ఎవ్‌గెనీ ఇర్తెనేవ్ భవిష్యత్తు అద్భుతంగా కనిపిస్తోంది. అందుకు కావలసినవన్నీ అతనికున్నాయి: మంచి చదువు, డబ్బు, తండ్రి ద్వారా వచ్చిన పరపతి, పరిచయాలు. ఒక మంత్రిత్వ శాఖలో ఉద్యోగం మొదలయింది కూడా. ఇంతలో తండ్రి పోయాడు. తండ్రి పోయిన తర్వాత ఎవ్‌గెనీ అన్న ఆంద్రేయ్‌తో కల్సి ఆస్తి పంపకాల గురించి మంతనాలు మొదలుపెట్టాడు. ఈ వరసలో అన్నదమ్ములిద్దరికీ తండ్రికి ఉన్న అప్పుల గురించి తెలిసింది. ఎవ్‌గెనీకి తెలిసినంతలో తండ్రీ తాతా బాగా కలిగినవాళ్ళే. తాను యూనివర్సిటీలో చదువుకుంటున్నప్పుడూ అంతకు ముందూ ఎప్పుడూ డబ్బులకి చూసుకునే అవసరం రాలేదు. అన్న సంగతి సరే సరి. వాడు చదువు అయిపోయి శుభ్రంగా ఉద్యోగం చేసుకుంటున్నాడు. అన్నతో అన్నాడు ఎవ్‌గెనీ.
“అయితే ఇప్పుడేం చేద్దామంటావు?”
“చేయడానికి ఒకటే. నేను ఉద్యోగం వదిలేసి రాలేను. నువ్వు చదివిన లాయర్ చదువుకి మంచి ఉద్యోగం రావడం ఖాయం. ఈ పల్లెటూర్లో మనం చదివిన చదువులూ అన్నీ వదులుకుని ఎస్టేటూ అదీ చూడడం మనకి కుదిరే పని కాదు. అన్నీ అమ్మేసి మిగిలిన డబ్బులు అమ్మ పేరున పెట్టి మనం మన దారిలో పోవడమే మంచిది.”
“నేను లా చదివిన మాట వాస్తవమే కానీ ఈ ఎస్టేటు సంగతి చూడ్డానికి నాన్న కుదిర్చిన లాయర్ ఉన్నాడు. ఆయనతో మాట్లాడాను. నువ్వు నమ్మలేకపోవచ్చు గానీ నాన్న ఈ ఎస్టేటు మీద చాలా అప్పులు చేశాట్ట. అవన్నీ కలిపితే ఈ ఎస్టేటు సరిపోదనీ ఏం చేయాలో తెలియటం లేదనీ అంటున్నాడు లాయరు.”
ఆంద్రేయ్ నమ్మలేనట్టు చూశాడు తమ్ముడికేసి. ఎవ్‌గెనీ చెప్పాడు.
“పైకి కనిపించని ప్రామిసరీ నోట్లు, చేబదుళ్ళూ వందలమీద ఉన్నాయి. ఆ నోట్లు పట్టుకుని మన లాయర్ చుట్టూ తిరుగుతున్నారు అప్పులిచ్చినవాళ్ళు. ఇవన్నీ తలకెత్తుకోవడం ఒక వంతు, ఆ తర్వాత ఇదంతా చూసుకోవడం మరో వంతు. అప్పులన్నీ తీరాక ఏదైనా మిగిలితే దానితో ఎలా ఏం చేయాలో ఆలోచించాలి. ప్రస్తుతానికి అంతా పైన పటారం లోన లొటారం లాగా ఉంది పరిస్థితి.”
“అలాగా? ఇంతవరకూ ఇలాంటి అప్పులున్నట్టు మనకి తెలియదే! మరి మనకెందుకు చెప్పలేదు ఇప్పటివరకూ?”
“చదువుకునే కుర్రాళ్ళకివన్నీ చెప్పడం ఎందుకు అనుకుని ఉండొచ్చు. ఇదేగాక మరో విషయం తెలిసింది.”
ఆంద్రేయ్ కుతూహలంగా చూశాడు ఎవ్‌గెనీకేసి.
