“టీచర్! వాడు కమ్యూనిటీ హాల్ స్టేజి దగ్గరున్నడు టీచర్! అదే టీచర్, మొన్న వినాయకచవితికి గణేశ్ని పెట్నిం జూడు. అక్కడే టీచర్!” సంతోష్ రొప్పుకుంటూ వచ్చి చెప్పాడు. వాడి కళ్ళు గర్వంతో మెరుస్తున్నాయి.

“సరే, ఇక నువ్వు క్లాసుకెళ్ళు.”

సుజాత చుట్టూ చూసింది. టీచర్లు బిజీగా ఉన్నారు. జ్యోతి, హైమల గొంతులు వినిపిస్తున్నాయి. లేచి, బయటికొచ్చి చెప్పులేసుకుంది. పిల్లలతో మెడిటేషన్ చేయిస్తున్న జ్యోతి ఎక్కడికన్నట్టు తలెగరేసింది. ఇప్పుడే వస్తానంటూ గేటు తెరిచి బయటికొచ్చింది సుజాత. కమ్యూనిటీ హాల్ స్కూలుకు కొంచెం దూరం. గబగబా నడిచి పదడుగులు వేయగానే సన్నగా ఆయాసం రావడంతో నెమ్మదించింది. కానీ, కోపం తగ్గలేదు.

‘దొంగ వెధవ! ఈరోజు గనుక దొరికాడో, వీడిక అయిపోయాడే! ఏమనుకుంటున్నాడు వీడు, నాతోనే నాటకాలేస్తున్నాడూ, వేలెడంత లేడు! …’

అసలు వీలవదని సుజాత మొదటి రోజే చెప్పింది. రాఘవులు వింటేనా? ఇంకొన్ని రోజులకే సూరిగాడి వరస అర్ధమయ్యింది.

“ఇగో అమ్మ… మల్ల ఆ చెట్లల్ల చేరి లొల్లి జేస్తుండు. కుక్కల్తొ ఆడుతుండు. నాల్గు చంప మీద కొట్టినగని రాలే. జరంత జూడు…” చెప్పబోయాడో రోజు.

“ఏం చూడమంటావయ్యా! ఎప్పుడూ కుదురుగా ఉండడు నీ కొడుకు.” సుజాత గయ్యిమంది.

“అయినా వాడి వయసెంతని? నాలుగేళ్ళు నిండనోడికి చదువంటే ఎందుకు శ్రద్ధ వుంటుంది? ఇంకో ఏడాదాగి తీసుకురా. ఇప్పుడే చదువులొచ్చేయాలంటే ఎలా? పొద్దున్నొస్తాడు. ఎప్పుడింటికి పోతాడో తెలీదు. మళ్ళా మధ్యాహ్నం తిండివేళప్పుడు వస్తాడు. తిన్నాక వెళ్ళిపోతాడు. ఎంతమంది పిల్లలతో వేగేది?”

“అమ్మమ్మ… అట్లనకు. ఈడేడ్కకు బోయినగని మల్ల నీ ముచ్చట్లే చెప్తడు. కొంచెం సదూకుంటే మంచిగైతది. జర మీ పోరగాడే అనుకోన్రి…”

సుజాత మెత్తబడింది. “ఇలా మాటిమాటికీ పోతే ఎలా రాఘవులూ! సరే వదిలిపో.” సూరిగాడి వైపు తిరిగింది కళ్ళు పెద్దవి చేసి. నిటారుగా నిలబడున్నాడు వాడు నాన్న పక్కన, సుజాతనే చూస్తూ.

“ఏరా ఉంటావా, మళ్ళీ పారిపోతావా?”

“పోను టీచర్!” చేతులు కట్టుకుని మరీ చెప్పాడు.

“ఇదిగో ఇప్పుడే చెప్తున్నా, వాడు గనక మళ్ళీ స్కూల్ నుంచి బయటకు వచ్చాడనుకో, అలాగే తెచ్చి మీ ఇంట్లో వొదిలేస్తా. ఆ తర్వాత ఇక రానీయను.” గట్టిగా చెప్పింది. రాఘవులు తిరిగి ఏదో అనబోయి ఆగి, కొడుకుని భుజం మీద చెయ్యేసి ఆయా వైపుకి నెట్టాడు.

