[అవినేని భాస్కర్ బోధిచెట్టులో సగంచెట్టు (బోదిమరత్తిల్ పాదిమరం) అన్న అనువాద కవిత తమిళ మూలం; తమిళ్, తెలుగు లిపులలో. కొంజం తేనీర్ నిఱైయ వానం (2005) కవితాసంపుటం నుండి.]
போதிமரத்தில் பாதிமரம் — வைரமுத்து
(“கொஞ்சம் தேநீர் நிறைய வானம்” 2005 என்ற கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து)
తెలుగు లిపిలో
పిన్నోక్కి బూమి చుళన్ఱాల్
ఎన్న కాట్చి కాణ విరుప్పం”
ఎన్ఱదు కాలం
“సిద్దార్తన్ తుఱవు” ఎన్ఱేన్ నాన్
ఒళివేగత్తిల్
పిన్నుక్కు చుఅన్ఱు
సొన్న ఇడత్తిల్ నిన్ఱదు బూమి
*
మౌనత్తిన్ దిడప్పొరుళాయ్
కపిలవస్తు అరణ్మనై
పగలై ఎరిత్త సామ్బల్ పరవియిరుందదు ఇరవాయ్
ఇదు మఱక్క ముడియాద
ఒరవెన్బదఱియామల్
అళుదు వళిందదు అనాదై నిలవు
నిలా అళుదాలుం వెళిచ్చందాన్
మాడ విళక్కుగళ్
తంగళ్ ఒఱ్ఱైక్కణ్ సాత్తి ఉఱంగప్పోయిన
వణ్డుగడ్కు ఇని వళితెరియాదెన
ఇలైకళై అరైకుఱైయాయ్ ఇళుత్తుప్ పోర్త్తుత్
తూంగిప్ పోయిన నందవనప్ పూక్కళ్
తావరక్ కోప్పైకళిల్ మదువరుందిత్
తళ్ళాడి విళుందు
కాలుడైందు పోయిఱ్ఱో ఎన్నవో…
కాణవిల్లై కాఱ్ఱు..
నట్చత్తిరంగళైక్
కావలుక్కు వైత్తువిట్టు
ఉచ్చి నిలావుం ఉఱంగివిట్టదు
*
లౌగీగత్తిన్
కడైసిక్ కణంగళిల్ సిద్దార్తన్
ఇన్నొరు జెన్మం పుకప్పోగిఱవన్
పళైయ జెన్మత్తైప్ పఱ్ఱఱ్ఱుప్ పార్కిఱాన్
తియాగం ఉఱంగువదుపోల
కణ్తూంగుం మనైవి
కునిగిఱాన్
తామరై ముగత్తిల్ తణ్ణీర్ ముత్తం
విడుపడ మఱుక్కిఱదు
మగనిన్ కేసం పుగుందు
కోదిక్కొడుత్త విరల్
అనిచ్చైచ్ చెయలాయ్
పాదుగై పుగుంద పాదం
అదైయుం తుఱందు వెళియేఱుగిఱదు
“సిద్దార్తా నిల్” ఎన్గిన్ఱన
కొత్తళక్ కొడిగళ్
“బుద్దా వా” ఎన్గిన్ఱన
ఎంగోఓర్ బోదిమరత్తిన్
సలసలక్కుం ఇలైగళ్
కడైసియిల్ –
అదు నిగళ్మ్దే విడుగిఱదు
*
పఱందుకొణ్డేయిరుంద పఱవైయొన్ఱు
నట్చత్తిరమాగిప్ పోన కనవు కణ్డు
విసుక్కెన విళిక్కిఱాళ్ యశోదరా
సొల్వన సొల్లివిట్టదు
పడుక్కైయిన్ వెఱుమై
పులన్గళ్ ఉడైందు పులంబుకిఱాళ్
“రాజ పిరబు!
నీవీర్ తుఱందదు చిఱ్ఱిన్బం
పెఱవిళైవదో పేరిన్బం
ఇళందదు కైయగల అరసు
ఈట్టవిరుప్పదో పిరబంజం
కళఱ్ఱియదు మగుడం
అణివదు ఒళివట్టం
ఇళప్పదై విడవుం పెఱువదు పెరిదెనిల్
తుఱవెన్న తుఱవు సుత్తోదన మైంద…?
ఉమదు ఉలగం నిఱైవై నోక్కి
ఎనదు ఉలగం వెఱుమై నోక్కి
ఎణ్ణిత్తుణిందీరా ఎన్ నిలైమై..?
