ఇంట్లో ఒకళ్ళనొకళ్ళం తప్పించుకుని పారిపోతున్నాం. నాకు అతని పట్ల అసహ్యం. అతనికి నేను తనని అర్థం చేసుకోలేకపోతున్నానని అసహనం. ముందు ముందు ఏం జరగబోతుందో తెలీని అయోమయస్థితి ఇల్లంతా ఆవరించుకుని ఉంది.

“మమ్, ఆర్ యు ఓకే?” అంటోంది సృజన.

మాట్లాడితే ఎక్కడ భోరుమంటానో అని తల ఊపాను. నా దుఃఖానికి కారణం నాకెంతో ఇష్టమైన, నా మనస్సులో ఒక ఉన్నతమైన స్థానాన్ని ఏర్పరుచుకున్న రాధిక అనుకుంటే భళ్ళున వాంతి వస్తోంది.

“ఆమె మంచితనం, ఆమె చూపించే ఆత్మీయతల్లోని స్నేహాన్నే నేను చూస్తున్నాను. అలా అని వాస్తవాన్ని కాదనటం లేదు. ఒక్క క్షణం గీత దాటితే చాలు ఆ స్నేహపు రంగు మారిపోవడానికి. ఆ సంగతి మా ఇద్దరికీ తెలుసు. ఇందులో కప్పిపుచ్చుకున్నదేమీ లేదు. నువ్వు అర్థం ఎందుకు చేసుకోవు ఇది కేవలం స్నేహమని?”

తనడుగుతున్న ప్రశ్నలకి నా దగ్గర సమాధానం ఏమీ లేదు. హద్దులు లేని మంచితనం, స్నేహం, అభిమానం, సహాయం ఆవిడ అని నాకూ తెలుసు. కాని ఇదేమిటి ఈ రోజు నాలో ఇంత ఈర్ష్యని కలగచేస్తుంది? లోపం నాలోనా లేక ఆవిడ లోనా? అసలు ఇక్కడ నాకు జరిగే హాని ఏమిటి? ఆవిడ స్త్రీ కాబట్టి ఈయనతో స్నేహం చేయకూడదా? అది ధర్మానికి విరుద్ధమా? ధర్మబద్ధంగా, నియమబద్ధంగా జీవించక పోయినంత మాత్రాన ఆమె మంచితనం చెడుగా అవుతుందా? ఆ స్నేహం నా భర్తతో కాకుంటే నా ఆలోచన ఇలానే ఉండేదా?

అయితే నాలో ఈ బాధ ఏమిటి? ఎవరు చెప్తారు? ఇలాంటి విషయాన్ని మరొకరికి అసలెలా చెప్తాం? నాకు నచ్చినట్లుగా కాక దానికి వ్యతిరేకంగా జరుగుతోంది కాబట్టి ఈ బాధ కలుగుతోందా? నా బాధని దాటి చూసి, అతనిలా ఆలోచిస్తే నా ప్రశ్నకి సమాధానం లభిస్తుందేమో!

వెనక తలుపు వైపు నుంచి చెప్పులు లేకుండానే బయటికి నడిచాను. దూరంగా – అతనికి దూరంగా వెళ్ళాలని నా ప్రయత్నం. బ్యాక్‌యార్డ్ అంతా ఆకులు. ఆకులు రాలే కాలం. వృక్షాలు వృద్ధాప్యపు ఛాయలని వదిలించుకుంటున్నాయి ఏ చెట్టు కింద రాలిన ఆకులని ఆ చెట్టే శక్తిగా మలుచుకొని. ఎగిరిపోయే ఆకుకి విలువేముంటుంది?

