ఎండకి ఎండుతూనో
వానకి నానుతూనో
చలికి బిగుసుకపోతూనో
ఉక్కకి వాడిపోతూనో
బ్రతుకులోంచి నడచిపోతూనే వుంటాం
చీకట్లోంచి, వెలుగుల్లోంచి
నవ్వుల్లోంచి, కన్నీటి ధారల్లోంచి
జారిపోతూనే వుంటాం
మనలోకి మనం
ముడుచుకుపోతూనే వుంటాం
ఎప్పుడో వొకసారి, క్షణమాత్రం
నేను నాలోంచి బయటపడి
నేను నువ్వవుతాను
ఆ ఒక్క క్షణం
నేను నీతోపాటు
నవ్వుతాను
ఏడుస్తాను
నీ మనసులో ఆలోచన్నవుతాను
నీ కడుపులో ఆకలినవుతాను
నీ గుండెల్లో మిగిలిన
ఆఖరి పాల చుక్కనవుతాను
ఆ వొక్క క్షణం
నీ ఆశల వెనుక పరిగెత్తుతాను
నీ ఆశయాల వేడిలో ఆవిరినవుతాను
నీ భయాల బాహువుల్లో బందీనవుతాను
నీ నిరాశల నిట్టూర్పునవుతాను
ఆ క్షణం నేను
నేనెవరి బిడ్డనీ కాదు
ఎవరి తల్లినీ, తండ్రినీ కాదు
నేనెవరి చెల్లినీ, అక్కనీ కాదు
ఎవరి మొగుడ్నీ, పెళ్ళాన్నీ కాదు
నేనే దొంగనీ, దొరనీ కాదు
నాయకుణ్ణీ, నాటకుణ్ణీ కాదు
కవినీ, కథకుడినీ కాదు
ఆ క్షణం నాకు
నా చుట్టూ నేను కట్టుకున్న
గోడల గుర్తుకూడా వుండదు
నాకే మతం లేదు
నాకే గతం లేదు
ఆ క్షణం నేనెవరికీ
శిష్యుడ్ని కాదు
గురువునీ కాదు
భక్తుడ్నీ కాదు
దేవుడ్నీ కాదు
ఆ క్షణం నేను
నీ మనసున మనసవుతాను
నేను నువ్వవుతాను
నువ్వవటం వలననే
ఆ వొక్క క్షణం
నన్ను నేను నిర్వచించుకోని
ఆ వొక్క క్షణం
నేను నేనవుతాను