బంగార్రాజెక్కిన విమానం హైదరాబాద్ ఎయిర్‌పోర్టుని సమీపిస్తున్న కొద్దీ అతన్లోని ఉద్విగ్నత ఎక్కువవడం మొదలు పెట్టింది. ‘అమెరికాలో అడుగు పెట్టిన ఏడాది తరువాత గానీ మళ్ళీ భారతదేశపు ముఖాన్ని చూడడానికి వీలవదని జ్యోతిష్కుడెవడయినా అమ్మకి చెప్పి వుంటే నేనసలు అమెరికా గూర్చి కలలోనయినా ఊహించడానికి వీలయ్యేదా?’ అని మొదట్లో అనుకున్నాడు. రెండేళ్ళ తరువాత అని మరుసటేడాది అనుకున్నాడు. అది కాస్తా మూడేళ్ళ తరువాత, నాలుగేళ్ళ తరువాత… అలా అభివృద్ధి చెంది, గ్రీన్ కార్డ్ చేతికొచ్చి అతనీ విమానమెక్కేసరికి పదేళ్ళు గడిచాయి.
నిజానికి బంగార్రాజు తల్లి, ‘మా అబ్బాయికి గ్రీన్ కార్డ్ ఎప్పుడొస్తుంది?’ అని ఆస్థాన జ్యోతిష్కుణ్ణి సాధించడం బంగార్రాజు అమెరికా విమానం ఎక్కిన మరునాటి నించే మొదలుపెట్టింది. మొదట్లో ఇవాళో, రేపో అన్నతను కాస్తా రెండేళ్ళు గడిచేసరికి శనిజపం చేయించాలనీ, కుజుడికి కోపం తగ్గించడం కోసం పూజలు చెయ్యాలనీ, గురుడికి హోమం చేయించాలనీ చెప్పడమే గాక వాటిని చేయించి ఇంకో రెండేళ్ళు సాగదీసేసరికి, ఇంకతను వాళ్ళ గుమ్మం తొక్కకుండా చీపురుకట్టతో అతనికి శాంతి చేయించింది.
బంగార్రాజు అమెరికా వెళ్ళిన మహర్దశ వై2కె. అది ఏ జాతకాల్లోనూ, ఏ గ్రహానికీ సంబంధించినది కాదు; ఏ గ్రహమూ ఇంకోడింట్లో దూరడం వల్లనో ఇంకొకణ్ణి ఓరగానో, లేక కోరగానో చూడడం వల్లనో సంభవించినది కాదు. అది అమెరికావాడి తెలివితక్కువతనం. కాకపోతే సోమరితనం. లేకపోతే, నాలుగంకెలుండే క్రీస్తుశకం కాలమానాన్ని కాస్త కుదించి, చివరి రెండంకెలతో సరిపుచ్చుకొమ్మనమని ఎవరు మాత్రం ఎలా చెబుతారు? ఎవరి తప్పయితేనేం గానీ అది బంగార్రాజుకి ఒప్పే చేసింది.
అతను చేసింది బీయేనే అయినా, తిరిగింది భీమవరం లోనే అయినా అతని నైకి షూసునీ, లీవైస్ జీన్సునీ, టామీ హిల్ఫైగర్ టీషర్టునీ, రేబాన్ గాగుల్సునీ చూసిన వాళ్ళందరూ అతనికి అమెరికా ముద్రని టీనేజర్‌గా వున్నప్పుడే వేసేశారు. ఆ ముద్రకి కొద్దిగానైనా స్థానబలిమిని కలిగించాలని ఏ గ్రహానికో దురద పుట్టడం వల్ల కాబోలు కోబాల్ ప్రోగ్రామింగ్ నేర్చుకున్నాడు. అదే ముద్రని ఐ.ఎస్.ఐ. ముద్రగా భావించిన ధనలక్ష్మి అతణ్ణి అర్జెంటుగా కొనేసుకుంది. పెళ్ళి కాకముందరే ఆమె పేరుని ఐశ్వర్యగా మారుస్తాననే అతని ఇంగితం వెనుకనున్న మహత్తరమయిన ప్రేమని ఆమె ఘాటుగా ప్రేమించేసి, “ఐ లవ్యూ సో మచ్‌రా బంగారూ!” అన్నది అతని కౌగిట్లో కరిగిపోతూ.