“లాయర్ ఒకపక్క అలా చెప్తుంటే, వాడిమాట వినొద్దనీ కొంచెం కష్టపడితే రెండు మూడేళ్ళలో అన్నీ చక్కబెట్టుకోవచ్చనీ మన పక్కింటాయన చెప్తున్నాడు. ఆయన నాన్నకి బాగా తెలిసున్నవాడూ మన విషయాలు చిన్నప్పట్నుంచీ చూసినవాడూను. అదీగాక, ఇటువంటి విషయాల్లో లాయర్లు ఎంత తొందరగా అన్నీ మూసేసి ఎన్ని డబ్బులు ఏరుకుందామా అని చూస్తూ ఉంటారు. అందువల్ల లాయర్‌ని దూరంగా ఉంచమని చెప్తున్నాడు. పెద్ద అప్పులన్నీ ముందు తీర్చేస్తే చిన్న చిన్న ప్రామిసరీ నోట్లలాంటివి నిదానంగా తీర్చవచ్చు అన్నాడు కూడా. అదీ నిజమేగా?”
“నిజమే అనుకో. కానీ ఎవరు ఇక్కడ ఉండి ఇవన్నీ చూసేది?”
“నేనే ఓ అయిదారు సంవత్సరాలు ఉండి చూడలేనా అని ఆలోచిస్తున్నాను,” ఎవ్‌గెనీ అన్నాడు అన్నతో, వాడి మొహంలో ఏవైనా రంగులు మారతాయేమోనని చూస్తూ.
“నీ ఇష్టం. నువ్వు చూస్తానంటే అంతకంటే కావాల్సిందేముంది? కానీ మరి ఓ అయిదేళ్ళు ఇక్కడ ఉన్నాక అప్పుడు అన్నీ అమ్ముకోవాల్సి వస్తే నువ్వు లాయరువి కావడం కష్టం. చూసుకోమరి.”
“అదీ ఆలోచించాను. మొదట రెండేళ్ళు చూస్తా ఈ ఎస్టేటు సంగతి. అన్నీ దార్లో పడేటట్టు ఉంటే ఇక్కడే ఉంటాను. లేకపోతే అన్నీ అమ్మేసి లాయర్ అవడమే. ఇందులో నీకు ఏమైనా అభ్యంతరం ఉందా?”
“నాకా? అబ్బే నాదేముంది మధ్యలో! నీ ఇష్టం. నా వాటాగా నీకు ఎంత ఇవ్వాలని ఉంటే అంతే ఇవ్వు, ఎక్కడ సంతకాలు పెట్టమంటావో చెప్పు. నా ఉద్యోగం వదిలేసి మాత్రం ఇక్కడ నీకు ఏమీ సహాయం చేయలేను.”
తర్వాత విషయాలు మామూలుగా జరిగిపోయేయి. ఎవ్‌గెనీ తన అన్న వెళ్ళిపోయాక, ఎస్టేటుని దారిలో పెట్టడానికి పీకల్లోతు పనుల్లో పడ్డాడు. అయితే ఏదీ అనుకున్నంత సజావుగా జరగలేదు. పాడీ పంట, పశువులు, పంచదార ఫాక్టరీ, ఇవన్నీ చూసుకునే జనం, మేనేజర్; వీళ్ళనందర్నీ ఓ తాటి మీదకి తీసుకురావడం-ఇదంతా ఎవ్‌గెనీ నేర్చుకోవల్సివచ్చింది. అయితేనేం, ఇరవై ఆరేళ్ళ ఎవ్‌గెనీ కావాల్సినంత మనో నిబ్బరం, వంటి మీద బలం అన్నీ పెట్టి ఒక్కొక్కటీ నెగ్గుకుంటూ వచ్చాడు. అన్నీ పూర్తిగా సర్దుకోలేదు గానీ ఒక్కొక్కటీ దారిలో పడ్డం మొదలయాయి కొద్దికొద్దిగా. అన్నింటికన్నా అదృష్టం ఏమిటంటే ఎవ్‌గెనీ కుర్రాడు, మంచి యవ్వనంలో అలుపెరగకుండా పని చేసుకోగలుగుతున్నాడు. కొంచెం దగ్గరచూపు వల్ల కళ్ళజోడు తప్ప ఇంకే అనారోగ్యమూ లేదు.
ఉరకలు వేసే యవ్వనం, ఆరోగ్యం అదృష్టమేనా కాదా? దీనికి సమాధానం ప్రశ్న అడిగేవాణ్ణి బట్టీ సమాధానం చెప్పేవాణ్ణి బట్టీ మారుతూ ఉంటుందనేది జగమెరిగిన సత్యం.
