ప్రద్యుమ్నుడు భ్రుకుటి ముడిచాడు. తెరిచాడు. దీర్ఘంగా నిశ్వసించాడు. తల పంకించాడు. ఒక్క కనుబొమనే ఎగురవేద్దామని ప్రయత్నించి మానుకున్నాడు. ఫలితము గురించి ఆలోచించకుము, కార్యసన్నద్ధుడివి కమ్ము అని ఘంటసాల భగవద్గీత శ్లోకం ఏదో పాడుకుందామని, గుర్తు రాక తన గొంతు తనకు తెలుసు కనుక మానేశాడు.

“ఏమిటా పిచ్చివేషాలు, ఒంటరిగా మీలో మీరే అలా సోఫాలో కూర్చుని గాల్లోకి చూస్తూ, ఎవరైనా చూస్తే ఏమనుకుంటారు?” అని చీవాట్లు పెట్టడానికి ప్రభావతి ఇంట్లో లేదు. అది ఒక కారణం. మధ్యాహ్నం ఏం తినాలి, ఎలా? ఆ ముఖవిన్యాసాలకు అది అసలు కారణం.

ఈ వేళ ఒంటరిగా ఉన్నాడు కాబట్టి తన పాకశాస్త్ర ప్రావీణ్యానికి సాన పెడదామన్న ఆలోచన ప్రద్యుమ్నుడిని కుదురుగా ఉండనీయడంలేదు. నాలుగు బ్రెడ్ ముక్కలకి రెండు వైపులా అంత జామ్ పూసి, ఒక బీరు మగ్గులో కాఫీ నింపుకుని, తింటూ, తాగుతూ ఆలోచించాడు, చేద్దామా, వద్దా? చేస్తే ఏ కూర చేద్దామా? అని.

చివరికి కృతనిశ్చయుండై, ఆత్మవిశ్వాసం ఇబ్బడించి, తినటం, తాగటం పూర్తి చేసి వంటింట్లోకి వెళ్ళాడు. ఫ్రిజ్‌లో కూరలు సమృద్ధిగానే ఉన్నాయి. పెద్ద నిమ్మకాయలని చూసి, నిమ్మకాయ పప్పు చేద్దామని అనుకున్నాడు. గుండ్రంగా ముచ్చటగా ఉన్న కాబేజీని, తురిమిపెట్టిన కొబ్బరి కోరుని చూసి ఆహా అనుకున్నాడు. కాబేజీ కొబ్బరి కూర చెయ్యడం తేలికే గదా అనుకున్నాడు. లుంగీ పైకి కట్టి, కాబేజీని బైటికి లాగి పీట మీద పెట్టి, ఇష్ట దేవతాప్రార్థన చేసి కత్తితో అడ్డంగా కోశాడు. ఇంతలో సెల్‌ఫోన్ మోగింది.

‘హే కృష్ణా ముకుందా మురారీ, హే కృష్ణా ముకు…’ ప్రభావతి నుంచి. ప్రద్యుమ్నుడు మౌనంగా ఫోనెత్తాడు.

“ఏం చేస్తున్నారు?”

“లుంగీ మడిచి కేబేజీకి, కొబ్బరి కోరుకి, నిమ్మకాయలకి కాలం చెల్లబెట్టే ప్రక్రియలో ఉన్నాను.”

“వద్దు వద్దు! మీకో పెద్ద దణ్ణం. ఈ వేళ పనిమనిషి రాలేదు. రేపు కూడా రానంది. గిన్నెలు మాడ్చినా, మసి పట్టించినా, కేబేజీ బొగ్గు మూకుడుకి అంటించినా తోమటానికి, కడగటానికి, పారేయడానికి నాకు ఓపిక లేదు. మీరు వంట చేయవద్దు. ముందు ఆ లుంగీ దించండి. ఆనక పోయి హోటల్‌లో తినేసి రండి.”

“ఇదేనా నీ తుది నిర్ణయం? గిన్నెలు నేనే తళతళా మెరిసేటట్టు తోముతానని త్రికరణ శుద్ధిగా వాగ్దానం చేస్తున్నాను.”

“మీ వాగ్దానాల మీద నమ్మకం లేదు. పదేళ్ళ క్రితం కాసులపేరు చేయిస్తానన్నారు. రెండేళ్ళ క్రితం కొంటానన్న పట్టు చీరకే ఇప్పటిదాకా డబ్బులు లేకపోయాయి మీకు.”

“నీకు పాతివ్రత్య లక్షణాలు లోపిస్తున్నాయని నా విశ్వాసం.”

“మరేం ఫరవాలేదు!. మీరు వంటగది లోంచి ముందు బయటకు నడవండి. అక్కడ కంగాళీ పనులేమీ చేయకండి.” ఘట్టిగానే చెప్పింది ప్రభావతి.