కాలుతున్న మధ్యాహ్నపు ఎండ నేల మీద పడి ఎండిన ఆకుల్లోనుండి నా కాళ్ళలోకి, నా లోపలకి చేరి, “మీ ఇద్దరూ ఇ-మెయిల్స్ రాసుకుంటున్నారన్న సంగతి నాకు చెప్పకపోవడానికి కారణం ఏమిటి? ఒక విషయానికీ, నీకూ ఉన్న సంబంధం అసహజం అయినప్పుడు, నువ్వు అలా అనుకున్నప్పుడు దాన్ని రహస్యంగా ఉంచాలనుకుంటావు కాదా?” అని నేనతన్ని అడిగిన ప్రశ్నని తాకి మనసులో నుండి కళ్ళనుండి నిప్పురవ్వల్ని చిందిస్తూ బయటకి వెళ్ళకొస్తున్నది.

“నీకు చెప్పకపోవడం కేవలం కాకతాళీయం. ఇద్దరి మధ్య సంబంధాన్ని ప్రపంచం అర్థం చేసుకోలేదన్న సందేహం కలిగితే కూడా అది రహస్యం అవుతుంది.”

“నేను ప్రపంచాన్ని ఎలా అవుతాను మురళీ? నేను నీ భార్యను.”

“నీకు చెప్పకుండా దాచడానికి ఇక్కడ ఏముంది మధూ! రాధిక ఎక్కడికైనా వెళ్ళినప్పుడే నాకు రాస్తుంది. ఇక్కడున్నప్పుడు కూడా ఎన్నో విషయాలు మాట్లాడుకుంటాం. ఎన్నో సార్లు నువ్వు మా సంభాషణలను విన్నావు కూడా. అప్పుడు లేని అనుమానం నీకు ఈమెయిల్స్ చూస్తే ఎలా వస్తోందనే నా బాధ. ”

“అంటే నేను ఊరికే అనుమానపడుతున్నానా? నాకూ రాశావు నేను విజయవాడలో ఉన్న సంవత్సరం పాటు — నాకు రాయలేదే నువ్వు అలా? ఆ సంగీతం గురించీ, ఆ తాదాత్మ్యం గురించీ.”

“ఏం రాస్తాను? నీకు అర్థం కాని విషయాలని, నీకు ఇష్టం లేని సంగతులని…”

“ఏం ఆమెకి అర్థమైనవి నాకు అర్థం కావా? నేను చదువుకోలేదా?”

“మరి నీకు రాసిన సంగతుల్లాంటివి ఆమెకు నేను రాయలేదే! నీతో మాట్లాడినట్టు నేను ఆమెతో మాట్లాడటంలేదే! ఇమేజెస్ ఏర్పరుచుకుని అడ్డంగా వాదించే వారికి నేను సమాధానం చెప్పలేను. నీకున్న బాధంతా నిన్ను నేను తక్కువ చేస్తున్నానని ఆమెని గౌరవంగా చూస్తున్నానని. కాదంటావా? ఆలోచించు. ప్రతి వాళ్ళకీ వేరు వేరు ప్రపంచాలుంటాయి. దీన్లో ఎక్కువ తక్కువలు పెట్టుకోవడం తెలివి తక్కువతనం, మూర్ఖత్వం. కానీ ఇది ఎవరు వింటారు? ఎవరికి అర్థం అవుతుంది? ఎవరో నాకనవసరం. నువ్వెందుకు అర్థం చేసుకోవు?” కాఫీ బల్ల మీద వాలి భుజంపై తల పెట్టుకున్న అతని శరీరమంతా ఉద్వేగంతో వణకడం చూసి కూడా నాకు బాధ కలగలేదు ఆ క్షణంలో.

“ఇమేజెస్ ఉండకూడదనీ, వాటి వల్ల నష్టాలుంటాయని నాకు తెలియదా? ఎంత మందికి ఎన్ని సార్లు చెప్పి ఉంటాను?”

“అది చెప్పడం వరకేనా? ఇమేజెస్ పెట్టుకోకూడదనుకుంటూనే ఇంకొకళ్ళు తమ మనసులో నీ గురించి గౌరవమైన ఇమేజ్ పెట్టుకోలేదని నీ బాధ. నువ్వంటే నాకు గౌరవం తక్కువేమీ లేదనీ, కాదనీ, బహుశా ఇది నీ ఆత్మన్యూనతో, నువ్వు కట్టుకున్న గూడు కూలిపోతుందనే అభద్రతాభావమో అయివుండచ్చని ఒక్క క్షణం ఆలోచించావా?” అతని గొంతులో కఠినత్వం.

