ఎలక్ట్రానిక్సు ఇంజనీరింగ్ చేసిన సరితకు, అమెరికాలో ఎం.ఎస్. చదివి, అక్కడే ఉద్యోగం చేస్తున్న విద్యాసాగర్‌తో పెళ్ళి జరిగింది. ఈడూ, జోడూ చక్కగా కుదిరిందని అంతా సంతోషించారు. త్వరలోనే సరిత అమెరికా వెళ్ళిపోయింది సాగర్ వెంట. కూతుర్ని అల్లుడి వెంట పంపిస్తూ సరిత తల్లి, “అమ్మలూ ! వయసు ముఫై ఐదుకి రాకముందే ఒకళ్ళో, ఇద్దరో పిల్లల్ని కని, ఫుల్‌స్టాప్ పెట్టేసి, ఆ తరవాత కరీర్ మీద దృష్టి ఉంచడం తెలివైన పని. అన్నివిధాలా మంచిది. లేటు చేస్తే ఎన్నెన్నో కాంప్లికేషన్లు వస్తాయి” అంటూ లాలనగా చెప్పబోయింది. వెంటనే సరిత ఖస్సుమంది.
“ఇంతోటి దాని కోసం నన్ను ఇంజనీరింగ్ చదివించారెందుకమ్మా? పగలూ రాత్రీ కష్టించి, ర్యాంకుతో పాసయ్యింది చివరకు సాయిల్డు డయాపర్లు మారుస్తూ కూర్చోడానికా! ఐనా, మేం చిన్న పిల్లలం కాము, మా సంగతి మేం చూసుకోగలం” అంది పరుషంగా. ఖంగు తింది తల్లి. ఆ తరువాత ఆమె మరెప్పుడూ సరితకు ఏ సలహాలూ ఇవ్వడానికి సాహసించ లేదు.
సరిత అమెరికా వెళ్ళిన కొద్ది రోజులకే వాళ్ళకి గ్రీన్ కార్డు వచ్చింది. త్వరలోనే సరిత కూడా ఉద్యోగంలో చేరిపోయింది. ఇద్దరికీ కలిపి ఏటా వచ్చే సంపాదనలో చాలా వరకు మిగిలిపోతూండేది. ఇద్దరూ ఖరీదైన కార్లు కొనుక్కునారు. కాలక్రమంలో వాళ్ళకి సిటిజన్‌షిప్ కూడా వచ్చేసింది. కొన్నాళ్ళు గడిచేసరికి, పెద్ద లాన్, స్విమ్మింగ్‌పూల్, టెన్నిస్‌కోర్టు వగైరా అన్ని హంగులతో ఉన్న ఒక అందమైన విల్లా కూడా కొనుక్కోగలిగారు. అంత పెద్ద ఇంట్లో భార్యాభర్త లిద్దరే మసులుతూంటే, అసలు మనుష్యులు ఉన్నట్లే అనిపించేది కాదు. వాళ్ళైనా పగలంతా ఆఫీసుల్లో గడిపి, రాత్రి మాత్రం పడుకోడానికి ఇల్లు చేరుకునీవారు.
సరితకి ముఫై నాలుగేళ్ళు వచ్చాయి. ఆమెకు పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు చెపుతూ సాగర్ అడిగాడు, “దిస్ ఈజ్ హై టైం! మనకి పిల్లలు కావాలంటావా? నీ మనసులో మాట చెప్పు.”
“డార్లింగ్! డోంట్ టాక్ రబ్బిష్! నాకు ప్రమోషన్ రాబోతోంది. ఇప్పుడు మనమున్న టైట్ స్కెడ్యూల్లో పిల్లలకి చోటుందంటావా” అనేసింది సరిత, అట్టే ఆలోచించకుండానే.
“ఓ. కె. మై లవ్! నా ఉద్దేశ్యం కూడా అదేలే” అనేసాడు సాగర్.
చూస్తూండగానే చాప క్రింది నీరులా కాలం తెలియకుండా కదిలిపోయింది. సరితా సాగర్ల వయసు నలభైయ్యవ పడిలో పడింది. అంత వరకు శివమెత్తినట్లుగా పనిచేసి సంపాదించినదంతా క్రమంగా వాళ్ళకు మొహంమ్మొత్త సాగింది. “ఇంత డబ్బు సంపాదించాము, కాని ఏం లాభం! మన తరువాత ఇది ఏమైపోవాలి? తిన్నగా వెళ్ళి గవర్నమెంటుకి చెందవలసిందేనా” అన్న ఆలోచన మొదలయ్యింది వాళ్ళకి.
నిన్నటికీ, ఈ రోజుకీ తేడా ఏమీ లేదు. ప్రతి రోజూ ఒకే తీరు, ఒకే రకం టైంటేబుల్! ఆఫీసుకి వెళ్ళడం, రావడం, సెలవు వచ్చినప్పుడల్లా ఏవేవో తెచ్చిపెట్టుకున్న కాలక్షేపాలు, సరదాలు! చివరకు అవన్నీ కూడా వెగటుగానే ఉంటున్నాయి వాళ్ళకు. మొనోటోనీ పెరిగిపోడంతో, జీవితం విసుగెత్తడం మొదలైంది. దీనికి రెమెడీ ఏమిటి – వాళ్ళు చాలా ఆలోచించారు. ఫ్రెండ్సుని సంప్రదించారు. మొత్తానికి కారణం ఏమిటో వెతికి పట్టుకున్నారు – ఒక్క బిడ్డైనా తమకి లేకపోడమే ఈ డిప్రెషన్‌కంతకీ మూలమని నిర్ధారించారు.