ఆ కౌగిటిని అట్లాగే పట్టుకుని ఆ వై2కె మహర్దశలో బంగార్రాజు తనతో అమెరికా తీసుకుపోవడానికి ఆమె పొట్టలోని బాబిగాణ్ణి ధనలక్ష్మి తల్లిదండ్రులు అడ్డం పెట్టారు. ‘వాడు పుట్టగానే తప్పకుండా వస్తాను,’ అని విమానమెక్కిన బంగార్రాజుని బాబిగాడి బారసాలకి రానీయకుండా ముందుచూపుతో సింగిల్ ఎంట్రీ వీసాని మాత్రం అతనికి రాయించిన అమెరికా వాడడ్డొచ్చాడు. ధనలక్ష్మిని కూడా, అమెరికా కాన్సులేట్ చుట్టూ పొర్లు ప్రదక్షిణాలు చేస్తానని ఆమె బెదిరించేదాకా లాగి, రెండేళ్ళ తరువాత అయితేనేం, ఆమెనీ బాబిగాణ్ణీ శాన్ ఫ్రాన్సిస్కోలో వున్న బంగార్రాజుని చేరనిచ్చాడు. మనవరాలు కత్రీనా పుట్టినప్పుడు వెళ్ళి తీరాలన్న బంగార్రాజు తల్లికి మాత్రం సైంధవుడిలా అడ్డుపడ్డాడు. మనవరాలు కత్రీనా పుట్టినప్పుడు వెళ్ళి తీరాలంటూ అదే బెదిరింపుని బంగార్రాజు తల్లి చేస్తే, ‘ఇక్కడ కాదు, వీసా వెంకటేశ్వరస్వామి దగ్గర చేసి రామ్మా. తరువాత వెయ్యి డాలర్లు కట్టు. అయితే వీసా వస్తుందని గ్యారంటీ ఏమీ లేదు,’ అని ఆ కాన్సులేట్ వాడన్నవాడని, ఆ అన్నవాడు చేతన్ పటేల్ అన్న భారతీయుడిలా ఉన్నవాడని ఆవిడకి మండిపోయి ఆవిడకొచ్చిన అచ్చతెలుగులో వాడి మీద శాపనార్థాలని కుమ్మరించింది.
అందరికీ రెండుమూడేళ్ళల్లో గ్రీన్ కార్డ్ రావడమేమిటీ, వీడికిన్నేళ్ళు పట్టడమేమిటీ? అని ఆమె అందరితోను వాపోతుండేది. సరయిన లాయర్ని చూస్కొని వుండడు, అని ఎవరయినా కిసుక్కున అంటే, మీకు ఇబిత్రీ కేటగిరీ గూర్చి తెలుసా? అని వెంటనే ప్రశ్నించేది. ఇండియాలో ఇ, బిర్యానీలో బి, త్రిషాలో త్రి. ఈ మూడింటినీ కలిపితే మావాడి గ్రీన్ కార్డ్ కేటగిరీ. అర్థమైందా? అని ఘాటుగా బోధించేది. ఆవిడకి అంత అర్థమయ్యేలా చెప్పింది బంగార్రాజే. అప్పటికే అమెరికాలో ఎవరికయినా ఫోన్ చేసి తన పేరు చెప్పాల్సి వచ్చినప్పుడు, బి యాజ్ ఇన్ బిర్యానీ, ఎ యాజ్ ఇన్ అమెరికా, ఎన్ యాజ్ ఇన్ ఎన్టీ రామారావ్ అంటూ చెప్పడం అలవాటు జేసుకున్నాడు.
“నేను ఇంజనీరింగ్ చేస్తానంటే నువ్వు అడ్డం కొట్టావ్. ఆ డిగ్రీ వుంటే అప్లై చేసిన రెండేళ్ళల్లో గ్రీన్ కార్డ్ వచ్చుండేది,” అన్నాడు బంగార్రాజు.
ఉద్యోగం సక్రమంగానే చేస్తున్నా, ఇంజనీరింగ్ డిగ్రీలున్న వాళ్ళతో ఏమాత్రం తొణకకుండా పోటీ పడుతున్నా, మైక్రోసాఫ్ట్ సర్టిఫికేషన్ ఉన్నా, గ్రీన్ కార్డ్ అప్లికేషన్ల విషయంలో మాత్రం ఆ ఇంజనీరింగ్ డిగ్రీ వున్నవాళ్ళేమో తిరుపతిలో స్పెషల్ దర్శనం లైన్లోనూ తనేమో ధర్మదర్శనం క్యూలోనూ ఉన్నట్లనిపించి, అతనికి మంటెత్తినా చెయ్యగలిగిందేమీ లేదు గనుక సహిస్తున్నాడు.