చేసేదేమీ లేక భార్యాజ్ఞాబద్ధుడై వంట కార్యక్రమం విరమించుకున్నాడు ప్రద్యుమ్నుడు. బీరుమగ్గులో ఇంకో కాఫీ నింపుకుని వచ్చి మళ్ళీ సోఫాలో కూర్చున్నాడు.

ఆ రోజు ఉదయం ప్రభావతి వీసా కోసం అమెరికన్ కాన్సల్ ఆఫీసుకి వెళ్ళింది. ప్రభావతి అమెరికా వెళ్ళటంలేదు. వాళ్ళ అమ్మాయి, పిల్లలు వెళతారు వీసా దొరికితే. వాళ్ళకి సహాయంగా ప్రభావతి వెళ్ళింది. ప్రద్యుమ్నుడిని రమ్మన్నారు. ఆయన వెళ్ళలేదు.

“పొద్దున్నే పోయి ఎండలో నిలబడి విటమిన్ డి నేను పెంచుకోనక్కర్లేదు. ఒంట్లో మెలనిన్ ఇప్పటికే సమృద్ధిగా ఉంది. ఇంకా ఎక్కువ నాకక్కర్లేదు. ఆఫీసు చుట్టుపక్కల ఉన్న హోటళ్ళలో కూచుని టీ, కాఫీలు తాగుతూ నా కాయంలో గాస్ కర్మాగారానికి ప్రారంభోత్సవం కూడా చెయ్యదలుచుకోలేదు.” అని ఉద్ఘాటించాడు.

ఈ విషయం వాళ్ళ అమ్మాయికి వయా వాళ్ళ ఆవిడ తెలిసింది. అమ్మాయి నిరసన వ్యక్తంచేసింది, ప్రభావతి అసమ్మతి వ్యక్తంచేసింది. పిల్లలు ఏమీ వ్యక్తంచేయలేదు. అయినా ఆయన స్థితప్రజ్ఞుడిలాగా చిరునవ్వు చిందిస్తూ కూర్చున్నాడు. అందుకని శ్రీమతి ప్రభావతి వెళ్ళింది ఉదయం ఎనిమిదిన్నరకి. ప్రద్యుమ్నుడుగారి ధర్మపత్ని అధర్మంగా అసమ్మతి ప్రకటిస్తే ఏమౌతుందో ప్రద్యుమ్నుడు ముందే ఊహించాడు. భోజనం వండబడలేదు. టిఫిను కూడా చేయబడలేదు.

వాళ్ళు హోటల్లో టిఫిను తిని కాన్సల్ ఆఫీసుకెళతారు. పని అయిన తరువాత మధ్యాహ్న విందు కోసం వారి బంధువుల ఇంటికి వెళతారు. ఇది కూడా ఒక కారణం (నిజానికి ముఖ్య) ప్రద్యుమ్నుడు వెళ్ళకపోవడానికి. వారి బంధువులు అంటే బాగా దూరపు బంధువులే. ప్రకాశనగర్లో ఉంటారు. ఈ మధ్యనే దగ్గర బంధువులు అయ్యారు. ఆ బంధువు ఆ మధ్యన హాస్పిటల్‌లో చేరాల్సివచ్చింది. ప్రద్యుమ్నుడు ఆ హాస్పిటల్ దగ్గర్లోనే కాపురం ఉంటాడని విషయం తెలిసిన ఆ బంధువులు ప్రద్యుమ్నుడి ఇంటికి వచ్చి ప్రభావతి వండిన భోజనం చేసివెళ్ళారు. వెళుతూ వెళుతూ ప్రద్యుమ్న దంపతులను కూడా తమవెంట హాస్పిటల్‌కి తీసుకెళ్ళారు. అప్పుడు మాటలు పెరిగి బంధుత్వం ఇనుమడించి ఆనందోత్సాహాలతో ప్రభావతి తన ఔదార్యాన్ని ప్రకటించింది. తన గొప్పతనాన్ని విప్పి చూపించింది. పర్వవసానంగా ప్రద్యుమ్నుడు మూడురోజులు వాళ్ళకి తమ ఇంటి నుంచి భోజనం తీసుకెళ్ళవలసివచ్చింది. నిన్న వాళ్ళకి వీసా విషయం తెలిసి, ఖూన్ కా బదలా ఖూన్! అన్నారు. హాస్పిటల్‌లో మీరు భోజనం పంపితే అమెరికన్ ఆఫీసులో పనికి మా ఇంట్లో మీకు మేం భోజనం పెడతాము, అన్నారు. కాదు అన్నా వినిపించుకోలేదు. మా ఔదార్యాన్ని మీరు చవిచూడాల్సిందేనని భీష్మించారు. మా గొప్పతనం తక్కువ కాదని మీరు తెలుసుకోవాలి! అని శపథం పట్టారు. అందుకని వారి ఇంటికి వెళ్ళి భోజనం చేసి రావాలని ఉన్నతాధికారి నిర్ణయించింది.

