One of those nights!

మంచం ఒకటే అయినా నీ-నా పక్కలంటూ సరిహద్దులు పుట్టుకొచ్చే రాత్రి. ఇరువైపులా సైన్యాన్ని మోహరించి, కాల్పులకు సిద్ధంగా ఉండే రాత్రి కాదు. కయ్యానికి కాళ్ళుదువ్వననీ, సరిహద్దులను గౌరవిస్తాననీ కుదురుకున్న సంధిని ఉల్లంఘించలేని రాత్రి. తాను సత్య అయినా అతడు సముద్రాలు దాటి, యుద్ధాలు ముగించి వచ్చేవరకూ సీతలా వేచిచూడాల్సిన రాత్రి.

అతడు మంచానికి అటు చివర పడుకునున్నాడు, నల్లరగ్గు ముసుగులో. ఇంకా నిద్రపోయినట్టు లేడు. ఎలా పోతాడు? నిద్ర పట్టేంత సుఖమే అతనికుంటే, ఆ నల్లరగ్గెందుకు ఉంటుంది? ఆమె చడీచప్పుడూ లేకుండా మంచానికి ఇటు చివర పడుకుంది. అంత అలసటలోనూ ఇది ఇక నిద్రరాని రాత్రని తెలుస్తూనే ఉంది.

ఆఫీసునుండి వచ్చాక మాడిపోయున్న అతడి మొహం చూసి, ‘ఏమయ్యిందని?’ నిలదీసి, ‘ఏం లేద’న్న సమాధానాన్ని నమ్మలేక, నమ్మినట్టు నటించలేక, అంతకు మించిన సమాధానం అతనినుంచి రప్పించలేక, అర్థరాత్రి దాటేవరకూ పని నెపంతో లాప్‍టాప్ ముందు కూర్చొని కీబోర్డు మీద అసహనాన్ని అంతా చూపించి, మనసూ శరీరమూ అలసిపోయి అప్పుడే గదిలోకి వచ్చిందామె.

దుప్పటి గుండెలదాకా కప్పుకొని చీకటి గది నాలుగువైపులకూ చూసింది – అటుకీ ఇటుకీ పైకీ పక్కకీ. అతడు మూగబోయినప్పుడల్లా, చిత్రంగా ఈ గది కూడా మూగబోతుంది. బహుశా, అతడితో దానికి అలాంటి సంధి కుదిరిందేమో. పెళ్ళై కొత్తగా ఆ ఇంట్లో అడుగుపెట్టినప్పుడు —

“నీకో విషయం చెప్పనా? నువ్వు నవ్వినప్పుడల్లా ఈ గదికూడా నవ్వినట్టనిపిస్తుంది.” అంది. ఆమె చెవిలో పూర్తవ్వబోతున్న అతడి మునపటి నవ్వులోంచి మళ్ళీ కొత్త నవ్వు మొదలయ్యింది.

“రహస్యం కనిపెట్టేశావన్నమాట.” చెవిలో గుసగుసలాడాడు. అంతలోనే దూరంగా జరిగి, రెండు చేతులూ చాచి – “Welcome to the sorcerer’s world, My Lady! Anything and everything, you wish for!” అని వినయాన్ని నటిస్తూ ఓ మోకాలి మీద కూర్చొని, చేయి అందిపుచ్చుకొని ముద్దుపెట్టుకున్నాడు.

అవును. అతడు మాయగాడు. మాటల మాంత్రికుడు. వశీకరణం తెల్సినవాడు.

ఇప్పుడు మాత్రం పక్కనే అతడు ఉన్నాలేనట్టే! ఉండి కూడా లేకుండా ఎలా పోతారు, మనుషులు?

