“ఒరే నాన్నా,

ఈ ఉత్తరంతో బాటు నేను మొన్న ఫోనులో చెప్పిన అమ్మాయి ఫోటో, వివరాలు పంపిస్తున్నాను. వీళ్ళది అనకాపల్లె. నీ స్నేహితుడు నారాయణ అనకాపల్లె లోనే ఉన్నాడు కదా? అతనికి బాగా తెల్సిన కుటుంబమే. అమ్మాయి నాన్నగారు శ్రోత్రీయులూ, అనేక భాషలూ చదువుకున్నవారు. దానికితోడు ఆయన విద్యుత్ శాఖలో ఇంజినీర్ గా రిటైర్ అయ్యేరు. సంస్కృతం మంచినీళ్ళ ప్రాయంగా మాట్లాడతారుట. నువ్వు అక్కడ్నుంచి అమ్మాయితో మాట్లాడ్డానికి ఫోన్ చేస్తావని అని చెప్పాము. ఒప్పుకున్నారు. ఫోన్ చేస్తే ఒళ్ళు దగ్గిరపెట్టుకుని మాట్లాడు.

ఇంకో విషయం. ఇది నీకు పంపిచే పద్దెనిమిదో ఫోటో. ఇదే ఆఖరు. నీకు ఈ అమ్మాయి కూడా నచ్చకపోతే నీ ఖర్మ. నేను నీకు ఇంక సంబంధాలు చూసేది లేదు. నీకు సిగ్గు లేకపోయినా ఎక్కే గుమ్మం దిగే గుమ్మంతో నాకు విసుగెత్తిపోతోంది.

అక్కడ అమెరికాలో నీ ఉద్యోగం అదీ బాగుందని తలుస్తాను. అమ్మ నీకు ఆశీర్వచనాలు చెప్పమంది.

ఇట్లు

నాన్న
వెంకట సుబ్రహ్మణ్య దీక్షితులు”

ఉత్తరం చదివి రామం నవ్వుకున్నాడు. ఫోటోలో అమ్మాయ్ నవ్వుతోంది. ఉత్తరం చేత్తో పట్టుకుని నడిచేడు అపార్టుమెంట్ లోకి. రాత్రి భోజనం అయ్యేక ముందు ఇంటికి ఫోన్ చేసి చెప్పేడు, ఉత్తరం వచ్చిన సంగతీ, తను ఆ రోజే ఫోన్ చేస్తున్నట్టూ. చివర్లో ఫోన్ పెట్టేసే ముందు రామం చెప్పేడు, మే నెలకి అక్కడికి వద్దామనుకుంటున్నాను. ఇప్పుడు టిక్కెట్ బుక్ చేసుకుంటే చవగ్గా దొరకొచ్చు అని. ఫోన్ పెట్టేసేటప్పుడు దీక్షితులు హెచ్చరించేడు రామాన్ని. “మాట్లాడేటప్పుడు జాగ్రత్త. అమ్మాయి నాన్న గారు పిచ్చి పిచ్చి వేషాలు వినే టైప్ కాదు” అనీ.

తర్వాత తీరిగ్గా రామం కాయితం మీద రాసేడు తాను అడగవల్సిన ప్రశ్నలూ అవీ. 1) వంట వచ్చా? ఛ, ఛ. మొదట్లోనే వంట గురించి అడగడం బాగుండదు. కొట్టేసి మళ్ళీ మొదలెట్టేడు. 1) మీ పేరు? ఏడిసినట్టుంది. తనకి పేరు తెల్సీ అడగడం ఏం బావుంటుంది? (కొట్టేసి మళ్ళీ,) 1) మీరు ఏమి చేస్తున్నారు ఇప్పుడు? ఏదో గుర్తొచ్చినట్టూ నాన్న పంపిన కాయితం ఫోటో చూసేడు. వైజాగులో భారత్ హెవీ ప్లేట్స్ అండ్ వెసెల్స్లో ఇంజనీర్గా పనిచేస్తోంది అని రాశారు గదా? హతోస్మి. ఒక అరగంట కుస్తీ పట్టి మొత్తానికి ఒక లిస్టు తయారు చేసేడు రామం. కుదురుగా కూచుని ఫోన్ చేయడం మొదలెట్టేడు. అటువైపు ఎవరో చిన్న పిల్లవాడెత్తాడు.

“ఎవరు కావాలి?” దబాయింపుగా అడిగేడు.

“నా పేరు రామం. బాబు, మీ అక్క ఇంట్లో ఉందా?”

“ఏ అక్క, పెద్దక్కా చిన్నక్కా?”

గతుక్కుమన్నాడు రామం. ఇద్దరమ్మాయిలున్నారా? “సీతక్క బాబూ.”

