మొదట్లో బాగుండేది. ముద్దుముద్దుగా అల్లారుముద్దుగా పెంచుకున్నారు. పూలు చూపించీ, వాటిమీద వాలే సీతాకోకచిలుకలు చూపించీ. మబ్బులు చూపించీ, తొంగి చూసే చంద్రుణ్ని చూపించీ. ఉలిక్కిపడేలా చన్నీళ్ళు చల్లీ, ఉత్తినే భయపెట్టీ. ఒడిలో కూచోబెట్టుకునీ పడుకోబెట్టుకునీ గోరుముద్దలు తినిపించీ. చక్కిలిగింతలు పెట్టి నవ్విస్తూ. ఏవేవో పాటలు పాడీ. నవ్వుల కాంతులు చుట్టూ వెల్లివిరిసేవి.
ఎప్పుడు మారిపోయారో తెలియదు వాళ్ళకి. ముందు పట్టించుకునేవాళ్ళు కాదు. గదిలో పడేసి తలుపేసే వాళ్ళు తిండేమీ పెట్టకుండా. మొట్టికాయలు మొట్టేవారు. చెంపదెబ్బలు. తర్వాత తన్నులు. దేనిమీద కసో చూపిస్తూ కోపమంతా తీరేదాకా. కత్తులతో గాయాలూ, నెత్తురూ. చివరికి చచ్చేట్టు. ఆ సంగతీ గమనించలేదు వాళ్ళు కంపు కొట్టిందాకా. తెలిశాక బయటెక్కడో పడేశారు.
జనాలంతా చుట్టూ గుమిగూడారు. గుర్తు పట్టడానికి వీల్లేకుండా ఉంది శవం. చివరికి ఎవరో అరిచారు. “ఇది ప్రేమ కదా!” అని. మరు నిమిషంలో అందరూ అక్కడ్నుంచి జారుకున్నారు ఇంకో మాట కూడా లేకుండా. కొందరు నవ్వుకుంటూను.