శుక్రవారం సాయంకాలం యమధర్మరాజు ఆఫీసు కట్టేసి ఇంటికెళ్ళిపోతూంటే చిత్రగుప్తుడు అడిగేడు.

“రాజా, ఈ ఆదివారం మీరు ఆఫీసుకి రావడం కుదురుతుందా?”

“అదేమిటి? మళ్ళీ ఏదైనా సునామీ కానీ అటువంటి ఉపద్రవం కానీ వస్తోందా, అలా వారాంతం ఆఫీసుకి రమ్మంటున్నారు?” యముడు చిరాగ్గా చూస్తూ అన్నాడు.

“అటువంటిదే కానీ కాస్త చిన్న సైజుది. ఈ సారి ఇది తెలుగు భాషకి సంబంధించిన విషయం. అందుకే…”

“ఏదో భాషకి సంబంధించిన విషయమైతే నేనెందుకు ఆఫీసులో?”

“భాష ఒక్కటే కాదండి. ఆ భాష రాసే జనాలు మూకుమ్మడిగా కొట్టుకు ఛస్తూ ఒక్కసారి మన దగ్గిరకి రాబోతున్నారు. ఇద్దరు తెలుగువాళ్ళు ఎక్కడున్నా దెబ్బలాడుకోవడం అనేది సర్వసాధారణం కనక, వాళ్ళు వచ్చాక ఇక్కడ కూడా కొట్టుకుంటే నేనొక్కణ్ణే అదుపు చేయలేను. మీ సహాయం ఉంటే బావుంటుందనీ…”

“వర్క్ ఫ్రమ్ హోమ్ కుదరదా?”

“చెప్పాను కదండి. మీరు వస్తే మిమ్మల్నీ మీ వాహనాన్నీ, యమపాశాన్నీ చూసి కాస్త కొట్టుకోవడం తగ్గవచ్చు అని అడుగుతున్నాను తప్పితే మరోటి కాదు. రిమోట్‌గా పనిచేయడం కుదిరేది అయితే మిమ్మల్ని అలా వీలు చేసుకుని ఇక్కడకి రమ్మని అడిగేవాడినా? అంతేకాకుండా, మీకు రావడం కుదరకపోతే…”

“ఆఁ! కుదరకపోతే?”

“…బ్రహ్మగారి తలవ్రాతలు తప్పు అవుతాయి. దాన్ని బట్టి తర్వాత ఆయనకి కోపం, ఆ మీద విష్ణు మహేశ్వరులకి మన మీద ఫిర్యాదులూ వెళ్తాయి. ఇంక ఆ తర్వాత మన పని కొరివితో తల గోక్కున్నట్టే కదా.”

విష్ణుమహేశ్వరుల పేర్లు వినేసరికి యముడు కాస్త తడబడ్డాడు. ఆ మధ్య గురుపుత్రుణ్ణి వెనక్కి ఇవ్వమని అడగడానికి వచ్చిన కృష్ణుడూ అతని అన్న బలరాముడూ గుర్తొచ్చారు. మార్కండేయుణ్ణి తీసుకురావడానికి తాను స్వంతంగా వెళ్తే – వక్షస్తాడన శంకయా విచలితో వైవస్వతో నిర్జరాః – తన వక్షం మీద తగిలిన శ్రీకంఠుడి పాద తాడనం తానెరగంది కాదు. కంగారుగా అడిగేడు.

“పొద్దుటే వచ్చి మధ్యాహ్నానికి భోజనానికి ఇంటికెళ్ళిపోవచ్చా?”

“తప్పకుండా ప్రయత్నిద్దాం.”

“సరే!” కాస్త విసుగు మొహంతో యముడు మహిష వాహనం మీదెక్కి చెప్పేడు దానితో, “వెళ్దాం పద.” మహిషం రాబోయే ఉపద్రవాన్ని సూచిస్తున్నట్టు ఘంఠికలు భీకరంగా మ్రోగిస్తూ యముడి భవనంకేసి కదిలిపోయింది.

చిత్రగుప్తుడు ‘హమ్మయ్యా’ అనుకుంటూ ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు.