మామూలుగా ఎవరింటికైనా భోజనానికి వెళ్ళడానికి ప్రద్యుమ్నుడు ఉత్సాహం చూపిస్తాడు. కొత్త రుచులు చవిచూడవచ్చని ఆయన సరదా. కానీ ఇప్పుడు ఈ భోజనాహ్వానంలో ఇంకో ఖూన్ కా బదలా ఖూన్ వ్యవహారం నిగూఢంగా ఉంది. హాస్పిటల్‌లో భోజన త్రిదినోత్సవంలో ప్రభావతి ఒక రోజున పనసపొట్టు ఆవ పెట్టిన కూర వండిపెట్టింది. తిని దగ్గరైన దూరపు బంధువులు పరమానందభరితులైనారు. అమందానంద కందళిత హృదయారవిందులయ్యారు.

ఒక ముళ్ళ కూరగాయలో ఇంత రుచి ఉందా!? అని ఆశ్చర్యచకితులైనారు. పనసపండు అనగా పనస తొనలే అనుకున్నాము కానీ కూర ఇంత బాగుంటుందని ఎప్పుడూ కలలో కూడా ఊహించలేదు! అని త్రికరణ శుద్ధిగా వాకృచ్చారు. ఇటువంటి కూరను పరిచయం చేసిన మీ ఋణం తీర్చుకోలేము, అని మామూలుగా అన్నారు. కానీ ఋణగ్రస్తులుగా మిగిలి పోలేము, అని సాలోచనగా అన్నారు. మీకొక కొత్త కూర రుచి చూపించి తీరతాము! అని నిక్కచ్చిగా అన్నారు.

ఈ విషయం విని ప్రద్యుమ్నుడు చింతాక్రాంతుడయ్యాడు. దగ్గరైన దూరపు బంధువు భార్య వంటల మీద రిసర్చ్ చేస్తోంది. ‘దేశ విదేశాలలో వంకాయతో చేసే వంటకాలు, రుచులలో బేధాలు’ అనే విషయంపై ఆవిడ పరిశోధనలు చేస్తోంది. ఆమె ముగ్గురు పుత్రులు మూడు దేశాల్లో ఉన్నందున ఈ విషయంలో ఆమెకి అనుభవం ఉందని ప్రకటించుకుంది. ఆమె పరిశోధనా పత్రాలు ఒకటి రెండు వారపత్రికలలో ప్రచురించబడ్డాయి. అప్పటినుంచి ఆమె చెలరేగి పరిశోధిస్తోందని భోగట్టా. ఇటాలియన్ అమెరికన్లు చేసుకునే వంకాయ కూరకి బ్రెజిల్ రుచులు కలగలిపి ఆమె తయారు చేసిన వంటకం రుచి చూపిస్తానని ప్రతిజ్ఞ చేసింది. ప్రద్యుమ్నుడు భయపడి వెనకడుగు వేసినా వారి ధర్మపత్ని, కుమార్తె ధైర్యసాహసాలు ప్రకటించారు. కుమార్తె ఇంకో అడుగు ముందుకువేసింది.

“మా నాన్న చేసిన బంగాళా దుంపల వేపుడు తిన్న తరువాత ఏ కూరైనా తినడం మాకు కష్టం కాదు!” అని హేళనగానే వక్కాణించింది. ఆ కూర ప్రద్యుమ్నుడు చేసిన మొట్టమొదటి వంటకం.

ప్రద్యుమ్నుడికి వంటచేయడం హాబీ కాదు. తినడమే కానీ వంట చేయడం రాదని సగర్వంగానే చెప్పుకుంటాడు. భార్య ఎప్పుడైనా, చాలా అరుదుగానైనా పుట్టింటికి వెళ్ళినప్పుడు కూడా ఇంట్లో వంట చేసుకునే వాడు కాదు. ఆ పది పదిహేను రోజులు బ్రహ్మచారుల మెస్సులోనే నేపాలీ వంట తినేసేవాడు. జోర్హాట్‌లో ఆ కాలంలో వంటమనిషి దొరికేవాడుకాదు. అందుకని ఇన్‌స్టిట్యూట్ కేంటీనులో ఒక నేపాలీ వాడిని కుదుర్చుకున్నారు. చేరినప్పుడు ఆ నేపాలి యోధుడు టీ పెట్టి, కాఫీ అని అడిగినవారికి కూడా అదే ఇచ్చి, డబ్బులు ఇంకో అర్ధరూపాయ ఎక్కువ వసూలు చేసేవాడు. మెల్లిగా కష్టపడి ఒక ఏడాదిలో కాఫీ, టీలు విడివిడిగా పెట్టడం, సమోసాలు చేయడం లాంటివి నేర్చుకున్నాడు. ఇంకో ఆర్నెల్లు గడిచిన తరువాత బ్రహ్మచారోద్ధరణ కోసం ఒక మెస్సు పెట్టాడు. ఏళ్ళు గడిచినా వాడికి వంటలో మెలుకువలు బోధపడలేదు. డబ్బు సంపాదించడం మాత్రం సులువుగానే అలవాటయింది. పెళ్ళికాక ముందు ప్రద్యుమ్నుడు కూడా ఆ మెస్సులోనే భోజనం చేసేవాడు.

