ఓడ బయల్దేరడానికి సిద్ధంగా ఉంది. సరంగు పైకెక్కి ఆకాశంలోకి చూస్తున్నాడు, ఎక్కడైనా వర్షం కానీ తుఫాను కాని వచ్చే సూచనలున్నాయేమో అని.
“అందరు ఎక్కేశారండి. బయల్దేరొచ్చు ఇంక!” వచ్చి చెప్పేడు నౌకరు.
“పాస్టరు గారు వచ్చినట్టేనా? ఆయన లేకుండా మనం వెళ్ళిపోతే బాగుండదు.”
“వచ్చారుగా. ఈ పాటికి ఆయన మళ్ళీ ప్రార్ధన చేసుకోడానికి లోపలకెళ్ళారేమో. ఆయనెక్కడం నేను చూశాను.”
“సరే ఐతే తెరచాపలెత్తమను. బయల్దేరదాం.”
ఓడ బయల్దేరిన చాలా సేపటికి పాస్టర్ తన గదిలోంచి బయటకొచ్చాడు. అంతా నిర్మానుష్యంగా ఉంది. చేతిలో జపమాల పట్టుకుని మెల్లిగా నడుచుకుంటూ కనపడిన ఆయన్ని అడిగేడు, “జనం ఎవరూ కనపడరేం?”
“అందరూ పైన ఉన్నట్టున్నారండి. చాలామందికి ఇలాంటి ప్రయాణం మొదటిసారి. అందుకే అలా చుట్టూ చూడ్డానికి పైకెక్కి ఉంటారు.”
“అరే, నేను సాయంకాలం అందరితో కలిసి ప్రార్ధన చేయిద్దామనుకున్నానే?”
“పైకి వెళ్ళి చూడండి, అక్కడే ప్రశాంతంగా ప్రార్ధనా అదీ చేయించుకోవచ్చు.”
సమాధానం కోసం చూడకుండా ముందుకెళ్ళిపోయేడు ఆయన, ఏదో పనిమీద ఉన్నట్టున్నాడు. పాస్టర్ పైకి వెళ్ళేసరికి జనం అంతా గుంపుగా నించుని ఒకాయన చెప్పేది శ్రద్ధగా వింటున్నారు. దగ్గిరగా వెళ్ళి మాట కలుపుతూ అడిగేడు –
“మీరందరూ ఏదో చర్చించుకుంటున్నట్టున్నారే?”
పాస్టర్ని చూడగానే అప్పటిదాకా మాట్లాడుతున్నతను చటుక్కున ఆపి తలమీద టోపీ తీసి వంగి నమస్కారం చేసేడు తప్ప ఏమీ మాట్లాడలేదు. గుంపులో ఉన్న ఒకాయన కాస్త ముందుకొచ్చి చెప్పేడు:
“ఆ దూరంగా కనబడే లంకలో ముగ్గురు సాధువులున్నారనీ, వాళ్ళొక వింత జీవితం గడుపుతున్నారనీ ఇతను చెప్తున్నాడు.”
“సాధువులా? ఎక్కడా ఆ దీవి?” పాస్టర్ గారి కుతూహలం ఎక్కువైంది.
మొదట మాట్లాడుతున్నాయన వేలితో చూపించేడు లంకవేపు. కళ్ళు చికిలించి చూశాడు. ఏమీ కనపళ్ళేదు. “నాకేం కనపడట్లేదోయ్, మీ అంత కుర్రవాణ్ణి కాదు కదా?” నవ్వుతూ చెప్పేడు.
“పోనీలే, ఈ సాధువులు ఎలాంటివారు?”
“క్రిందటేడు దాకా నాకూ తెలియదండి, అప్పుడప్పుడూ ఇలా ప్రయాణికులూ, చూసిన మా బెస్తవాళ్ళూ చెప్పడం తప్ప. కానీ పోయినేడాది నేను చేపలు పట్టడం కోసం వెళ్తే చిన్న తుఫానులో నా పడవ మునిగిపోయింది. నాకు స్పృహ పోయింది. నేను కళ్ళు తెరిచేసరికి ఆ లంకలో ఉన్నాను.”
“వాళ్ళేం చేస్తూంటారు ఆ ద్వీపంలో? అక్కడో గుడో, గోపురమో, ఆశ్రమమో ఉందా?”
“అక్కడేమీ ఉండదండి. వాళ్ళుండేదో చిన్న గుడిసె. నేను లేచేసరికి నాకు తిండీ నీరు ఇచ్చి నా పడవ బాగుచేసి పెట్టారు. ముగ్గురూ అసలు మాట్లాడ్డం కూడా అంతంతే.”
“ఆ ద్వీపం పేరేమిటి?”
“ఇలాంటి లంకలు ఈ చుట్టుపక్కల చాలా ఉన్నాయి. వీటికి పేర్లు అవీ లేవు.”
“సరే సాధువుల గురించి చెప్పు. వాళ్ళు నీతో ఏం మాట్లాడేరు?”