తమ తప్పేమిటో గుర్తించిన సరితా సాగర్లు దానిని ఎలాగైనా దిద్దుకోవాలనుకున్నారు. కాని సమయం మించిపోయింది. సరిత గర్భవతి ఐనా, రెండు మూడు నెలలకు మించి గర్భం నిలువడం లేదు. ఎన్నిమాట్లు ప్రయత్నించినా గర్భస్రావమైపోతూ వచ్చింది. వైద్యాలేమీ పనిచెయ్యలేదు. ‘ఇన్విట్రో ఫెర్టిలిటీ’ సత్ఫలితాన్నిస్తుందేమోనని ప్రయత్నించి చూశారు. కాని, దాని వల్ల కూడా ప్రయోజనమేమీ లేకపోయింది. చివరకు డాక్టర్లు , “ఆమె గర్భానికి బిడ్డను మోసి, కనే త్రాణ లేదు” అని తేల్చి చెప్పేశారు. సరితకు తల్లి మాటలు గుర్తుకు రావడంతో మనసులో ఏదో గుచ్చుకున్నట్లయింది. కాని, చేతులు కాలాక ఆకులు పట్టుకుంటే మాత్రం ప్రయోజనం ఏముంటుంది!
నిరాశతో కృంగిపోయిన వాళ్ళకు మిత్రులు సలహా ఇచ్చారు, అనాధ శరణాలయం నుండి ఒక బిడ్డను తెచ్చి పెంచుకోమని. కాని అది వాళ్ళకు నచ్చ లేదు. తమ అందం, తెలివితేటలూ పుణికి పుచ్చుకున్న బిడ్డ ఐతే బాగుంటుంది. కాని, బిడ్డను దత్తు తీసుకున్నప్పుదు, అది ఎవరి బిడ్డో, జీన్సు ఎటువంటివో, ఏమీ టెలియవు కదా. అప్పుడు వాళ్ళకి అండగా కనిపించి ఊరటనిచ్చింది, వెల్లివిరిసిన ఆధునిక వైద్య విజ్ఞానం. ఈ రోజుల్లో టెక్నాలజీ ఎంత అభివృద్ధిలోకి వచ్చిందంటే, తల్లితండ్రుల జీవకణాలను సేకరించి ‘క్లోనింగ్’ పద్ధతి ద్వారా బిడ్డలని పుట్టిస్తున్నారు. అంతకంటే కూడా, శోధన నాళికలో ఫలదీకరించబడిన పిండాన్ని వేరే స్త్రీ గర్భంలో ప్రవేశపెట్టి, అక్కడే పది నెలలూ పెంచి, దానికి జన్మ నివ్వడం – ‘సరొగేట్ మదర్‌హుడ్’.
ఆ సంగతి తెలియగానే సరితా సాగర్లు చాలా సంతోషించారు. తమ సంతానం వేరే అమ్మ కడుపులో పెరిగి తమ వొడిలోకి చేరుతుంది – అన్నది వాళ్ళకు గొప్ప ఆనందాన్నిచ్చింది. వెంటనే వాళ్ళు, సమగ్ర సమాచార సేకరణ కోసం ఇంటర్‌నెట్ బ్రౌజింగ్ మొదలు పెట్టారు. ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ఎన్నో దేశాల్లో ఉన్నాయి సంతాన సాఫల్య కేంద్రాలు. అమెరికాలో కూడా ఉన్నాయి. కాని, ఖర్చు ఎక్కువ. అదే మరే వర్ధమాన దేశంలోనో ఐతే, అమెరికాలో అయ్యే ఖర్చులో సగం కూడా అక్కర లేదు. అత్యాశతో, అవసరాలతో కొట్టుమిట్టాడుతున్న దేశాల్లో ఐతే, అద్దెకు అమ్మ కడుపు కూడా చాలా చవగ్గా దొరుకుతుంది – అని తెలుసుకున్నారు వాళ్ళు. వెంటనే ఇండియా వెళ్ళడానికి నిశ్చయించుకున్నారు. ఆపాటి ఖర్చుపెట్టే స్తోమత ఉన్నప్పటికీ, అదే పని ఇండియాలో చాలా తక్కువలో జరుగుతున్నప్పుడు తాము అక్కడకే వెళ్ళి తమ అక్కర ఎందుకు తీర్చుకో కూడదు?
“సరితా, డార్లింగ్! సాధ్యమైనంత త్వరలో మనం మన ఊరికి వెడదాం” అన్నాడు సాగర్. మొహం చిరాగ్గా పెట్టింది సరిత.
“అక్కడ కెందుకు ? ముందే మన విషయం బంధువు లందరికీ తెలియ నక్కర లేదు. బిడ్డని ఎత్తుకుని వెడితే, అందరూ మనకు వాడు సహజంగా ఇక్కడే పుట్టాడు – అనుకుంటారు. అసలు సంగతి ఎవరికీ తెలియనక్కర లేదు. మరో దారి ఆలోచించు ” అంది.