“ఒరే సూరీ, ఇంకోసారి పారిపోయావో నీ పని చెప్తా. స్కూల్ లోకి ఇక రానివ్వను. ఏమనుకున్నావో…” అనసూయమ్మ చెప్తూనే ఉంది. వాడి ధ్యాస అప్పటికే గోడమీదకు దూకి ‘మ్యావ్’మన్న పిల్లి మీదకు పోయింది. “అర్రే, పిల్లీ…” ఒక్కసారిగా పిల్లి వైపు పరిగెత్తాడు. వాడి వెనుకే ఇంకో ఇద్దరు పిల్లలు.

“అబ్బా!” తలపట్టుకుంది సుజాత కోపంతో ఇంకేమీ చేయలేక.

ఆ రోజు సుజాత ఇద్దరు పిల్లల్ని సూరిగాడికి కాపలాగా పెట్టింది. వాళ్ళు చాలా ఉత్సాహంతో పెద్ద టీచర్ మాటలు పాటించారు. ఒంటేలుకు కూడా ఒంటరిగా వదలకుండా వాడి వెంటే వున్నారు. రెండోరోజుకల్లా సూరిగాడికి చాలా కడుపునొప్పి వచ్చింది. ఇంట్లోనే ఉండిపోయాడు. మూడో రోజు ఉదయం కూడా అలానే ఉందన్నాడు. వాణ్ణి బతిమాలి పడుకోబెట్టి, వాళ్ళ అమ్మ గబాగబా పని ముగించుకునొచ్చేసరికల్లా పత్తా లేడు. నాలుగో రోజు మళ్ళీ రాఘవులు తెచ్చి వదిలాడు. “అమ్మ! జర బద్రం. పోరగాడు మల్ల ఉరికిపోతడు,” అంటూ.

ఈసారి సుజాత కూడా ఒక కన్ను వాడి మీదే వేసి వుంచింది. ఇంటర్వెల్‌లో కూడా వాడిని వదలకుండా తన పక్కనే కూర్చోబెట్టుకుంది సుజాత. ఇంతలో ఎవరో డోనర్స్ వస్తే వాళ్ళకి స్కూల్ చూపించడానికి వెళ్ళింది. అనుకున్నట్టుగానే వెనక్కి వచ్చేసరికి వాడు లేదు.

వాడు చేరి ఇంచుమించుగా అయిదు నెలలు కావస్తుంది. పనుంటేనో, ఏం తోచకపోతేనో, ఆకలేస్తేనో వస్తాడు. రాఘవులు రావడం అప్పగించడం ఆగిపోయిందిప్పుడు. వాడు అటు రాఘవుల దగ్గరికీ వెళ్ళడు, ఇటు స్కూలుకీ రాడు. ఇంట్లో ఉంచాలంటే రాఘవులు భార్య పనికి వెళ్ళిపోతుంది.

“ఇదో లంపటం అయిపోయింది నాకు. ప్రతీసారీ వీడికి కాపలా కాసి ఎలా ఉన్నాడో పట్టించుకోవాలి. రేపెమైనా అయితే… మళ్ళీ స్కూల్ వాళ్ళని అంటారు.” అనసూయమ్మతో అన్నది సుజాత.

సుధాకర్ తన కంపెనీ ఫ్రెండ్స్‌ కొందరిని స్కూలుకి తెస్తానని ఎప్పుడో చెప్పాడు. ఇప్పటికి కుదిరింది. ఆ కంపెనీ వాళ్ళు ప్రతీ క్రిస్మస్‌కూ ఏదో ఒక ఆర్ఫనేజికో, ఇలాంటి అండర్ ప్రివిలేజ్‌డ్ స్కూళ్ళకో గిఫ్ట్స్ ఇస్తుంటారట. సుజాత పిల్లలకు ముందు రోజే బడి మానద్దని చెప్పింది.