ఎలా అన్నాడు అంత కఠినంగా? మేమిద్దరం ఒకప్పుడు ప్రేమికులం. ఇంట్లో అందరినీ కాదని భార్యాభర్తలమయాం. నన్నో దేవతగా ఆరాధిస్తూ నాకు అతను రాసిన ప్రేమలేఖల్లో, ఆ తర్వాత అతని భార్యగా జీవించిన ఇన్నేళ్ళల్లోనూ ఏనాడూ లేదే ఈ కఠినత్వం!? ఈ రోజు మరో ఆడదాని పైకి మళ్ళిందా ఆ ఆరాధన? ఇలా జరగడం అతనికి తప్పుగా అనిపించడం లేదా?

కానీ, మురళి అలాంటి వాడు కాదు. రాధిక అలాంటిది కాదు. నమ్మలేకపోతున్నాను. నేనే తప్పుగా ఆలోచిస్తున్నానా? కానీ ఎందుకిలా నా మనసులో ఈ అశాంతి. ఏమిటిది? లోపల ఏదో తప్పు అని చెప్తోంది – నాలో ఊడలుగా దిగి ఉన్న అసూయా ఇది? ఇంత ఆలోచించగలిగీ నేనెందుకు అతని వాదనను ఒప్పుకోలేకపోతున్నాను. అతడు నావాడు, నా ఇష్టానుసారంగా ఉండాలి అన్న ఈగోనా? అతడి ప్రతీ క్షణము, ప్రతీ ఊహ, భార్యనైన నాతోనే పంచుకోవాలి అన్న స్వార్థమా?

రాధిక గుర్తొస్తోంది. ఆమె రూపం నవ్వుతోంది నిష్కల్మషంగా. నేను ఆమె ఫోన్లు ఎత్తకపోవడానికి కారణం తెలియక ఆందోళన పడుతూ ఉంటుంది – ప్రాజెక్ట్ పని మీద బెంగుళూర్లో ఉంది కాబట్టి సరిపోయింది లేకపోతే పరిగెత్తుకొచ్చేదే. నాలోని ఈ బాధకి కారణం ఆమేనని తెలిస్తే… ఆవిడ వల్ల నా జీవితంలో చీకటి అలుముకుంటుందని నేననుకుంటున్న సంగతి ఆమెకి తెలిస్తే… ఏమవుతుందో ఊహిస్తేనే భయంగా ఉంది.

స్నేహమయి ఆవిడ. ఆవిడతో పరిచయం నాకు బాగా గుర్తుంది.

వేంకటేశ్వర స్వామి ఆలయంలో పాటల పోటీకి వాళ్ళబ్బాయి, మా అమ్మాయి పాల్గొన్నారు. ఆవిడ నా ప్రక్కనే కూర్చుంది. స్టేజీ మీద పాడుతున్న ఆ అబ్బాయిని చూసి “ఎంత బాగా పాడుతున్నాడో కదా!” అన్నాను ఆవిడని చూస్తూ.

ఆవిడ ముఖంలో సంతోషంతో కూడిన గర్వం కదలాడింది. “మా అబ్బాయేనండీ” అంది.

“అవునా! ఎంత బాగా పాడుతున్నాడో! మీ పోలికలు లేవు వాళ్ళ నాన్నగారి పోలికలనుకుంటా,” అన్నాను.

“అవునండీ! ఆయన లేరు. సంవత్సరం క్రితం యాక్సిడెంట్‌లో పోయారు. ఉంటే ఈ రోజు ఆయన ఎంత పొంగిపోయేవారో,” అంది. ఆమె కంఠం స్తిమితంగానే ఉంది కాని కళ్ళల్లో కనపడీ కనపడని తడి.