“ఉంది. మావయ్యా, సీతత్త కోసం ఎవరో రామం ఫోన్ చేస్తున్నాడు.” అరిచేడు పిల్ల రాక్షసుడు.

“సీత అత్తా?” కళ్ళు తిరిగేయ్ రామానికి. ఇంతలోనే ఒక ఆడ కంఠం వినబడింది.

“హల్లో ఎవరు కావాలండీ?”

“నమస్తే. నా పేరు రామం. నేను అమెరికా నుంచి మాట్లాడుతున్నాను. మా నాన్న గారు మీ ఫోటో పంపించేరు. మీతో కాసేపు మాట్లాడటం కుదురుతుందా?” గౌరవంగా అడిగేడు.

తెరలు తెరలుగా నవ్వు. “హల్లో” అన్నాడు రామం.

“ఆ హలో! మరే, మీరు మాట్లాడవల్సింది నీతతో. సీత కాదు. పిలుస్తానుండండి.”

కళ్ళు తిరిగేయి రామానికి. మళ్ళీ ఒకసారి ఉత్తరంలో రాసిన పేరు చూసేడు. నీత బదులు సీత అని రాసినట్టుంది. ఒళ్ళు దగ్గిర పెట్టుకుని కూర్చున్నాడు రామం. నీత ఫోన్ ఎత్తాక కలగా పులగంగా తను ఎక్కడ చదువుకుందీ, ఆ కాలేజీలో తనకి తెల్సిన వాళ్ళు ఉన్నారా అలా అలా పనికిరాని చెత్త మాట్లాడి, మొత్తమ్మీద తను మే నెలలో వస్తున్నట్టూ అప్పుడు కలుసుకోవడం వీలైతే చూద్దాం అనడంతో మాట్లాడ్డం పూర్తయింది. ఫోన్ పెట్టేసేటప్పుడు అడిగేడు,

“మొదట ఫోన్ ఎత్తిన కుర్రాడు మీ తమ్ముడా?”

“లేదు మా పక్కింటి అబ్బాయి,” వచ్చింది సమాధానం.

ముక్కస్య ముక్కార్ధంగా మాట్లాడినట్టనిపించింది రామానికి. కొంచెం అశాంతిగా అనిపించింది కాదూ?

మరో వారం గడిచేక మళ్ళీ ఫోన్ చేసేడు రామం నీతకి. ఈ సారి మొదట్లోనే నీత నాన్న శాస్త్రి గారు ఎత్తేరు ఫోన్.

“నమస్కారం. నా పేరు రామం, మీ డాటర్ నీత ఫోటో మా ఫాదర్ పంపించేరు. క్రితం వారం…”

“చూడు నాయనా, మొత్తం అంతా తెలుగులోనే మాట్లాడూ, లేకపోతే ఇంగ్లీషులోనే మాట్లాడు. మాకూ ఇంగ్లీషు వచ్చు. ఈ కలగాపులగం బాషవల్లే మన తెలుగు నాశనం ఐపోతోంది.” మృదువుగానే అన్నా చురుక్కున తగిలింది రామానికి.

“సరే నండి. ఒకసారి నీతతో మాట్లాడ్డం కుదురుతుందా?”

“ఆ, కుదురుతుంది. నీతా, నిన్ను రామం పిలుస్తున్నాడు.”

నీత ఫోన్ తీసుకున్నాక అడిగేడు రామం “బిజీగా ఉన్నారా? ఇప్పుడు మాట్లాడటం కుదురుతుందా?”

“లేదు చెప్పండి.”

“నాకు గ్రీన్ కార్డ్ రావడానికి అప్లై చేస్తున్నాను. పెళ్ళి అయితే ఆలుమగలిద్దరికీ ఒకేసారి గ్రీన్ కార్డ్ ఇస్తారు. మీకు అమెరికా రావడానికి అభ్యంతరం ఏమైనా ఉందా? అదే… మనకి ఒకరినొకరం నచ్చితేనే లెండి. అసలు అడుగుతున్నాను.”

“ఓ, ఇంకా అంత దూరం ఆలోచించలేదు మేము.”

“మీ రెలెటివ్స్ ఎవరైనా అమెరికాలో ఉన్నారా?”

“మా బావ ఉన్నాడు. హార్వర్డ్ బిజినెస్ స్కూల్లో ప్రొఫెసర్గా పనిచేస్తున్నాడు. ఈ మధ్యనే చేరేడు”

“నేనంత తెలివి గలవాడ్ని కాదండోయ్” సరదాగా అన్నాడు రామం

“మరి మీరు అమెరికా ఎలా వెళ్ళేరు?”