“అప్పుడు నాకేం తెలుసురా? నువ్వు ఇంజనీరింగ్ చెయ్యడానికి కష్టపడడమెందుకని, పైగా ఏదో నా కళ్ళ ముందుంచుకుందామనీ వద్దన్నాను గానీ డబ్బుకు లేకనా? ఈ మధ్య ఇక్కడ పేటకో ఇంజనీరింగ్ కాలేజీ తెరుస్తున్నారు. వాళ్ళకి ఫీజులు కడితే చాలట. ఎవరూ క్లాసులకి కూడా వెళ్ళరట. వాటిల్లో చదువుతున్న పిల్లలంతా ఎప్పుడూ ఇంటి చుట్టుపక్కలే కనిపిస్తుంటారు. ‘క్లాసులకి వెళ్ళరేమిట్రా?’ అనడిగితే, ‘అక్కడ చెప్పేవాళ్ళెక్కడున్నారు ఆంటీ?’ అంటారు. ఆ కాలేజీ వాళ్ళనడిగి ఓ డిగ్రీ సర్టిఫికెట్ పంపేదా?” ఆశగా అడిగిందావిడ.
“అదేదో గ్రీన్ కార్డుకి అప్లై చేసేటప్పుడే చేసుండాల్సింది. ఇప్పుడు లాభం లేదు,” అన్నాడు బంగార్రాజు.
వాడి బియ్యే డిగ్రీని అడ్డం పెట్టుకుని నా మనవరాల్ని చూడనీకుండా ఆపుతోంది ఈ వెధవ వీసా, అని ఆవిడ అమెరికాని ఆడిపోసుకోని క్షణం లేదు. ప్రస్తుతం ఆ మనవరాలు కత్రీనా, ఆవిడ వొళ్ళోనే కూర్చుని, ధనలక్ష్మి టీషర్టుని పట్టుకుని లాగుతూ, అన్నయ్య బాబిగాడితోనూ, అమ్మమ్మ, తాతలతోనూ హైదరాబాద్ ఎయిర్‌పోర్టులో అతనికై ఎదురు చూస్తోంది. ఆ పిల్ల చికాకునీ, ఏడుపునీ చూసిన వాళ్ళెవరయినా బంగార్రాజు అక్కడకి రావడం ఆ పిల్లకి ఇష్టం లేదనుకునే అవకాశముంది గానీ, అర్ధరాత్రి ఒంటిగంటకి రెండేళ్ళ పిల్లని నిద్రలేపి పట్టుకొచ్చారని చెబితే మాత్రం ఆ పిల్లని అపార్ధం చేసుకున్నందుకు చాటుగానయినా సరే, చెంపలేసుకుంటారు. ధనలక్ష్మీ బాబిగాడూ అప్పటికి నెలరోజుల క్రితమే -– గ్రీన్ కార్డ్ వచ్చి వారం ఇంకా పూర్తి కాకుండానే — పుడుతూనే అమెరికన్ సిటిజెన్‌షిప్పుని చేత పట్టుకొచ్చిన కత్రీనాతో సహా హైదరాబాద్ చేరుకున్నారు. ఇండియా వెళ్ళడం మొదటిసారి కావడం వల్ల ధనలక్ష్మి తాను అక్కడ కనీసం రెణ్ణెల్లుండాలంది. బంగార్రాజుకి అన్నాళ్ళు సెలవు దొరికే అవకాశమే లేదు గనుక ఆమే పిల్లలూ ముందు వెళ్ళేలా, నెల తరువాత అతను వాళ్ళని చేరేలా, వచ్చేటప్పుడు మాత్రం అందరూ కలిసి తిరిగి వచ్చేలా టిక్కెట్లు కొనుక్కున్నారు. అందుకే అతను ఇప్పుడు ఒంటరిగా వస్తున్నాడు.
