అంత పెద్ద ఊరన్న మాటేగాని ఒక చిన్న కుటుంబం బతకడానికి చాలిన రెండు గదుల వాటా దొరకడం కష్టమైపోయింది అదేం పాపమో! నేను ట్రాన్స్‌ఫర్ అయ్యి వచ్చి అప్పుడే పది రోజులు దాటిపోయింది. వచ్చిన రోజు మొదలు హోటల్ భోజనం, సత్రం నిద్రగా సాగుతోంది నా బ్రతుకు. పొద్దున, సత్రం, గది రెండు రోజుల్లో ఖాళీ చెయ్యాలని నోటీసు కూడా యిచ్చేశారు.

ఇప్పటి దాకా నేను చూసిన ఇళ్ళల్లో ఒక్కటీ మా శ్రీమతికి నచ్చలేదు – ఒకటి పిల్లల బడికి దూరమనీ, మరొకటి మరీ బజారులో ఉందనీ… ఇలా ఏవేవో వంకలు! ఒక ఇల్లు నాకే నచ్చలేదు. ఇల్లంతా బాగానే ఉంది కానీ వంట గదిలో మా ఆవిడ కదిలే చోటు లేదనిపించి నేనే వదిలేశా దాన్ని. పిల్లల బడికి దగ్గర్లోనే ఇల్లు ఉండాలని మా ఆవిడ గట్టి కండిషన్ పెట్టడంతో, ఇంకేం చేయాలో తెలియలేదు. “ఎరగని ఊరిలో మొరగని కుక్క ఎందుకూ పనికి రాదు” అన్న సామెత గుర్తు వచ్చి వెంటనే, నేనంటే అభిమానంగా వుండే నా పక్క సీటు చలపతితో నా ఇక్కట్లు మొర పెట్టుకున్నా. నా కష్టాలు విని అతను వెంటనే స్పందించాడు.

“అయ్యో, చంద్రం గారూ! మీ రంత ఇదిగా చెప్పాలా! మీరీ విషయం ఇదివరకే నా చెవిని వేసుంటే ఏనాడో మీ ప్రోబ్లం సాల్వై పోయి ఉండేది తెలుసా… హైస్కూలికి బారెడు ఆవలగా మావాళ్ళ ఇల్లే ఒకటి ఖాళీగా ఉంది. మీరు ‘సరే’ అనండి, ఈ సాయంకాలమే మిమ్మల్ని తీసుకుపోయి ఇల్లు చూపిస్తా. ఆ ఇల్లు నూటికి తొంభైతొమ్మిదిపాళ్ళు మీకు నచ్చుతుందనే నా ఉద్దేశం” అన్నాడు. నేను నా మనసులోనే ఎగిరి గంతు వేశా, వెతకబోయిన తీగ వచ్చి కాలికి చుట్టుకున్నట్లు అనిపించడంతో. ఆ సాయంకాలమే అతనితో వెళ్ళి ఆ ఇల్లు చూశా.

బ్రహ్మాండంగా ఉంది ఇల్లు. చుట్టూ ఎత్తుగా ప్రహరీ గోడ. పెద్ద ఆవరణలో మధ్యగా కట్టబడిన బంగాళా పంపిణీ ఇల్లది. విశాలమైన గదులు, ఉడ్వర్కు, అటాచ్డు బాత్రూములు – అన్ని వసతులతో ఉంది ఆయిల్లు. ఇక పెరటి దొడ్డి చూస్తేనే కడుపు నిండిపోయింది. ఎంత పెద్దదో. గుమ్మానికి దగ్గరగా పచ్చిక, మిగతా అంతా ఒత్తుగా పెరిగిన పొదలు, గోడవారగా చెట్లూ. ఓ మూలగా బోరింగు పంపు. అప్పుడే అక్కడ కిందా మీదా పడుతూ ఆడుకుంటున్న మా పిల్లలు కళ్ళకు కట్టడంతో నా వొళ్ళు పులకించిపోయింది అంటే నమ్మండి! ఈమధ్య బొత్తిగా ఇంటి మీద ఇళ్ళు కట్టేసి పిల్లలకు కాస్తయినా ఆడుకునేందుకు చోటే లేకుండా చేస్తున్నారు. ఇక వాళ్ళు టి.వి.లకు అంటుకు పోయి కాలక్షేపం చెయ్యక చస్తారా మరి!