క్రాస్‌వర్డ్స్‌లో కూర్చొని గంటలు గంటలు పుస్తకాలని బ్రౌజ్ చేయటం మొదలెట్టిన సాయంత్రాల్లో, అప్పటికి ఇద్దరికీ తెలియని మిలన్ కుందేరాను కనుక్కున్నారు. కలిసి చదవటమనే ప్రయోగం మొదలెట్టిన మొదటి పుస్తకంలో, వంతులవారిగా పైకి చదువుతున్నప్పుడు, “కంటిముందున్న మనిషి మీద బెంగెలా పుట్టుకొస్తుంది?” అని ఉన్న వాక్యాన్ని అతడు…

ఆ వాక్యమేమిటో వెంటనే గుర్తురాక, దిండు పక్కనే పెట్టుకున్న తన ఫోన్‍ తీసుకొని, గూగుల్ చేసింది.

“How could she feel nostalgia when he was right in front of her? How can you suffer from the absence of a person who is present?”

How can you? How can you? — చదవటంలో అతడు తీసుకొచ్చిన నాటకీయతను నిజమనుకొని, ఏదైనా గొప్ప సమాధానం ఇచ్చి ఇంప్రెస్ చేద్దామనుకొంది. కానీ ఏం తోచలేదు ఆ క్షణాల్లో. తనని ఇంప్రెస్ చేయడానికి అతడిమీదా అంతే ప్రెజర్ ఉందని ఇంకా గ్రహించని రోజులవి.

ఇంకా అదే వెబ్ పేజ్‍లో తచ్చాడుతుంటే కనిపించిన మరో వాక్యం: “You can suffer nostalgia in the presence of the beloved if you glimpse a future where the beloved is no more.”

అప్పుడు కాదు. ఇప్పుడు అడిగితే బాగుణ్ణు, అతడు, How can you? అని. తను సమాధానంతో సిద్ధంగా ఉంది:

You can suffer nostalgia in the presence of the beloved when you know he isn’t yours. Worse, when you know he isn’t his. Though in his arms, you still pine for him, when you know he alone is being engulfed by a monster, unknown to you. I suffer with you. I suffer from you. Can you listen? Damn you!

అతడు కప్పుకున్న రగ్గులోంచి కొన్ని నల్లటి ఊలు దారాలు గొంగళి పురుగుల్లా పాక్కుంటూ ఆమెవైపుకి రావడం అప్పటికే మొదలయింది. ఆమె శరీరం పైకి మెల్లిమెల్లిగా ఎక్కుతున్నాయి కొన్ని. కొన్ని ఆమె బట్టల మీదనుంచి, మరికొన్ని బట్టల మడతల్లోంచి లోపలికి. వాటిని పక్కకు తోసేయాలనో, లేచి పక్కకు వెళ్ళిపోవాలనో ఆమె ప్రయత్నించలేదు. ఆ రగ్గులో ఆమెకు ఎటూ చోటు లేదు, కనీసం ఇలా అయినా సరిపుచ్చుకుందామనుకుంది మొదట్లో. అదే అలవాటైపోయింది. అదేం విచిత్రమైన అలవాటో, అలవాటైనా కానట్టే ఉంటుంది. అప్పజెప్పగలిగిన పాఠమే అయినా, పరీక్షల సమయంలో మర్చిపోయినట్టు.

గొంగళి పురుగుల్లా ఆమెపై పాకుతున్న నల్లని దారాలలో కొన్ని ఆమెపై అల్లుకుంటున్నాయి. కొన్ని ఒకదానితో ఒకటి పెనవేసుకొనిపోయి తాళ్ళలాగా మారి ఆమె కాళ్ళనీ, చేతులనీ కట్టేస్తున్నాయి. కుదిరితే సముద్రంలోనో, కుదరకపోతే కనీసం స్విమ్మింగ్ పూల్‍లోనో దిగాలని ఆమెకు బలంగా అనిపించింది. అతడు తోడుంటే ఇంకా బాగుంటుందని అనిపించింది.

ఆమె పాదాలకు ఇసుకంటుకుంది. గాలికి జుట్టు ఎగిరిపోతోంది. ఆమె సముద్రం ఎదురుగా, అతడితో… పరిచయం ప్రణయమవుతున్న రోజుల్లో, ఒకరి ఒడిలో మరొకరు ఒదిగిపోవటం మామూలైన క్షణాల్లో.