“ఒకాయన చాలా ముసలివాడు. ఆయనకి నూరేళ్ళు దాటి ఉంటాయని ఖచ్చితంగా చెప్పగలను. మొహం మాత్రం అదో రకమైన వెలుగుతో ఉంది. ఎప్పుడూ నవ్వుతూనే ఉంటాడు. రెండో ఆయన కూడా ముసలివాడే కానీ మొదటాయనకంటే కొంచెం తక్కువ ఉంటుంది వయస్సు. మూడో ఆయన కాస్త పడుచువాడే, ముఫ్ఫై, నలభై ఏళ్ళ లోపుల ఉండొచ్చు. ఈ రెండో ఆయన్ని మీరిక్కడ ఎంతకాలం నుంచి ఉంటున్నారని అడిగేను. దానికే ఆయనకి కోపం వచ్చినట్టుంది. ఏదో అనబోయేడు కానీ పెద్దాయన ఈయన చేయి పట్టుకుని ఆపాడు. ఆ పెద్దాయనే నాకేసి చూసి, ‘మా మీద దయ ఉంచాలి’ అన్నాడు. ఇంకా తర్వాత మాటా మంతీ లేదు.”
ఇలా మాట్లాడుకునేంతలో ఓడ లంకకి దగ్గిరగా రావడం గమనించేడు పాస్టర్. “ఆ, ఇప్పుడు కనిపిస్తోంది. అక్కడకెళ్ళి వాళ్ళని చూడడం కుదురుతుందా?”
“సరంగుని అడిగితే చెప్తాడండి. కానీ మనం అక్కడకెళ్తే మనకి ఆలస్యం అవుతుందని మీకు తెలియంది కాదు.”
“ఇక్కడ ఆ కనిపించే దీవిలో ముగ్గురు సాధువులున్నారని ఈయన చెప్తున్నాడు. నాకు వాళ్ళని చూడాలని ఉంది. మీరు అక్కడికి నన్ను ఎలా తీసుకెళ్ళగలరో అని అడుగుదామని…” సరంగు వచ్చాక చెప్పేడు పాస్టర్.
“భలేవారే, ఈ కధలన్నీ నమ్ముతున్నారా? వాళ్ళు సాధువులని కొంతమందీ, కాదని కొంతమందీ అనడం నేను విన్నాను. ఇంతా చేసి అక్కడకెళ్తే వాళ్ళు మామూలు బెస్తవాళ్ళనుకోండి, మనకి సమయం వృధా, మీకు అనవసరపు శ్రమాను!” సరంగు కంగారుగా చెప్పేడు.
“నా సమయానికేంలే గానీ నన్ను అక్కడకి తీసుకెళ్ళాలంటే ఎలా కుదురుతుంది?”
“ఓడ ఆ లంక వరకూ వెళ్ళడం కుదరదు కానీ మిమ్మల్నో చిన్న పడవలో నిచ్చెన మీదనుంచి దింపి ఇంకో ఇద్దరు తెడ్డువేసే బెస్తవాళ్ళతో పంపించాల్సి వస్తుంది. ఇదంతా మనకెందుగ్గానీ మనం ఇక్కడ ఆగవద్దని నా మనవి. మనదారిన మనం పోదాం.”
పాస్టర్ గారి కుతూహలం ఇంకా ఎక్కువైంది. “అలా కాదు, మీ శ్రమ ఉంచుకోను. నన్ను ఓ సారి అక్కడకి తీసుకెళ్ళగలరా?”
సరంగు ఈ లంకలో ఆగడం ఎంత ప్రమాదమో, ఎందుకు వద్దో అన్నీ పాస్టర్‌కి చెప్పి ఆయన్ని అక్కడకి వెళ్ళకుండా ఆపుదామని చూశాడు కాని పాస్టర్ మంకుపట్టూ, ఆయన పాస్టర్ అనే గౌరవం వల్లా ఏదీ కుదర్లేదు. ఓ అరగంటలో చకచకా పడవ దింపడం, పాస్టర్ గారూ ఇంకో ఇద్దరు పడవ నడిపే బెస్తవాళ్ళూ దిగడం అయింది. పడవ మెల్లిగా లంక దగ్గిరకొస్తూంటే పాస్టర్‌కి సాధువులు ముగ్గురూ కనిపించేరు గట్టుమీదే. వాళ్ళ మొహాల్లో ఆశ్చర్యంతో కూడిన చిరునవ్వులని పెరిగిన గడ్డాలు దాచలేకపోతున్నాయి. పడవ దిగిన పాస్టర్ చెప్పేడు సాధువులతో.
“నేను మీలాగే యొహావా సేవకుణ్ణి. భగవంతుడి ఇష్టం ప్రకారం ఆయన నా దగ్గిరకి పంపించిన వాళ్ళందరికి ఏదో నాకు తోచినంతలో ఆయన విభూతి గురించి చెప్తూ ఉంటాను. ఈ దారిలో ఈ రోజు వెళ్తూంటే మీ గురించి తెల్సింది. మిమ్మల్ని చూడాలనిపించి సరంగు వద్దంటున్నా ఇలా వచ్చేను.”
సాధువులు ముగ్గురూ ఒకరి మొహం ఒకరు చూసుకున్నారు తప్ప బదులివ్వలేదు. మళ్ళీ పాస్టరే అన్నాడు.
“ఇలా జనాలకి దూరంగా సముద్రంలో ఉండే ఒంటరి దీవిలో మీరు ఎలాంటి ప్రార్ధన చేస్తారో, జ్ఞానం సంపాదించుకోవడానికేం చేస్తున్నారో మీరు చెప్తే తెల్సుకోవాలని ఉంది నాకు.”