యూనివర్సిటీలో చదువుకునేటప్పుడు, ఈ ఎస్టేటు సంగతులు తలకెత్తుకోకముందు, ఎవ్‌గెనీకి అన్నిరకాల ఆడవాళ్ళతోనూ పరిచయం ఉంది. అలా అని కోరికలకు దాసుడు కాడు. శరీరారోగ్యం కోసం, ఆ ఆలోచన నుంచి విముక్తి కోసం అలా కలుస్తానని అతనే చెప్పేవాడు. స్వేచ్ఛావిహారి కాడు అలా అని సన్యాసి కూడా కాడు. మరిప్పుడో? ఇక్కడ ఊర్లో తల్లితో కల్సి ఒకే ఇంట్లో ఉంటున్నాడు. పొద్దున్న లేచినప్పట్నుంచి సాయంత్రం దాకా ఊపిరి సలపని పని. ఎప్పుడైనా మంచి అమ్మాయి అలా రోడ్డు మీదో చర్చిలోనో కనిపిస్తే అటువేపు చూడ్డానికి తడబాటు. చిన్న ఊర్లో అందరూ ఒకరికొకరు తెలుసు కనక ఎవరేమనుకుంటారో అనే శంక ఒకటి, ఏ అమ్మాయితోనైనా మాట్లాడితే ఆవిడ చీదరించుకుంటే తన పరువు పోతుందేమోననే శంక మరొకటీను. మరి యవ్వనం వేడి తీర్చుకునేదెలా? ఇలా ఈ ఎస్టేటు పనిలో పడితే తన జీవితం ఆడవాసన లేకుండా తెల్లారడం ఖాయం. ఈ బలవంతపు బ్రహ్మచర్యం అతన్ని బాధించడం మొదలుపెట్టింది. దీని గురించి అలా పక్కనున్న పట్నానికో వేశ్య దగ్గిరకో వెళ్ళాలా? అక్కడ ఏ రోగమో రొచ్చో అంటుకోవచ్చు. ఎందుకొచ్చిన దరిద్రం! ఇదే ఊళ్ళో ఎవరో ఒక అమ్మాయిని చూసుకుంటే పోలా? తనకి తెలిసిన వాళ్ళలో అంత బాగున్న తనకి నచ్చిన వాళ్ళెవరూ లేరు. పెళ్ళయిన వాళ్ళతో సంబంధాలు పెట్టుకుంటే? అది తనకు ఇష్టం లేదు. ఏమో, అది ఎటు తిరిగి ఎటు పోతుందో. కానీ ఈ వయసులో ఎంతకాలం ఇలా బిగబట్టుకుని కూర్చునేది? ఏదో ఒకదారి చూడాలి. లేకపోతే మనస్సు నిగ్రహించుకోవడం కష్టం. ఆలోచనలు సుడులు తిరుగుతున్నాయి కానీ ఏమి చేయాలో పాలుపోలేదు ఎవ్‌గెనీకి. మనసులో ఏదో ఒకటి చేయాలనుకోవడం వేరూ నిజంగా అది అమల్లో పెట్టడం వేరూనూ.
మనసు ఇలా కొట్టుమిట్టాడుతుండగానే పొలంలో గుడిసెలో ఉంటున్న డానియల్ గుర్తుకొచ్చాడు ఎవ్‌గెనీకి. తన తండ్రి దగ్గర్నుంచీ పనిచేస్తున్నాడు. అప్పుడోసారీ ఇప్పుడోసారీ తన తండ్రికి ఇలా ఏదో ఒకటి కుదిర్చిపెట్టేవాడని తానూ విన్నాడు. వాడితో చెప్తే? అమ్మో! వాడు ఎవరి దగ్గిరైనా అంటే? తన తల్లి దగ్గిర చెప్పాడంటే ఇంక ఇంట్లో తలెత్తుకోలేడు తాను. ఇలా కాసేపు మనసులో తన్నుకున్నాక మొత్తంమీద చివరికో నిర్ణయానికొచ్చి డానియల్‌తో మాట్లాడ్డానికి బయల్దేరేడు ఎవ్‌గెనీ.