“సముద్రమంటే నీకెందుకంత ఇష్టం?”

“ఇష్టమని ఎవరు చెప్పారు?” ఆ పూట సముద్రం కూడా అలానే ఉంది, చిరాగ్గా, పరాగ్గా.

“మరెందుకు ఇక్కడికే వచ్చి, దాన్నే అలా చూస్తుండిపోతావ్?”

అతడు బదులివ్వలేదు. అతడు పెట్టుకున్న కళ్ళద్దాలను తీసేసి, ఆ కళ్ళల్లోకి చూసింది. కళ్ళు చిట్లిస్తూ ఆమె చేతుల్లోంచి అద్దాలను అందుకోబోయాడు. ఆమె నిలువరించింది.

“నన్నేం చూస్తావు? సముద్రాన్ని చూడు.” కళ్ళద్దాలను వెనక్కి తీసుకున్నాడు.

“అదే చూస్తున్నాను.” అంది, కళ్ళల్లో సముద్రాన్ని చూస్తూ.

“సముద్రం ఎందుకంత అల్లకల్లోలంగా ఉందంటావ్?”

భుజాలు ఎగరేశాడు. ఆమె రెట్టింపు ఆసక్తితో చూసింది ఏం చెప్పబోతున్నాడో అని. అతడు చేసిన అలవాటే. తనకు సమాధానాలు తెలీని ప్రశ్నలకు కట్టుకథలు చెప్పేవాడు. అసలు జవాబులకన్నా అప్పుడవే ఆమెకు మరింతగా నచ్చేవి.

“ఏ దేవుడో ఇచ్చిన శాపమైయుంటుంది.”

ఆ పూట కథల ఖార్ఖానా కట్టేసుందని అర్థమయ్యింది. నీటిలోకి దిగిన పిల్లలు కేరింతలు కొడుతూ ఆడుకుంటున్నారు. ఓ వైపు అలలు వేగంగా వస్తున్నాయి. పడుతున్నారు. నవ్వుతున్నారు. లేస్తున్నారు. మళ్ళీ పడ్డానికి సిద్ధపడుతున్నారు.

“నాకు దాన్ని దూరంనుండి చూస్తుంటేనే భయంవేస్తుంది. మీరంతా ఎలా ఈదుతారో, ఏంటో?” అతడేం మాట్లాడలేదు.

“ఒక మాట చెప్పు… నేనంటే భయంవేస్తే ఏం చేస్తావ్?” అడిగాడు కాసేపటికి. ఆమె సమాధానంగా, ఆ ఊహ కలిగించిన భయంతో అతడిని గట్టిగా కౌగిలించుకుంది.

“నన్ను వదిలిపోవుగా?” పోనని తలాడిస్తూ అతడినింకా గట్టిగా పట్టుకుంది. అతడి వీపును నిమిరింది.

శరీరం మీద పాకుతున్న గొంగళి దారాలు నెమ్మదించాయి. చుట్టుకున్న తాళ్ళు కొంచెం పట్టు సడలించాయి. ఒక్కసారి అవకాశమిస్తే, ఇప్పుడు కూడా అలా హత్తుకోగలిగితే, ఈ రాత్రి గడవడం పెద్ద విషయం కాదని ఆమె నమ్మకం. కానీ అతడు అందుకు ఒప్పుకోడు. తనలోని నలుపు ఆమెను నల్లగా మార్చటం అతడు భరించలేడు.

హత్తుకొని ఎంతో సేపు అలానే బీచ్‍లో ఉండిపోయేసరికి, ఆలస్యమవుతుందని బయటచేయాల్సిన డిన్నర్‍ను మానుకొని, ఆమె ఉంటున్న పి.జి. దగ్గర దిగబెట్టాడు. అతడి బైక్ శబ్ధం కనిపెట్టేసిన రూమ్మేట్, ఆమెను ఆట పట్టిస్తూ భోజనానికి పిలిచింది. చేతులు కడుక్కొని వస్తానని చెప్పి బాత్రూమ్‍లోకి వెళ్ళింది. లిక్విడ్ సోప్ చేతుల్లోకి పోసుకొని, ఏదో ఆలోచిస్తూ, చేతులు రుద్దటం మొదలెట్టింది. అలవాటు లేనిదేదో తగులుతున్నట్టు అనిపించి చేతులకేసి చూసుకుంది.