మరి ప్రద్యుమ్నుడు వంట ఎందుకు చేసేడు అంటే అదో విషాద గాథ అని భార్యా పిల్లలు అంటుంటారు. అనుకోవడమే కాదు కథలుకథలుగా బంధు మిత్రులకు చెప్తుంటారు కూడాను. ఆ కథా కాలానికి ప్రద్యుమ్నుడు గృహస్తుగా పదిహేను ఏళ్ళ అనుభవం సంపాదించాడు. పెద్దపిల్లాడికి పదమూడు, చిన్నదానికి ఎనిమిది ఏళ్ళు వచ్చేశాయి కూడా. ఒకరోజు పిల్లలను స్కూలుకు, మొగమహారాజును ఆఫీసుకు పంపించి, పనిమనిషి చేత ఇల్లు తుడిపిస్తూ మేడమెట్లు దిగుతూ ఆరవ మెట్టు మీద నుంచి జారిపడి కుడికాలు తొడ, మోకాలి కింద, రెండు ఎముకలు విరగకొట్టుకుంది ప్రభావతి. ఆ కాలంలో జోర్హాట్‌లో వైద్య సౌకర్యాలు కూడా అంతంతమాత్రంగానే ఉండడంవల్ల కబురు తెలిసి వెంటనే ఇంటికి వచ్చిన ప్రద్యుమ్నుడు ఆవిడను గవర్నమెంటు హాస్పిటలుకే తీసుకువెళ్ళాడు. అక్కడ ఎముకల డాక్టరుగారు ఉత్సాహంగా కాలు మొత్తం అంతా, ఒక్క పాదం తప్పించి, కట్టు గట్టి, దాని మీద సంతకం పెట్టి, తేదీ వేసి, గుప్పెడు మందులు ఇచ్చి, మరో సంచీడు మందులు కొనుక్కోమని రాసి ఇచ్చి –

“ఒకే ప్రయత్నంలో పైన, కింద కూడా ఇంత క్లిష్టంగా కాలు విరగకొట్టుకొన్న వారిని చూడడం ఇదే ప్రథమం. ఈ అవకాశాన్ని నాకు కలిగించినందుకు మీకు ధన్యవాదాలు!” అని ప్రభావతితో చెప్పి మురిసిపోయాడు.

“నాలుగు నెలల తర్వాత తీసుకువస్తే ఎక్స్-రే తీసి, కట్టు విప్పేది ఎప్పుడో చెబుతాను,” అని విజయ దరహాసం చేసేడు పెద్ద డాక్టరుగారు. చిన్న డాక్టరుగారు, నర్సమ్మ, ఆయా కూడా ఆంబులెన్స్ దాకా వచ్చి టాటా చెప్పి, గెట్ వెల్ సూన్ అని ఆశీర్వదించి మరీ వెళ్ళారు.

ఇంటికి తిరిగి వచ్చిన తరువాత హంసతూలికాతల్పం లేకపోయినా, ఫోం బెడ్ మంచం మీద అలానే రెండు దిండ్లు తలకింద పెట్టుకొని, విష్ణుమూర్తి పోజులో ప్రభావతి స్థిరపడింది.

“కనీసం నాలుగు నెలలు ఇలాగే ఉంటాను. నేను తిరిగి లేచేదాకా ఈ సంసార బాధ్యత మీదే!” అని అంపకాలు చేసింది.

“పదిహేను ఏళ్ళగా గొడ్డుచాకిరీ చేస్తున్నాను. ఈ విధంగానైనా నాకు నాలుగైదు నెలలు విశ్రాంతి కలిగించిన ఆ దేవదేవుడికి శత వందనాలు అర్పించుకుంటున్నాను.” అని ఎదురుగుండా ఉన్న గోడమీద కేలండరులోని వేంకటేశ్వరస్వామికి వినమ్రంగా నమస్కరించింది.