బంగార్రాజు ఉద్వేగానికి లోను కావడానికి ఎంతో చిన్న కారణం చాలంటుంది అతన్ని పన్నెండేళ్ళుగా అబ్సర్వేషన్‌లో వుంచిన ధనలక్ష్మి. ‘ఐ లవ్యూ బంగారూ,’ అని మొదటిసారి ఆమె నోట్లోంచి రాగానే అతని కళ్ళల్లో నీళ్ళని చూసి ఉబ్బితబ్బిబ్బైపోయింది గానీ, తరువాతనించీ ఎవరయినా నీ చొక్కా బావుంది, యు లుక్ నైస్ టుడే లాంటి సాధారణ వ్యాఖ్యలు చెయ్యగానే అతని కళ్ళల్లో తడిని చూడడం అలవాటయిన తరువాత, ‘డీహైడ్రేషన్ వస్తుంది. ఈ నీళ్ళు తాగండి,’ అని ఎప్పుడూ అందుబాటులో ఉంచుకునే నీళ్ళ బాటిల్ని అతని చేతికివ్వడం మొదలు పెట్టింది. సీతారామయ్యగారి మనవరాలు సినిమాని ఇంట్లో చూస్తున్నప్పుడయితే అతను కళ్ళు తుడుచుకుంటూ పక్కన కూర్చున్న ఆమె చీర కొంగుని పూర్తిగా తడిపేశాడు. అప్పట్నించీ అతని పక్కన కూర్చుని సినిమా చూసేటప్పుడు ఆమె ముందుగానే నీళ్ళ బాటిల్తో బాటు ఒక హాండ్ టవల్ని కూడా ఒళ్ళో రెడీగా పెట్టుకునేది.
అలాంటి బంగార్రాజు ఉద్విగ్నతని హిమోన్నతశిఖరాల నెక్కించింది అతను ఫ్లైట్‌లో చూసిన హిందీ సినిమా.
ఆ సినిమాలో, కాషాయ వస్త్రాలని కట్టుకుని, నెరుస్తున్న బవిరిగడ్డంతో వున్న ఒకాయన ఇండియాలో అడుగు పెట్టగానే మోకాళ్ళని నేలకానించి, వంగి నేలని ముద్దు పెట్టుకొని, మేరా భారత్ మహాన్ అంటాడు. ఆ వెనకే దిగిన ఒక సూట్‌వాలా గొంతుని బట్టి ఆ గడ్డపాయన్ని తన తండ్రిగా గుర్తిస్తాడు. ఆ సూట్‌వాలా అమెరికా వెళ్ళి మొదట్లో చాలా కష్టాలు పడి, ఆ కష్టాలని తన తల్లిదండ్రులకి తెలియజెయ్యడం ఇష్టం లేక తన ఫోన్ నంబరూ అడ్రస్సు వాళ్ళకి తెలియనివ్వడు. పదేళ్ళ తరువాత బిజినెస్‌లో విజయవంతుడై ఇండియా కొస్తాడు. ఆ గడ్డపాయన, అక్కున చేర్చుకోవడానికి ఆ సూట్‌వాలా తల్లి ఈ లోకంలో లేదన్న వార్తని కొడుక్కి చేరవేస్తాడు. అందువల్లనే తను అయిదేళ్ళ క్రితం సన్యాసం పుచ్చుకున్నాడనీ, తెలిసిన వాళ్ళెవరయినా కొడుకు ఆచూకీ చెబుతారేమోనని అమెరికాలో వున్న శిష్యబృందం పిలిస్తే వెళ్ళి, చికాగోలో సిన్హా గారింట్లో, హూస్టన్‌లో హెగ్డే గారింట్లో, మేరీలాండ్‌లో మెహతా గారింట్లో, శాన్ ఫ్రాన్సిస్కోలో శాస్త్రి గారింట్లో, ఇలా దేశం నలుమూలలా కొడుకు గూర్చి ఆచూకీ అడిగి తిరిగొస్తున్నాననీ చెబుతాడు. మరి, ఒకే ప్లేన్‌లో వున్నా మనం ఇప్పటిదాకా కలవలేదెందుకని? అని ప్రశ్నిస్తాడు సూట్‌వాలా. నేను బిజినెస్ క్లాసులో వచ్చాను. మరి నువ్వు? అంటాడు తండ్రి. ఎకానమీలో, అంటాడు కొడుకు. మరి అందుకు, అని జవాబిస్తాడు తండ్రి. ఈలోగా బ్యాక్‌గ్రౌండ్లో ‘జననీ జన్మభూమిశ్చ స్వర్గాదపి గరీయసీ,’ అని పాట వస్తూండడంతో సూట్‌వాలాకి తన కర్తవ్యం గుర్తొచ్చి, అమ్మ లేకపోతేనేం, జన్మనిచ్చిన ఈ నేలతల్లి వుండగా అని, యే మిఠ్ఠీ, యే ధరిత్రి, యే జన్మభూమి అంటూ ఆ నేల మీద ముద్దుల వర్షాన్ని కురిపిస్తాడు.