చీప్ క్వాలిటీ రగ్గులను ఎక్కువసేపు పట్టుకుంటే చేతులకి అంటుకునే పొడిపొడి ఊలులా, ఆమె చేతులకు ఏదో నల్లగా అంటుకొనుంది. ఎంతసేపు కడిగినా వదల్లేదు. ఆ పూటకు భోజనం స్పూన్‍తోనే కానిచ్చింది. గోరింటాకు ఆరకముందే నిద్రపోవాల్సి వచ్చినప్పుడు చేతులను ఓ మూలకి జాగ్రత్తగా పెట్టుకొని పడుకున్నట్టు పడుకుంది ఆ రాత్రికి.

మర్నాడు మీటింగ్స్‌లో మునిగిపోయిన అతడు తేలేసరికి రోజూ కలిసే సాయంత్రం వేళ అయ్యింది. మళ్ళీ బీచ్‍కే బైక్‍ని పోనిచ్చాడు. ఆ పూట వెళ్దామనుకున్న సినిమా గురించి గుర్తుచేసినా పట్టించుకోలేదు. బీచ్‍కు వెళ్ళినప్పుడల్లా దూరంగా కూర్చునే ఆమెను, ఆ పూట నీళ్ళల్లోకి తీసుకెళ్ళాడు. ఆమె రానురానని గోలచేసినా వినలేదు. ఆమెకు చచ్చేంత భయం వేసింది. “నన్ను నమ్ము. మళ్ళీ పుడతావు.” అని నూరిపోశాడు. ఆమె అతడిని నమ్మింది. అతడినే నమ్ముకుంది. అలసిపోయి మళ్ళీ గట్టుకు చేరాక —

“సముద్రమంటే ఎందుకు ఇష్టమని అడిగావ్ కదా నిన్న? ఇష్టం కాదు. అవసరం. అది ఇష్టాయిష్టాలకన్నా బలమైంది.”

నీళ్ళోడుతున్న బట్టల్ని పిండేసి, బైక్ మీద ఆరబెట్టుకోవటంలో బిజీగా ఉందామె.

“సముద్రంలో ఏదో మాజిక్ ఉంటుంది. అదేంటో తెలీదుగానీ…”

ఆమె తన చేతులు చూసుకుని గుర్తొచ్చినట్టుగా అతడికేసి చూసింది. అతడికి అర్థంకాక దగ్గరకొచ్చాడు.

“ఆ నలుపు నా వల్లే!”

“నీ మొహం. నువ్వేం చేశావ్? నిన్న మానిక్యూర్ చేయించుకున్నా, దాని సైడ్ ఎఫెక్టేమో!”

అతడు ఒప్పుకోలేదు. తనని తాను నిందించుకున్నాడు. ఎంతసేపూ తన వల్లే అంటాడు గానీ, ఎందుకో చెప్పకపోవటంతో ఆమెకు చిర్రెత్తుకొచ్చింది. అతడు తప్పు చేసినవాడిలా తలవంచుకొని వెళ్ళిపోయాడు, ఆమెను వదిలేసి. కొన్ని రోజుల వరకూ ఫోన్లు ఎత్తలేదు. కొన్ని వారాలవరకూ కలవడానికి ఒప్పుకోలేదు. పరిస్థితి చేయి దాటి పోతుందని ఆమెకు భయం వేసింది. సంధించాల్సిన అస్త్రమే సంధించింది.

“ఓయ్! ఏం అనుకుంటున్నావ్ నా గురించి, నీ గురించి? తిరిగినన్నాళ్ళూ తిరిగి, ఇప్పుడు ఈ వంక చూపించి నన్ను వదిలించుకుందామనుకుంటున్నావా?” అన్న అర్థంలో నిలదీసింది, అనకూడనివి ఒకట్రెండు మాటలు కూడా కలిపి. వాటికి రెచ్చిపోయి, వాళ్ళ ఇంట్లో, వీళ్ళ ఇంట్లో అతడే మాట కదిపి, ముహూర్తం పెట్టించి, మూడు ముళ్ళూ వేశాడు.

