది సత్యవతి. దేవుడి దయవల్ల వెంకటరత్నం అవన్నీ పుకార్లంటూ కొట్టి పారేశాడు.

“ఊరందరికీ ఇలాంటి పుకార్లంటే భలే ఇష్టం. ఓ ఆడా, మగల మధ్య స్నేహానికి అందరూ ఇలాంటి సంబంధం కట్టడం అన్యాయం. పంకజానికి పొలం వ్యవహరాల్లో మా బావ సాయం చేస్తున్నాడు. అంతే! అందర్నీ పిలిచినట్లుగానే మా అక్క ఆవిణ్ణీ పిలిచింది. ఏం పిలవకూడదా?” ఎదురు ప్రశ్నించేసరికి సత్యవతి విస్తుబోయింది. ఇహ పొడిగించలేదు.

“పంకజం ఇంట్లోనే రాత్రిళ్ళు గడుపుతున్నాడని మన పనిమనిషి చెప్పింది. ఈ మధ్యనే పంకజం ఇంట్లో ఫోను కూడా పెట్టించాడట. ఎవరైనా ఇంటికి ఫోను చేస్తే పంకజం నంబరిస్తున్నారనీ చెప్పింది. మీ ఫ్రెండు వెంకటరత్నం అన్నట్లు స్నేహమే అనుకుందాం. రాత్రిళ్ళు కూడా గడిపేంత స్నేహమా? అయినా ఇలాంటివి దాచుకుంటే దాగుతాయా? అయినా నాకెందుకులెండి ఈ వెధవ తలనొప్పి!” అంటూ ఆ రాత్రి పడుకోబోయే ముందు నన్నూ, వెంకటరత్నాన్నీ తిట్టిపోసింది.

పంకజం, బుల్లెబ్బాయిల వ్యవహారం ఊరందరికీ తెలుసు. అందరూ వారి గురించి అనుకుంటున్నారన్న సంగతి బుల్లెబ్బాయికీ, పంకజానికీ తెలుసో తెలీదో ఎవరికీ తెలీదు. ముఖ్యంగా – “అనసూయమ్మకి ఆ మాత్రం తెలియదా? ఆవిడకన్నీ తెలుసు. అదంతా నాటకం,” అంటుంది సత్యవతి.

రెండేళ్ళ తరువాత హఠాత్తుగా పంకజానికి జబ్బు చేసింది. బ్రెయిన్ హెమరేజొచ్చి హాస్పటల్లో జాయిన్ చేశారు. రాత్ర్రంబవళ్ళూ బుల్లెబ్బాయి ఆసుపత్రిలోనే గడిపాడనీ అందరూ అనుకున్నారు. కోలుకుంటోందీ, గండం గడిచిందనుకుంటూండగా పంకజం పోయింది. మద్రాసునుండి పంకజం అన్నగారు వచ్చీ వరకూ శవాన్ని అట్టే పెడతారని అందరూ అనుకున్నారు. కానీ అతను మర్నాటికీ రాకపోయేసరికి ఎవరు దహనం చేస్తారా? అన్న ప్రశ్న తలెత్తింది. శవాన్ని రోజుల తరబడి అలా ఉంచుకోడం మంచిది కాదని అన్నారు. అంబాజీపేట మైనరు చేస్తాడా? డీలక్సు ధియేటరు వాటాదారు గంగరాజు ముందుకొస్తాడా? లేదా బుల్లెబ్బాయి కానీ, వేరెవరైనా నడుం కడతారా? అని యధావిధి చెవులు కొరుక్కున్నారు. పంకజం పోయాక మైనరు ఓ సారి పరామర్శించి వెళ్ళాడంతే! మరలా అయిపూ పత్తా లేడు. గంగరాజూ అదే తీరు. బుల్లెబ్బాయి ఆసుపత్రిలో ఉండి చూసినా, మనిషి పోయాకా అనసూయమ్మ వెళ్ళనిస్తుందాని అనుకున్నారు. గాంధీబొమ్మ రిక్షా సెంటరు దగ్గర్నుండి, కాలేజీ మా స్టాఫ్ రూం వరకూ అందరికీ గత రెండ్రోజులుగా ఇదే చర్చ.

అందరి అనుమానాలకీ తెర దించుతూ చివరకి బుల్లెబ్బాయే పంకజానికి దహనం చేయడానికి ముందుకొచ్చాడు. అంతే ఊరంతా వేరే రకం పుకార్లు మొదలయ్యాయి. పంకజానికి దహనం చేస్తే ఇంటి గడప తొక్కడానికి వీళ్ళేదని అనసూయమ్మ అరిచిందనీ, పరువూ, ప్రతిష్టా మంట గలుస్తుందనీ, కూతురుకి సంబంధం ఇవ్వడానికి ఎవరూ ముందుకు రారనీ నానా రభసా చేసిందనీ ఎవరో చెప్పగా విన్నానని సత్యవతీ నాతో అంది.

ఎవర్నీ లక్ష్య పెట్టకుండా చివరికి బుల్లెబ్బాయే పంకజానికి దహన సంస్కారం చేసాడు. ఎందుకో అనసూయమ్మ మాత్రం పంకజాన్ని చూడ్డానికి వెళ్ళలేదని విన్నాను. దాంతో ఒక్క సారి బుల్లెబ్బాయి హీరో అయిపోయాడు.

దహనం అయ్యాక పదిరోజులూ ఆకాశం వారి మేడలో ఉండి అక్కడే మిగతా కార్యక్రమాలు నిర్వహించాడని తెలిసింది.

కొంతమంది బుల్లెబ్బాయి తెగువకీ, మానవత్వానికీ మెచ్చుకుంటే మరికొందరు అనసూయమ్మని విలన్ని చేసేసారు. ఆవిడే ఇంటికొస్తే చచ్చి పోతానని బెదిరించిందనీ అందుకే గతిలేక ఆకాశం వారి మేడ లోనే ఉండిపోయాడనీ బుల్లెబ్బాయిపై సానుభూతి చూపించారు.

మంచో, చెడో బుల్లెబ్బాయి చేసిన పనికి మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాను. పంకజానికీ, బుల్లెబ్బాయికి మధ్య సంబంధం పక్కన పెడితే, తోటి మనిషి పోయాకా ఆ మాత్రం సానుభూతి చూపించిన బుల్లెబ్బాయి తీరు నచ్చింది నాకు.