విజయవాడలో బంధువుల ఇంట్లో పెళ్ళికి వెళ్ళి, రాత్రి 10:27కి వధూవరుల నెత్తిమీద అక్షింతలు చల్లి, మా కుటుంబ ప్రతినిధిగా పెళ్ళి వీడియో లోనూ, ఫొటోల లోనూ సందు చూసుకొని పడి, పెళ్ళి వారితో కలిసి భోజనం చేసి, ఇంకో రెండు మూడు గంటలు అక్కడే గడిపి, తెల్లవారు జామున నాలుగు గంటలకి వాళ్ళు పెళ్ళి మండపం ఖాళీ చేస్తుంటే, ఇక అక్కడే ఉండలేక, ఇంక చేసేదేమీ లేక ఆరుగంటలకి హైదరాబాద్ బయల్దేరే శాతవాహన ఎక్స్‌ప్రెస్ ఎక్కడానికి నాలుగు గంటలకే స్టేషనుకి రావాల్సి వచ్చింది.

వెయిటింగ్ రూమ్‌లో నాలాంటి హోమ్‌లెస్ పీపుల్ చాలామందే ఉండడం వల్ల ఫ్యాన్ కింద చోటు దొరకలేదు. చోటు దొరికిన చోట గాలి తగలలేదు. వేసవి కాలం, విజయవాడ కావడం వల్ల ఓ పదిహేను నిముషాలలో బనియన్ తడిసింది. ఇంకో పదిహేను నిముషాలలో చొక్కా ప్యాంటు కూడా యధాశక్తి తడిసి బనియన్‌తో సంఘీభావం ప్రకటించాయి. దుస్తులతో కుమ్మక్కయి నా శరీరం చేసిన తిరుగుబాటుని సహించలేక ఆ తడిసిన దుస్తులు తీసి నేను బాగ్ లోంచి ఓ తెల్ల ఖద్దరు చొక్కా, గ్లాస్కో లుంగీ తీసి కట్టుకున్నాను. వీటిని కూడా తడపడం ఇష్టం లేక ప్లాట్ఫారం మీదకు వచ్చాను. వచ్చేముందు పర్స్ లోంచి సుమారుగా ఓ అరవై రూపాయలు, కొంత చిల్లర, టికెట్ తీసి జేబులో పెట్టుకున్నాను.

ప్లాట్ఫారం మీద ఓ చివర దాకా నడిచి అక్కడ ఓ కప్పు టీ తాగి ఈ చివర దాకా నడిచాను. అక్కడ తెల్లగా మెరిసిపోతున్న ఇడ్లీలను చూసి ఒక ప్లేటు మింగాను. పాపం రెండు ఇడ్లీలు కడుపులో ఒంటరిగా ఉంటాయని భావించి వాటికి తోడు కోసమని ఓ ప్లేటు వడ కూడా లోపలికి పంపించాను. కాఫీ వేడిగా ఉందండీ అని ఆ కొట్టువాడు సరదా పడితే వాడి ముచ్చట కూడా తీర్చాను. అప్పటికి ఈ చొక్కా కూడా సగం పైన తడిసింది. ఇంతట్లో, హైదరాబాద్ వెళ్ళు శాతవాహన ఇంకొద్ది నిముషాలలో బయల్దేరును అన్న ప్రకటన నా చెవిన బడి, నేను నా సీటు వెతికి అందులో కూలబడేటప్పటికి బయల్దేరుటకు సిద్ధముగా ఉంది అనే ప్రకటన వినిపించింది. నిజంగానే కొద్ది నిముషాలలో బండి బయల్దేరింది.

బండి వేగం అందుకొని కిటికీ లోంచి ధారాళంగా గాలి వీస్తోంటే, చెమటకు తడిసిన చొక్కా ఆరుతుంటే అలౌకికానందం అనుభవించాను. కాసేపటికి ఆ ఆనందం లోంచి బయటపడి చుట్టూ చూశాను. నా పక్కాయన చేతిలో పేపర్ పట్టుకొని ఎదురుగా కూర్చున్న భార్యతో మాట్లాడుతున్నాడు. నేను, “తెలుగు పేపరా మాష్టారూ?” అంటూ ఆయన చేతిలో పేపరు లాక్కొని బార్లా తెరిచాను. ఆయన నాకేసి గుర్రుగా చూశాడు. నేనేమి పట్టించుకోకుండా పేపర్ చదవడంలో పూర్తిగా నిమగ్నమయిపోయాను. పూర్తిగా చదవడానికి ఓ గంటన్నర పట్టింది. మధ్యలో పాపం టి.సి. వచ్చి నా టికెట్ మీద ఓ పిచ్చి గీత గీసి తనో వెఱ్ఱి నవ్వు నవ్వి వెళ్ళిపోయాడు. చదివిన పేపర్ తిరిగి పక్కాయన కిచ్చేశాను.