కాయకష్టంతో రాటు తేలిన శరీరం కావడంతో రత్తాలు, ఇద్దరు బిడ్డల తల్లి ఐనా కూడా పొందికగా, ఆరోగ్యంగా జీవకళ ఉట్టిపడుతూ చక్కగా ఉంటుంది. పిల్లలిద్దరూ ఎలిమెంటరీ స్కూల్లో చదువుకుంటున్నారు. భర్త రాములు, షిప్‌యార్డులో కామాటీగా పనిచేస్తాడు. నాలుగేళ్ళ క్రితం వాళ్ళు ఆంధ్రా నుండి వచ్చారు, పని వెతుక్కుంటూ ముంబాయికి. రత్తాలు కూడా ఊరికే కూర్చోదు. పిల్లల్ని బడికి పంపేసి, ఆ తరువాత వెళ్ళి, చక చకా నాలుగిళ్ళలో ఇంటి పని, వంట పని చేసి, పిల్లలు తిరిగి వచ్చే వేళకి తానూ ఇల్లు చేరుకుంటుంది. వేడి నీళ్ళకు చన్నీళ్ళు సాయం – అన్నట్లుగా తన సంపాదన కూడా చేర్చి సంసారం చక్కగా నడుపుతుంది ఆమె. మొదట్లో భాష కొత్త కావడంతో కొంత ఇబ్బంది ఉన్నా, ఇప్పుడు ఆది లేదు. భాష బాగా తెలియడతో, వాళ్ళకి రోజులు సుఖంగా గడిచిపోతున్నయి.
పచ్చని ఆ సంసారాన్ని చూసి ఏ దేవుడి కళ్ళు కుట్టాయోగాని, షిప్‌యార్డులో పని చేస్తూండగా కాలు బెసికి, నిచ్చేనమీద నుండి పడ్డాడు రాములు. కాలు విరిగింది. రాములుకి వైద్యం చేయించి తీసుకువచ్చి ఇంటి దగ్గర దిగవిడిచి వెళ్ళారు యజమాని పంపిన మనుష్యులు. అకస్మాత్తుగా వచ్చిన ఉత్పాతానికి రత్తాలుకి దిక్కు తోచలేదు. రాములుకి యాజమాన్యం ఖర్చుల కిచ్చిన డబ్బు అతని వైద్యానికీ, ఇతర అవసరాలకీ, అతనికి మాత్రమే సరిపోతుంది. ఇకపోతే ఇంటద్దె, ముప్పొద్దులా నలుగురికీ భోజనాలూ వగైరా ఇంటి ఖర్చులు గడిచేది ఎల్లాగ అన్నది పెద్ద ప్రశ్నయి కూర్చుంది. ఇప్పుడున్న స్థితిలో, ఆమె సంపాదన ఇంటి ఖర్చులకు ఏ మూలకీ రాదు. గుండెల్లో బండ పడ్డట్లయ్యింది రత్తాలుకి. ఇబ్బందుల్లో పడ్డారు వాళ్ళు!
రత్తాలు పనిచేసే ఇళ్ళలో ఒక్క కుటుంబం మాత్రం తెలుగువాళ్ళు. ఆ ఇంటి యజమాని పేరు రాజారాం. అతని భార్య సరళ, గృహిణి. ఏ ఉద్యోగం చెయ్యటం లేదు ఆమె. తక్కిన ఇళ్ళ పనంతా పూర్తి చేశాక, ఆఖర్ని సరళ ఇంటికి వస్తుంది రత్తాలు. అప్పటికే భర్త ఉద్యోగానికీ, పిల్లలు స్కూళ్ళకీ వెళ్ళిపోడంతో, తీరుబడిగా ఉంటుంది సరళ. తెలుగు మాటకి మొహంవాచి ఉందేమో, ఆమె రత్తాలుతో కబుర్లు చెపుతుంది. ఆమెతో కబుర్లు చెపుతూనే చక చకా పనులన్నీ చేసేస్తుంది రత్తాలు. ఆ చనువుతోనే రత్తాలు తనకు వచ్చిన కష్టాన్ని ఆమె దగ్గర చెప్పుకుని బాధపడింది. “రెండు వేలో, మూడు వేలో అడ్వాన్సుగా ఇవ్వండమ్మా, మీకు పుణ్యముంటుంది. నెల నెలా నా జీతంలో మూడు వందలో, నాల్గు వందలో పట్టుకుందురుగాని. మమ్మల్ని రక్షించండమ్మా, మీ కాళ్ళు పట్టుకుంటా” అంటూ ఏడ్చింది.
ఎప్పటికప్పుడు వస్తూ పోతూ ఉండే పనివాళ్ళని నమ్మి ఎవరూ అంత డబ్బు అడ్వాన్సుగా ఇవ్వడానికి సాహసించ లేరు. కాని, సరళది జాలి గుండె. పైగా చేతిలో పని అందుకుంటూ, అట్టే నాగాలు పెట్టకుండా వచ్చే రత్తాలంటే ఆమెకు ఒక విధమైన అభిమానం కూడా ఉంది.
“ముందు అయ్యగారితో చెప్పి, ఆయన సరే నంటే ఇస్తాలే. రేపు నీకు ఏ మాటా చెపుతా, బాధపడకు” అంటూ అభయమిచ్చింది సరళ. రాములుకి దెబ్బతగిలిన రోజు భర్తనే అంటిపెట్టుకుని ఉండి సేవలు చేస్తూ, రెండు రోజులపాటు రత్తాలు పనికి వెళ్ళలేదు. ఆ రెండు రోజులూ సరళే ఇంటిపనంతా చేసుకోవలసి వచ్చింది. అలవాటు లేని పని కావడంతో ఆమెకు రాత్రయ్యేసరికి జ్వరం వచ్చినట్లుగా ఉండేది….. అది గుర్తు వచ్చింది సరళకి.