“ఏదో గాలి వాటం. ఎమ్మెస్సీ అయ్యేక ఖాళీగా కూర్చోడం ఎందుకని హైద్రాబాదులో శాప్ కోర్సులో జేరాను. అక్కడే చిన్న ఉద్యోగం వచ్చింది. అలాగలాగ గాలికి తేల్తూ ఇక్కడకి కొట్టుకొచ్చేను.”

“ఓ, మీరు సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజినీర్ అన్నమాటా?”

“మునుపు ఇలాగే అనేవారు. ఇప్పుడు ఇంజినీర్ అనేది తీసేసి శాప్ ప్రొఫెషనల్ అంటున్నారు.”

“అక్కడే అమెరికాలో సెటిల్ అవుతారా? సాధారణంగా ఎప్పుడు ఇండియా వస్తూ ఉంటారు?”

“సెటిల్ అవుదామనే అనుకుంటున్నాను. మూడు నాలుగేళ్ళకో సారి వస్తూ ఉంటాను.”

“ఎంతకాలం నుండీ ఉన్నారు అక్కడ?”

“నేనిక్కడకి వచ్చి ఆరేళ్ళు అవుతోందండి.”

“…”

తర్వాత ఏమి మాట్లాడలో తోచలేదు రామానికి. మళ్ళీ తర్వాత చేస్తాను అని ఫోన్ పెట్టేశాడు.

అయితే ఫోన్ పెట్టేశాక ఇంకో సారి మళ్ళీ ఫోన్ చెయ్యడం అనవసరం అనిపించకపోలేదు. రామం తర్వాత ఆఫీస్ ప్రోజక్ట్‌లో బిజీ అయ్యేడు. ఎంతగా అంటే రాత్రి ఏ పదింటికో రావడం రెండు మెతుకులు తిని మళ్ళీ పొద్దున్నే ఆరింటికి బయల్దేరడంతో అసలు తీరిక లేకుండా పోయింది. నాలుగు వారాల సెలవు కావాలంటే ఏడాదికి పదిరోజుల సెలవులున్న దేశంలో ఎలాగ కుదురుతుంది గాడిద చాకిరీ చేయకపోతే?

రెండు వారాలు ఆగి మళ్ళీ ఫోన్ చేసేడు రామం. క్లుప్తంగా మాట్లాడి, తను మరో రెండు నెలల్లో బయల్దేరుతున్నట్టూ, కాస్త బిజీగా ఉండడం వల్ల మళ్ళీ బయల్దేరేదాకా ఫోన్ చేయడం కుదరదన్నీ చెప్పేడు నీతతో.

బయల్దేరే ముందు అందరికీ ఫోన్ చేసి ప్లేన్ ఎక్కేడు రామం. కిటికీలోంచి ఆకాశంలోకి చూస్తూ అనుకున్నాడు, వచ్చేటప్పుడు తనకి పట్టాభిషేకం అయిపోతుందా? చిన్నగా నవ్వొచ్చింది ఆ ఆలోచనకే. మెల్లిగా నిద్రలోకి జారుకున్నాడు.

మూడు ప్లేన్లూ, గోదావరి ఎక్స్ ప్రెస్సూ, ఓ బస్సూ ఎక్కి దిగేక అమలాపురం చేరేడు రామం పీక్కుపోయిన మొహంతో. కుశలప్రశ్నలయ్యేక దీక్షితులు చెప్పేడు రామంతో,

“ఇప్పుడు నీకు పెళ్ళి కుదరకపోతే ఇంక అంతే. అవధాన్లు గార్ని పిల్చి ముహుర్తం పెట్టించేను ఆల్రెడీ. నీకు అమ్మాయి నచ్చినట్టేనా?”

ఒక్క సారి దిమ్మ తిరిగినట్టైంది రామానికి. “ఏ అమ్మాయి?” అన్నాడు కళ్ళు చికిలించి.

“అనకాపల్లె అమ్మాయి, నీత. నువ్వు చాలా సార్లు మాట్లాడావుగా ఫోన్ మీద?”

“రెండు మూడు సార్లు మాట్లాడేను నిజమే. కానీ అసలు అమ్మాయిని చూడకుండా ముహుర్తం ఏమిటీ?”

“మేము చూశాం. మాకు నచ్చింది. నీకు నచ్చుతుంది కూడా. అన్నీ చూసుకుని ముహుర్తం పెట్టుకోవాలంటే టైం సరిపోవద్దూ? అందుకే ముహుర్తం ముందు పెట్టేశాం.”