పాపం ప్రద్యుమ్నుడికి కష్టకాలం వచ్చింది. పనిమనిషిని బతిమాలుకొని మూడు నాలుగు రోజులు పది గంటలకి వచ్చి వంట చేయడానికి ఒప్పించాడు. ఆ నాలుగు రోజులూ నాలుగు కిమీ దూరంలో ఉన్న ధాబా నుంచి సాయంకాలం రొట్టెలు, కూర తెచ్చుకుందాం అని నిర్ణయించుకున్నాడు. పిల్లలని స్కూలుకి వెళ్ళేటప్పుడు, బ్రెడ్ జామ్-బటర్, బిస్కెట్స్, కార్న్‌ఫ్లేక్స్, నూడుల్స్ వగైరాలతో సరిపెట్టుకోవాలని ఒప్పించాడు. నాలుగు రోజుల్లో ఒక వంటమనిషిని కుదురుస్తానని హామీ కూడా ఇచ్చాడు. కానీ దురదృష్టవశాత్తు, నాలుగు రోజులు తిరిగినా వంట మనిషి దొరకలేదు. అందుచేత పాపం ప్రద్యుమ్నుడికి వంట చెయ్యక తప్పింది కాదు.

మర్నాడు ఒక గంట ఆఫీసులో అనుమతి తీసుకొని పన్నెండు గంటలకి ఇంటికి వచ్చి వంట చెయ్యడానికి ఉపక్రమించాడు. తేలికగా అవుతుందని, పిల్లలకి కూడా ఇష్టమని బంగాళాదుంప వేపుడు మొదలుపెట్టాడు. దుంపల తోలు తీసి, ముక్కలుగా తరిగాడు. స్టవ్ వెలిగించి మూకుడు పెట్టి ఇంత నూనె వేసి, పక్క బర్నర్‌పై కుక్కర్‌లో బియ్యం వేసి నీళ్ళు పోశాడు. తరిగిన బంగాళా దుంప ముక్కలని మూకుడులో వేశాడు. దుంప ముక్కలని ఒంటరిగా వేయించడం భావ్యం కాదని భావించి ఒక ఉల్లిపాయ తరిగి ముక్కలు అందులో వేశాడు. ఐదు పెద్ద బంగాళా దుంపల ముక్కలకి ఒక్క ఉల్లిపాయ సరిపోదేమోనని అనుమానం వచ్చి ఇంకో పెద్ద ఉల్లిపాయ తరిగి ముక్కలు అందులో వేశాడు. అహహా, వంట చేయడం ఇంత సులువా! అని ఆశ్చర్యపడ్డాడు.

ఇంతలో బెడ్‌రూమ్‌లోంచి ప్రభావతి, “ఆ వేపుడు బర్నర్ సిమ్‌లో పెట్టండి!” అని అరిచింది. సరే అని బర్నర్ మంట కొద్దిగా తగ్గించాడు కానీ సిమ్‌లో పెట్టలేదు.

డ్రాయింగ్ రూములోకి వచ్చి కర్ణాటక సంగీతం పాటల కేసెట్ పెట్టాడు. “ఎందరో మహానుభావులు ఈవిడ కూడా పాడిందా?” అని ఆశ్చర్యపడ్డాడు.

“ఈ పాట పాడితే బాల మురళీ కృష్ణ యే పాడాలి కానీ ఈవిడ పాడడమేమిటీ?” అని చిరాకుపడ్డాడు.

“ఎవరు పాడితే ఏం గానీ, ముందు ఆ వేపుడు సంగతి చూడండి. రెండు మూడు మాట్లు కలేపెట్టండి.” అంది ప్రభావతి.

“వెర్రి వదనమా, వేపుడులో శాస్త్ర సూక్ష్మం గ్రహించాలి. బంగాళా దుంపలు, ఉల్లిపాయలు ఒకే ఉష్ణోగ్రతలో వేగు సమయములు వేరు వేరు. మూకుడు నుంచి బంగాళా దుంపలు వేడిని గ్రహిస్తాయి. పైన ఉన్న ఉల్లిపాయలు బంగాళాదుంపల నుంచి వేడిని దొంగిలిస్తాయి. అప్పుడే అవి సరిగ్గా ఉడుకుతాయి. సరిగ్గా ఉడికేదాకా కలియపెట్టరాదు. అది శాస్త్ర విరుద్ధము.” అని ప్రద్యుమ్నుడు బోధించాడు ప్రభావతికి.