ఆ రాత్రి సరళ, రత్తాలుకి వచ్చిన కష్టాన్ని గురించి భర్తకు చెప్పింది. చాలా సేపటివరకు వాళ్ళు ఆ విషయాన్ని గురించే మాట్లాడుకున్నారు. చివరకి ఒక అభిప్రాయానికి వచ్చారు వాళ్ళు. మరునాడు రత్తాలు పనికి వచ్చేసరికి, సరళ సంతోషంగా ఆమెను పలుకరించింది. సరళ ఇచ్చిన వెయ్యి రూపాయలూ అందుకుని కొంగున కట్టుకుంది రత్తాలు.
“రత్తాలూ” అంటూ ఎంతో ఆర్ద్రంగా పిలిచింది సరళ. చేస్తున్న పని ఆపి, “అమ్మా, పిలిచారా” అంటూ వచ్చింది రత్తాలు.
“నేనో మాట చెపుతా, నువ్వేం తప్పుగా అనుకోకు. అది నేను నీ మంచి కోరే చెపుతున్నా” అంటూ మొదలెట్టింది సరళ. ” నిన్ననే మాకు ఓ కబురు వచ్చింది, అయ్యగారి ఫ్రెండు కుటుంబంతో సహా పని మీద ఈ ఊరు వస్తున్నారుట!వాళ్ళకి నీ అవసరం ఉంది. నీ పుణ్యం బాగుండి ఈ అవకాశం నీకు వచ్చింది అనుకో… ఇంతకీ అది నీకు ఇస్టమైతేనేలే…”
ఆశ్చర్య పోయింది రత్తాలు. “అదేంటమ్మా ! చెప్పడానికి మరీ అంత ఇదైపోతున్నారు ! వాళ్ళకి కూడా పని చెయ్యాలా? నేను రెడీయే నమ్మా. ఈ టైంలో నాకు పని దొరికితే చాలు, ఎంత కష్టమైనా పడతానమ్మా.” అంది.
“అది మామూలు పని కాదే పిచ్చిమొద్దూ! చెప్పేది జాగ్రత్తగా విని, సరిగా అర్ధం చేసుకో… వాళ్ళూ మా వయసు వాళ్ళే, కాని పిల్లలు లేరు. ఎంత డబ్బున్న వాళ్ళైతే మాత్రం, నట్టింట బిడ్డ నడయాడని ఇల్లు అదేం ఇల్లులే! ఇప్పుడు బిడ్డ కావాలని దోరాడుతున్నారుట! వాళ్ళు అదే పని మీద వస్తున్నారు ఇక్కడికి.”
“ఔనా అమ్మా! ఎవరినైనా పెంచుకోవాలనుకుంటున్నారా?”
“అబ్బ! ఆగవే బాబూ, చెప్పనియ్యి! వీళ్ళకు కావలసింది అలాంటి పిల్లలు కారు. అమ్మా నాన్నల పోలికలతో ఉన్న స్వంత పిల్లలుట! వీళ్ళు చాలా పెద్ద ప్లానుమీద వస్తున్నారు. ఇంతకీ చెప్పొచ్చేది ఏమిటంటే, వీళ్ళకి, బిడ్డని పది నెలలూ కడుపులో ఉంచుకుని మోసి, కని వీళ్ళకు అప్పగించేందుకు ఒక అమ్మ కడుపు అద్దెకు కావాలిట! దానికి వాళ్ళు ఎంత డబ్బైనా ఇస్తారుట! అర్ధమయ్యిందా” అంది సరళ.
ముక్కుమీద వేలేసుకుని, ఆశ్చర్యంతో నోరు తెరిచేసింది రత్తాలు. కొంచెంసేపు ఆగి అంది, “మరీ సోజ్జం కబుర్లు చెప్పబోకండమ్మా! ఎవరి బిడ్డని వాళ్ళే మొయ్యాలి, వాళ్ళే కనాలి గాని, వేరేవాళ్ళు కడుపున మోసి కనడం ఏమిటమ్మా” అంది రత్తాలు ఆశ్చర్యం తలమునకలౌతూoడగా.
“నీ మొహంలేవే! నీకు తెలిసింది కాస్తే తప్ప, భూమ్మీద ఇంకే వింతలూ ఉండవా ఏమిటి?” మాట అందుకుని వివరించి చెప్పింది సరళ. రత్తాలుకి సరళ చెప్పిందంతా అర్ధం కాకపోయినా, సంగతి మాత్రం బాగానే తెలిసింది. “నాకు తెలియక అడుగుతున్నా గాని సరళమ్మగారూ, మరి వేవిళ్ళూ, పురిటి నొప్పులూ ఎవరు పడాలంటా” అంది రత్తాలు దీర్ఘం తీస్తూ.
“బాగానే ఉంది ప్రశ్న ! ఏ తల్లి బిడ్డను మోస్తోందో ఆ తల్లికే ఉంటాయి అవన్నీ. అందుకే, బిడ్డ కావాలనుకున్న వాళ్ళు, ఆ తల్లికి బోలెడు డబ్బు ఇచ్చి, బిడ్డ పుట్టాక బిడ్డను తీసుకుంటారు. ఇప్పుడు అయ్యగారి ఫ్రెండ్సు వస్తున్నది ఆ పని మీదే! వాళ్ళకొక బేబీని కని ఇవ్వడానికి ఒక అమ్మకడుపు అద్దెకు కావాలిట! కడుపున మోసి కన్నందుకు ఒక లక్ష, ఖర్చులకోసం మరో లక్ష రూపాయలు ఇస్తారు వాళ్ళు. అవసరంలో ఉన్నావని, మీ అయ్యగారు , నీకా పని వీలౌతుందేమో అడగమన్నారు. నువ్వు “సరే” నంటే ,ఆ బిడ్డను మోసే పని నీకు అప్పగించే ఏర్పాటు మేము చేస్తాము. బాగా అలోచించుకు చెప్పు” అంది సరళ.