“మీకు నచ్చేస్తా చాలా? అలా అయితే నేనెందుకూ ఇంక చూడ్డం? ఓ మంగళ సూత్రం, ఆ అమ్మాయినీ అమెరికా పంపిస్తే అక్కడే పెళ్ళి చేసుకుని ఉండేవాడ్ని కదా?” నవ్వేడు రామం.

“ఏడిశావ్ లే. మనం వచ్చే సోమవారం అనకాపల్లె వెళ్తున్నాం అమ్మాయిని చూడ్డానికి.”

“ఇంకా నయం, జాతకాలు చూడాలి అన్నారు కాదు. నేను ముందే చెప్పాను కదా, జాతకాలూ అవీ చూస్తానంటే ఇప్పుడే చెప్పండి. అసలు నేను అమ్మాయిని చూడ్డానికే రాను.”

“లేదులే అంతవరకూ రాలేదింకా. ముందిది అవనియ్యి చూద్దాం.”

నాన్న గురించి తెల్సు కనక “సరే” అని వంటింట్లోకి తప్పుకున్నాడు రామం.

అనకాపల్లె వెళ్ళే ముందే రామం నారాయణకి ఫోన్ చేసి చెప్పటం చేత, నారాయణ స్టేషన్‌కి వచ్చేడు. నారాయణ ఇంటిలోనే మకాం ఉండే రెండు రోజులూను. నారాయణ టెలిఫోన్ డిపార్ట్ మెంట్లో జేరేడు బీఎస్సీ అవగానే. కాలేజీ కబుర్లూ అవ్వీ అయ్యేక సాయంత్రం అమ్మాయిని చూడ్డానికి బయల్దేరేరు. రామం చెప్పేడు నారాయణ వాళ్ళావిడతో,

“రాత్రికి ఏమీ వంట చెయ్యొద్దు మీరు. మేము అక్కడే భోజనం చేసి వస్తాం.”

“అదేమిటి? వాళ్ళు ఒప్పుకోవద్దూ?”

“ఎందుకొప్పుకోరూ? పోనీ ఒప్పుకోపోతే మనందరం హోటల్ కి పోదాం. బయట హొటల్లో తిని చాలా కాలం అయ్యింది నాకు.”

ఇల్లు పెద్దదే. బానే సంపాదించేరులా ఉంది ఎలక్ట్రిసిటీ డిపార్ట్ మెంట్లో, అనుకున్నాడు రామం. నిశ్శబ్దంగా గేటు తీసి లోపలకెళ్తూంటే పక్క గదిలోంచి మాటలు వినపడ్డాయ్!

“కాస్త నోరు అదుపులో ఉంచుకోండి మీరు. అబ్బాయి అసలే అమెరికా నుంచి వస్తున్నాడు. అక్కడ తెలుగు మాట్లాడతాడో లేదో? అసలిప్పుడు ఆంధ్రాలో చదువుకున్న వాళ్ళకే తెలుగు రాయడం, చదవడం నామోషీ. ఇంక మాట్లాడ్డం ఎక్కడ?

“ఏం, అతను అమెరికాలో పుట్టేడా? తెలుగు రాకపోవడానికీ, సంకర తెలుగు మాట్లాడ్డానికీ? అమలాపురంలో పుట్టిపెరిగినవాడు తెలుగు మాట్లాడలేకపోతే ఇంకెందుకూ? ఓ నాలుగు సంవత్సరాలు అమెరికా వెళ్ళగానే పెద్ద పండితుడైపోతాడా? తెలుగు మర్చిపోవడానికి అదేమైనా బేంక్ అక్కౌంట్ నెంబరా ఏవిటి?”

“చాలు చాలు వాళ్ళు వచ్చే టైం అయ్యింది.”

పరిచయాలయ్యేక పెద్దవాళ్ళందరూ రామాన్ని, నీతనీ వదిలేసి వేరే రూములోకెళ్ళేరు. ఆ కబుర్లూ ఈ కబుర్లూ చెప్పేక రామం అడిగేడు – యధాలాపంగా “మిమ్మల్ని ఈ సంబంధం ఒప్పుకోమని ఎవరైనా బలవంతం చేస్తున్నారా?”

నీత కంగారుగా అంది “లేదు, ఎందుకలా అనుకుంటున్నారు?”

“మొదటినుండీ అంటీ అంటనట్టు మాట్లాడుతుంటే నాకు అలాగ అనిపించింది.”

“ఓ అదా,” నీత పెదాలమీద కనీ కనపడని నవ్వు. కాసేపు కూర్చున్నాక రామం అడిగేడు,

“నా గురించి ఏమైనా కావలిస్తే అడగండి.”

“ఏమీ లేదండి. మీ అమ్మగారూ, నాన్నగారూ, మా వాళ్ళూ చెప్పారు. ఇంకేవుంది మాట్లాడ్డానికి?”

