రాలిన నందివర్ధనం పూలలా
గడప ముందే జారిపడిన
జ్ఞాపకాల్ని ఏరుకుంటూంటే
ఎక్కడో మూలాల్లో వేళ్ళు
చిగుర్లు తొడుక్కుంటాయి
అప్ర యత్నంగానే
కాళ్ళు భారంగా నన్ను
మోసుకుంటూ ఇక్కడకే వస్తాయి

ముడుచుకున్న పొరలు
ఒకటొకటిగా విచ్చుకుంటూ
ఇదిగో ఇక్కడే
పురి విప్పిన నెమళ్ళలా
అనుభవాల వింజామరలు
మబ్బుల్ని మోసుకొచ్చి
చిరుజల్లుల్ని చిలకరిస్తాయి

దుప్పట్లో దగ్గర చేర్చుకున్నంత వెచ్చగా
ఇల్లంతా ఒక్కసారే నన్ను చుట్టేస్తుంది
గదులు వస్తువుల్ని
ఎక్కడివక్కడే సర్దు కుంటాయి
కేలండర్లని మింగిన మేకు
గోడమీద నిద్రపోతూంటుంది
మోగి మోగి మూగబోయిన
కాలింగ్ బెల్
నాయింటికి నేనే అతిథి నయ్యానని
నవ్వుకుంటుంది

అమ్మ పాడిన ‘బాబా’ పాట
గదంతా ఏరులై పారుతూంటుంది
పూజగదిలో అగరు బత్తి వాసన
ఘుప్పున కౌగిలించుకుంటుంది!
తిరిగి తిరిగి వచ్చిన కొడుక్కి
ప్రేమని వడ్డించిన తల్లిలా
వంట గది. అంతేనా..
గదులన్నీ నోళ్ళు తెరుచుకుని
బావురుమంటూ ఒకటొకటిగా
నా ముందు వాలి పోతూంటాయి

ఎవరికేమయినా నాకు మాత్రం
స్మృతి ఒక వరం
విస్మృతి ఒక శాపం.