“ఐతే అందరం మంచిగా బట్టలు తొడుక్కుని వస్తం!” వసంత ఉత్సాహంగా నవ్వింది.

“ఏమొద్దు. ఎప్పటిలానే రండి. అయినా రోజూ బావుండొచ్చుగా.”

“మాయమ్మ రోజూ మంచి గుడ్డలీయది.”

“మంచివంటే కొత్తవే కానక్కర్లేదు. శుభ్రంగా రోజూ వస్తున్నావు చూడు, అలా రా. అది చాలు. బట్టలు కాదు. మన ప్రవర్తనా శుభ్రతా ముఖ్యం. అసలు మనుషులు షోకులకీ, వస్తువులకీ అనవసరంగా…” సుజాత నెమ్మదిగా ఉపన్యాసం ఇవ్వడానికి తయారవబోయింది. వసంత పారిపోయింది అనసూయమ్మ కేక విని.

“టీచర్ అగో అన్నోల్లొచ్చిన్రు.” ఓబులేసు గేటు దగ్గర్నుండే అరిచాడు. సుజాత గేటు వైపు ఎదురెళ్ళింది.

“రండి బాబూ. మీ గురించి మా సుధాకర్ చాలానే చెప్పాడు…”

“మీ గురించి కూడా మేడమ్!” ఒకబ్బాయి పలకరింపుగా నవ్వాడు.

“ఆంటీ, మీ ఆరోగ్యం బానే ఉంది కదా? మోకాలి నొప్పి ఎలా వుందిప్పుడు?” సుధాకర్ లోపలికొస్తూ అన్నాడు.

“ఆ! బానే వుంది ఇప్పటికైతే,” నవ్వింది సుజాత.

లోపలకు నడిచారందరూ. పిల్లలంతా లేచి నిలబడి, “గుడ్ మార్నింగ్ సార్!” అంటూ దీర్ఘం తీశారు. “సుదాకరన్న, ఈడ కూసో,” సుధాకర్ వచ్చి ఏసోబు పక్కన కూలబడ్డాడు. వచ్చిన వాళ్ళందరూ కింద సర్దుకు కూర్చున్నారు.

సుజాత, “అయ్యో, కుర్చీల్లో కూర్చోండి బాబూ,” అంది కంగారు పడుతూ.

“పర్లేదాంటీ, పిల్లలతో ఉండేందుకే కదా వచ్చాం. మీరు చైర్లో కూర్చోండి. మీ కాళ్ళు నొప్పిపుడతాయేమో.”

సూరిగాడు ఈ సందట్లో తలుక్కున మెరిశాడు.

“ఒరేయ్ సూరి, రారా!” సుధాకర్ పిలిచాడు. సూరి నెమ్మదిగా సిగ్గుపడుతున్నట్టు అడుగులో అడుగేసుకుంటూ వచ్చి అతని ఒళ్ళో కూర్చున్నాడు. ‘నాలుగు రోజుల్నించీ అయిపు లేడు. ఎవరో చెప్పుంటారు. వచ్చేశాడు! ఏవో ఇస్తారని వచ్చేశాడు రాస్కెల్!’ ఒళ్ళు మండింది సుజాతకు.

“ఇప్పుడు మనమంతా ఒక రౌండ్ లా కూర్చుందాం. వరుణ్ అన్న మనకొక మిమిక్రి ప్రోగ్రాం చేసి చూపిస్తాడు.”

సుధాకర్, అతని స్నేహితులు పిల్లలని గుండ్రంగా కూర్చోపెట్టారు. పెద్ద క్లాసు పిల్లలు మంచి నీళ్ళు అందించారందరికీ. వరుణ్ తన మిమిక్రి మొదలుపెట్టాడు. పిల్లలు చాలా ఇష్టంగా చూస్తున్నారు. సుజాత సూరిగాడి వైపు చూసింది, పిల్లలతో పాటు తనూ నవ్వుతూ. సూరిగాడు కళ్ళప్పగించి కేరింతలు కొడుతూ చూస్తున్నాడు. వాడి నల్లటి బుగ్గల్లో లోతుగా సొట్టలు.