రామం లేచి వేరే రూములోకెళ్ళి చెప్పేడు “నాన్నా నేను మాట్లాడ్డం అయిపోయింది.”

అందరూ లోపలకొచ్చేక రామం తండ్రి చెప్పేడు. “శాస్త్రి గారు, మాకు అమ్మాయి ముందే నచ్చింది. ఇప్పుడు అబ్బాయి చూసేడు. ఇంక మీదే ఆలస్యం. వీడు అమెరికా వెళ్ళిపోయేలోపల పెళ్ళి చేద్దాం అనుకున్నాం కదా? ఇప్పుడు చెప్పండి. ఏమిటి మీ ఆలోచన?”

రామం కొంచెం గుర్రుగా చూసేడు తండ్రి కేసి. అమ్మాయి ఫర్వాలేదు కానీ తనకి నచ్చినట్టు చెప్పలేదు. అడిగిన ప్రశ్నలకి ఏదో తూ తూ మంత్రంలాగా సమాధానం చెప్తోంది కానీ… ఓ! తన ఇష్టం ఎప్పుడు ఏడిసింది కనక? ఇప్పుడు ఇష్టం లేదంటే తండ్రి తన మొహం పగిలేలా చివాట్లు పెట్టడూ? అమ్మకేసి చూసేడు. ఆవిడికేవీ పట్టినట్టు లేదు, శాస్త్రి గారు ఏమి చెప్తారా అని చూస్తోంది ఆవిడ.

శాస్త్రి గారు అన్నారు “జాతకాలు చూడాలి కదండీ, మా పంతులుగారు ఈ శుక్రవారం చూస్తానని చెప్పేరు. నేను శనివారం మీకు ఫోన్ చేసి చెప్తాను. ఏమంటారు?”

“జాతకాలలో నాకు నమ్మకం లేదు. అవి చూస్తానంటే నేను ఒప్పుకోను.” చటుక్కున అన్నాడు రామం.

“ఏం? అబ్బాయి జాతకంలో ఏదైనా దోషం ఏదైనా ఉందా?” నిదానంగా అడిగేరు శాస్త్రి గారు.

“వాడి మొహం. వాడి మాటకేవిటండీ? అమెరికాలో ఉన్నాడు కదా మన పద్ధతులు నచ్చవు అంతే తప్ప వాడి జాతకానికేమీ ఢోకా లేదు.” దీక్షితులు చెప్పేడు. ఈ మాటలు ఇలా సాగుతూండగా, ఈ లోపుల మళ్ళీ ఇంకోసారి ఫలహారాలు వచ్చేయి.

“తీసుకోండి. ఈ స్వీటు మా అమ్మాయే చేసింది” చెప్పింది నీత అమ్మగారు.

“అవునా, ఫలహారాలతో సరి పెట్టేస్తున్నారే? మేమింకా రాత్రి భోజనం ఇక్కడే చేద్దామనుకుంటున్నామే,” సర్దాగా అన్నాడు రామం. ఎవరూ నవ్వినట్టు కనిపించలేదు.

శాస్త్రి గారు ఒక సారి చురుగ్గా చూసేడు రామం కేసి. ఫలహారాలు అయ్యేక శాస్త్రి గారు చెప్పేరు స్థిరంగా, “చూడండీ, మీతో మాకు సంబంధం ఇష్టమే కానీ ఆచారాలన్నీ గంగలో కలపమంటే కుదరదు. కతికితే అతకదు అన్న సామెత ఊరికే వచ్చిందా? అంచేత మీకు ఈరోజు మా ఇంట్లో భోజనం కుదరదు. మీరేమనుకున్నా సరే.” అగ్నిహోత్రావుధాన్లు “మా ఇంట్లో భోజనం ఎంత మాత్రం వీలుపడదు” అని గిరీశంతో అన్నట్టూ వినిపించింది రామానికి ఆ డయలాగు.

“శాస్త్రి గారూ మావాడి మాటలు పట్టుకుని చెప్తున్నారే? వాడేదో అంటాడు. మీ సంగతి నాకు తెలియదా? అవన్నీ మనసులో పెట్టుకోకండి. జాతకాలు చూసేక మాకు చెప్పండి. వెళ్ళొస్తాం.” అంటూ లేచేడు దీక్షితులు. రామం పలకరింపుగా నవ్వేడు బయటకొస్తూ.

నారాయణ ఇంటికొచ్చేక కూర్చుంటూ అడిగేడు రామం, “నువ్వు చెప్పొరే, రాత్రి భోజనానికి ఏ హోటల్ పోదాం?”