“ఇంగ్లీష్ పేపర్ కూడా ఉంది చదువుతారా?” అన్నాడు ఆయన వ్యంగ్యంగా.

“అబ్బే, నాకు ఇంగ్లీష్ రాదండి!”

“ఇంగ్లీష్ రాదా!!” ఆశ్చర్యపడ్డాడు ఈ పక్కాయన.

“అబ్బే, అసలు రాదండి.”

“తెలుగు మీడియమా?” సందేహం వెలిబుచ్చాడు.

“అబ్బే! మీడియాల దాకా రాకుండానే ఏడవ క్లాసులోనే చదువు ఆగిపోయిందండి.”

“అలా ఎల్లాగ జరిగిందీ!” ఆశ్చర్యపడింది ఎదురుగా కూర్చున్న పక్కాయన భార్య.

“చిన్నప్పటి నుంచి కూడా నాకు చదువు మీద అసలు శ్రద్ధ లేదండి. పధ్నాలుగో ఏట రెండవ మాటు ఏడవ తరగతిలో నాకు వచ్చిన మార్కులు చూసి మా నాన్న ఆశ్చర్యపడి పోయాడండి. నాకు చదువు అబ్బదని తెలుసుకున్నాడండి. నన్ను పోయి మా శేషుగాడి షాపులో పని నేర్చుకోమన్నాడండి. శేషుగాడంటే వరసకి మా పెదనాన్న గారబ్బాయండి. వాడికో బైక్ క్లినిక్ ఉందండి. అక్కడికి తీసుకెళ్ళి వాడికి నన్నప్పచెప్పేసేడండి. అక్కడ నాల్గైదు రోజులు వాళ్ళకి టీలు తెచ్చిపెట్టడం నేర్పేరండి. ఆ తరువాత ఆ పనితో బాటు నట్లు ఊడతీయడం, స్క్రూలు బిగించడం చేయించారండి. ఆర్నెల్లు గడిచినా క్లచ్చి, ఏక్సిలరేటర్ వైరులు మార్చడం తప్ప మరోటి నేర్పలేదండి. ఆర్నెల్లు అయినా రోజుకి రెండు టీలు అప్పుడప్పుడు ఓ సమోసా తప్ప మరేమి దొరకలేదండి. విసుగొచ్చి నేను వెళ్ళడం మానేసేనండి. రెండు రోజుల తరువాత మా నాన్నకి తెలిసిందండి. అప్పుడు నాకూ, మా నాన్నకి ఘోర యుద్ధం జరిగిందండి. నాలుగు వెదురు బద్దలు నా వీపు మీద విరిగినా, మా నాన్న రెండు సంస్కృత గ్రంధాలు ఆశువుగా చదివినా నేను ఓటమి ఒప్పుకోలేదండి. మా నాన్నకి విసుగొచ్చి, ఎక్కడో ఓ చోట నాకు నచ్చిన పని నేర్చుకోమన్నాడండి.”

“ఏం నేర్చుకున్నావేమిటి నువ్వు,” ఏకవచనం లోకి వచ్చేశాడు పక్కాయన.