ఆ మొదటి రాత్రి…

కాదు, కాదు. మొదటిరాత్రులు! ఎన్నో. ఆమె పున్నమై అతడిని మరిగించిన మొదటి రాత్రి. ఆమె తీరమై అతడిని లాలించిన రాత్రి. ఆమె అతడిలో స్నానాలాడిన మొదటి రాత్రి. ఆమె వానై అతడికే స్నానాలు చేయించిన రాత్రి.

ఆ మొదటి రాత్రి…

అతడు రగ్గు కప్పుకొని ముసుగు తన్నిన మొదటి రాత్రి. ఎందుకలా ఉన్నావని ఎన్నిసార్లు అడిగినా చెప్పలేదు. చెప్పుకుంటే బాధ తగ్గుతుందని బతిమిలాడినా వినలేదు. తన తప్పేం లేకపోయినా తనను నిందించుకుంది, తనను వారించడానికైనా ఏమైనా చెప్తాడన్న ఆశతో. లాభం లేకపోయింది. అతడి చుట్టూ పుట్టుకొస్తున్న కనిపించని గోడలని కన్నీటితో కరిగించాలని చూసింది. అవ్వడానికి అది తనగది కూడా అయినా, చెప్పుకోవడానికి అతడు తనవాడే అయినా, పరాయిదానిలా, చేతకానిదానిలా ఓ మూలకు కూర్చొని వెక్కివెక్కి ఏడ్చింది.

అతణ్ణి కప్పుకున్న రగ్గు లాగేయబోయింది అలాంటి ఎన్నో రాత్రుల్లో. కుదరలేదు. తర్వాత ఒక రాత్రి తెలివిగా, రగ్గు ఒక చివర బలమంతా ఉపయోగించి కొద్దిగా చించి, దారపు పోగులను లాగేస్తూ పోయింది. తీసేకొద్దీ వస్తూనే ఉన్న దారాలు. అవి అలా వస్తూనే ఉండడంతో ఆమెకు ఆశ్చర్యం, అంతకంటే ఎక్కువగా భయం కలిగాయి. పట్టు వదలకుండా ప్రయత్నిస్తే, ఆమెకు తెల్సివచ్చిన విషయం — సమస్య పైన కప్పుకునే రగ్గు కాదని, అది కేవలం లోపలి దారాలు దాచటానికి మాత్రమేనని.

అతని ముఖంలో ఏ మార్పూ కనిపించటం లేదు కానీ అతడి ఒంటిమీద వెంట్రుకలన్నీ గొంగళి దారాలుగా మారిపోయుండడం చూసి హడలిపోయింది. భయంతో వణికిపోయింది. పట్టుకొని లాగటానికి చూసింది. బలంగా పీకితేగానీ ఊడి వచ్చేలా కనిపించలేదు. అందుకని వెళ్ళి తన వాక్సింగ్ స్ట్రిప్ తెచ్చి, అతడి చేతికి అతికించి, కాసేపుంచి ఫట్‍మని లాగింది. అది ఊడి రాలేదు గానీ, అతడు లేచి కూర్చున్నాడు కెవ్వుమని అరుస్తూ. విపరీతమైన నొప్పితో అల్లాడుతున్నా, ఆమె భయపడుతుందని పక్కకు పోయి మరీ స్ట్రిప్ పీకి పడేశాడు. తిరిగి మంచం దగ్గరకు వచ్చేసరికి, ఆమె ఇంకొన్ని స్ట్రిప్స్ తీసుకొని సిద్ధంగా ఉంది. వద్దంటున్నా వినిపించుకోలేదు. ఆమెను ఆపడానికి కోపంతో అరవక తప్పలేదు అతడికి.