అరసిరుందుం
అగదియాయ్…
పూవిరుందుం
విదవైయాయ్…
పిళ్ళైయిరుందుం
సన్నియాసినియాయ్…
తుఱవి నీరల్ల రాజకుమారా
యసోదరా యసోదరా”
అవళ్ కణ్ణీర్త్తుళియిన్
సూడు తాళామల్
ఒళివేగత్తిల్ మీండుం చుళన్ఱు
నిగళ్కాలత్తిల్ నిన్ఱదు బూమి
తమిళ లిపిలో
பின்னோக்கி பூமி சுழ்ன்றால்
என்ன காட்சி காண விருப்பம்”
என்றது காலஂ
“சித்தார்தன் துறவு” என்றேன் நான்
ஒளிவேகத்தில்
பின்னுக்குச் சுழன்று
சொன்ன இடத்தில் நின்றது பூமி
*
மௌனத்தின் திடப்பொருளாய்
கபிலவஸ்து அரண்மனை
பகலை எரித்த சாம்பல்
பரவியிருந்தது இரவாய்
இது மறக்க முடியாத
இரவென்பதறியாமல்
அழுது வழிந்தது அனாதை நிலவு
நிலா அழுதாலும் வெளிச்சம்தான்
மாட விளக்குகள்
தங்கள் ஒற்றைக்கண் சாத்தி உறங்கிப்போயின
வண்டுகட்கு இனி வழிதெரியாதென
இலைகளை அரைகுறையாய் இழுத்துப் போர்த்துத்
தூங்கிப் போயின நந்தவனப் பூக்கள்
தாவரக் கோப்பைகளில் மதுவருந்தித்
தள்ளாடி விழுந்து
காலுடைந்து போயிற்றோ என்னவோ…
காணவில்லை காற்று..
நட்சத்திரங்களைக்
காவலுக்கு வைத்துவிட்டு
உச்சி நிலாவும் உறங்கிவிட்டது
*
லௌகிகத்தின்
கடைசிக் கணங்களில் சித்தார்தன்
இன்னொரு ஜென்மம் புகப்போகிறவன்
பழைய ஜென்மத்தைப் பற்றற்றுப் பார்கிறான்
தியாகம் உறங்குவதுபோல
கண்தூங்கும் மனைவி
குனிந்தான்
தாமரை முகத்தில் தண்ணீர் முத்தம்
விடுபட மறுக்கிறது
மகனின் கேசம் புகுந்து
கோதிக்கொடுத்த விரல்
அனிச்சைச் செயலாய்
பாதுகை புகுந்த பாதம்
அதையும் துறந்து வெளியேறுகிறது
“சித்தார்த்தா நில்” என்கின்றன
கொத்தளக் கொடிகள்
“புத்தா வா” என்றன
எங்கோஓர் போதிமரத்தின்
சலசலக்கும் இலைகள்
கடைசியில் –
அது நிகழ்ந்தே விடுகிறது
*
பறந்துகொண்டேயிருந்த பறவையொன்று
நட்சத்திரமாய்ப் போன கனவு கண்டு
விசுக்கென விழிக்கிறாள் யசோதரா
சொல்வன சொல்லிவிட்டது
படுக்கையின் வெறுமை
புலன்கள் உடைந்து புலம்புகிறாள்
“ராஜ பிரபு!
நீவீர் துறந்தது சிற்றின்பம்
பெறவிழைவதோ பேரின்பம்
இழைந்தது கையகல அரசு
ஈட்டவிருப்பதோ பிரபஞ்சம்
கழற்றியது மகுடம்
அணிவது ஒளிவட்டம்
இழப்பதை விடவும் பெறுவது பெரிதெனில்
துறவென்ன துறவு சுத்தோதன மைந்த…?
உமது உலகம் நிறைவை நோக்கி
என் உலகம் வெறுமை நோக்கி
எண்ணித்துணிந்தீரா எந் நிலைமை..?
அரசிருந்தும்
அகதியாய்…
பூவிருந்தும்
விதவையாய்…
பிள்ளையிருந்தும்
சந்நியாசினியாய்…
துறவி நீரல்ல ராஜகுமாரா
யசோதரா யசோதரா”
அவள் கண்ணீர்த்துளியின்
சூடு தாளாமல்
ஒளிவேகத்தில் மீண்டும் சுழன்று
நிகழ்காலத்தில் நின்றது பூமி