నోట మాట రాలేదు రత్తాలుకి. అవాక్కై నిలబడి పోయింది. రెండు లక్షలు అంటే మాటలా! పైగా, తమ కుటుంబం ఇప్పుడున్న పరిస్థితిలో ఆ డబ్బు అవసరం తమకు ఎంతో ఉంది. తనకు ఏ విధంగానూ సంబంధం లేని ఆ బిడ్డను తన కడుపున మోసి, కని వాళ్ళకు అప్పగిస్తే, ఆ రెండు లక్షలూ తనవౌతాయి. కాని తను ఇలాంటి పనులకు తలపడితే, అది తన మావకు అపచార మౌతుందేమోనని బాధ పడింది రత్తాలు. ఆమాటే సరళతో అంది కూడా.
సరళ నవ్వింది. “వెర్రి మొహమా, అల్లా ఎల్లా అవుతుందే? ఆ కుటుంబంలో పెద్దవాళ్ళెవరితోనూ నీకు ఏ సంబంధం లేదు. నువ్వసలు వాళ్ళని కళ్ళతో చూడకపోయినా ఫరవా లేదు, తెలుసా! నీ కున్న సంబంధమల్లా, పుట్టబోయే బిడ్డతో మాత్రమే. అది కూడా ఆ బిడ్డ భూమి మీదకు వచ్చేవరకే. ఆ తరవాత నువ్వెవరో, వాళ్ళెవరో! మీ మామ కంతా చెప్పి, మీ నిర్నయ మేమిటో రేపు నాకు చెప్పు. అవసరంలో ఉన్నావు కదాని నీతో చెప్పా. నువ్వు కాదంటే మరొకళ్ళకు చెపుతా. రేపే నువ్వు నాకు ఏ మాటా చెప్పాలి” అంది ఆమె ఖరాఖండీగా.
రత్తాలు ఇంటి కొస్తూనే సరళమ్మ చెప్పిన మాటలు అతని చెవిని వేసింది. ఆ మాటలు వింటూనే తల కొట్టేసినట్లుగా “నేను బ్రతికి ఉండగా నువ్వు పరాయి బిడ్డని కడుపున మొయ్యడమేమిటి, ఎవరు విన్నా నవ్విపోగలరు” అంటూ మండి పడ్డాడు రాములు.
“సరళమ్మ నా కంతా వివరంగా చెప్పారు. డబ్బున్న మారాజులు తాము కష్టపడకుండా, తమ బిడ్డని పెంచడానికి పాలతల్లిని ఆయాగా పెట్టుకుంటారు కదా! ఇదీ అలాంటిదేననుకో. వాళ్ళు మనకు రెండు లక్షలు ఇస్తారుట – సరళమ్మ చెఫ్ఫింది. ఏది ఏమైనా, నువ్వు కాదన్న పని ఏదీ నేను చెయ్యను, సరా! నా రోసిన వాడు నీరొయ్యకపోడులే. అన్నింటికీ ఆ దేవుడే ఉన్నాడు” అంది నిరాశగా రత్తాలు. ఆ మర్నాటికి రాములు పూర్తిగా వీగిపోయాడు. “ఏం చెయ్యనే రత్తాలూ ! గుండె దడ దడ లాడుతోందే! నువ్వే ఏదో ఒకటి నిరుకు చేసుకు సెప్పెయ్యవే” అన్నాడు నిస్సహాయంగా.
“మనంటోల్లకు రెండు లక్షలు శానా డబ్బు. సంతోషంగా ఒప్పేసుకో మామా. మనం ఏ తప్పూ చసెయ్యటం లేదు. మనం జేస్తున్నది మంచే అనుకో. బెంగ తీరుతుంది” అంది రత్తాలు ఓదార్పుగా.
ఆ తరవాత పనులన్నీ చకచకా జరిగిపోయాయి. సరళ, రత్తాలు భారాన్ని తనమీద వేసుకుంది. ఆమెను వెంట తీసుకుని ముందే ఎంచి ఉంచుకున్న “ఫెర్టిలిటీ క్లినిక్‌”కి వెళ్ళింది. అక్కడి డాక్టర్లు రత్తాలుని రకరకాల పరీక్షలు చేశారు. అన్నింటిలోనూ ఆమెకు మంచి రిజల్ట్సు వచ్చాయి. రత్తాలుకి హెపాటైటిస్ బి, సి లాంటివి ఏమీ లేవు.ఎయిడ్సు పరీక్షలో ఆమెకు నెగటివ్ వచ్చింది. ఆరోగ్య లక్షణాలు కూడా సలక్షణంగా ఉన్నయి. “ఇండియన్ కౌన్సిల్ ఆఫ్ మెడికల్ రిసెర్చి వారి నిబంధనల ప్రకారం, రత్తాలు, పరాయి బిడ్డను తన గర్భాన పది నెలలూ మోసి, కని ఇవ్వడానికి చాలిన అన్ని అర్హతలూ ఉన్న వ్యక్తిగా నిర్ధారించ బడింది” అంటూ ఆమెకు ‘క్లీన్ అండ్ గ్రీన్’ చిట్ ఇచ్చారు డాక్టర్లు. వెంటనే ఆ వార్త సరితా సాగర్లకు చేరిపోయింది.