ఆటా పాటా అయిపోయింది. సూరిగాడు సుధాకర్‌ని మాత్రం వదలలేదు. శనివారం అవడం వల్ల భోజనాలు లేవు. అందరికీ ఒక సమోసా, అరటిపండు, షర్బత్ ఇచ్చారు. సుజాత సూరిగాణ్ణి టిఫిన్ అందరితో పాటు కూర్చుని తినమంది. ఒళ్ళోంచి దిగి సుధాకర్ పక్కనే కూర్చుని శ్రద్ధగా తిన్నాడన్నీ. అందరూ లేవబోతుంటే సుధాకర్ ఒకతని వైపు తిరిగి సైగ చేశాడు.

అతను లేచి, పిల్లలందరినీ బాగా చదువుకోమని, మంచి మార్కులు తెచ్చుకోమని, ఇంత కష్టపడి మంచిపని చేస్తున్నందుకు సుజాతా మేడమ్‌ చెప్పినట్టు వినాలనీ చెప్పి తనతో తెచ్చిన గిఫ్టులన్నీ పంచాడు. పిల్లలు ఆనందంగా అందుకున్నారు. సూరిగాడు సరే సరి. వాడందుకే వచ్చాడని తెలుసు సుజాతకి. మళ్ళీ సుధాకర్ ఒళ్ళో చేరాడు సూరి.

“ఒరే పిల్లలూ, గిఫ్టులిచ్చారు కదా అని అనవసరంగా వాడేయకండి. మీరు వాడనివి మాకిచ్చేయండి. మీకు కంపాస్ బాక్సుల్లాంటివొస్తే మాకివ్వండి. పెద్ద క్లాసుల వాళ్ళకి ఇవ్వొచ్చు.”

“ఆంటీ, పాపం వీడిది మాత్రం తీసుకోకండి. ప్లీజ్!” వాడి తల నిమురుతూ సుధాకర్ అన్నాడు.

ఇంకో గంటకి సుధాకర్ వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు. వెళ్ళే ముందో పిల్లలతో ఒక ఫోటో తీసుకున్నారు. వాళ్ళ ఆన్యువల్ రిపోర్ట్ కట! సూరిగాడు మాత్రం సాయంత్రం వరకూ వాడి కంపాస్ బాక్స్ తిప్పి తిప్పి చూసుకుంటూనే ఉన్నాడు, ఇంటికి కూడా పోకుండా.

“మేడమ్, మీకో విషయం చెప్పాలి. సూరి అలిగి వెళ్ళిపోయాడు.” టీచర్లందరూ నవ్వాపుకుంటూ సుజాత వైపే చూశారు.

“వెళ్ళిపోయాడా? అసలెప్పుడు వచ్చాడు?”

“పిల్లలంతా పరీక్షలు రాస్తున్నారు కదా. వాడు కూడా రాస్తాడట.” జ్యోతి ఇక ఆపుకోలేక ఫక్కుమంది.

“సరిపోయింది!” సుజాత నిట్టూరుస్తూ నవ్వింది. “అయినా వాడి మొహం, వాడికేం వచ్చు. అసలు తిన్నగా స్కూల్ కొస్తే కదా. వాడికా కుక్కలతోనే సరిపోయింది.”

“ఆ మాట అన్నామనే వాడికి కోపం వచ్చింది.” మళ్ళీ నవ్వింది జ్యోతి.

“అయినా వాడింకా పసి వెధవ. వాడి వయసుకు పరీక్షలేంటి?” సుజాత చుట్టూ చూసింది. “అయితే వెళ్ళిపోయాడా?”

“ఆఁ, అలిగి వెళ్ళిపోయాడు. బాగ్ కూడా పుచ్చుకుని. ఎంత పౌరుషంగా వెళ్ళిపోయాడో!” ఈసారి జ్యోతి నవ్వలేదు.

