కల్మషం లేని కలుషితంగాని
సత్యమైనది స్వచ్ఛమైనది..
ఏ పోలికకూ అందనిది..
దొరుకుతుందని చేరవస్తుందని నాకై ఎదురు
చూస్తుంటుందని

ఆరి సీతారామయ్యగారి హైకూలు

నగరంలో నీడ
చెట్టును వెతుకుతోంది.
అగ్ని స్నానాల్లో
పల్లె మునకలు వేస్తోంది.

చెట్టుకి గమనం లేదని
జాలి పడకు
దాని ప్రయాణమెప్పుడూ
లోపలికే..

కథ లోని పాత్ర
బాలేదని
పాఠకుడి ఏడుపు!

రోజంతా అవిశ్రాంతంగా ఆలోచనల
జలతారు పోగుల్ని నేసి నేసి
అలసిన స్పృహ వెచ్చని చీకటి గుహలలో
ముడుచుకుని పడుకుంటుంది

అప్పుడే పుట్టిన పసికందును
ఒక్క క్షణం కూడా వదలలేక
తడిమి తడిమి ముద్దాడే
తొలిచూలాలిలా

సూర్యుడు కూడా చలితో
గజగజ వణుకుతాడు.

కవిత్వానికి మించిన
వారధి లేదని తెలిసింది
ఆయన్ని కలిసాక

అనంతవైన ఈ జీవన సంగీతంలో క్షణకాలం వినవచ్చిన ఆ అడుగుల సవ్వడి నేనే.

వర్షానంతరం శాంతించిన ఆకాశం
చిరుగాలుల చల్లని వ్రేళ్ళతో
దాడికి తడిసి చెల్లాచెదురైన
లేత రెమ్మల ముంగురులను
అలవోకగా స్పర్శిస్తుంది

సంగ్రామము సంఘర్షణ
సంక్షోభము వలదు మాకు
సంతోషము సంరక్షణ
సహజీవన మవసరము
కష్టాలకు అంతమెప్పుడో
జన నష్టాలకు అంతమెప్పుడో

వాడు తాతయ్య కాదు
మా తమ్ముడు
చాలా చిన్నవాడు
పేరు శివన్ కదా
పోనీ శివా అని పిలుచుకో

చలి గాలితో పోరాడుతోంది.
జల్లు దూకి వస్తోన్నా
ిటికీ మూయలేను.

హారములు నా కేలు
హారతులు నా మేను
పీయూష మీ మోవి
పొంద రా అంద రా

నిశి రాత్రి వర్షంలా
కరగనీ సంగీతాన్ని-
నాలుగు భుజాలూ కలవనీ
ఊగనీ ఈ చెట్లన్నీ-

చూరింట్లో నీరెండ
వాకట్లో నెలవంక.
సూర్యుడు మా అన్నయ్య
జాబిలి మా చెల్లి.

బెబ్బుల్ని ఆవాహనచేసి మనసు నింపుకోడానికి
ఈ నవరాత్రుల రోజుల్లో పెద్దపులైపోడానికి

అన్ని చెప్పగల భాష
అక్కడే ఆగిపోయింది.

ప్రేమిస్తున్నాడో లేడో
నిమిషం గడిచేలోగా
ఉపపత్తి కావాలి !