కాసేపు అవీయివీ మాట్లాడాక అసలు విషయం చెప్పాడు ఎవ్‌గెనీ, “చూడు డానియల్, నేను ఇక్కడ ఆడవాసన లేకుండా బతుకుతున్నాను. నేనేమీ సన్యాసిని కాదు కదా? మరి ఏం చేయాలో…”
“ఓస్ దానికేనా! ఆ మాత్రం నాకు తెలియదా? మీ నాన్నగారికి ఎప్పుడైనా కావలిస్తే నేనే ఎవరో ఒకరిని కుదిర్చిపెట్టేవాణ్ణి. అదేం పెద్ద పని కాదు. చెప్పండి ఎవరైనా ఉన్నారా మీ దృష్టిలో?”
తాను అడిగినది విని డానియల్ చివాట్లు పెడతాడేమో అనుకున్న ఎవ్‌గెనీ, తాను చేసేది తప్పు కాదనిపించేసరికి హమ్మయ్య అంటూ ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు.
“ఎవరూ లేరు. అయినా ఎవరైనా ఒకటే. అడిగినప్పుడు వస్తే చాలు. మరీ అంత వికారంగా ఉండకుండా ఆరోగ్యంగా ఉండే ఎవరైనా ఒకటే.”
“అలా అయితే ఒకావిడ ఉంది. అవిడకు కిందటేడే పెళ్ళయింది. కానీ మొగుడితో ఏ లాభమూ లేదు. వయసుమీద ఉంది, ఆవిడకి కూడా ఎవరితోనైనా తిరగాలని ఉందని అనుకుంటున్నారు జనం. అలాంటి వాళ్ళతో మీకే మంచిది; ఇద్దరూ మంచి కోరిక మీద ఉన్నారు కనక.”
“అబ్బే, ఒద్దు ఒద్దు. నాకు ఎవరైనా ఒకటే. కాస్త ఆరోగ్యంగా ఉంటే చాలు. పెళ్ళీ పెటాకులూ అన్నీ పెట్టవద్దు. కాస్త కోరిక తీర్చే బాపతు ఎవరైనా ఒకటే. పెళ్ళయిన వాళ్ళయితే భర్త ఎక్కడో విదేశాల్లోనో సైన్యంలోనో ఉంటే మంచిది. ఒకసారి వచ్చాక, తర్వాత మరోసారి రాకపోయినా ఫర్వాలేదు.”
“అలా అయితే మీకు కావాల్సినది స్తిపనీదా. ఆవిణ్ణి నేను రేపు సాయంత్రం ఇక్కడికి తీసుకొస్తాను. ఎవరూ ఉండరు.”
ఆ రోజంతా ఎవ‌గెనీకి కాలు నిలవలేదు. ఆ పాలేరావిడ ఎలా ఉంటుందో అనే ఊహలు చుట్టుముట్టాయి. మర్నాడు సాయంత్రం ఎవ్‌గెనీ డానియల్ దగ్గిరకు బయల్దేరాడు. గుండెల్లో కంపనం. ఎవరైనా చూస్తే? ఎవ్‌గెనీని చూసి డానియల్ అంతా సిద్ధం అన్నట్టు తలాడించాడు. స్తిపనీదా ఉన్న గుడిసెలోకి వెళ్ళేముందు ఎవ్‌గెనీ ఒక మైలు దూరం చుట్టూ చూసి వచ్చాడు ఎవరైనా గమనిస్తున్నారేమోనని చూడ్డానికి. ఎవరూ లేరు. సరే, మొత్తానికి గుండె చిక్కబట్టుకుని గుడిసెలోకి వెళ్ళాడు. స్తిపనీదా ఒక్కతే ఉంది లోపల. అంత పెద్ద సౌందర్యరాశి కాదు కానీ ఓ మోస్తరు అందగత్తే. పెద్ద కళ్ళు, వంపులు, మంచి రంగుతో పుష్టిగానే ఉంది. ఆవిడ గురించి డానియల్ ముందే చెప్పాడు. కాసేపు ఏవో కబుర్లు చెప్పాక మరో అరగంటకి స్తిపనీదాని అక్కడే వదిలేసి బట్టలు సర్దుకుంటూ బయటకి వచ్చాడు ఎవ్‌గెనీ. డానియల్ కనిపించి అడిగేడు.
