పొద్దున్నే తయారై శ్రీశైలం పోతున్నామని ఇళ్ళల్లో డబ్బులిప్పించుకుని, తలా ఒక జత బట్టలు, తువ్వాలు పెట్టుకుని బయలుదేరారు కోటీ, మల్లి, వెంకీ. దానికి అంతకుముందు వారం రోజులుగా ప్లాను చేసుకుని ఇళ్ళల్లో నసపెడుతూ, ఇంట్లోవాళ్ళని బతిమిలాడుతూ చివరికి సాధించారబ్బా.
వాళ్ళ ఊరినించి శ్రీశైలం పోవడానికి రెండు దోవలున్నాయి. గొల్లపల్లి దాకా నడిచిపోయి అక్కడ ఏ బస్సో లారీయో పట్టుకుని కుంట దగ్గర దిగి, అక్కడ దోర్నాల దాకా పోయే బస్సెక్కి అక్కడ దిగాక శ్రీశైలం పోయే బస్సెక్కడం. రెండోది, వెల్లంపల్లి దాకా నడిచిపోయి అక్కడ లారీ లేదా బస్సు ఎక్కి కుంట దగ్గర దిగి దోర్నాల బస్సెక్కి అక్కడ దిగాక శ్రీశైలం వెళ్ళే బస్సెక్కడం. అయితే ఈ రెండు దోవల్లోనూ గుండ్లకమ్మని దాటిపోవాలి. గొల్లపల్లి దగ్గర అయితే గుండ్లకమ్మకి, దాన్ని దాటిపోయే కాలిబాట మారిపోతూ ఉంటుంది. వెల్లంపల్లి దగ్గర అయితే తోపుడెక్కువ.
ఈసారి వెల్లంపల్లి మీదుగా పోవడానికి నిర్ణయించుకుని ఆ దోవలో నడిచి పోవడానికి బయలుదేరారు. దారిలో ఊరివాళ్ళు నలుగురు అడివి పందిని పట్టి గుంజలకి కట్టి భుజాల మోసుకుపోతూ ఎదురొచ్చారు. ముందు రోజు అడివికి పోయి బాంబులు పెట్టి వస్తారు, అడివి పందులు తిరిగే చోట. అవి వాటి దగ్గరికి వెళ్ళి తినే పదార్ధమేదో అనుకుని కొరికితే ఆ బాంబు పేలి చచ్చిపోతుంది పంది అక్కడికక్కడే. మరుసటి రోజు ఊళ్ళో వాళ్ళు అడివికి పోయి తెచ్చుకుంటారు దాన్ని.
“అరే, శవం ఎదురొస్తే మంచిది రా” అన్నాడు మల్లిగాడు.
“రేయ్, శవం అంటే మనిషి శవం రా” అన్నాడు కోటిగాడు.
“హహ్హహ్హా!” అందరూ నవ్వుకున్నారు.
పిట్టల్నీ, గిజిగాడి గూళ్ళని, ఎండుగడ్డి పరకలు వేలాడుతోన్న తుమ్మ చెట్లనీ, అక్కడక్కడా తెట్టె గోడలని, అవి లేని చోట జంకులని, పొలాలనీ చూసుకుంటూ మట్టి రోడ్లనీ, గుండ్లకమ్మనీ దాటుకుంటూ చేరుకున్నారు బస్సు వచ్చే చోటుకి. ఓ అరగంట చెట్టు నీడకి నిలబడి మాట్లాడుకుంటుండగానే రయ్యిమని ఎర్ర దుమ్ము పోసుకుంటూ బస్సు వచ్చేసింది. ముగ్గురూ సర్దుకు కూచున్నారు. టిక్కెట్లు కొట్టించుకోవడం అయిపోయింది ఆ తరవాత.
“రేయ్, ఏదైనా సినిమా కత చెప్పరా” అనడిగాడు మల్లిగాడు కోటీని.
తాను ఈమధ్యే ఒంగోల్లో చూసొచ్చిన కొండవీటి దొంగ సినిమా ఎత్తుకోని వైనవైనాలుగా చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు కోటిగాడు. సినిమా కతలు చెప్పమంటే యమాజోరు కోటిగానికి. స్టోరీ అయిపోతూండగానే కుంట వచ్చేసింది. అక్కడ ఎక్కువ వెయిటింగు లేకుండానే దోర్నాల పోయే బస్సు వచ్చేసింది. కిక్కిరిసిపోయి ఉంది. వీళ్ళకి సీట్లు దొరకలా. కండక్టరు మా ఒడుపుగా అందరిమధ్య దూరిపోతూ టిక్కెట్లు కొట్టేసి తన సీట్లో దర్జాగా కూచున్నాడు. కోటీ, మల్లీ, వెంకీలు ముగ్గురూ ఒక దగ్గిరగా ఒత్తుకు నుంచుని కబుర్లు మొదలు పెట్టేసేరు.
‘పొద్దున్నే పుట్టింది చందమామ
మొగ్గల్లే విచ్చింది ముద్దుగుమ్మ’
కోటిగాడు పల్లవందుకోగానే, మళ్ళీ
‘పొద్దున్నే పుట్టింది చందమామ
మొగ్గల్లే విచ్చింది ముద్దుగుమ్మ’
అని ఈసారి ముగ్గురూ గొంతు కలిపారు.