ఆ క్షణంలో గుండెలవిసిపోతూ బైటికి తన్నుకొచ్చిన ఏడుపు మర్నాడు ఆఫీసులో తెలుగురాని స్నేహితురాలు పంచిన అనుభవసారం వినేంతవరకూ ఆపలేదు. “Men aren’t like us. They think different. Their brains function differently. They have thicker skins. What works for us, doesn’t work for them.”

ఆమెకో ఆలోచన వచ్చింది, దాన్ని అమలుపరుద్దామంటే, అతడేమో రగ్గు కప్పుకోలేదు చాన్నాళ్ళ వరకూ. కప్పుకుంటే బాగుణ్ణని చాలా అనుకొంది. అతను బలవంతంగా రగ్గు కప్పుకునేలా ప్రవర్తించింది, ప్రయత్నించింది. కుదర్లేదు. అదెప్పుడు తిరిగివస్తుందో అన్న భయంతో అనుక్షణం బతికేకన్నా, దానితో తాడో పేడో తేల్చుకోవడమే నయమని ఆమెకు అనిపించింది.

గొంగళి దారాలు తిరిగి ఆమె శరీరాన్ని వడివడిగా ఆక్రమించుకుంటున్నాయి. కొన్ని నల్లపూసలకి చుట్టుకుపోయి ఉన్నాయి. కాళ్ళకి, చేతులకి చుట్టుకొని ఉన్న తాళ్ళల్లోంచి ముళ్ళు పుట్టుకొచ్చాయి. ఆమె తాళ్ళని వదులుజేసుకుందామని ప్రయత్నించే కొద్దీ ఆ ముళ్ళు గట్టిపడుతున్నాయి. ఒరుసుకొని చర్మం మీద గాట్లు పడుతున్నాయి. గింజుకోవటంవల్ల లాభంలేదని గుర్తు తెచ్చుకొని, కదలకుండా ఉండడానికి ప్రయత్నించింది.

అతను మళ్ళీ రగ్గు కప్పుకుని పడుకున్న రాత్రి. ఆ గొంగళి దారాలు తిరిగొచ్చిన రాత్రి. చాలా కాలం తరువాత తిరిగొచ్చాయేమో అవి అతడిని పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాయి. ఆమె తెచ్చుకున్న పనిముట్లు అన్నింటితో రంగంలోకి దిగింది. పని చకచకా కానిచ్చింది. అతను ప్రతిఘటించాడు. అతడికి ఒళ్ళంతా గాట్లు పడ్డాయి. ఆమెకూ కొన్ని గాయాలయినాయి. కొంత సేపటికి అతడు, ఆమె రక్తపు మడుగులో ఉన్నారని గ్రహించుకున్నారు. ఇద్దరికీ భయం వేసింది. ఒకరినొకరు పట్టుకున్నారు. ఆమె చేతిలోని రేజర్, చిన్నపాటి సర్జికల్ నైఫ్, అవన్నీ లాక్కొని విసిరేశాడు. అప్పటికే ఆమె స్పృహ తప్పి పడిపోయింది.

కోలుకోడానికి ఇద్దరికీ చాలా సమయం పట్టింది. ఎవరికి తగిలిన గాయాలు వాళ్ళకి తగ్గితే సరిపోలేదు. అవతలవాళ్ళ గాయాలు కూడా మానేంతవరకూ ఇద్దరూ మామూలు మనుషులు అవలేకపోయారు. అపరాధభావాన్ని పోగొట్టుకోడానికి, పరిచయమైన తొలినాళ్ళల్లో ఒకరినొకరు అర్థంచేసుకోడానికి పడిన శ్రమకన్నా ఎక్కువ కష్టపడ్డారు. అప్పుడు కలవడానికి. ఇప్పుడు కలిసుండడానికి.