“మా పక్క వీధిలో ఓ కేటరర్ ఉన్నాడండి. అక్కడ మా ఫ్రెండొకడు పని చేస్తున్నాడండి. వాడి దగ్గరకు వెళ్ళానండి. వాడు అక్కడ కూరగాయలు అవీ తరుగుతున్నాడండి. కూరగాయలు తరగడం ఒక కళ అని చెప్పేడండి. వంకాయను నిలువునా చీరేయాలి, బెండకాయను అడ్డంగా నరికేయాలి, కందని నిలువుగానూ అడ్డంగాను కూడా ఖండ ఖండాలుగా ఖండించాలి, బంగాళాదుంపల తోలు తీయాలి, పచ్చిమిరపకాయల పీకలు కోయాలి, ఉల్లిపాయల బట్టలు ఊడదీయాలి, అంటూ వాడు నేర్చుకున్న కళను గురించి ఉపన్యాసం ఇచ్చాడండి. నా సమస్య చెప్పేనండి. వాడు నన్నక్కడ చేరమన్నాడండి. మొదట గిన్నెలు అవీ కడగాలిటండి. ఆ తరువాత కూరగాయలు కోసే పని ఇస్తారుటండి. ఆ తరువాత వంట చెయ్యడం నేర్పుతారుటండి. భోజనం బాగా పెడతారుటండి. అప్పుడప్పుడు మిగిలి పోయిన పదార్ధాలు ఇంటికి కూడా తీసుకెళ్ళవచ్చునని కూడా చెప్పాడండి. ఎక్కడికైనా వంటలు సప్లై చేసినప్పుడు వడ్డన అది చేయాలిటండి. అందుకు రోజుకి ముప్ఫై రూపాయలు ఇస్తారుటండి. నేను అక్కడే చేరిపోయానండి. ఓ ఆరు నెలల తరువాత నెలకి ఐదారు వందలు సంపాదించే వాడినండి. అక్కడ ఓ ఆరు ఏళ్ళు పనిచేశానండి. తెలుగు వంటలు అన్ని రకాలు చేయడం నేర్చుకున్నానండి. అప్పటికి నాకు నెలకి మూడు నాలుగు వేల దాకా వచ్చేదండి.”

“ఇప్పుడు ఆ కేటరర్ దగ్గరే పనిచేస్తున్నావా,” మధ్యలో పక్కాయన భార్య ముందుకు వంగి అడిగింది.

“లేదండి. ఆరేళ్ళు అక్కడ పనిచేసిన తరువాత ఓ టిఫిన్ సెంటర్ ఆయన నెలకి ఆరు వేలిస్తాను తన దగ్గర పనిచెయ్యమన్నాడండి. ఆరు వేలకి ఆశపడి అక్కడ కెళ్ళిపోయానండి. అక్కడ అసలు తీరిక ఉండేది కాదండి. పొద్దున్న ఐదింటికి మొదలయిన పని రాత్రి పది గంటల దాకా ఉండేదండి. మూడేళ్ళయ్యేటప్పటికి ఆరోగ్యం దెబ్బ తిందండి. అక్కడ పని మానేశానండి. కొంతకాలం ఇడ్లీ బజ్జీ బండి పెట్టుకున్నానండి ఇంకో నేస్తంతో కలిసి. బాగానే వచ్చేదండి నెలకి ఐదారు వేలు. రెండేళ్ళయేటప్పటికి వాడితో తగాదాలు వచ్చి పదిహేను వేలు తీసుకొని అది వాడికి వదిలేయాల్సి వచ్చిందండి. ఆ తరువాత నాలుగేళ్ళు ఫ్రీలాన్స్ కుక్కవతారం ఎత్తేనండి.”

“ఫ్రీలాన్స్ కుక్కా!” ఆశ్చర్యపడ్డాడు పక్కాయన.

“కుక్కా కాదండి. కుక్! కుక్! అంటే వంటవాడని నా ఉద్దేశ్యం.”

“అదే ఫ్రీలాన్స్ కుక్ అంటే ఏమిటి అని?”

“పండగలకో, వ్రతాలకో, ఇంటికి పది మంది బంధువులు వస్తేనో, ఎవరింట్లోనైనా వంటవాడు అవసరమైతే వెళ్ళేవాడినండి. రోజుకి మూడు వందలు తీసుకునే వాడినండి. పదిమంది కన్నా ఎక్కువైతే ఐదారు వందలు తీసుకునే వాడినండి. ఇరవై మంది కన్నా ఎక్కువైతే వెయ్యి అడిగేవాడినండి. మామూలు రోజుల్లో నెలకి పదిహేను ఇరవై రోజులు పని ఉండేదండి. ఖాళీ రోజుల్లో ఓ స్వీట్ షాపులో పని చేసేవాడినండి. పెళ్ళిళ్ళ సీజన్ లోనూ, కార్తీక మాసం లోనూ నెలంతా పని ఉండేదండి. సంపాదన బాగానే ఉండేది కానీ గౌరవం లేదండి. కొంతమంది ఫరవాలేదు కానీ కొందరు మరీ తక్కువ చేసి మాట్లాడేవారండి. కొందరయితే గిన్నెలు అవీ నేనే కడగాలనే వారండి. విసుగొచ్చేదండి. కొన్ని మాట్లు అవమానం అనిపించేదండి. ఏది ఏమైనా యదేచ్ఛా వంటవాడిగా ఉన్నప్పుడు శాస్త్రీయంగా వంట చేయడం అలవాటు చేసుకున్నానండి.”