“అంతా సరిగా జరిగిందా? ఆవిడ మీ కోరిక తీర్చిందా? గొడవలేమీ పెట్టలేదు కదా?”
“ఏమీ గొడవల్లేవు. అద్భుతం. అంతా బాగుంది. ఎవరావిడ?” డబ్బులు డానియల్ చేతిలో పెడుతూ అడిగేడు ఎవ్‌గెనీ.
“మిఖాయిల్ పెశ్నికోవ్ భార్య.”
ఇద్దరే ఉన్నారు ఆ ఊళ్ళో మిఖాయిల్ పేరుతో. ఈవిడ ఎవరైతేనేం, తనకు అనవసరం. ఇక ఎవ్‌గెనీ తలమీద బరువు దిగిపోయినట్టయింది. ఈ పల్లెటూర్లో తన యవ్వనం వృధా పోదు. ఎప్పుడైనా కావలిస్తే డానియల్‌కో మాట చెప్తే చాలు. ఈ పద్ధతి అమల్లోకి రాగానే ఎవ్‌గెనీ మళ్ళీ మనసంతా ఎస్టేట్ పనుల్లో పెట్టేడు. మునపటిలా ఇప్పుడు అమ్మాయిల మీద, తను యవ్వనంలో ఉండీ సన్యాసిగా గడపాల్సి వచ్చిందే అనే చింత మీద ధ్యాస లేదు. ఎప్పుడైతే ఈ ఆడపొందు సులభంగా వస్తోందో అప్పట్నుంచీ మనసులో అది సూటిగా పొడవడం మానేసింది. అదో సంతోషం; లేకపోతే అదే రంధితో పనిమీద దృష్టి పెట్టలేకపోయేవాడు. అయినా ఈ స్తిపనీదా ఎవరో? తర్వాత కనుక్కుంటే తెల్సిన విషయం, ఈవిడకి పెళ్ళై ఏడాదయింది. మొగుడుకి మాస్కోలో ఉద్యోగం. ఈవిడిక్కడ ఇలా… పోనీయ్, నాకెందుకు? అనుకున్నాడు.
ఇలా రోజులు గడుస్తూంటే కలేరియా ఎసిపోవా అనే ఒక విధవావిడ ఉత్తరం రాసింది ఎవ్‌గెనీకి. ఎవ్‌గెనీ తండ్రి ఆవిడ దగ్గిర డబ్బులు తీసుకున్నాట్ట. తీర్చాల్సిందే అని గొడవ. ఏదో కాయితం మీద తండ్రి సంతకం తప్ప ప్రామిసరీ నోటు లేదు ఆవిడ దగ్గిర. అది కోర్టుకి తీసుకెళ్తే ఒక్కరోజులో తేలిపోయే పని. ఆ కాయితం చూసి బుర్ర ఉన్న వాడెవడూ డబ్బులు ఇవ్వాలని చెప్పడు. కానీ ఎవ్‌గెనీకి ఇది పరువు వ్యవహారం. తన తండ్రీ తాతా ఎంత బాగా సంపాదించారో అంత బాగానూ బతికారు. వాళ్ళ పరువు తీయడం ఎంతవరకూ సమంజసం? ఇలాంటి ఆలోచనల్తో ఆ కాయితం తల్లికి చూపించాడు.
“ఎవరమ్మా ఈ ఎసిపోవా?”
“ఎసిపోవా? ఆవిడని మీ తాత చిన్నప్పటినుంచీ పెంచాడు.”
“అవునా! అయినా ఈవిడకిప్పుడు ఈ డబ్బులు ఇవ్వాల్సిందేకదా, ఈ సంతకం ప్రకారం?”
“దానికి అడగడానికి సిగ్గులేదు కాబోలు. మీ తాత దానికి ఎంత సహాయం చేశాడు! అవన్నీ మర్చిపోయి ఎప్పుడో ఓ సారి చేబదులు తీసుకుంటే అది ఇవ్వమని అడుగుతోందా?”
“అవన్నీ అలా పెట్టి ఇది చెప్పు ముందు, ఈ డబ్బులు ఆవిడకి ఇవ్వాలా వద్దా మనం?”
తల్లి ఏమీ చెప్పలేకపోవడం చూసి ఎవ్‌గెనీ అన్నాడు, “సరే అయితే, తాత గౌరవం కాపాడ్డం కోసం అయినా ఇచ్చేద్దాం. ఎందుకొచ్చిన గొడవ.”