అప్రయత్నంగా ఆమె చేతి పైన చెయ్యి వేశాను. ప్రోగ్రాం అయ్యాక బాబుని అభినందించి ఆవిడ దగ్గర శెలవు తీసుకున్నాను. మా పాప, నేను గుడిలోకి వెళ్ళి దేవుడిని మరోసారి దర్శించుకుని మా కారు దగ్గరకి వచ్చాము. పార్కింగ్ లాట్లో ఆవిడ మళ్ళీ కలిసింది. తన కారులో కూర్చోబోతూ మమ్మల్ని చూసి, “మీ పేరు అడగడం మర్చిపోయానండీ!” అంటూ మాకు దగ్గరగా వచ్చింది.

“నా పేరు మైథిలి – మీ పేరు?”

“నా పేరు రాధిక. నేను డి. ఆర్. డి. ఎల్ లో సైంటిస్ట్ నండీ – మీరు??”

“స్టేట్ బ్యాంక్‌లో అసిస్టెంట్ మేనేజర్ని. మీకు పనేమీ లేకపోతే మా ఇంటికి భోజనానికి రాకూడదూ! కబుర్లు చెప్పుకోవచ్చు,” అన్నాను ఆత్రంగా. ఆవిడ సంతోషంగా ఒప్పుకుంది. నా కారుని ఫాలో అవుతూ ఆవిడ తన కారులో మా ఇంటికి వచ్చింది.

ఇద్దరం వంట చేస్తూ ఒకరి గురించి మరొకరం సంగతులని కలబోసుకున్నాం. రెండవుతుండగా మురళి వచ్చారు లైబ్రరీ నుండి. శని ఆదివారాలు వస్తే లైబ్రరీకి వెళతాడీయన. రాగానే రాధికని పరిచయం చేశాను. భోంచేస్తూ చాలా మాట్లాడుకున్నాము ముగ్గురం. వాళ్ళిద్దరూ సైంటిస్ట్లే కాబట్టి ఎక్కువగా ఆ విషయాల గురించి మాట్లాడుకున్నారనిపించింది. భోంచేశాక ఆయన తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయారు.

ఈసారి మా సంభాషణ అంతా మా ఆయన చుట్టూ తిరిగింది. ఆవిడ ఎంతో ఆసక్తిగా ఈయన గురించి, మా ఇద్దరి పరిచయం గురించి అడుగుతుంటే నాకు భలే గర్వం కలిగింది. మురళికి ఎన్ని విషయాలు తెలుసో, తెలిసినా అతనెంత మాడెస్టీతో ఉంటారో ఆవిడకి గొప్పగా చెప్పుకున్నాను. పిల్లలు కూడా బాగా కలిసిపోయి ఆడుకున్నారు. అప్పటినుండి రాధిక నాకు చాలా మంచి స్నేహితురాలయింది. ఒక రకంగా మా ఇంటి అమ్మాయి అయిపోయింది. వాళ్ళమ్మ రాధికతోనే ఉంటుంది. ఆవిడ నాకు అమ్మ అయింది.

రాధిక పరిచయం అయ్యాక రెండేళ్ళకి నన్ను మా బ్యాంక్ వాళ్ళు విజయవాడకి ట్రాన్స్‌ఫర్ చేశారు. పాపని తీసుకుని విజయవాడ వచ్చేశాను. ఈయన ప్రతి వీకెండ్ మా దగ్గరకి వచ్చేవారు. రాధిక ఫోన్ చేసి గంటలు గంటలు మాట్లాడేది. నేను విజయవాడలో సంవత్సరం వర్క్ చేశానేమో! ఇలా ట్రాన్స్‌ఫర్ వచ్చిన ప్రతి సారీ పాపని స్కూల్స్ మార్చడం మంచిది కాదనిపించింది. వాలంటరీ రిటైర్ మెంట్ తీసేసుకున్నాను.