ఆమె తనని ఎక్కడ వదిలివెళ్ళిపోతుందో అన్న అపనమ్మకంతో, ఆమెకు తనని అర్థంచేసుకునే అవకాశం ఇవ్వకపోవటం దారుణమని అతడికి బాగా తెలిసొచ్చింది. మునుపటిలా కాకుండా ఈసారి అతడు మనసులో కడిగేస్తున్న కొద్దీ మళ్ళీ మళ్ళీ తిరిగొచ్చి గూడు కట్టుకునే నలుపును దాచకుండా చూపించాడు. ఆమెకు బాగా బోధపడిన విషయమొక్కటే – అతడు ఉన్నన్నినాళ్ళు అదీ ఉంటుందని, తను అతడితో పాటూ ఆ నలుపుతో కాపురం చేయాలని. కాపురమంటే అంత తేలికైన విషయమా? అదీ ఇష్టంలేని దానితో. తను తరిమేయలేని దానితో. ఆమె చూడగలిగినంత వరకూ చూసింది. ఆ నలుపు పోగొట్టలేక పోయానని బాధపడింది. కానీ తాను చేయగలిగింది ఇంకా చాలా ఉందని తెల్సుకుంది. అవైనా సరిగ్గా చేయాలని తీర్మానించుకుంది.

ఇన్ని రోజుల తరువాత మళ్ళీ ఈరోజు — ఆఫీసు నుంచి ఇంటికి బయలుదేరేముందు చేసిన కాల్‍లో ఏ మాత్రం అనుమానం రాలేదు. ఇంటికి చేరేసరికి మాడిపోయి, వాడిపోయున్న మొహం. పలకరించలేదు. పలకలేదు. పుస్తకమేదో ముందేసుకొని కూర్చున్నాడు. తెలియనివ్వదుగానీ, అతడు చదువుతున్న వాక్యాల భావం అతడి మొహంలో చదివేంతటి అనుభవం ఆమెది. దొరికిపోయాడు. తనవంతుగా ఆమె ఏవేవో ప్రయత్నించింది. ఏదీ పనిజేయకపోవటంతో అసహనంతో కూడిన కోపం వచ్చి అదుపు తప్పింది. తలుపు దభేలుమని వేసి, విసవిసా నడుచుకుంటూ పోయి, రెండు గంటలలా నడిచి తిరిగొచ్చి, లేని పని కల్పించుకొని లాప్‍టాప్ ముందు కూర్చొనీ కూర్చొనీ చివరికి గదిలోకి వచ్చింది. తప్పదు, తను చేయాల్సింది, చేయగలిగింది, చేయక తప్పదు.

ఆమె ఒంటినిండా పాకుతున్న దారాలు అప్పటికి పల్చని నల్లటి రగ్గులా ఆమెను కప్పుకుంటూ అల్లుకుపోయాయి. అతడి గుట్టేమిటో చెప్పగలిగే ట్రిక్కేదో తనకి తెల్సుంటే బాగుండేదని అనిపించింది, మళ్ళీ ఓసారి. గుండె మీద వేసుకున్న చేతికి తాళి తగిలింది. అతడు కట్టింది. అది హార్ట్-టు-హార్ట్ స్టెత్‍స్కోప్‍లా పనిచేయగలిగితే, ఎంత బాగుణ్ణో కదా. కానీ దానికంత శక్తి లేదు. ఒక మనిషిని, మనసును, ఒక జీవితాన్ని పూర్తిగా పంచుకునే వీలు కల్పించలేదు. దానికన్నా ఈ నల్లదారాలే నయం, తాను అటువైపుకి వెళ్ళలేకపోయినా, అవే ఇటు వచ్చేస్తాయి, ఏదోలా అతడిని తన దగ్గరకు చేరుస్తాయి. పొంగుకొస్తున్న మమతతో ఆమె గీత దాటింది. అతని దగ్గరకు జరిగి అతడి గుండెపై చేయి వేసింది. అతడి లయబద్ధమైన గుండె చప్పుడు తెలియగానే హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకుంది. నిద్రపట్టినట్టుంది, అతడి శ్వాస కూడా మామూలుగా ఉంది. తుఫాను తీరం దాటి చాలాసేపయ్యింది. దాని ప్రభావం సన్నగిల్లుతోంది. ఆమె కాళ్ళకూ, చేతులకూ ఉన్న తాళ్ళు వాటంతట అవి వదులై ముళ్ళు ఊడిపోయాయి.