“మళ్ళీ ఇదేంటోయ్ కొత్తపదం, యదేచ్ఛా వంటవాడు!”

“మీరు కుక్కా అంటుంటే ఫ్రీలాన్స్ కుక్‌ని తెలుగులోకి నాకు వచ్చినట్టు తర్జుమా చేశానండి.”

“ఎట్లా! సరే, శాస్త్రీయ వంట అంటే ఏమిటో?

“ఇంటికో రుచి ఉంటుందండి. జిహ్వకో రుచి అంటారు కదండీ. సాధారణంగా తద్దినాలు, వ్రతాలు, పూజా పునస్కారాలకి ఎక్కువుగా నన్ను పిలిచేవారండి. వీటికి మడిగా చెయ్యాలండి. తద్దినాలకైతే నాలుగు కూరలు, నాలుగు పచ్చళ్ళు. మిగతా పదార్ధాలకి కూడా ఇంటికో పద్ధతి ఉంటుందండి. సాధారణంగా కేటరర్ ఎక్కడకి సప్లై చేసినా ఒకటే రుచి ఉంటుందండి. ఆ రుచి కూడా ఎక్కువుగా వాడే మసాలాల రుచే ఉంటుందండి. కొంతమంది చాదస్తుల ఇళ్ళలో తద్దినాలకి, వ్రతాలకి మసాలాలు ఉపయోగించ కూడదండి. తద్దినాలలో భోక్తలు తినేదాకా రుచి కూడా చూడకూడదండి. అలాగే వ్రతాలలో కూడా మహా నివేదన చేసేదాకా రుచి చూడకూడదండి. రుచి కూడా చూడకుండా వంట చేసి మెప్పించడం చాలా కష్టం కదండీ. ఉప్పు, కారం, చింతపండు రసం, కొన్నిటిలో అల్లం, ఇంగువ అవసరమైతే నిమ్మ రసం వీటికి తోడుగా పోపు సామాను మాత్రమే ఉపయోగించి రుచికరంగా చెయ్యాలండి. కంద ఎంత బచ్చలి ఎంత, ఎటువంటి కందకు ఏ బచ్చలి అన్నవి కూడా చాలా ముఖ్యం అండి. ఇవన్నీ నేను ఓ బామ్మగారి వద్ద నాలుగు నెలలు, మరో అమ్మమ్మ గారి వద్ద మరో రెండు నెలలు శిష్యరికం చేసి నేర్చుకున్నానండి.”

“అదేం, మీ అమ్మగారి వద్ద నేర్చుకోలేక పోయావా?”

“మా అమ్మ కూడా ఈ కాలం అమ్మల లాగే బజారులో దొరికే మసాలాల మోజులో పడిపోయారండి. ఏ అమ్మ చేసినా ఒకటే రుచి కదండీ.”

“అవును నిజమే” ఆయన భార్య వేపు చూశాడు. ఆవిడ రుస రుసా చూస్తూ పెదవి విరిచింది.

“అదీ మానేశావా? ఇప్పుడు ఏం చేస్తున్నావు” అని అడిగింది ఎదుటి బెర్త్ పక్కాయన పెళ్ళాం.

“ఇప్పుడు నేను ఇంటి మొగుడి నండి.”

“ఇంటి మొగుడా?!” అంటూ ఆ ఇద్దరితో పాటు ఈ పక్కాయన కూడా ఆశ్చర్యంలో మునిగి పోయారు. కాసేపటికి తేరుకుని బైటికొచ్చారు.

“ఇంగ్లీషులో హౌస్ వైఫ్ అంటారు కదండీ దానికి ఆపోజిట్ అన్న మాట హౌస్ హజ్బండ్ కదండీ. తెలుగులో ఇంటి మొగుడు లేక ఇంటాయన అనో అనవచ్చు కదండీ.”

“ఎవరినైనా ముగ్గులోకి దింపావేంటి?” అని వ్యంగ్యంగా పక్కాయన అడిగితే “ప్రేమ వివాహమా? ఎవరైనా కుదిర్చిందా?” అని ఆయన భార్య ఇంకొంచెం సౌమ్యంగా అడిగింది.