అంతలోనే అనుమానంతో నీరసమొచ్చింది. ఇల్లు బాగుంది, సరే. ఆ ఇంటి మీద ఆశ పెంచుకోగానే సరిపోదు, అద్దె కూడా అందుబాటులో ఉండాలి కదా. చలపతిని అదే అడిగా. “అద్దా” అంటూ బుర్ర గోక్కున్నాడు. కాసేపు ఆకాశం వైపు చూస్తూ ఆలోచించాడు. గడ్డం సాలోచనగా రుద్దుకున్నాడు, నేల వైపు కాసేపు చూశాడు. చివరకు, “మీరు కాబట్టీ, ఓ ఎనిమిది వేలు ఇవ్వండి” అన్నాడు, చిన్నగా. మరీ అంత చవకా! అన్న ఆనందంతో నేను నోరు తెరిచేశా. నాకు నోట మాట రాలేదు. చలపతి అపార్ధం చేసుకుని వెంటనే రియాక్టు అయ్యాడు… “ఈ ఊళ్ళో అద్దెలు జాస్తి. రెండుగదుల ఫ్లాట్‌కే పది వేలు అడుగుతున్నారు, తెలుసా? ఆపైన మెయింటినెన్సు అనీ, నీళ్ళు కొనాలనీ… ఇలా ఏవేవో పైన కూడా గుంజుతారు! ఇక్కడ అల్లాంటివి ఏమీ లేవు. ఇది నా ఇల్లు కాదు, మా మామగారిది. నేనూ వాళ్ళకి జవాబు చెప్పాలి కదా. ఎనిమిదివేలకు తగ్గితే బాగుండదు” అన్నాడు.

క్షణం ఆలస్యం చేస్తే మళ్ళీ మాట మారి పోవచ్చునన్న భయంతో నేను వెంటనే పర్సు బయటకు తీసి, ఎందుకైనా ఉంటాయని దొంగ అరలో దాచి ఉంచిన వెయ్యి రూపాయలూ తీసి చలపతి చేతిలో ఉంచా, “ఇదిగో అడ్వాన్సు, ఈ ఇల్లు మాకు ఖాయం” అంటూ. ఆ డబ్బు సంతోషంగా జేబులో పెట్టుకుంటూ, “ఒక నెల అద్దె డిపాజిట్‌గా ఇవ్వాలి. ఆపైన ప్రతినెలా, ఆ నెల మొదటి వారంలోనే అద్దె ఇచ్చెయ్యాలి. మళ్ళీ మీరు ఖాళీ చేసినప్పుడు ఇంటిని యధాతధంగా అప్పగించాలి. ఇవి షరతులు. వీటికి మీరు ఒప్పుకుంటే, రేపు సాయంకాలానికల్లా శుభ్రం చేయించి, తాళాలు మీ చేతిలో ఉంచుతా. ఎల్లుండే మీరు అందులో చేరిపోవచ్చు” అన్నాడు చలపతి.

“సరే” అన్నాను సంతోషంగా. ఆ ఏర్పాటు నాకు చాలా బాగా నచ్చింది. ఆ రోజే నేను సత్రం గది ఖాళీ చెయ్యాలి కూడా. ఇకనేం, నేరుగా వెళ్ళి ఆ ఇంటిలోనే చేరిపోవచ్చు. ఆ రోజు రాత్రి దీపాలు పెట్టేవేళ వచ్చాడు చలపతి నేనుండే సత్రం గదికి. “ఈ రోజు ఆదివారం కావడం కలిసొచ్చింది. దగ్గరుండి ఇల్లంతా శుభ్రం చేయించేశా. ఇవిగో తాళంచెవులు” అంటూ,తాళాలు నా చేతిలో పెట్టాడు అన్నమాట ప్రకారం. నేనూ నా మాట నిలబెట్టుకోడం కోసం వెంటనే, పదిహేను వేలకి చెక్కు రాసి ఇచ్చేశా. అతడు నాకు అభినందనలు చెప్పి వెళ్ళి పోయాడు.

అతడటు వెళ్ళగానే నేనిటు మా ఆవిడకు ఫోను చెయ్యడం కోసం పరుగెత్తా. నేను చెప్పిందంతా విని మా ఆవిడ ఆ ఇంటిని అప్రూవ్ చేసింది. ఇక ఆ రాత్రి నాకు ఉద్వేగం ఎక్కువై చాలాసేపటివరకు నిద్ర పట్టనేలేదు.

సోమవారం ఎప్పటిలాగే ఆఫీసుకి వెళ్ళా. లంచ్ అవర్‌లో బలరామమూర్తిగారు పలకరించారు, “ఏమోయ్ చంద్రం! నీ ఇల్లు వెతకడం ఎంతదాకా వచ్చిందేమిటి” అంటూ. అందరికంటే వయసులో పెద్ద, సెక్షన్ హెడ్డు, అందరి యోగక్షేమాలూ విచారిస్తూ ఉంటారలా.

“ఇల్లు దొరికింది సార్! చంకలో పిల్లిని ఉంచుకుని ఊరంతా వెతికినట్లయ్యింది చూడండి. నా బాధ చెప్పగానే చలపతి వాళ్ళ మామగారి ఇల్లు చూపించారు. హైస్కూలుకి వంద గజాలు దూరం కూడా ఉండదు. ఇల్లు చాలా బాగుంది” అంటూ తలెత్తి చూశా. అక్కడున్న వారిలో ఎవరి మొహాల్లోనూ కత్తి వేటుకు చుక్క నెత్తురు బొట్టు లేదు. అందరూ తెల్ల మొహాలు వేసుకుని నా వైపే చూస్తున్నారు.