ఈ సంభాషణ జరుగుతున్నంతసేపూ బంగార్రాజు కళ్ళల్లో ఫౌంటెన్లు ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడ్డాయి. విండో సీట్లో కూర్చున్న అతను చేతికందిన గుడ్డతో కళ్ళు తుడుచుకుంటుంటే, ‘చూడండి, ఇతను నాకొంగు లాగుతున్నాడు,’ అని పక్కసీట్లో కూర్చున్నావిడ అరవడం వినిపించింది. అదిరిపోయిన బంగార్రాజు, ‘క్షమించండి, మా ఆవిడనుకున్నాను,’ అని కళ్ళల్లోంచి గంగాగోదావరులని ప్రవహింపజేస్తుంటే, ఆవిడ, ‘ఈ పట్టుచీరెకంటిన నీళ్ళ మరకలు డ్రైక్లీనింగ్ చేసినా పోవు,’ అని విసుక్కుంటూ తన రుమాలుని అతనికిచ్చింది – ‘మళ్ళీ ఇవ్వఖ్ఖర్లే’దని నొక్కి చెబుతూ. తరువాత, ‘మధ్య సీటు నాకొద్దంటే, పక్కనవున్నది నీ తమ్ముడి వయసువాడంటూ అయిల్ సీట్లో కూర్చున్నారు. ఇప్పటికయినా ఇట్రండి,’ అని మొగుడి మీద చికాకుపడి, లేచి, ఆయన చేత సీటు మార్పించింది. ఇంకా నయం! నేను నిద్రపోతూ ఆవిడ భుజమ్మీద తలవాల్చినప్పుడు చూసింది కాదు, అనుకుని తేలిక పడ్డాడు బంగార్రాజు.
బంగార్రాజు చూసిన ఆ సినిమా అతని మనోక్షేత్రమ్మీద పదునైన నాగలితో పర్రులని చేసింది. ఎయిర్‌పోర్టులో తల్లి వేచివుంటుందని అతనికెలాగో తెలుసు. ఆమె మీద ముద్దులవర్షాన్నెలాగూ కురిపిస్తాడు. ఇక మిగిలింది జన్మభూమికి – అదే, ధరిత్రికి – ముద్దు పెట్టడం. ధరిత్రి అన్న పదాన్ని అతను మొదటిసారి విన్నది ఆ ఫ్లైట్‌లోనే అయినా, కాంటెక్స్టుని బట్టి జన్మభూమికి దాన్ని పర్యాయపదంగా అర్థం చేసుకున్నాడు. ఏదయినా కొత్త పదాన్ని గుర్తుంచుకోవాలంటే ఆ పదాన్ని అదే పనిగా వాడుతూండాలి, అన్న హైస్కూల్ మాష్టారి ఉపదేశం ఆ సినిమా చూస్తున్నప్పుడే గుర్తొచ్చి దాన్ని పాటించాలని మనసులో నోట్ చేసుకున్నాడు. ధరిత్రిని పదే పదే తలుచుకున్నాడు. విమానం దిగగానే తను చెయ్యబోయే మొదటి పని అదేనన్న నిర్ణయానికి అతనొచ్చాడు.
విమానం లాండ్ అయిన తరువాత అది మెల్లిగా గేట్ల దగ్గరికి చేరుతుండగానే ప్రయాణీకులందరూ గబగబా లేచి నిలబడ్డారు. నడుస్తున్న విమానం లోంచి దూకేయరు కదా అని బంగార్రాజు భయపడ్డాడు. రైలు గానీ బస్సు గానీ కదుల్తున్నప్పుడు ఎక్కడం దిగడం ఎంత అలవాటున్నా, ఆ ఎత్తులోంచి దూకితే మక్కెలు విరగడం ఖాయమన్నది అతనికి తెలుసు. అయితే, ఫ్లైట్ అటెండెంట్‌కి తప్ప ఇంకెవరికీ విమానం తలుపులని ఎలా తియ్యాలో తెలిసినట్లు లేదు. ప్రయాణీకులంతా ఆమె తలుపు తీసేదాకా అలాగే నిల్చుండి పోయారు.