“ప్రేమ వివాహం కాదండి. ఒక విధంగా చెప్పాలంటే కోప వివాహం,” అన్నాను నేను నెమ్మదిగా.

ఎదుటి బెర్తావిడ సీట్లోంచి జారిపడితే, పక్కాయనకి పొలమారి సీసాడు నీళ్ళు తాగాడు. మిగతా వాళ్ళు కూడా యధాశక్తి మహదాశ్చర్యాన్ని రకరకాలుగా ప్రకటించారు. రెండు నిముషాలలో తేరుకొని ఈ పక్కాయన,

“అదేమిటి బాబూ, ప్రేమ పెళ్ళిళ్ళు, పెద్దలు చేసిన పెళ్ళిళ్ళు చూశాం. పూర్వకాలంలో గాంధర్వ వివాహాలు, రాక్షస వివాహాలు లాంటివి ఉండేవని విన్నాం కానీ ఈ కోప వివాహం గురించి ఎప్పుడూ ఎక్కడా వినలేదు, చదవలేదు,” అని అంగలార్చాడు.

“కొంచెం వివరంగా చెప్పాలంటే టైం పడుతుందండి.”

“కానియ్యి నాయనా, ఇంకో నాలుగు గంటలు వుంది గదా హైదరాబాద్ చేరడానికి.”

“నేను యదేచ్ఛా వంటవాడిగా పని చేస్తున్నప్పుడు రంగనాథ రావుగారని ఒకాయన ఇంట్లో మూడు నాలుగు మాట్లు వంట చేశానండి. ఆయనకు నా వంట నచ్చిందండి. అప్పటి నుంచి వారి బంధువులు, మిత్రుల ఇళ్ళలో నన్ను రికమెండ్ చేసేవారండి. రంగనాధం గారి భార్యకి భక్తి ఎక్కువండి. నెలలో రెండు మూడు వ్రతాలు, పూజలు చేసేవారండి. రంగనాథం గారు రిటైర్ అయ్యారండి. వారికో అమ్మాయి ఉందండి. పెళ్ళైన పది ఏళ్ళకి పుట్టిందిటండి. చాలా గారాబంగా పెంచారుటండి. ఏమడిగితే అది ఇచ్చేవారుటండి. అమ్మాయి బుద్ధిమంతురాలే కానీ కోపం చాలా ఎక్కువటండి. తనకు నచ్చింది, అనుకున్నది మాత్రమే చేసేదిటండి. మొండిదిటండి. చదువు చాలా బాగా వచ్చిందిటండి. ఇంజనీరింగ్ చేసిందిటండి.”

“ఆ టండిలు మానెయ్యవచ్చు కదా!”

“అల్లాగేటండి. సారీ, అల్లాగే. ఒక ఏడాది ఇక్కడ ఉద్యోగం చేసి అమెరికా వెళ్ళిందిట. అక్కడ రెండు మూడేళ్ళు ఉందిట. అక్కడే ఒక అబ్బాయితో ప్రేమలో పడిందిట. ఇద్దరూ పెళ్ళి చేసుకోవాలనుకున్నారుట. వీళ్ళకి అభ్యంతరం లేదు కానీ వాళ్ళ తల్లితండ్రులు కట్నం కావాలన్నారుట. అమ్మాయి ఇవ్వద్దు అందిట. అబ్బాయి వీళ్ళకి చెప్పాడుట. “మా అమ్మా నాన్నా అడిగింది ఇవ్వండి. అది నేను మీకు ఇచ్చేస్తాను. వాళ్ళు కూడా సంతోషంగా ఒప్పుకుంటారు. ఈ విషయం మీ అమ్మాయికి చెప్పకండి. ఆ తరువాత తెలిసినా నేను నచ్చ చెప్పుకుంటాను.” ఈయన బ్రహ్మానందపడిపోయాడట. అహా నా అల్లుడు ఎంత మంచివాడు. మా అమ్మాయి అంటే ఎంత ప్రేమా, ఓహో అనుకున్నాడట. పిల్ల సుఖ పడుతుంది, కోరుకున్న వాడితో కలిసి ఉంటుంది అనుకున్నారుట. వాళ్ళు అడిగిన పాతిక లక్షలు ఇచ్చారుట. పెళ్ళి ఘనంగానే చేశారుట.”

“ఆ టలు మానెయ్యవచ్చు కదా!”