ప్రభావతి నెత్తీ నోరూ మొత్తుకుంది. చేతులు గాల్లో తిప్పింది, కేకలేసింది. కానీ ప్రద్యుమ్నుడు వినలేదు. కర్ణాటక సంగీతంలో మునిగిపోయాడు. నాలుగయిదు నిముషాల తరువాత వెళ్ళి కలియపెట్టి వచ్చాడు. కొద్ది సేపటికి కుక్కర్ కూత కూసింది. మళ్ళీ వెళ్ళి కుక్కర్ సిమ్‌లో పెట్టి బంగాళా దుంపలనింకోమాటు కలియపెట్టి నలుపు రంగుకి మారిన వాటి కేసి చూసి, ఇదేదో శాస్త్ర విరుద్ధంగా ఉందే! అనుకున్నాడు. ఎందుకైనా మంచిది అనుకొని ఇంత ఉప్పూ కారం వేసి మరోమారు కలియపెట్టి స్టవ్ ఆర్పి మూకుడు దించేశాడు. ఇంకో రెండు కూతలు తర్వాత కుక్కరు కూడా కట్టేశాడు.

ఒక పదిహేను నిముషాలు అవి చల్లబడడానికి వదిలి ఆఫీసుకి వెళ్ళిపోయాడు ప్రద్యుమ్నుడు. ప్రభావతి 2.30 గం.లకి పిల్లలు వచ్చిన తరువాత వారితో కలిసి తింటానని చెప్పింది.

సాయంకాలం ఆరు గంటలకి ప్రద్యుమ్నుడు ఇంటికి వచ్చేటప్పటికి హడావుడిగా ఉంది. సైకియా ఆంటీ, పిళ్ళై ఆంటీ, గోస్వామి ఆంటీ, నంబియార్ ఆంటీ ఇంట్లో ఉన్నారు. ప్రద్యుమ్నుడిని చూసి మందహాసాలు, చిరునవ్వులు ఒలికించారు. నంబియార్ ఆంటీ అట్టహాసం చేసింది.

“సైంటిఫిక్‌గా వేపుడు చేశావట కదా?” సైకియా ఆంటీ నవ్వింది. “అన్నం కూడా చిల్లు గరిటతోనే వేసుకున్నారట పిల్లలు!” నంబియార్ ఆంటీ పెద్దగా నవ్వింది. “కొన్ని ముక్కలు నల్లబడి గట్టిగా, కొన్ని నల్లబడినా ఉడకక, అంత సైంటిఫిక్‌గా ఎలా వేయించగలిగావు ప్రద్యుమ్నా!” గోస్వామి ఆంటీ తెరలు తెరలుగా నవ్వింది. “చూస్తే దుంప ముక్క ఏదో ఉల్లిపాయ ముక్క ఏదో తెలుసుకోవడం కష్టంగానే ఉంది సుమా!” పిళ్ళై ఆంటీ ఆశ్చర్యపడిపోతూ నవ్వింది.

“నువ్వు ఇంక వంట చెయ్యద్దు నాన్నా. ఆ మెస్ నుంచే మధ్యాహ్నం కేరియర్ తెచ్చుకుందాం ప్లీజ్!” అని పిల్లలు దీనవదనులై అభ్యర్ధించారు. ప్రభావతి వారికి వంతపాడింది. చేసేది లేక ప్రద్యుమ్నుడు ఒప్పుకున్నాడు. ఆ విధంగా ప్రద్యుమ్నపాకం కథ ముగిసిపోయింది. అప్పటి నుంచి ప్రద్యుమ్నుడు వంట జోలికి వెళ్ళలేదు.

బీరుమగ్గులో కాఫీ అయిపోయింది. గతం నుంచి బయటపడి, స్నానపానాదులు (ఇంకో మారు కాఫీ) ముగించుకొని పన్నెడుంబావుకి రోడ్డున పడ్డాడు ప్రద్యుమ్నుడు హోటల్ కెళ్ళడానికి. తనొకటి తలుస్తే భగవంతుడు మరొకటి చేస్తాడనే సూత్రం మరచిపోయాడు ప్రద్యుమ్నుడు. ఎనభై రూపాయల భోజనం కోసం ఆటోకి రానూ పొనూ వంద రూపాయిలు ఇవ్వడం మూర్ఖత్వం అని భావించి షేర్ ఆటో కోసం వేచి చూశాడు. ఆ పొదుపు పథకం వికటించింది. ఆటో కోసం ఎదురు చూస్తుండగా ఇంతలో పక్క వీధిలోంచి సునంద వచ్చింది. సునంద, సుధాకర్లు ప్రద్యుమ్నుడి పక్క వీధిలో ఉంటారు. పెళ్ళయి రెండేళ్ళు అవుతోంది. ప్రభావతికి సునంద దూరపు స్నేహితురాలు. అంటే ప్రభావతి ఫేసుబుక్కు ఫ్రెండుకి సునంద ఫేసుబుక్కు ఫ్రెండు. ఆ విషయం సునంద ఈ కాలనీకి వచ్చిన తరువాత ఎవరింట్లోనో జరిగిన వరలక్ష్మీ వ్రత కబుర్లలో తెలిసింది. అప్పటినుంచి కొద్ది కొద్దిగా దూరం తగ్గించుకుంటున్నారు ఫేసుబుక్కు కబుర్లతో. ప్రద్యుమ్నుడిని చూస్తూనే అడిగింది సునంద.