“ఇదిగో వాడి కంపాస్ బాక్స్ కూడా వదిలేశాడు. పాపం, ఆ కంపాస్ బాక్స్ ప్రతీ రోజు జాగ్రత్తగా చంకన పెట్టుకొస్తాడు. నిజంగానే బాధపడినట్టున్నాడు.” హైమ కంపాస్ బాక్స్ చూపించింది. సుజాతకేమనాలో తోచలేదు. అరుగు మీద ఓ మూల పడివుందది.

“ఒరేయ్, శ్రీధర్! సూరివాళ్ళింటికి వెళ్ళి, ‘సుజాత టీచర్ పరీక్ష పెడుతుందట త్వరగా రమ్మ’ని పిలుస్తుందని చెప్పి రారా.”

శ్రీధర్ పాడ్ పక్కన పెట్టేసి చటుక్కున పరిగెత్తాడు. పది నిముషాల్లో సూరి వచ్చాడు. వాడి చిన్ని మొహంలో గర్వమూ, సిగ్గూ కనిపిస్తున్నాయి. చేతిలో ఒక పాడ్. వాడి అన్నదయ్యుంటుంది. హైమ వాడికి పేపర్ అందించింది.

“ఒరే సూరీ, ఇదుగో పేపర్, నీకు వచ్చిందంతా రాయి.”

సూరి పేపర్ అందుకుని, మహావినయంగా పిల్లల వరసలో కూర్చున్నాడు. టీచర్లు గమనించీ గమనించనట్లు చూస్తున్నారు. సుజాత చూడద్దనట్లు సైగ చేసింది. కంపాస్ బాక్స్ లోంచి స్కేల్ తీసుకుని శ్రద్ధగా మార్జిన్ గీశాడు. ఇక రాయడం మొదలు పెట్టాడు. ఒక పావుగంట ఆపకుండా రాసి తన పేపర్ ఇచ్చేసి మిగిలిన పిల్లలందరితో కలిసి బైటికి వెళ్ళిపోయాడు.

ఇంటర్వెల్‌లో టీచర్లందరూ ఒక్క చోట చేరారు. హిమ సూరిగాడి పేపర్ తీసింది. టీ తీసుకొచ్చిన శాంతమ్మ కూడా వారితో చేరి కుతూహలంగా చూసింది. సూరి తేదీ రాసే స్ధలంలో ఏదో రాశాడు. పైన హెడ్డింగ్ కూడా ఉంది. పేజీ చివరి లైన్ దాకా రాశాడు. సున్నాలు. అన్నీ సున్నాలే!

ఇంటర్వెల్ టైం అయిపోయింది. పిల్లలందరూ ఒక్కొక్కరే తిరిగి వచ్చారు. “ఇదిగో మల్లమ్మా, పిల్లలందరికీ ఈ అరటిపళ్ళు పంచు.” టీచర్ సుశీల గట్టిగా కేకేసి పిలిచింది. మల్లమ్మ చటుక్కున లేచ్చి లంగా దులుపుకుంది. జువ్వుతున్న పెన్సిల్ చెక్కులు ఒడి నుంచి జలజలా కిందకు రాలాయి.

తర్వాత డ్రాయింగ్ పరీక్ష మొదలైంది. బయట పిల్లలంతా తెల్లకాగితాలు పట్టుకుని రంగు పెన్సిళ్ళతో బొమ్మలేసేస్తున్నారు. నైమీష గొంతెత్తి అనౌన్స్ చేసింది.

“మీకింకా ఇరవై నిముషాలే టైం ఉంది. త్వరగా వెయ్యాలి. లాస్ట్‌లో ఎవరికైనా స్కెచ్ పెన్నులు కావాలంటే నన్ను అడగండి. కాని ఒక్కొక్కరే రావాలి.”

అనడం ఆలస్యం పొలోమంటూ ఒక్కసారిగా వాలిపోయారు పిల్లలందరూ. “అక్కా! అక్కా! నాకు రెడ్ కలరీయక్కా,” “అక్కా! ఇగో చూడు ఈ పిల్ల నా పెన్సిల్ గుంజుకుంది.” “అక్కా, నాకు డార్క్ గ్రీన్ కలర్ గావాలె.”