ఇంతలో ‘కట్లెట్ కట్లెట్’ అంటూ అమ్ముకునే వాడు వచ్చాడు. నేను జేబులోంచి డబ్బు తీసి లెఖ్ఖ పెట్టాను. ఓ నిముషం ఆలోచించాను. ఇంకో మాటు లెఖ్ఖ పెట్టాను.

“ఏమిటయ్యా అన్నిమాట్లు లెఖ్ఖ పెడుతున్నావు?” పక్కాయన అడిగాడు.

“ఏం లేదండి. జేబులో ఇరవై ఐదు చిల్లర ఉందండి. సికంద్రాబాద్ నుంచి అమీర్పేట బస్సుకి ఓ పదిహేను ఉంచాలి. వీడు పది రూపాయలకి సింగిల్ కట్లెట్ ఇస్తాడా అని ఆలోచిస్తున్నానండి.”

పక్కాయన కట్లెట్ వాడిని పిలిచి ఓ ప్లేటు కట్లెట్ తీసుకొని అది నా చేతిలో పెట్టి వాడికి డబ్బులిచ్చి పంపించేశాడు. నేను వద్దు వద్దు వద్దంటూనే తిని కాసిన్ని మంచినీళ్ళు తాగాను.

“ఆఁ ఆఁ, ఆ తరువాత ఏమైంది?”

నేను కధ కొనసాగించాను.

తిరిగి అమెరికా వెళ్ళేటప్పుడు కూడా అల్లుడు కట్నం తిరిగి ఇవ్వడం గురించి ఏమీ మాట్లాడలేదు. వీళ్ళు కూడా తిరిగి తీసుకోదల్చుకోలేదు కాబట్టి మాట్లాడలేదు ఆ విషయం. కానీ, టెలిఫోన్ చేసినప్పుడు ఏదో మాటల సందర్భంలో అమ్మాయి దగ్గర అల్లుడి అక్కగారు నోరు జారారట కట్నం గురించి. విషయం తండ్రిని అడిగి తెలుసుకొని ఈవిడ ఇంగ్లీషులో ఫైర్ అయింది. నమ్మకద్రోహం చేశావని మొగుడిని నానా మాటలు తెలుగులో అంది. ఇప్పటికైనా ఆ పాతిక లాఖ్స్ ఇంటరెస్ట్ తో గివ్వు అండ్ నిజాయితీ ప్రూవూ అని టెంగ్లీష్ భాషలో కూడా చెప్పింది. వాడు ససేమిరా అని తెలుగులోనే అన్నాడు. ఈవిడ నీకు నాకు పచ్చి అంది. పోతే ఫో అన్నాడు వాడు. యూ హౌ మచ్ అంటే యూ హౌ మచ్ అనీ, ఐ యాం దిస్ మచ్ అంటే ఐ యాం దట్ మచ్ అనీ అని ఇంగ్లిష్‌లో కూడా తిట్టుకున్నారు. తలాక్ తలాక్ అని ఉర్దూలో వాడంటే యస్ యస్ అని ఈవిడ ఆంగ్లంలో అంది. వెంటనే ఇండియాలో ఉద్యోగం వెతుక్కొని వచ్చేసింది. పాతిక లక్షల కోసం దావా వేసింది. అమెరికాలో అతను పని చేసే కంపనీకి కూడా రాసి అతని పరువు, ఉద్యోగం కూడా తీయించింది. అన్నట్టు రెండు నెలల కడుపు కూడా తీయించుకుంది. వాళ్ళని మూడు కోర్టులు ఆరు వాయిదాలకీడ్చింది, పోలీసు స్టేషను చుట్టూ కూడా తిప్పి తిప్పి కాళ్ళ బేరానికి తెచ్చి పాతిక లక్షలు వడ్డీతో సహా వసూలు చేసి విడాకులు తీసుకుంది.

“అమ్మాయి జీవితం ఇలా అయిందేమిటి అని రంగనాధం గారి భార్య బెంగ పెట్టుకొని గుండె జబ్బుతో మంచం పట్టింది. రంగనాధం గారు కూడా కృంగిపోయారు. ఆ పరిస్థితుల్లో నన్ను వంటవాడుగా ఉద్యోగంలో పెట్టుకున్నారు. పొద్దున్నే ఆరు గంటలకి వెళ్ళి రాత్రి ఎనిమిది గంటల దాకా అక్కడే ఉండేవాడిని.”

“ఏమిచ్చేవారేమిటి?” పక్కాయన సందేహం.