శనివారం సాయంత్రం అయిదింటికి సత్తిబాబు వీధి-అరుగు.కామ్ అనే వెబ్ సైటు తెరవబోయేడు. పనిచేయలేదు. గూగుల్లోకి వెళ్ళి “వీధి-అరుగు” అని వెతకమన్నాడు. ఏవో రోడ్డులనీ, హైవేలనీ, మరోటనీ వచ్చాయి కానీ తెలుగు అగ్రిగేటర్లూ ఏవీ తేలలేదు పైన. సరే పోనీ గుఛ్ఛం.కామ్ అనేది వెతికాడు. ఒకటిపోతే మరోటైనా ఉంటుందనే ఆశ. సెర్చ్ ఇంజను లోంచి బయటకొచ్చిన రిజల్టుల్లో మొదటి సైటు ఆ తెలుగు అగ్రిగేటరే. అందులో మొదటి పోస్టు సత్తిబాబు కనుబొమలు ఆశ్చర్యంతో పైకెత్తేలా చేసింది.

“గుఛ్ఛం అగ్రిగేటరు ఈ రోజు రాత్రి పన్నెండు గంటల్నుండీ పనిచేయదు. ఈ మార్పు ఎందుకంటే మన తెలుగు బ్లాగర్లు, బ్లాగరిణులందరూ కొట్టుకు ఛస్తూ ఒకరిమీద ఒకరు తిట్లే కామెంట్లుగా రాస్తున్నారు కనక. ఇది మూసేశాక తెలుగువాళ్ళందరూ ఎక్కడ కొట్టుకు ఛస్తారో మాకనవసరం. అసలు ఈ అగ్రిగేటరు ప్రారంభించినందుకూ, ఇంతకాలం దీన్ని తెరిచి ఉంచినందుకూ మమ్మల్ని మేము తిట్టుకోని రోజే లేదు. ఇదంతా సాధ్యమయ్యేలా చేసిన తెలుగువాళ్ళందరికీ ఒకే ఒక సలహా – తాంబూలాలిచ్చేశాం. (ఎక్కడ కుదిరితే అక్కడ) తన్నుకు చావండి.”

గత ఐదారు నెలలుగా జరిగినదేమిటో తెలియని సత్తిబాబు ఏమైందా అనుకుంటూ మిగతా పోస్టులన్నీ చదవడం మొదలుపెట్టాడు. కనిపించే పేజీలో మొత్తం బ్లాగులన్నీ చదవకుండానే విషయం అర్ధమైంది. ‘హమ్మయ్యా పోతే పోనీ దరిద్రం వదిలింది,’ అనుకుంటూ కంప్యూటర్ కట్టేసి లేచాడు.

ఆ రోజు రాత్రే అన్ని అగ్రిగ్రేటర్లూ మూసేయబడ్డాయి. పనిలోపనిగా బ్లాగులు ఉచితంగా రాసుకోమని ఇచ్చే కంపెనీలన్నీ బ్లాగులు మూసేశాయి. దానితోబాటూ ఆయా కంపెనీలు నిర్వహించే వెబ్ మాగజైన్లూ, తెలుగు వెబ్ సైట్లూ అలా అనేకానేక తెలుగు భాషకి సంబంధించినవన్నీ ఒక్కసారి మూతబడ్డాయి. సునామీ వచ్చినప్పుడు మూకుమ్మడిగా జనం పెద్ద ఎత్తులో కొట్టుకుపోయినట్టు మొత్త తెలుగు భాష, బ్లాగర్లు, కాపీ పేస్టు ఆర్టిస్టులు, కామెంటర్లు అందరూ ఇంటర్నెట్టు మీద తనువులు చాలించారు. అంతర్జాలం మీద తెలుగు ఒక్కసారి మూగబోయింది. దానితో చిత్రగుప్తులవారు చెప్పినట్టూ శనివారం రాత్రి నుంచి చచ్చిపోయిన బ్లాగులూ, బ్లాగు రచయిత(త్రు)లూ, ఎడిటర్లు, కామెంటర్లు తదితరులందరూ చేసుకున్న పాపాల్ని కూడగట్టుకుని నరకం ముఖద్వారం వద్ద చాంతాడంత క్యూ కట్టారు. అక్కడితో ఆగితేనా? ఆదివారం పొద్దున్న యమధర్మరాజు ఆఫీసుకి వచ్చేవరకూ క్యూ హనుమంతుడి తోకలా అలా పెరుగుతూనే ఉంది.