‘మౌనంలో పుట్టావా గీతిక
స్నేహంతో మీటావా మెల్లగ’
రొయ్ రొయ్ మని గాలి కిటికీలన్నింటినించీ వచ్చేసి పాటని ఎత్తుకుపోతోంది.
“రేయ్, ఏంట్రా ఆ పాటలు! చదువుకునే పిల్లలు గాదా మీరు?” వెనక నించి గర్జించారెవరో.
వెనక్కి తిరిగి చూస్తే పక్క ఊరి హెడ్మాస్టరు గారు, కడ్డీ పట్టుకుని వేళ్ళాడుతూ నిలబడి.
“రేయ్, హెడ్మాస్టర్లు బస్సులు గూడా ఎక్కుతారంట్రా?” గుసగుసగా అన్నాడు కోటిగాడు.ముగ్గురు గప్‌చిప్ అయిపోయి దోర్నాల వచ్చిందాకా మౌనస్వాముల్లాగా నిలబడిపోయారు. పక్కూరి హెడ్మాస్టరు దోర్నాల్లో దిగి ఊళ్ళోకి వెళ్ళిపోతూంటే హమ్మయ్య అనుకుని శ్రీశైలం పోయే బస్సు కోసం ఎదురుచూస్తూ నిలబడ్డారు. తొందరగానే వచ్చేసింది బస్సు. బస్సునిండా శివభక్తులే.
సీట్లు చిక్కించుకొని సర్దుకుని కూచున్నాక, “రేయ్,శ్రీశైలంలో స్వాములుంటారంట్రా. వాళ్ళు మునీశ్పపరులంటా. అడివిలో జపంజేస్తా ఉంటారంటా. మన పక్కనే ఉన్నా ఏమీ మాట్లాడరంటా. సోమీ అని పలకరించినా గమ్మున కుచ్చుంటారంట. మన జాతకం ఉన్నదున్నట్టు జెప్పే శక్తి ఉంటదంటగానీ మనం ఎంటబడి గుచ్చి గుచ్చి అడిగితేగానీ చెప్పరంట” అని చెప్పుకుపోయాడు మల్లిగాడు.
“అయితే మనం ఎట్టైనా ఒక స్వాములోరిని పట్టుకోని మన జాతకం జెప్పించుకోవాలి రా” అని వెంకిగాడు యమా ఆదుర్దా ప్రదర్శించాడు.
అవున్రా వెంటనే అర్జెంటుగా ఒప్పేసుకున్నాడు కోటిగాడు.
కిటికీల్లోంచి రయ్యిమని కొట్టింది గాలి. హాయిగా ప్రాణం లేచొచ్చినట్టయ్యింది. కాసేపు గాలి పోసుకుంటూ గమ్ముగా కూచుని ఆ తర్వాత ఏమీ తోచక ఊరూ పేరూ కాయ సినిమా ఆడ్డం మొదలు పెట్టారు.
‘ర’
‘రామవరప్పాడు’
‘రామారావు’
‘రామ్ములక్కాయ’
‘రాముడు-భీముడు’
‘శ’
‘శంఖవరం’
‘శశిరేఖ’
‘శనక్కాయ’
‘శత్రువు’
“రేయ్,శనక్కాయ కాయంట్రా?”
“శనక్కాయ్ గాకుండా ఇంకో కాయి పేరు నీకుదెలిస్తే చెప్పరా?”
“శొంటి కాయ.”
“శొంటి కాయేంది రా? ఎక్కడన్నా చూశా?”
“ఆ! నీకు దెలీపోతే లేనట్టే రా?”
“ఒంటికొమ్ము శొంటికాయ అనేది విన్లా?”
“ఒరేయ్, ఒంటికాయ శొంటి కొమ్మురా!”
“హ హహ హ్హా”
“అధాట్న వచ్చిందిలేరా!పెద్ద నవ్వావ్ గాని.”
“ఒంటికొమ్ము శొంటికాయ! దీని మీనింగేందిరా?’
“మీనింగెవడికి దెల్సు రా? ఎవరో అంటంటే విన్నా.”
చెట్లు. పుట్టలు. పర పర గాలి. రైయ్ రైయ్యని ఉత్సాహం.
జ్ జ్ మని కుదిపే ఇంజను వేడి.
గోతాలు. సంచులు. సామాన్లు.
తల్లో పూలు. పంచెలు. పూల చీరెలు.
ముసలి గొణుగుళ్ళు. పడుచు పౌడరు గుబాళింపులు. తగువులు. వుడుక్కోడాలు.
సున్నిపెంటలో బస్సాగినప్పుడు మళ్ళీ ఎప్పుడు కదులుతుందా అని ఉక్కపోతల సణుగుళ్ళు.
ఆటల్తో,వాదులాటల్తో, ఎట్టకేలకూ శ్రీశైలం వస్తే, అబ్బా చేరుకున్నాం రా, అని దిగిపోయారు ముగ్గురూ.