రత్తాలుని గర్భధారణకు సిద్ధంగా తయారుచెయ్యడానికి చేయవలసిన చికిత్సలన్నింటినీ ఒక లిస్టులా తయారుచేసి, వాటిని తేదీలవారీ ఒక టైంటేబుల్లా పట్టిక రాసి సరళ కిచ్చారు డాక్టర్లు. దాని ప్రకారం సరితా సాగర్లు ఇండియా రావడానికి ఏర్పాట్లు చేసుకున్నారు. ఇండియాలో డాక్టర్లు రత్తాలుకి హార్మోన్ ట్రీట్మెంట్ మొదలుపెట్టారు. సుమారు పదిహేను రోజుల వైద్యంతో రత్తాలు గర్భం పిండానికి అనుకూలంగా మారింది. డాక్టర్లు చెప్పిన సమయానికి సరితా సాగర్లు ఇండియా వచ్చేశారు. సరైన సమయంలో వాళ్ళు సరిత నుండి అండాన్ని లేబరేటరీలో సాగర్ వీర్య కణాలతో సంయోగపరచారు. ఆ విధంగా ఏర్పడిన పిండాన్ని, నేర్పుగా రత్తాలు గర్భాశయంలో ప్రవేశపెట్టారు. అక్కడున్న అనుకూల వాతావరణంలో ఆ పిండం స్థిరపడింది.
ఇది కూడా ఒక కాంట్రాక్టు లాంటిదే కదా. ఇది బేబీకి జీవమిచ్చిన తల్లితండ్రులకూ, ఆ బిడ్డను గర్భాన ధరించి పెంచి, జన్మనిచ్చేందుకు తన కడుపును అద్దెకిచ్చిన తల్లికీ, దీనికంతకూ పూచీపడి నిర్వహించిన ఆసుపత్రికీ నడుమ జరిగిన ఒక కాంట్రాక్టు లాంటిది కావడం వల్ల కాగితాలమీద సంబంధిత నియమాలూ, నిబంధనలూ రాసుకుని ముగ్గురూ సంతకాలు చెయ్యవలసి ఉంది. అంతే కాకుండా, ‘బిడ్డ పుట్టేవరకే గాని పుట్టాక ఆ బిడ్డతో తనకు ఏ సంబంధమూ లే’ దని ప్రత్యేకంగా వ్రాయబడిన ఒప్పందంపైన రత్తాలును సంతకం చెయ్యమన్నారు. అలాగే అన్ని కాగితాల మీదా వాళ్ళచేత సంతకాలు చేయించి, ఎవరికి చెందిన పేపర్లు వాళ్ళకి ఇచ్చారు.
సరితా సాగర్ల ముఖాలు ఆనందంతో విచ్చుకున్నాయి. సరిత, రత్తాలు చేతులు రెండూ పట్టుకుని, “రత్తాలూ, నీ మేలు జన్మలో మర్చిపోలేను! వేళకు చక్కగా భోజనం చెయ్యి, పళ్ళూ, పాలూ విడవకుండా తీసుకో. ఎవరితోటీ తగవులు పేచీలు తెచ్చుకోకుండా ప్రశాంతంగా ఉండు. ఇవిగో లక్ష రూపాయలు, ఖర్చులకు ఉంచు. బిడ్డను మేము తీసుకున్నప్పుడు నీకు మరో లక్ష ఇస్తాము. నీకే సందేహం వచ్చినా సరళమ్మని అడిగి తెలుసుకో. డబ్బు నీది, బిడ్డ మాది…అన్నది మర్చిపోకు సుమీ” అంటూ రత్తాలుకి చెక్కు అందించింది.
రత్తాలు నెమ్మదిగా తను చేస్తున్న పనులన్నీ మానేసింది, ఒక్క సరళమ్మగారి ఇంటిపని తప్ప. డాక్టర్లు ఇచ్చిన డేట్ల ప్రకారం సరళే వెంట ఉండి రత్తాలుని హాస్పిటల్కి తీసుకు వెళ్ళేది. రోజు రోజుకీ రత్తాల్లో వస్తున్న మార్పులను చూస్తూ, ఎప్పటి కప్పుడు ఇ-మెయిల్ ద్వారా అమెరికాకి వార్తలు పంపేది సరళ.
మూడు,నాలుగు నెలలు గడిచే సరికి, కర్ర సాయంతో కొద్దిగా మసలుతున్నాడు రాములు. రత్తాలుకు మనసులో ప్రశాంతత ఏర్పడింది. నెమ్మదిగా రోజులు గడుస్తున్నాయి. టైంటేబుల్ ప్రకారం సరళ వెంట రత్తాలు హాస్పిటల్కి వెళ్ళి వస్తోంది. నాల్గు నెలలు రాగానే కడుపులో బిడ్డ కదలికలు మొదలయ్యాయి. రత్తాలు బిడ్డ తన్నినప్పుడల్లా పనిగట్టుకుని, “ఈ బిడ్డ నాది కాదు, నాది కాదు” అని తల్చుకుని నిర్లిప్తంగా ఉండిపోయేది. మరికొన్నాళ్ళు గడిచేసరికి రాములు కాలికి వేసిన ప్లాస్టర్ తీసేశారు. కర్ర సాయంతో నెమ్మదిగా నడవగల్గుతున్నాడు.
