నిరంతరం నిన్నే చూస్తుంటా
వృక్షాల కొమ్మల్లోంచి–
కళ్ళు చికిలించే సూర్యునిలా

పచ్చని వసంతం నిష్క్రమిస్తుంది
పాడిన కోకిల ఎగిరిపోతుంది
మాధుర్యాలు మాత్రం …

మడిమలొత్తుకపోతున్న అరిగిన చెప్పుల నడుక
గుండెలు అవిసిపోతున్న అలసిన తప్పుల నడక

మళ్ళీ పాత ముఖంతోనే వచ్చావా వ్యయా!
అంటూ ఎక్స్‌రే కళ్ళతో సెక్స్‌ వర్కర్లని
నిరసించినట్టుగా నిస్త్రాణగా గొణుగుతున్నాయి పంచాంగాలు

సోదర సోదరీ మణులొద్దు.
స్వామీ, వద్దు, వద్దు
పెళ్ళొద్దు, పెటాకులొద్దు

జింకల కళ్ళూ వాగుల నీళ్ళూ ఊళ్ళో అమ్మించి
రాళ్ళకి పువ్వుల రంగులు వేయించి
పైకం గుళ్ళో పంచుకు తిన్నాము.

గుమ్మం ముందు
ఉదయించిన వార్తలూ –
వరండాలో కాఫీ చప్పరిస్తున్న
వార్తాపత్రికలూ –

ఎవరిలో ఆదిమ అటవీసౌందర్యాలు విస్తరిస్తుంటాయో
అర్ణవాలు ఘూర్ణిల్లుతుంటాయో
జలపాతసాహసాలు ఉరుకుతుంటాయో
ఎవరికి తెలుసు?

పైపై పూతను కాను
పసరు పూపను కాను.

నేను వచ్చిన తరువాత
మీ దిగుళ్ళలో మీరు,
మీ సంతోషాల్లో మీరు,
మీ రోజువారీ ఈతిబాధల్లో మీరు –
ఏమో! నేను నాకే వొక జ్ఞాపకంలా పడి వున్నాను.

కుర్ర చోదకుండు కులుకులాడితొగూడి
కన్ను మిన్ను గనక కారు నడిపి
కొంప ముంచినాడు గోడెవరితో దెల్పు
పచ్చడాయెకారు పట్ట పగలే

ఆ అద్భుతం ఇమడని
కంటి పాప
అద్దమై
నేను అద్భుతమైపోయి యుంటి

బాల్యం – తుప్పల్లోకి పోయిన బంతి
ఎప్పటికీ మరి కనిపించదు

నిశ్శబ్ద నిగూఢ రాగాల రారాణి
చిక్కని నలుపుల చక్కని రమణి.