“ఇహనో, ఇప్పుడో వచ్చేస్తారు వీళ్ళు
ఇదిగో బాబూ! మరికాసేపు ఉండకూడదూ?
ఒక్కత్తినే కదూ ఇంత పెద్ద ఇంట్లోనూ…”
సర్దుక్కూచుంటాడు ఆఖరి అవకాశంగా
గోడగడియారాన్ని గద్దిస్తున్నట్టుగా
ఇంకాసేపు చూస్తే అద్దాల వెనక బొమ్మలు
అరిగిపోతాయేమో అన్నట్టుగా
“దాటిపోయారు ఆ మనుషులు, ఆరోజులిలా ఉండేవా?
ఏ నలభయ్యేళ్ళో అవదూ, ఆయన కూడా… హూఁ
ఇదిగో నా చేతులు, వణక్కుండా పట్టుకోలేను దేన్నీ
మజ్జిగన్నం ఒలకబోసేస్తాననీ…
పనిపిల్లే పెడుతుంది చెంచాతో రోజూ,
తల్లెవరో, పిల్లలెవరికో?
మా అమ్మ పోయేనాటికి ఇంతపిల్లని…”
సాయంత్రపు దీపం పెట్టే వేళకి
ఎందుకో? రోజూ సరిగ్గా దీపాల వేళకే
గూట్లో చిలక్కి గుబులెత్తి
వినేవాళ్ళొకరుంటే ఇక అదొక ధోరణి
వాచీలో వెలిగే అంకెల కన్నా
ఆవిడ మంచం కింద –
సగం తిన్నాక జారిపోయిన అరటిపండు పైని చీమల కన్నా
కిటికీ లోంచి కనపడే బస్టాప్ గుర్తుచేసే పనులకన్నా
అతన్ని భయపెట్టి తరిమేది మరేదో!
“ఎన్ని పుస్తకాలో, బొమ్మలు కూడా వేశాను,
అదిగో గోడ మీద నీటిరంగులతో
అమ్ములు గాడు ఇండియా వచ్చినప్పుడు
‘ఫన్నీ’ అన్నాడు. ఆ…హ్హా!! ఫన్నీ అట, పెంకి సన్నాసి!”
చుట్టు పక్కలంతా దీపాలు వెలిగినప్పుడు,
కొండెక్కలేని ఒత్తి రెపరెపలు లీలగా…
అతనికి ఉన్నపళాన బెంబేలౌతుంది
‘వెళ్ళొస్తా’ అనడానికి తడారిన నోరు పెగలదు.
వయసు తరుముతున్నవాడిలా
చకచకా, ఒక్క విసురుతో
మెట్లపైకి దూకి పలాయిస్తాడు…
“ఇదిగో! అబ్బాయ్…
… … …
… … …
ఇంతలోనే ఏవిటో ఆ మనిషి!
మరి కాసేపుంటే…
ఇహనో, ఇప్పుడో… వీళ్ళు రారూ?”