ఆదివారం షాపింగుకు తీసికెళ్ళకుండా ఆఫీసుకు పోతున్నందుకు రుసరుసలాడుతూ యమి, మిగిలిపోయిన ఇడ్లీపిండితో చేసి పెట్టిన మినపరొట్టె తిని యముడు చేతిలో కాఫీ మగ్గుతో కొంచెం ఆలశ్యంగా ఆఫీసు కొచ్చేసరికి అప్పటికే ప్రాణుల్ని లైన్లో నించోపెట్టడానికి భటులూ చిత్రగుప్తుడూ నానా అవస్థ పడుతున్నారు. నేను ముందు, అంటే నేను ముందు, అని కేకలు వినిపిస్తున్నాయి. యముణ్ణి చూస్తూనే చిత్రగుప్తుడు చెప్పేడు.

“చూడండి, వీళ్ళు ఒక్కొక్కరూ వచ్చి నా డెస్కు చుట్టూ గుమికూడడం, నేను చిట్టా తీసి చూసేలోపుల మరొకడు వచ్చి’ముందు నాది చూడవోయ్’ అనడం. టోకెన్ తీసుకుని లైన్లో నుంచోండయ్యా అంటే కుదరదుట. ‘నేను తిరుపతి, అన్నవరం లాంటి చోటే లైన్లో నుంచోను ఇక్కడేం నుంచుంటా?’ అని కసురుతున్నారు.”

“తిరుపతిలో లైన్లో నుంచోకుండా ఎలాగయ్యా దర్శనం?” యముడు కుతూహలంగా అడిగేడు ప్రాణుల్నీ, చిత్రగుప్తుణ్ణీ మార్చి మార్చి చూస్తూ. అందరికంటే కాస్త బరువుగా ఉన్న ప్రాణం ముందుకొచ్చి చెప్పింది సమాధానం.

“ఆయ్, అక్కడో స్పెషల్ టికెట్టు కొని, లంచమిస్తే ముందు వరసలోకి పోవచ్చండి.”

“అలాగా, స్పెషల్ టికెట్ మరి అందరికీ దొరకొద్దూ? అది ప్రముఖులకే కదా?”

యముణ్ణి ఓ వెర్రిబాగులవాడిలా చూసి చిరునవ్వుతో చెప్పింది బరువు ప్రాణి. “మీరు మరీ సత్తెకాలపు సత్తెయ్య లాగున్నారు యమరాజు గారూ, ఆ స్పెషల్ టికెట్ కొనడానికి మరో లంచం ఇస్తే చాలు, లేకపోతే కాకా పట్టే జనం ఉంటే వాళ్ళని కాకా పట్టినా పనైపోతుంది. అవన్నీ మనకెందుగ్గానీ ముందు నా సంగతి చూసెయ్యకూడద్సార్? ఈ లైన్లో నుంచుంటే ఎంతకాలం పడుతుందో?”

యముడికి ఒక్కసారి అర్ధమైంది కాకా పట్టడం అంటే ఏమిటో. స్పెషల్ టికెట్ ఎలాగయ్యా అని అడిగితే ఈ ప్రాణి తనని మంచి చేసుకుని ముందు లోపలకి పోదామని ప్రయత్నం. ఆఖరికి నరకం లోకి వెళ్ళడానిక్కూడా కంగారే? ఒక్కసారి మొహంలో కోపం చూపిస్తూ దండం విదిల్చి చెప్పేడు కరుగ్గా, “పోయి లైన్లో నుంచో. భూమ్మీద రూల్స్ ఇక్కడ పనిచెయ్యవ్. చిత్రగుప్తులవారు ఒక్కొక్కర్నీ పిలుస్తారు, ఫో!”