ఈ లోపుల వెనక గదిలోంచి నారాయణ వాళ్ళావిడ, ఇంకో అమ్మాయి బయటకొచ్చేరు. వీళ్ళని చూసి నారాయణ చెప్పేడు రామం వాళ్ళతో, “ఈ అమ్మాయి నిర్మల అనీ, మా పిన్ని గారు కూతురు. ఈ మధ్యే కాకినాట్లో ఎం.డి. పూర్తి చేసింది. ఇక్కడ మెడికల్ కాలేజీలో ఏదో పని ఉందని వచ్చింది.”

పరిచయాలయ్యేక నారాయణ వాళ్ళావిడ చెప్పింది రామం అమ్మగారితో, “ఎందుకండీ ఆ హోటళ్ళకీ? అక్కడ పెట్టే గడ్డి తిన్నాక మళ్ళీ రోగాలు రొస్టులూనూ, నేను వండేశాను. ఇక్కడే కబుర్లు చెప్పుకుంటూ భోజనాలు చేసేద్దాం.”

రామానికి ఇంక తప్పలేదు. భోజనం చేశాక నారాయణని బయటకి బయల్దేరదీసేడు రామం, “అలా బయటకెళ్ళి గాలి పీల్చుకొద్దాం రా” అంటూ.

దార్లో చిన్నప్పటి కబుర్లూ, ఉద్యోగాలూ, అన్నీ అయ్యేక నారాయణ అడిగేడు,

“ఇంతకీ అమ్మాయి నచ్చిందా?”

“ఆ! ఏదోలే, ఇప్పుడు అడక్కు.”

“ఇంకెప్పుడు అడుగుతాం? ఇప్పుడు చెప్పకపోతే మళ్ళీ మీ నాన్నగార్ని సంబంధాలు చూడమంటావా? ఇంకోసారి మళ్ళీ అమెరికా నుండి వస్తావా?”

“ఏమోరా అంతవరకూ ఆలోచించలేదు. ఈ అమ్మాయి ఏమీ మాట్లాడదు. ఎడ్డెం అంటే తెడ్డెం అనడం తప్ప.”

“అవన్నీ సర్దుకుంటాయ్ బాసూ పెళ్ళాయ్యాక. నీకు అమ్మాయి నచ్చిందా లేదా? అది చెప్పు ముందు.”

“నిజం చెప్పనా అబద్ధం చెప్పనా?”

నారాయణ చురుగ్గా చూసేడు రామం మొహంలోకి, “ఏమిటిది?” అన్నాడు చివరగా.

“చూసిన అమ్మాయ్ నచ్చలేదు. చూడని అమ్మాయ్ నచ్చింది.”

“ఏమిటీ?” అడిగేడు నారాయణ వెర్రిమొహం వేసి.

“నువ్వు అడిగేవు కనక చెప్తున్నాను. నీత నాకు అంతగా నచ్చలేదు. వాళ్ళ నాన్నగారు సరేసరి. పుల్ల విరిగినట్టూ చెప్పేసేడు ఆచారాల గురించీ, అవన్నీను. నాకూ అంత ఇష్టం లేకపోయింది. నాన్న ఏమనుకుంటాడో అని నోరు మూసుక్కూర్చున్నాను ఇప్పటిదాకా.”

“మరి చూడని అమ్మాయి నచ్చడం ఏవిటి? అమెరికాలో నీకో తెల్లమ్మాయి ఉందా?”

“చూడని నచ్చిన అమ్మాయి, ఈరోజు సాయంకాలం మీ ఇంట్లో చూసిన మీ పిన్నిగారమ్మాయి నిర్మల”

పక్కలో బాంబు పడ్డట్టు అదిరిపడ్డాడు నారాయణ. “ఒరే ఇప్పుడు మీ నాన్నగారికి తెలిస్తే నా చర్మం వలుస్తారు ఇదంతా నేను ఆడిన నాటకం ఏమో అని. బాబ్బాబు ఇక్కడ్నుంచి మీరు వెళ్ళిపోయేదాకా ఈ విషయం ఎత్తకు ప్లీజ్,” రామం చేతులు పట్టుకుంటూ అన్నాడు నారాయణ.

ఫక్కున నవ్వేడు రామం. “ఒరే నారాయణా, మీ ఇంట్లో నేను వాళ్ళతో మాట్లాడినట్టు మా ఇంట్లో మాట్లాడలేను, ఇక్కడే చెప్పేసి మీ పిన్ని కూతురు ఒప్పుకుంటే పెళ్ళి చేసుకుని మూడు నెలల్లో అమెరికా తీసుకెళ్తాను. ఎలా ఉంది ఐడియా?