“ఎక్కడికి అంకుల్, మిట్టమధ్యాహ్నం బయల్దేరారూ?”

“హోటల్‌కమ్మా. భోజనం చేయడానికి.”

“ఆంటీ లేదా అంకుల్? ఎక్కడికి వెళ్ళారు? ఎప్పుడొస్తారు? మొన్న కలిశాం చెప్పలేదు.”

“లేదమ్మా, ఇక్కడే ఉంది. తల్లీ, కూతురు, పిల్లలు వీసా కోసం వెళ్ళారు. హడావిడిగా వెళ్ళడంతో వంట చెయ్యడం కుదరలేదు.” వివరణ ఇచ్చుకున్నాడు ప్రద్యుమ్నుడు.

“హోటల్‌కెందుకు, మా ఇంటికి రండి భోజనానికి.” ఆహ్వానించింది సునంద.

“వద్దులే తల్లీ! నీకెందుకు ఇప్పుడు నాకు వంట చేసే ప్రయాస?”

“లేదు అంకుల్, ఏమీ చెయ్యఖ్ఖరలేదు. సుధా మధ్యాహ్నం భోజనానికి వస్తానన్నాడు. ఇద్దరికీ చేశాను. ఇంతక్రితమే ఫోన్ చేశాడు రానని. ఏదో పని పడిందిట. అందుకని రండి.” అని బలవంతపెట్టింది.

మొహమాటపడుతూనే సునందతో వాళ్ళ ఇంటికి వచ్చాడు ప్రద్యుమ్నుడు.

“కూర్చోండి అంకుల్, ఒక్క ఐదు నిముషాలు. కూర, సాంబారు వెచ్చచేస్తాను. అన్నం వేడిగానే ఉంది.” నవ్వుతూ చెప్పింది సునంద.

“ఏం కూర చేసేవమ్మా?” యథాలాపంగానే అడిగాడు ప్రద్యుమ్నుడు.

“వంకాయ అంకుల్. మీకు వంకాయ అంటే చాలా ఇష్టంట కదా. ఆంటీ ఫేసుబుక్కులో పోస్ట్ పెట్టారు. నేను లైక్ కొట్టాను. కామెంటు కూడా పెట్టాను.” హుషారుగా చెప్పింది సునంద.

“ఎలా చేశావమ్మా వంకాయ?” ఆనందంగానే అడిగాడు ప్రద్యుమ్నుడు.

“కొత్త రకంగా. కొత్త పేరు కూడా పెట్టాను. ఇటాలినా ఇండియానా ఎగ్‌ప్లాంట్ కర్రీ.”

“అదేదో అమెరికా రాష్ట్రం కదా తల్లీ?”

“ఇటలీకి నా పెట్టాను కదాని ఇండియాకి కూడా నా పెట్టాను. అంతే. ఆ రాష్ట్రానికి ఏమీ సంబంధంలేదు. ఇటలీ వంటకానికి ఇండియా రుచులు కలిపి చేశాను. కొత్త కొత్త వంటకాలు చేయడం నా హాబీ అంకుల్.” ఉత్సాహంగా చెప్పింది సునంద. కిచెన్‌లోకి వెళ్ళింది అంతే ఉత్సాహంగా.

హతాశుడయ్యాడు ప్రద్యుమ్నుడు. ఎడమకన్ను, కుడికాలు, ఎడమచేయి, కుడి చెవి అన్నీ అదిరాయి అదే వరుసలో. కంచంలోకి ఏ రూపంలో వంకాయ వస్తుందోనని భయపడ్డాడు.

ఇంకో మూడు నిముషాలకి సునంద పిలిచి వడ్డించింది ప్లేటులో. అనుమానంగానే చూశాడు ప్రద్యుమ్నుడు, ఇటాలినా ఇండియానాని. నిలువుగా నరికిన పెద్ద పెద్ద వంకాయ ముక్కలకి తోడుగా ఎర్రగా తెల్లగా చిక్కటి ద్రవం, పేస్ట్‌లా ఉంది ప్లేటులో.

“ఏమేం వేశావమ్మా ఇందులో?” అయోమయంగా అడిగాడు గొంతు ఎండిపోతుంటే.

“బేక్ చేసిన వంకాయ ముక్కలు ఆలివ్ ఆయిల్‌లో లైట్‌గా వేయించి, టమాటో ప్యూరి తగిలించి, పచ్చిమిరపకాయ పీసెస్, అరగ్లాసుడు మిల్క్‌లో కలిపి ఉడికించి, మూడు స్పూన్స్ కర్రీ పౌడర్ వేసి, ఉప్పు, కారం వేసి, పోపు పెట్టి, పైన నేతిలో వేయించిన జీడిపప్పు, బాదం చల్లాను.” చల్లగా చెప్పింది సునంద.