“ఆ ఇవ్వొచ్చులే. కాస్త ఆగమని చెప్పు.” కొడుకు నిజాయితీకి తల్లి మురిసిపోతూ చెప్పింది.
తల్లి ఇలా కొడుకు గురించి మురిసిపోతుండగానే, ఎవ్‌గెనీ పని మరీ కష్టంగా తయారైంది. రోజుకో అప్పులవాడు తగులుకోవడం, ఉన్న ఎస్టేటు, ఫాక్టరీ చూసుకోవడం ఇలా పనులతో సతమతమౌతున్నాడు. అయితే తల్లికి ఇవన్నీ పట్టలేదు. ఆవిడ పెళ్ళయినప్పట్నుండీ హాయిగా చీకూ చింతా లేకుండా బతికిన మనిషి. కొడుకు ఇప్పుడు ఎస్టేటు పనులు చూస్తున్నాడు. ఇన్ని పనులు అవుతూ ఉంటే ఇక్కడో అప్పూ అక్కడో తప్పూ జరగడం సాధారణం. ఆవిడకు ఇప్పుడు అర్జంటుగా కావాల్సింది కొడుక్కి పెళ్ళి చేయడం. ఇప్పటికే ఎవ్‌గెనీ బ్రహ్మచారి; ముదురుతోన్న బెండకాయ. ఈ ఊర్లోనే ఎవరైనా తన కొడుకుని కళ్ళకద్దుకుని అల్లుడిగా చేసుకుంటారు.
తల్లి తన పెళ్ళి గురించి ఆలోచిస్తోందని ఎవ్‌గెనీకి తెలుసు. తనకీ పెళ్ళి చేసుకోవాలనే ఉంది. మరి ఎవరిని చేసుకునేది? అయినా పెళ్ళి అంటే ఇలా అనుకుంటే అలా అయిపోయేదా? దానికెంత తతంగం? ఎవ్‌గెనీ ఊహించినట్టు కాకుండా స్తిపనీదా అతనికి గుర్తుకొస్తూనే ఉంది. మొదటిసారి అయినాక సిగ్గుపడి మరోసారి చేయకూడదనుకున్నాడు కాని, కొంతకాలానికే మళ్ళీ కోరిక రాజుకుంది. ఈ కోరిక ఏ శరీరారోగ్యం కోసమో ఇక కాదు. స్తిపనీదా ఆరోగ్యవంతమైన శరీరం, ఆమె వాడే అత్తరు వాసన, మళ్ళీ కలుద్దాం అని చెప్పే ఆ గొంతు, ఆ గడ్డిలో ఆ ఎండలో తన పొందు… ఎవ‌గెనీని బలహీనుణ్ణి చేశాయి.
ఇష్టం లేకపోయినా మరోసారి డానియల్ ద్వారా స్తిపనీదాని కలవడానికి బయల్దేరేడు ఎవ్‌గెనీ. డానియెల్ మరోసారి చెట్ల మధ్యలో ఆ మధ్యాహ్నం ఏర్పాటు చేశాడు. ఎవ్‌గెనీ స్తిపనీదాను దీక్షగా పరిశీలించాడు. చూసినంత వరకూ అందంగా కనిపించింది ఆమె. తన భర్త గురించి మాట్లాడడానికి ప్రయత్నించాడు.
“నువ్విలా ..?”
ఆవిడ తక్కువ తిందా? తెలివైనదే కాబోలు. కవ్విస్తున్నట్టూ అంది, “ఎలా?”
“అదే, నీకు పెళ్ళైంది కదా.”
“అదేం తప్పు? మా ఆయన మాస్కోలో మడికట్టుకుని కూర్చుంటాడా? ఆయన అలా తిరిగినప్పుడు నేనెందుకు తిరగకూడదూ?”
అరగంట గడిచాక ఎవ్‌గెనీ బట్టలేసుకుని బయటకొస్తూ ఉంటే స్తిపనీదా అంది, “నన్ను మరోసారి కలుసుకోవడానికి ఈ డానియల్ ఎందుకూ మన మధ్యన? వీడెక్కడైనా నోరు జారితే మనిద్దరికీ కష్టం.” ఎవ్‌గెనీ ఒప్పుకోలేదు.