“ఆగండి. ఆగండి. నేనేం చెప్పా..” నైమీష మాటలు ఎవరూ వినిపించుకోలేదు. కొంతమంది చనువుగా ఒళ్ళో ఉన్న స్కెచ్ పెన్నులు తీసుకున్నారు.

“ఏయ్, ముందవిటివ్వండి. మీకెవ్వరికీ స్కెచ్ పెన్నులు ఇవ్వను. అబ్బ ఇంత అల్లరి పిల్లలు అనుకోలేదర్రా మిమ్మల్ని.” గట్టిగా అరిచింది నైమీష. తన మాటలు వినిపించుకోలేదెవరూ. ఆ అమ్మాయి ఒళ్ళో పడిపోయి పిల్లలు స్కెచ్ పెన్నులు ఏరేసుకున్నారు.

“ఇదో ఈ ఎర్రరంగు నాది!” మేరీ ఒక పెన్ను తీసుకుని గుంపు నుంచి బయట పడింది. “నేను పువ్వేస్తా,” మురిపెంగా పైకే అనుకుంది. ఇంతలో వెనుకనించి లక్ష్మణు మేరీని తోసుకుంటూ పోయాడు. స్కెచ్ పెన్ను ఒక మూల మేరీ ఇంకో మూల పడ్డారు. సుబ్బమ్మ ఆ ఎర్ర స్కెచ్ పెన్ టక్కున ఎత్తింది.

“ఇగో పోరీ! గది నాది.” వినన్నట్టు వెళ్ళబోయింది సుబ్బమ్మ. సర్రున కోపం వచ్చింది మేరీకి. సుబ్బమ్మ జడ పట్టుకు లాగింది. సుబ్బమ్మ కింద పడబోయి తట్టుకుంది. అప్పుడే కమలేషుగాడు ఒక స్కెచ్ దొరకబుచ్చుకుని పోతూ పోతూ మేరి దగ్గర ఆగి మరీ వెక్కిరించాడు. అసలే కోపంగా వున్న మేరి వాడి వీపుని వంచి దబదబా బాదింది. సుజాత వచ్చేసరికి, వాడు “ఇడు, నీ సంగజ్జెప్తా!” గాల్లో చేతులూపుతూ మేరీని పట్టుకుందామని ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు. “వదులు పోరి వదులు…” సుబ్బమ్మ వెనక నుంచి లాగుతోంది మేరీని. ఇలా ఏ తీరుకు ఆ తీరునుంది పిల్లల వ్యవహారం.

“ఏయ్, ఏంటా గొడవ! గోల చేశారంటే అందరినీ ఇంటికి పంపించేస్తానిక. ఏం, బాగా ఎక్కువైందా?!” ఒక్కసారిగా పెద్ద టీచర్ వచ్చేసరికి క్లాసంతా నిశ్శబ్దంగా అయిపోయింది. సూరిగాడు గంభీరంగా ఎక్కడనుంచో బెత్తం ఒకటి తెచ్చి సుజాతకి అందించాడు. నిరుత్సాహంగా పిల్లలు నెమ్మదిగా వాళ్ళ జాగాల్లోకి వెళ్ళిపోయారు. అప్పటికీ ఆశ చావక సుందరి అడిగింది. “మేడం, ఒక్క బ్లూ కలరు స్కెచ్ మేడం…”

“ష్! ఇంకేం మాట్లాడకండి. అందరూ కాసేపు మెడిటేషన్ చేయండి.” జ్యోతి టీచర్ ఆర్డర్ వేసింది. మెడిటేషన్ ఇలాంటి సమయాల్లో మంచిది, అందరికీ.

“మేడం, సూరిగాడు మళ్ళి పారిపోయిండు మేడం,” సంతోష్ నెమ్మదిగా చెప్పాడు.

“మళ్ళీనా? ఏడి వాడు?” చురుగ్గా అడిగింది సుజాత చుట్టూ చూస్తూ.