యముడి ఆర్డర్ వినగానే ఏదో అర్ధమైనట్టూ మహిషం వికృతంగా భీకరమైన ఒక్క అరుపు అరిచింది. నుంచున్న అందరి నడుముల మీదా భటులు వేస్తోన్న వాతలు తేలాయి. వెంటనే అందరూ సర్దుకుంటూ లైన్లో నుంచున్నారు. అంతా నిశ్శబ్దం. చిత్రగుప్తుడు పిలిచేడు.

“ప్రాణి నంబర్ 1. బ్లాగరు సమోసా! బ్లాగరు సమోసా!”

సమోసా ప్రాణి ముందుకొచ్చింది.

యముడు చిత్రగుప్తుడి వైపు తిరిగి అడిగేడు, “ఏమిటీయన చేసిన పాపాలు?”

“ఈయన కాదండి, ఈవిడ.”

“ఓహో సరే, ఈవిడ చేసిన తప్పులేమిటి?”

“బ్లాగు మొదలుపెట్టిన రోజుల్లో సమోసా ఎలా తయారు చేయచ్చో, కారప్పూస ఎలా చేయచ్చో, మరోటీ, ఇంకోటీ స్నాకుల గురించీ రాసేవారు. కానీ ఉత్తరోత్తరా ఆటవెలదీ, తేటగీతి అనే తెలుగు పద్యాలు రాయడం నేర్చుకుని జనాల్ని చంపుకు తినడం సాగించారు. ఉదాహరణకి చూడండి:

ఏ.తె. నిజమాటల ననుచును త
            నజబ్బలను చరచుచు, టపటప మనుచు
            నిజమేనని చెప్పుటమేలా?
            ఈజనులకు వేస్టు సామోసా గరగరం పల్కు!

“ఏ.తె. అన్నారేమిటి? ఇదేమి వృత్తం? కందమా, ఆటవెలదా, తేటగీతా?” యముడు కాస్త అనుమానంగా అడిగేడు.

“ప్రభో, నన్నా అడుగుతున్నారు? నాకు ఈ చిట్టా చూడ్డానికే సమయం సరిపోవట్లేదు.” చిత్రగుప్తుడు అరిచేడు.

“అయినా అసలు కధ చెప్పబోతున్నాను వినండి. ఇలాంటి పద్యాలు ఈవిడ తన బ్లాగులోనూ, ఇతర బ్లాగుల్లోనూ కామెంట్ల రూపంలో వేయడం మొదలు పెట్టింది. దాంతో ప్రతీ ఒక్కరూ పద్యాల్రాయడం మొదలెట్టారు. అది ఎంతవరకూ వచ్చిందంటే నాలుగు లైన్లు రాయడం కూడా రాని వాళ్ళు, వచ్చినా రాయని వాళ్ళు, అసలు ఛందస్సంటే ఏవిటో తెలీనివాళ్ళు, కొత్తరకం ఛందస్సు మొదలు పెట్టి ఇలా ఏ వృత్తానికీ పట్టని పద్యాలు రాయడం సాగించారు. ఈవిడ సృష్టించిన ఈ పద్యం ఏ.తె. అని ఎందుకన్నారంటే ఎవరైనా ఇదేం వృత్తం అని అడిగితే ‘ఏమో తెలియదు’ అని చెప్పడానికి అంటున్నారు. అదీ కష్టం అనుకున్న జనాలు…”

“ఏవిటీ, నాలుగు లైన్లు రాయడం కష్టమా?”

“…అదేకదండి మరి వింత? అదీ కష్టం అనుకున్న జనాలు నానీలనీ, మినీలనీ, వానీలనీ మొదలుపెట్టి రెండు లైన్లతో, ఒక్కలైనుతో రాస్తున్నారు. ఇదేమి వృత్తమయ్యా అంటే ఇదో కొత్తది మీరూ నేర్చుకోండి అనే ముక్తాయింపు మొదలైంది. రెండు ఇంగ్లీషు పదాలు లేకుండా ఓ తెలుగు వాక్యం నోట్లోంచి రావట్లేదు వీళ్ళకి. ఈవిడ పద్యాల దగ్గిరకొస్తే ‘సమోసా’ అనే పదం వచ్చేలాగ పద్యాలు రాస్తో జనాలని కుడీ, ఎడమగా వాయిస్తోందీవిడ.”