రత్తాలుకి ‘డ్యూ డేట్’ ఇచ్చారు. ఆ వార్త అమెరికా వెళ్ళింది. డ్యూ డేట్ ఇంకా మూడు రోజులు ఉండగానే ఇండియా వచ్చారు సరితా సాగర్లు. పూర్ణ గర్భంతో భారంగా మసలుతున్న రత్తాలును చూసి వాళ్ళు చాలా సంతోషించారు. బిడ్డ ఎప్పుడు పుడతాడా, ఎప్పుడు వాడిని చూద్దామా – అని వాళ్ళు తహతహ లాడుతూ ఎదురు చూస్తున్నారు. డ్యూ డేట్‌కి ఒకరోజు ముందే నొప్పులు వచ్చాయి రత్తాలుకి. కాయకష్టం చేసిన శరీరమేమో పురుడు తొందరగానే వచ్చింది. మగ పిల్లాడు పుట్టాడు. బిడ్డను చూసుకోవాలన్న తహతహతో ఉన్న సాగర్ దంపతులు పరుగున వచ్చారు. నర్సు బిడ్డను ఎత్తి వాళ్ళకు చూపించింది. కాని బిడ్డని చూసిన ఆనందం వాళ్ళకు కలుగలేదు, పాపం! ఎవరైనా సరే, తమ బిడ్డలు తమలాగే ఉండాలనుకోడం సహజం. సాధారణంగా అదే జరుగుతుంది కూడా. కాని, ఒక్కొక్కప్పుడు, మనలో నిద్రాణమై ఉన్న ఎన్నో తరాలనాటి జీన్సు ప్రభావం వల్ల, పుట్టిన పిల్లలకు కొన్ని తరాలవెనుక ఆ వంశంలో పుట్టిన వారెవరివో పోలికలు వచ్చే ప్రమాదం ఉంది. ఆ పిల్లల్లో తల్లితండ్రుల పోలికలు కనిపించవచ్చు, కనిపించకపోనూవచ్చు.
సరితాసాగర్లు స్ఫురద్రూపులు. వాళ్ళు తమలాగే అందమైన బిడ్డ పుడుతుందని ఆశించారు. కాని కొడుకుని చూసుకుని నిర్ఘాంతపోయారు. వాళ్ళు ఆశించిన విధంగా కాకుండా పుట్టిన పిల్లాడు వేరేగా ఉన్నాడు. నల్లని మేని చాయ, ఒళ్ళంతా విపరీతమైన నూగు, హేర్ లిప్! ఇవి చాలవన్నట్లు ఒక చేతికి ఆరు వేళ్ళు…. చాలా వికృతంగా కనిపిస్తున్నాడు ఆ పిల్లాడు. వాడిని చూస్తూనే నీరుకారిపోయారు, నిరాశతో మొహ మొహాలు చూసుకున్నారు సరితా సాగర్లు.
కళా విహీనంగా ఉన్న వాళ్ళ మొహాలవైపు చూసి చెప్పింది అక్కడే ఉన్న డాక్టర్, “మీరేం ఇదవ్వకండి. ఫరవాలేదు, పిల్లాడికి మూడవనెల వచ్చేసరికి ఇమ్యూన్ సిస్టం మెరుగౌతుంది. అప్పుడు ఆపరేషన్ చేసి అంగుడుని మామూలు స్థితికి తీసుకు రావచ్చు. అంతవరకు జాగ్రత్తగా చెంచాతో పాలు అంగుడులో పోసి తాగించ వలసి ఉంటుంది. ఈ ఒంటి రంగు క్రమంగా తగ్గుతుంది. పప్పీ ఫర్ కూడా ఎక్కువ రోజులు ఉండదు, రాలిపోతుంది” అంది వాళ్ళకు ఓదార్పు నివ్వాలని.
కాని వాళ్ళు దానిని నమ్మ లేదు. అదంతా బిజినెస్ టాక్‌గా భావించారు. తన మనోభావాలేమీ వ్యక్తమవ్వకుండా బిగపట్టుకుని “పిల్లాడిని మేము ఎప్పుడు తీసుకెళ్ళవచ్చు” అని అడిగాడు సాగర్ నిర్లిప్తంగా.
“బాలెంతరాలిని నాల్గవరోజున ఇంటికి పంపేస్తాము. పిల్లాడు ఇక్కడే ఉంటాడు. ఆ తరువాత మీరిద్దరూ మరో నాల్గు రోజులు క్లాసులకు రావలసి ఉంటుంది. పిల్లాడికి పాలు ఎలా తాగించాలో, పసివాడికి తల్లితండ్రులుగా మీ బాధ్యతలు ఏమిటో…అన్నీ, మీకు నేర్పిస్తాం. మీరు కూడా ఈ కొత్త జీవితానికి అలవాటుపడాలి కదా” అంది ఆ లేడీ డాక్టర్.
నాల్గు రోజులు ఇట్టే గడిచిపోయాయి. ఆ రోజు సెలవిచ్చేస్తున్నట్లు రత్తాలుకి చెప్పేశారు. రత్తాలిని ఇంటికి తోడుకుపోడానికి రాములు హాస్పిటల్కి వచ్చాడు. రత్తాలుకి, ఒంట్లో హార్మోన్లు ప్రభావం తగ్గడానికి, పాలు ఇగిరిపోవడానికి…ఇలా ఏవేవో అవసరమైన మందులు రాసి ఇచ్చారు డాక్టర్లు. అన్నీ సద్దుకుని, లాంజ్ లోకి వచ్చి కూర్చుని సరితా సాగర్ల రాకకోసం ఎదురుచూస్తున్నారు రాములూ, రత్తాలూను. వాళ్ళు రత్తాలుకి ఒప్పందం ప్రకారం ఈ రోజున మరో లక్ష ఇవ్వాల్సి ఉంది.