“నాయనా నువ్వు రాక రాక వచ్చావు అని మా ఇంట్లోనే మకాం ఏర్పాటు చేశాను. ఇప్పుడు నువ్వు నా కొంప కూల్చేలా ఉన్నావు. ఏమి దారి భగవంతుడా?”

“సర్వ ధర్మాన్ పరిత్యజ్య, మామేకం శరణం వ్రజ….” చెయ్యెత్తి దీవిస్తూ రామం చెప్పేడు నవ్వుతూ.

“మనం ఇంటికెళ్ళగానే నువ్వెళ్ళి నిర్మలని అడిగి చూడు. ఈ రాత్రి అందరూ పడుకున్నాక నిర్మలకి ఇష్టం అయితే నాతో మాట్లాడడానికి ఏర్పాటు చెయ్యి. రేప్పొద్దున్నే నేను అమ్మా నాన్నలతో మాట్లాడతాను. నిర్మలకి ఇష్టం లేకపోతే సరే అప్పుడు ఆలోచిద్దాం.”

“మా పిన్నీ బాబాయ్ ఒప్పుకోవద్దూ?”

“ఓరి గాడిదా ఆ మాత్రం సహాయం చెయ్యలేవూ?”

నారాయణ నీరసంగా నవ్వి చెప్పేడు, “నీ అసాధ్యం కూలా, మాంఛి ఇరకాటంలో పెట్టేవు నన్ను.”

రామం మర్నాడు పొద్దున్నే కాఫీలయ్యేక చెప్పేడు అందరితోటీ.

“ఆఖరికి నేను నీతని చేసుకోకూడదని నిశ్చయించుకున్నాను. మీరేమన్నా సరే”

దీక్షితులు హతాశుడైపోయేడు. “చూశావుటే ఈ అప్రాచ్యుడి తెలివితేటలు? అన్నీ చూసుకుని మనం కూడా నచ్చిందని చెప్పేశాక ఇప్పుడు ఏం మొహం పెట్టుకుని వాళ్ళతో మాట్లాడమంటావ్?” అన్నాడు రామం అమ్మతో. ఆవిడ ఏమీ మాట్లాడలేదు.

రామం తను నీతా వాళ్ళ ఇంట్లోకి అడుగుపెడుతూంటే విన్న మాటలు అవీ చెప్పీ తర్వాత అన్నాడు మెల్లిగా, “నాన్నా, నాకు అంత నచ్చలేదు అమ్మాయి. నేను ఇంట్లోకి వెళ్తూంటే వినపడిన మాటలూ అంత బావోలేవు. నాకిష్టంలేని అమ్మాయిని చేసుకుంటే మీకు మంచిదే, మీ మాట అవీ నిలుస్తాయ్ సరే. మరి నా సంగతో? నేను ప్రాచ్యుణ్ణో, అప్రాచ్యుణ్ణో అలా వుంచి ఈ మాట చెప్పండి.”

ఆయన మాట్లాడలేదు కానీ కాసేపు మౌనం తర్వాత అన్నాడు, “మరి ఇంకో అమ్మాయిని మనం చూడట్లేదు. ఇప్పుడు పెళ్ళి కాకపోతే ఇంకెప్పుడు చేసుకుంటావ్? మళ్ళీ అమెరికా నుంచి రావాలంటే ఎన్నేళ్ళు పడుతుందో? అప్పటికి నా కరచరణాలు ఆడొద్దూ?”

“నాకు నచ్చిన అమ్మాయిని చూపిస్తే ఒప్పుకుంటారా?” సూటిగా అడిగేడు రామం తల్లి తండ్రులకేసి చూస్తూ.

“ఓరి వెధవా, అమెరికాలో అప్పుడే ఒకమ్మాయిని చూసుకున్నావేమిటీ? ఆ ఏడుపు మాతో ముందే చెప్తే ఇంతవరకూ వచ్చే బాధ తప్పేది కదా?” దీక్షితులు అన్నాడు కొడుకుకేసి చూస్తూ.

నిర్మల కిసుక్కున నవ్వడం రామం చూసేడు. రామం కూడా నవ్వేడు,

“లేదులే నాన్నా. అమ్మాయిది ఇండియాయే”

“సరే చూద్దాం. ఎవరా అమ్మాయి?”

ఇదంతా తప్పించుకోవడానికి నారాయణ ఏదో పని ఉన్నట్టూ చటుక్కున లేచి బాత్రూం లో దూరేడు.

“జాతకాలు, శాఖా అని పట్టింపులు ఉండకూడదు మరి.”

“చూద్దాం అన్నానుగా? చెప్పు ఎవరు అమ్మాయి?”