ధైర్యంగా తినబోతున్న ప్రద్యుమ్నుడిని ప్లేటుతో సహా, కూర ప్లేటు ఫోటో కూడా తీసింది.

“మీరు తిన్నారని తెలిస్తే చాలామంది లైకులు కొడతారు.” అంటూ అప్పటికప్పుడు ఫేసుబుక్కులో పోస్ట్ చేసేసింది.

కష్టపడి ఒక చిన్న ముక్క అన్నంలో కలుపుకొని నోట్లో పెట్టుకున్నాడు ప్రద్యుమ్నుడు. నాలిక మీద రుచి గ్రంధులు ఒక్కమాటు తిరుగుబాటు చేశాయి. మెదడులో పధ్నాలుగు భువనాలు గిర్రున తిరిగాయి. తిరిగి మళ్ళీ కూర రుచి దగ్గరికొచ్చి ఆగాయి.

“బెల్లం కూడా వేసేవా తల్లీ?” నీరసంగా అడిగాడు.

“భలే కనిపెట్టేశారండీ. ఇందాకా చెప్పడం మరిచిపోయాను. రుచి భలే పట్టేస్తారు మీరు. ‘ఎప్పుడో నలభై ఏళ్ళ క్రితం వాళ్ళ అమ్మగారు చేసిన వంకాయ కూర రుచి ఇప్పటికీ మా ఆయన నెమరువేసుకుంటారు’ అని ప్రభావతిగారు పెట్టిన పోస్ట్ నిజమేనన్నమాట!” అని ఆశ్చర్యపోయింది సునంద.

“సాంబారు వేస్తారా?” అడిగాడు ప్రద్యుమ్నుడు.

“అప్పుడేనా, ఒక ముక్కే కదా మీరు తిన్నది. మొహమాటపడకండి అంకుల్!” అంటూ ఇంకో రెండు ముక్కలు వేసింది సునంద.

తినలేక, బయటకు రావడానికి శతధా ప్రయత్నిస్తున్న ఇటాలినా ఇండియానాని గొంతులోంచి బయటకు రాకుండా చేయటానికి నానా అవస్థలు పడుతూ, మంచినీళ్ళతో ఉదరకోశంలోకి పంపుతూ, ఎలాగో ఆ ముక్కలు నాలికకు తగలకుండా గొంతులోంచి పొట్టలోకి ట్రాన్స్‌ఫర్ చేశాడు, అతి కష్టం మీద ప్రద్యుమ్నుడు.

ఆవిడను అడగకుండా ఇంత పెరుగు ప్లేట్లో కుమ్మరించుకొని భోజనం అయిందనిపించాడు. చేతులు కడుక్కుని, ఆవిడకు ధన్యవాదాలు చెప్పి బయటపడ్డాడు వాళ్ళ ఇంట్లోంచి.

రెండు అడుగులు వేశాడో లేదో, ‘హే కృష్ణా ముకుందా ము…’ అంటూ సెల్.

“ప్రముఖ శాస్త్రవేత్త, మన ప్రభావతిగారి ధర్మపతి, శ్రీ డా. ప్రద్యుమ్నుడుగారు ఆస్వాదిస్తున్న నా కొత్త వంటకం ఇటాలినా ఇండియానా ఎగ్‌ప్లాంట్ కర్రీ. వివరాలు, రెసిపి కొద్ది సేపట్లో!” అంటూ మీ ఫోటోతో సహా ఆ వంటకం ఫోటో ఫేసుబుక్కులో పెట్టింది సునంద. మీ ఫ్రెండ్స్, నా ఫ్రెండ్స్, ఆవిడ ఫ్రెండ్స్ లైకులు కొట్టేస్తున్నారు. పది నిముషాల్లో 32 లైకులు వచ్చాయి.” పగలబడి నవ్వింది ప్రభావతి.

“ఆ పోస్ట్ అమ్మాయి షేర్ చేసింది. నేను కూడా షేర్ చేస్తున్నాను. మీ పని ఇక ఇదే. రోజుకొకరు మీకు ఇలా కొత్త రుచులు చూపిస్తారు. ఇంటికొచ్చి మరీ తినిపించిపోతారు. మాతో రావయ్యా మగడా అంటే బీరాలు పోయారు. ఇప్పుడు తిక్క కుదిరిందా….” అంటూ ప్రభావతి ఇంకా ఏదో చెప్పబోతుంటే కోపంతో, భయంతో, బాధతో అసహాయుడైన ప్రద్యుమ్నుడు సెల్ కట్ చేసి మెడికల్ షాపు వైపుకు నడిచాడు ముందు జాగ్రత్త కోసం.