అతడి నవ్వు ఆమె చెవులకి గుసగుసగా అప్పుడే వినిపించేసింది. ఆ నవ్వు ఆమె పెదాలపైకి వచ్చేసింది. మరో రాత్రి దాటిపోతోంది, ఇద్దరూ చిన్నపాటి గాయాలతోనే బయటపడబోతున్నారు. గాయాలకు ఇద్దరి దగ్గరా మందులు ఉన్నాయి. అన్నీ అనుకూలిస్తే, రేపటిలోగా వాళ్ళిద్దరి మధ్య తప్పనిసరిగా జరిగబోయేది ఆమెకు కంటి ముందు కనిపించేసింది.

అతడొచ్చి తన మంత్రదండంతో ఆమె చేతికంటుకున్న నల్లరంగును చిటెకలో మాయం చేస్తాడు. ఆమెకి అయిన గాయాలను క్షణాల్లో నయం చేస్తాడు. ఆమె దగ్గర అలాంటి మహిమలేవి ఉండవు. ఆమెకు తెల్సిన ఒకే ఒక్క మాజిక్, తన ప్రాణాలను అతడిలో దాచటం.

“నాకూ మాజిక్ నేర్పవూ? నేను కూడా ‘ఉఫ్’ అనగానే నీ బాధలన్నీ పోయేట్టు?”

అతడు నవ్వి ఊరుకుంటాడు. ఆమె మళ్ళీ అడుగుతుంది. “చెప్పూ. నేర్పిస్తావా?” అయినా ఏమనడు. ఆమె ఉక్రోషంతో తిట్టడం మొదలెడుతుంది. చేతికి అందేంత దూరంలో ఉంటే రెండు వేస్తుంది. “ఎందుకు చెప్పవ్? యేఁ? యేఁ?” అని చెవిలో పోరుపెడుతుంది.

అతడు ఉండుండి, ఒక్కసారిగా ఆమెను చుట్టేసి, “because you are my magic! మాజిక్‌కే మాజిక్ ఎలా నేర్పించటం?” అని అడుగుతాడు. ఆ మాటలు తొలిసారిగా వింటున్నట్టు, మళ్ళీ పడిపోతుంది వాటి మాయలో.

రాత్రంతా కంటిమీద కునుకు లేకపోయినా, ఆమెకు కొత్త ఉత్సాహం వచ్చింది. లేచి పనులు మొదలెట్టుకుందామా అనుకుంటూ, టైమ్ ఎంతయిందో చూడ్డానికి మొబైల్ స్విచాన్ చేసింది. ఆ వెలుతురు అతడి మొహం మీద పడ్డంతో కొద్దిగా కదులుతూ, అప్పటి వరకూ మునగదీసుకొని ఉన్న చేతిని ఆమెవైపు చాచాడు. ఆమె క్షణం ఆలోచించకుండా ఆ చేతిలోకి ఒదిగిపోయింది. ఆమె సర్దుకోగానే, అతడి చేయి ఆమెను చుట్టుకుంది. ఆశ్చర్యపోయి, తలపైకెత్తి చూడబోయింది. అప్పటికే అతను ఆమె తలపై గెడ్డం ఆన్చి ఉన్నాడు. కదిలితే మళ్ళీ ఎక్కడ లేచేస్తాడోనని, అలాగే ఉండిపోయి, చేతిని మాత్రం ఇంకా దగ్గరకు లాక్కొని ఆమె కూడా దుప్పటిలో ఒదిగిపోయింది తృప్తిగా, రేపు తనదవుతుందన్న ఆశతో. అయినా, అవకపోయినా అతడు తనవాడేనన్న నమ్మకంతో.

మంచం మీద నుండి రగ్గు జారిపోయింది వాళ్ళను చుట్టుకున్న దారాలతో సహా. బిక్కుబిక్కుమన్న గది, మళ్ళీ మామూలుగా ఊపిరి పీల్చుకుంది.

And it is, as it turned out, just one of those nights!