“ఏమిటలా చూస్తున్నారు? ఏమయ్యింది?” అని అడిగా ఆత్రంగా.

బలరామమూర్తిగారు నెమ్మదిగా కోలుకొని, “చంద్రం! నువ్వు మోసపోయావయ్యా. ఆ చలపతి ఎంతకైనా తగినవాడే! మేము నిలబెట్టి కడిగేస్తామన్న భయంతో కాబోలు, జ్వరమని వంక పెట్టి సెలవు పెట్టేశాడు ఈ రొజు” అన్నారు. నా కెందుకో చాలా భయం వేసింది.

“ఏమిటి సార్, విషయం ఏమిటో చెప్పండి” అంటూ ప్రాధేయపడ్డా, గుండెల్లో దడ పుడుతుంటే.

“అది ఒక ‘హాంటెడ్ హౌసు’! దయ్యాల కొంప. ఆ ఇంటిలో ఒక లంబాడీ దయ్యం ఉంది. వీధిలోనుంచే వింటే పగలూ రాత్రీ అక్కడ గజ్జల చప్పుళ్ళు వినిపిస్తాయి. తెలుసా” అన్నారు బలరామమూర్తిగారు. అంత వరకు పొంగి పొరలుతున్న నా సంతోషమంతా చప్పగా చల్లారి నీళ్ళు కారిపోయింది. ఏమిచెయ్యడానికీ పాలుపోలేదు నాకు. అందరిలోకీ చిన్నవాడైన సంతోష్, “భయపడకండీ మాస్టారూ! ఈ రోజుల్లో ఇలాంటివి ఎవరూ నమ్మరు. దయ్యాలూ భూతాలూ అంతా నాన్సెన్స్” అన్నాడు.

బలరామ మూర్తి గారు ఉడుక్కున్నారు. “అవును బాబూ! మీరు దేవుణ్ణీ, దయ్యాన్నీ కూడా నమ్మరు. ప్రతి దానికీ దృష్టాంతం కావాలి మీకు. అందుకే అప్పుడప్పుడు ఇలాంటివి కనిపించి మనుష్యుల్లో నమ్మకాల్ని పుట్టిస్తాయి. ఒక లంబాడీ పోరి ఆ ఇంటిలో ఆత్మహత్య చేసుకున్నది నిజం కాదా? అక్కడ వినిపించే గజ్జల మ్రోత ఏమిటి? ఆ తరవాత ఆ ఇంట్లో ఎవరూ కాపురం ఎందుకు లేరు?” సవాళ్ళు విసిరాడాయన.

“అసలు లంబాడీ పిల్ల ఆ ఇంట్లో ఎందుకు ఉంది? ఎందుకు చచ్చిపోయింది?” అడిగా ఆశ్చర్యపోతూ.

“చెపుతా విను. ఆ ఇల్లు మన చలపతి మామగారు కట్టిస్తూండగానే ఒక జాగీర్దారు కన్ను దానిమీద పడింది. అది వాడికి అద్దెకి ఇవ్వక తప్పలేదు. వాడక్కడ చేరి చెయ్యని అఘాయిత్యం లేదు. ఒక సారి ఒక లంబాడీ పిల్లని చెరబెట్టాడు. వీడు పెట్టే బాధలు పడలేక ఆ పిల్ల పెట్టిన కేకలు చాలా మంది విన్నారు. కాని ఆ జాగీర్దారు రౌడీయిజానికి భయపడి ఎవ్వరూ ఏమీ మాట్లాడలేకపోయేవారు. చివరకి ఒక రోజు మిట్టమధ్యాహ్నం వేళ ఆమె ఎలాగో తప్పించుకుని బయటికి వచ్చి దొడ్లోని బావిలో దూకి ఆత్మహత్య చేసుకుంది. ఆ ఇంటికి ఆవలగానున్న చింత చెట్టెక్కి చిగురు కోసుకుంటున్న పిల్లలు చూసి గోల గోల చేశారు. నలుగురూ పోగై వెళ్ళి ఆమెను బయటికి తీసేసరికే ఆమె చచ్చిపోయింది. జాగీర్దార్ని పోలీసులు అరెస్టు చేశారు. ఆ సంగతికి నేనూ ఒక సాక్షినే. తర్వాత ఆ బావి పూడ్చేయించారు. ఒకటి రెండు నెలల తర్వాత ఆ ఇంటి ఆవరణలో గజ్జల మోతలు మొదలయ్యాయి. ఇదీ ఆ ఇంటి సంగతి” అంటూ కధ ముగించి మంచినీళ్ళు తాగారు బలరామమూర్తిగారు.