“ఎనిమిది వేలిచ్చేవారండి. బంధువులు వచ్చిన రోజుల్లో ఇంకో రెండు వందలు ఇచ్చేవారండి.”

“బాగానే సంపాదించే వాడివన్నమాట.”

“ఫరవాలేదండి, వాళ్ళు బాగా ఉన్నవారే కదండీ.”

“ఆ తరువాత ఏమయింది.”

“ఆవిడ అమ్మాయిని మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకోమనేది. అమ్మాయి ఒప్పుకునేది కాదు. మా తదనంతరం నిన్ను చూసేదెవరు అంటూ గొడవ పడేది ఆవిడ. నన్ను నేను చూసుకోగలను అనేది ఈవిడ. ఆవిడ సంబంధాలు తెచ్చేది. ఈవిడ తన కధంతా చెప్పేది. వచ్చినవాళ్ళు ఎవరూ ఒప్పుకునేవారు కారు. వారం పదిరోజుల కోమాటు పెద్ద యుద్ధం అయేది. ఆయన నిర్లిప్తంగా ఉండేవారు. ఓ రోజున మరీ పెద్ద యుద్ధం అయింది. రెండో పెళ్ళివాడు సిద్ధం అయ్యాడు. ఈవిడకి వాడి తీరు తెన్నులు నచ్చలేదంది. మన డబ్బు కోసమే ఒప్పుకుంటున్నాడు అని కోపంతో అరిచింది ఈవిడ. పెద్దావిడకి పిచ్చ కోపం వచ్చేసింది. నీ అందం చూసి ఎవడూ రాడు, నీ డబ్బుకోసమే వస్తాడు అంటూ చెడామడా తిట్టింది ఆవిడ. నన్ను చూసి చేసుకునే వాడు దొరికినప్పుడే చేసుకుంటాను అని ఇంకా ఘట్టిగా అరిచింది ఈవిడ. చివరికి మన వెంకట్ కూడా నిన్ను చూసి చేసుకోడు అని కోపంతో నోరు జారింది ఆవిడ. అంతకన్నా రెట్టింపు కోపంతో, వెంకట్ నన్ను చేసుకుంటావా అంది ఈవిడ.”

“నీ పేరు వెంకటా?”

“అవునండి, వెంకటేశ్వర్లు.”

“నువ్వు వెంటనే ఒప్పేసుకున్నావా?” అడిగింది పక్కాయన భార్య. ఆవిడ నుదుటిపై చిరు చెమట పట్టింది.

“లేదండి. అక్కడనుంచి వెళ్ళిపోయానండి. ఈవిడ నా వెనకాలే వచ్చి నీకు కూడా నేను పనికి రానా అని కోపం తోనే అడిగింది. అది కాదండి కోపంలో ఉన్నారు. కోపం తగ్గింతరువాత, మీరు మీ అమ్మగారు కూడా బాధపడుతారండి. మీరు ఇప్పుడు ఊరుకోండి. మీ అమ్మగారి కోపం కూడా తగ్గుతుంది అన్నాను. వెళ్ళిపోయింది అప్పుడు. రెండు రోజుల తరువాత మళ్ళీ అడిగింది నన్ను.

“ఇంతకన్నా అదృష్టం నాకేముంటుంది. అయినా మీరు ఇంకో మాటు ఆలోచించండి. మీ తల్లితండ్రులు ఒప్పుకోవాలి కదా,” అన్నాను.

వాళ్ళని ఒప్పించింది. మా వాళ్ళని ఒప్పించింది. నాలుగు రోజుల తరువాత గుళ్ళో పెళ్ళి అయింది. ఇంకో నెల తరువాత రిజిస్ట్రార్ ఆఫీసులో సంతకాలు కూడా పెట్టేశామండి.”

“తంతే బూరెల బుట్టలో పడ్డావన్నమాట!”

“తన్నకుండానే పడ్డానండి.”

“ఇప్పుడు జీతం లేకుండానే పని చేస్తున్నావా?”

అసూయతోనే అడిగాడనిపించింది నాకు. నేను నవ్వేశాను. “ఇంకో రెండు వేలు కలిపి పదివేలు మా నాన్నకి ఇస్తుందండి నా సంపాదన,” అని అన్నాను.

“మా తమ్ముడి చదువు, చెల్లి పెళ్ళి బాధ్యత తనదనే చెప్పిందండి మా అమ్మా నాన్నతో. నెలకో రోజు మా ఇంట్లో గడిపి వస్తామండి. అంతా సంతోషంగానే ఉన్నాము.”