“ఆ కుక్క వెనక పోయిండు. బాల్ గుంజుకున్నడు. ఆ కుక్కతోని బాల్ ఆడిపిస్తడంట.”

సుజాత లోపలకు రమ్మంది వాడిని. పొదివి పట్టుకుని దగ్గరకు లాగి ఒంగి చెప్పింది. “వాడెక్కడున్నాడో చూసి నాకు చెప్పు. వాడికి తెలియద్దు నువ్వు చూశావని. సరేనా?”

సంతోష్ తలొంచి, ‘సరే’నన్నట్టు ఊపాడు.

‘…ఇప్పుడు వాడిని పట్టుకుని బడితె పూజ చేసి, వాళ్ళింటికి ఇలానే పట్టుకు పోకపోతే చూడు. ఇలాంటివాళ్ళకు ప్రైవేటు స్కూలే కరక్టు. పొద్దున్నుంచి కాళ్ళూ చేతులూ కట్టేసి ఉంచితే గాని దారికి రారు వెధవలు. …ఇంతకీ ఏడి వీడు?‘

కమ్యూనిటీ హాలు చేరింది సుజాత. ఓపెన్ స్టేజి మీద వాడు వేసుకున్న నీలం చొక్కా లీలగా కనిపిస్తుంది. సుజాత చప్పుడు కాకుండా వాడి వెనుక వైపుకి చేరింది. అక్కడ సన్నివేశం మంచి రసపట్టులో ఉంది.

స్టేజి మీద ఒక మహారాజులా సూరిగాడు. వాడి ముందు వందిమాగధుల్లా మూడు కుక్కలు. ఏదో మాట్లాడుతున్నాడు వాటితో. ఒక చేతిలో ఒక మిఠాయి లడ్డూ. రెండోచేయి నేల కానించి వెనక్కి వాలి దిలాసాగా కుర్చుని కాలు మీద కాలు వేసుకొనున్నాడు. కుక్కలు వినయంగా వాడివైపు చూస్తూ గుర్రుమని శబ్దాలు చేస్తున్నాయి. వాటిని చూస్తూ వాడు అడుగుతున్నాడు.

“తింటవా..?” కుక్క గుర్రుమంది.

“నీకు మీ అమ్మొచ్చి కొనిస్తదిలే.” కాస్త మెత్తగా అన్నాడు. మళ్ళీ వెంటనే, “భౌ భౌ… నీకు ఆకలైతుందానె?”

కుక్క మళ్ళీ గుర్రుమంది. సూరిగాడు మిఠాయిని గట్టిగా కొరికి ముక్కలు చేసి వాటి వైపుకి విసిరాడు. అవి మిఠాయి చుట్టూ మూగాయి. అయిపోగానే ఒక కుక్క మళ్ళీ సూరివైపు చూసింది.

“మంచిగుందానె భౌ భౌ. జర్రాగి కొనుక్కుందామే.” కుక్క తలాడించింది వాడివైపే చూస్తూ.

సుజాత నిశ్శబ్దంగా వెనక్కు మళ్ళింది. వెనకనుండి వాడి మాటలూ నవ్వులూ వినిపిస్తూ దూరమయ్యాయి. స్కూల్ గేటు దగ్గరే ఎదురుపడింది హైమ.

“ఏంటి మేడమ్, దొరికాడా? ఎక్కడ తిరుగుతున్నాడో వెధవ.”

“తిరగట్లేదులే. వాడిదో లోకం. ఇంకొన్ని రోజులు కానీ. తర్వాత వాడే స్కూల్‌కి వస్తాడు.” సుజాత నెమ్మదిగా కుర్చీలో కూర్చుంది. “చదువుదేముంది. నెమ్మదిగా వస్తుందిలే.”

అయోమయంగా చూసింది జ్యోతి. ఇంతలో శాంతమ్మ టీ తెచ్చి ఇచ్చింది. కప్పు తీసుకుని కుర్చీలో వెనక్కి వాలింది సుజాత.

“టీ బావుంది, శాంతా!”