వస్తామన్న టైం దాటినా కూడా సరితా సాగర్లు రాకపోడంతో, వారి రాక కోసమే ఎదురుచూస్తున్న ఆ ఆసుపత్రి సిబ్బాంది మనసుల్లో అలజడి మొదలయ్యింది. వెంటనే సాగర్ ఇచ్చిన కాంటాక్టు నంబర్‌కి ఫోను చేసారు వాళ్ళు. కొడుక్కి టైఫాయిడ్ రావడం, భర్త ఇనస్పెక్షన్ కాంపుకి తప్పనిసరిగా వెళ్ళవలసి రావదంతో, సరళకు వారం రోజులుగా ఇల్లు విడిచి బయటకు రావడానికి వీలుకాని పరిస్థితి వచ్చింది. ఫోను ఎడతెగకుండా రింగౌతూండడంతో, కొడుకు మంచం కనిపెట్తుకుని ఉన్న సరళ లేచివెళ్ళి ఫోన్ తీసింది.
“రెండు గంటలకు ముందే వాళ్ళు ఇక్కడనుండి వెళ్ళిపోయారు. వాళ్ళ అమెరికా ప్రయాణం కూడా ఈ రోజే. హాస్పిటల్కి వెళ్ళి, పిల్లాడిని తీసుకుని అటు నుండి అటే ఎయిర్ పోర్టుకి వెళ్ళిపోతాము అని చెప్పారు. ఇంకా అక్కడకు రాలేదా ” అంటూ ఎదురడిగింది సరళ.
హాస్పిటల్ సిబ్బంది గుండెల్లో రైళ్ళు పరుగులు పెట్టాయి. వెంటనే కొంతమందిని ఎయిర్‌పోర్టుకి పంపించారు వాళ్ళు. ఎందుకైనా మంచిదన్న ముందు జాగ్రత్తతో, చీఫ్ గైనకాలజిస్టు పసివాడిని రత్తాలుకి అప్పగించమని ఆయాచేత పంపించింది. కాని రత్తాలు ఆ బిడ్డను అందుకోలేదు.
“నా కాంట్రాక్టు ఐపోయింది కదమ్మా” అంది రత్తాలు నిదానంగా.
“కన్నదానివి కదా! ఆ తల్లి వచ్చి బిడ్డను అందుకునే వరకూ నువ్వు చూసుకోడం బాగుంటుంది” అంది ఆయా గడుసుగా.
రత్తాలుకి కోపం వచ్చింది. “నాకు మీరు సెప్పిందే కదమ్మా! నా కడుపులో ఉన్నంతసేపే ఈ బిడ్డ నాది, పుట్టిన తరువాత నాకే సంబంధం లేదనీ! మళ్ళీ ఇప్పుడు మాట మారుస్తున్నా రేమిటి? ఈ పది నెలలూ నా గుండె తడి ఆరిపోడం కోసం నేను ఎంత శ్రమ పడ్డానో మీకేం తెలుస్తుంది? ఇక వీడు నాకేమీ కాడు” అని నిక్కచ్చిగా చెప్పేసింది. అంతలో ఎయిర్ పోర్టుకి వెళ్ళినవాళ్ళు ఫోను చేశారు, “మే మిక్కడ ఎంక్వైరీలన్నీ పూర్తిచేసి, వాళ్ళు ఏ ఫ్లైట్ ఎక్కారో తెలుసుకునే సరికి, వాళ్ళు ఎక్కిన విమానం రన్‌వే మీదకు వెళ్ళిపోయింది. దానిని అక్కడే ఆపి, వెనక్కి రప్పించే అధారిటీ మనకు లేకపోడం వల్ల మేమేమీ చెయ్యలేకపోయాము. సారీ” అంటూ.
ఆ మాటలు విని ఉసూరు మన్నారు ఆసుపత్రి యాజమాన్యం. వాళ్ళకు రావలసిన డబ్బు వాళ్ళు ముందే వసూలు చేసుకున్నారు, కాని ఇప్పుడీ పసివాడు వాళ్ళకి ప్రోబ్లం అయ్యాడు. ఏం జరిగిందన్నది తెలియకపోయినా, ఆసుపత్రి వాళ్ళ మొహాలు చూసి, ఏదో జరగకూడనిది జరిగినట్లు గ్రహించాడు రాములు. వెంటనే కూర్చున్న చోటునుండి లేచి నిలబడ్డాడు. రత్తాలుకి చెయ్యి అందిస్తూ, “రావే రత్తాలూ, పోదాం. ఇక లే, నడు” అంటూ ఆమెను లేవదీసి, నెమ్మదిగా ఆటో దగ్గరకి నడిపించాడు రాములు. ఈ ఊబి నుండి తన భార్యను ఎంత తొందరగా తీసుకు వెడితే అంత మంచిది అని అర్థమైపోయింది.
ఆటో ఎక్కుతూ, “బిడ్డ ఏదీ… అని ఇరుగుపొరుగులు అడిగితే ఏంచెప్పాలి” అంటూ నసికింది రత్తాలు. “పురిటికందును పురిట్లోనే ఎన్నెమ్మ కొట్టేసిందని చెప్పు” అన్నాడు రాములు చిరాకుపడుతూ. రత్తాలు మరి మాట్లాడలేదు. ఆటో వెళ్ళిపోయింది.
ఆయా చేతుల్లో ఉన్న పసివాడు కేరుమంటూ గుక్కపట్టి ఏడవసాగాడు.
*(ఈ కథలోని వైద్య విజ్ఞానానికి సంబంధించిన విషయాలూ, లీగల్‌గా ఉన్న విషయాలూ రెండున్నర సంవత్సరాల క్రితం ‘ఈనాడు ఆదివారం’లో, ఇండియాలోని సంతాన సాఫల్య కేంద్రాల గురించి వ్రాయబడిన వ్యాసం ఆధారం – రచయిత.)