“పిల్లలా?” కూపీ లాగడానికి ప్రయత్నించింది పక్కాయన భార్య.

“అబ్బే లేదండి. అప్పుడేనా, పెళ్ళి అయి ఏడాదే కదా. ఇంకో ఏడాది తరువాత ఆలోచిద్దాం అంది,” అన్నాను.

“అంతా ఆవిడదే రాజ్యం అన్నమాట,” అంది పక్కాయన భార్య.

“సంపాదించేది ఆవిడే కదండీ. ఏ విధంగా చూసినా చాలా మంది హౌస్ వైఫుల కన్నా ఎక్కువ విలువే ఉందండి నాకు ఆ ఇంట్లో,” కొంచెం కరుకుగానే అన్నాను పక్కాయన భార్య కేసి చూస్తూ.

ఏమనుకున్నాడో ఏమో పక్కాయన మళ్ళీ మాట్లాడలేదు.

నేను సికందరాబాద్లో దిగి ఇంటికి వెళ్ళిపోయాను. ఒక రెండు రోజుల తరువాత నేను పనిలో ఉండగా మా ఆవిడ ప్రభావతి ఫోన్ చేసింది.

“సాయంకాలం ఆరూ ఏడూ మధ్య మా బాబయ్య, పిన్ని, పిన్ని గారి చెల్లెలు, ఆవిడ భర్త వస్తామని టెలిఫోన్ చేశారు. మరదలు కూతురికి పెళ్ళి సంబంధం చూడడానికి యల్.బి. నగర్ వెళుతున్నారుట, తిరిగి వస్తూ మనింటికి వస్తారుట. మీరు ఆరుగంటల లోపు వచ్చేయండి. వచ్చేటప్పుడు పళ్ళు, స్వీట్స్, హాట్స్ పట్టుకు రండి.” అని మరీ మరీ చెప్పింది.

నేను మా ఆవిడ ఆజ్ఞానుసారం అన్నీ తీసుకొని ఆరున్నర కల్లా ఇల్లు చేరుకున్నాను. హాల్లో కూర్చున్న వారిని చూసి కట్రాటైపోయాను ఆశ్చర్యంతో. విధి వక్రించడం అంటే ఏమిటో తెలిసి వచ్చింది. ప్రమాదాలు ఇల్లా కూడా జరుగుతాయని గ్రహించాను. రైల్లో ప్రయాణం చేసేటప్పుడు నమ్మశక్యం కాని కధలు కల్పించి తోటి ప్రయాణీకులని నమ్మించే ప్రయత్నం చేయడం నాకో సరదా. తోటి ప్రయాణీకులు ఇప్పటిదాకా మళ్ళీ ఎప్పుడూ, ఎక్కడా తారసపడలేదు. తారసపడరనే అనుకున్నాను. మా ఇంట్లోనే తోటి ప్రయాణీకులను ఇలా కలుసుకోవాల్సి వస్తుందని కలలో కూడా ఉహించలేదు.

రెండడుగులు ముందుకు వేసి, “నమస్కారం, నా పేరు ప్రద్యుమ్నుడు. మీ ప్రభావతి ఇంటి మొగుడిని,” అని పరిచయం చేసుకున్నాను. ప్రభావతి బాబయ్య గారి తోడల్లుడు, ఆయన భార్య రెండు క్షణాలు ఆగి పగలబడి నవ్వడం మొదలు పెట్టారు. పక్కనే ఉన్న మా ఆవిడ “రైల్లో కధ చెప్పింది వీరికేనా” అంటూ వాళ్ళ నవ్వుతో శ్రుతి కలిపింది. విషయం అర్ధం కాక ప్రభావతి బాబయ్య, పిన్ని తెల్లమొహం వేసుకొని మా అందరివంకా చూశారు.

[రైలు ప్రయాణంలో కథలు చెప్పటం అలవాటు అంటున్నారు. ఇంకా ఏమైనా చెప్పారా అనే అనుమానం పాఠకులలో రావచ్చు. అవును. చెప్పాను: రైలు ప్రయాణం లో ఒక కథ. ఈ కధకి వచ్చిన కామెంట్లలో V. శ్రావ్య గారి సూచనలకు అనుగుణంగా వ్రాసిన రైలు ప్రయాణంలో ఇంకో కథ. ప్రస్తుత కథ కూడా ఆవిడ సజెషన్ పొడిగింపే. – రచయిత.]