అందరూ అలా నిల్చునుండగానే, ఎక్స్‌క్యూజ్ మీ అంటూ ఒక నడివయస్కుడు విమానం వెనుక మొదలు పెట్టి, తోసుకుంటూ వచ్చి, సరిగ్గా బంగార్రాజు సీటుపైన వున్న ఓవర్‌హెడ్ లగేజ్ క్యాబిన్ తెరిచి అందులోని కారీ-ఆన్ బయటకు లాగాడు. అందులో వున్న బంగారు ఇటుకల బరువుని అతను ఆపలేక కాబోలు బంగార్రాజు నెత్తిమీద దాన్ని దభీమని పడేసి, సారీ అని జనాంతికంగా అనేసి, ఎక్స్‌క్యూజ్ మీ అంటూ ముందుకు దూసుకుపోయాడు. ఆ సూట్‌కేస్ కాలిమీద నించి పోవడం వల్ల తట్టుకోలేని బాధతో ఒకాయన కోపంగానే, మీకన్నా ముందునించే ఇక్కడున్నాం అన్నాడు. అందుకేగా ఎక్స్‌క్యూజ్ మీ అన్నాను, అని తొక్కడానికి మిగిలిన పాదాలని వెదుక్కుంటూ నడివయస్కుడు ముందుకి సాగిపోయాడు.
మొత్తానికి బంగార్రాజు విమానం లోంచి కుడికాలుని జెట్ బ్రిడ్జ్ మీద ఆనించగానే, భారతదేశపు బంగారు నేలని అక్కడే ముద్దు పెట్టుకోవాలనిపించి, ముందుకి వంగాడు. వెనక వస్తున్న వాళ్ళకి అతనేం చెయ్యబోతున్నాడో ముందుగా అతను మాటవరుసకయినా చెప్పక పోవడంతో, వాళ్ళు తిరుపతి క్యూలో నిల్చున్నప్పటి లాగా అతన్ని ముందుకు తోశారు. బాలన్స్ లేక అతను ముందుకు పడినా గానీ అతని ముందుపళ్ళు అతని తోనే ఎయిర్‌పోర్ట్ బయట వేచి వున్న ధనలక్ష్మి దాకా చేరడానికి కారణం అతని నుదురు ముందుగా ఆ జెట్ బ్రిడ్జ్ ఫ్లోర్‌ని తాకడం. అతని ఎడమకాలు విమానాన్ని వదిలి ముందుకు రానని మొరాయించడంతో బంగార్రాజు ఒక పక్కకి పడ్డాడు. అతని కుడిచేతి పట్టుని దాదాపు విదిలించుకున్న అతని కారీ-ఆన్ ఏ కళనుందో గానీ ఎగిరి అతని మీద పడి కావలించుకొంది.
“నేలని ముద్దు పెట్టుకోవడం ఇక్కడ కాదండీ, ముందర. చలానా కట్టి, టోకెన్ తీసుకున్న తరువాత!” వీల్‌ఛెయిర్ని విమానం దాకా పట్టుకొచ్చిన ఒక ఎయిర్‌పోర్ట్ ఎంప్లాయీ ఉచితసలహా నిచ్చాడు గానీ అతనున్న చోటు నించి అంగుళం కూడా కదల్లేదు. బంగార్రాజు వెనక వచ్చినవాళ్ళు ఓ పాతిక మంది, ‘ఆ పడేదేదో కొద్దిగా పక్కకు పడొచ్చుగా, మరీ మధ్యలో పడ్డాడు,’ అని విసుక్కుంటూ అతని కాళ్ళ మధ్య అడుగులేస్తూ అతన్ని దాటుకుంటూ, సూట్‌కేసులని అతని మీదుగా లాక్కుంటూ వెళ్ళారు. ఆ తొక్కిసలాటలో తన ప్రాణాలు పోతాయేమోనని అతను కాళ్ళు దగ్గరకు తీసుకుంటూ భయపడ్డాడు గానీ, జాలిపడ్డ ఒక తోటి ప్రయాణీకుడు చేతిని అందించగానే, బతికాన్రా దేవుడా! అనుకుంటూ లేచి నిలబడి, కారీ-ఆన్ లాక్కుంటూ, ‘జెట్ బ్రిడ్జ్ నేల కాదు గదా! పైగా, నేలకి కనీసం ఇరవై అడుగుల ఎత్తులో వుంటుంది! అసలు దాన్ని ముద్దు పెట్టుకోవాలనే బుద్ధి తక్కువ ఆలోచన నాకెలా వచ్చిందసలు?’ అని తనని తను తిట్టుకుంటూ ముందుకు నడిచాడు.