“మీరు ఈ షరతులన్నీ ఒప్పుకుంటే గాని చెప్పేది లేదు”

“అంటే నువ్వు చూసుకున్న అమ్మాయ్ ఎలా ఉన్నా, బ్రాహ్మలు కాకపోయినా ఒప్పుకోవాలా?” విసుగ్గా అడిగేడు దీక్షితులు.

“అంతవరకు రాదులే నాన్నా, అమ్మాయి వాళ్ళూ బ్రాహ్మలే”

“బతికించావ్”

“సరే వినండి. నిన్న సాయంకాలం వాకింగ్ వెళ్ళి వచ్చాక నేను నిర్మలతోటి మాట్లాడాను. నాకు ఆవిడ నచ్చారు. ఆవిడకి ఇష్టం అయితే మీరు వాళ్ళ పేరెంట్స్ తోటి మాట్లాడండి.”

దీక్షితులు నోరు విప్పబోతూండగా చటుక్కున అన్నాడు రామం, “నిర్మలని ఇప్పుడేమీ అనవద్దు. ఆవిడని చూశాక నేను అడిగేను. ఆవిడ కూడా అడిగినప్పుడు ఈ సడన్ టర్న్ ఆప్ ఈవెంట్స్‌కి దిమ్మెరపోయారు. వాళ్ళ పేరెంట్స్‌నిని కల్సి మాట్లాడాలి కూడాను. ఈ విషయంలో తప్పు ఏదైనా ఉంటే అదంతా నాదే. నారాయణ కూడా చాలా మధనపడుతున్నాడు.”

ఎప్పుడూ వెంటనే ఏదో అనే దీక్షితులు చాలాసేపటివరకూ మాట్లాడలేకపోయేడు. నిర్మల గురించి తెలియకపోవడం ఒక ఎత్తు ఐతే, అన్నిసార్లు నీతతో ఫోన్లో మాట్లాడి ఇప్పుడు వద్దూ అంటే ఏమనుకుంటారో అనేది ఇంకోటి. అదీ గాక దీక్షితులి మనస్సు ఇంత తొందరగా జరిగిపోయిన వాటిని జీర్ణించుకోవడానికి సిద్ధంగా లేదు. “ఏమంటావ్?” అన్నట్టూ రామం తల్లి కేసి చూసేడు. ఆవిడ షాక్ లోంచి తేరుకోనట్టూ కాలి బొటనవేలు నేలమీద రాస్తూ దానికేసే చూస్తోంది. ఈ లోపున నారాయణ బయటకొచ్చేడు బాత్రూం లోంచి.

రామం చెప్పేడు మళ్ళీ, “ఇప్పుడే మీరు ఫోన్ చేసి మాట్లాడండి నిర్మల వాళ్ళ నాన్నగారితో. మనం అందరం కాకినాడ బయల్దేరి వెళ్దాం ఇక్కడ నిర్మలగారి మెడికల్ కాలేజీ పని ఐపోయేక. అక్కడ్నుంచి అలా మన ఊరికెళ్ళిపోవచ్చు.”

ఆఖరికి దీక్షితులు నోరు తెరిచి అడిగేడు “నిర్మలా నువ్వేమంటావమ్మా?”

కాసేపు నిశ్శబ్దం తర్వాత నిర్మల చెప్పింది, “మా ఇంట్లో ఒప్పుకుంటే నాకు ఇష్టమేనండీ. కానీ వెంటనే అమెరికా వెళ్ళిపోవాలంటే కుదరదు మరి. నాకు మెడికల్ కాలేజీలో ఇంకా పని ఉంది.”

“దానిదేవుంది. మీకు వీసా రావడానికి టైం పడుతుంది. నేను వెళ్ళి మీకు పేపర్స్ పంపించాక ఎలాగా రెండు మూడు నెలలు పట్టొచ్చు.” రామం చెప్పేడు.

“మరి నీతా వాళ్ళకేం చెప్పమంటావురా?” దీక్షితులు అడిగేడు రామాన్ని.

“చెప్పడానికేవుంది? ఆయన పట్టింపు ప్రకారం మా జాతకాలు కలవాలి. నేను ఆయనకి నచ్చలేదని తెలుస్తూనే ఉంది మొదట్నుంచీ. నీత నాకు అంతగా నచ్చలేదు కూడాను. కతికితే అతకదు అని ఆయనే చెప్పేరుగా? నారాయణ ఇంట్లో కతికేం. ఇక్కడే మాకు నిర్మల గారితో అతికిందీ, మీ థియరీ తప్పూ అని చెప్పేయడమే. మీకు చెప్పడానికి మాటలు రాకపోతే, నేనే చెప్తాను.” రామం నవ్వుతూ చెప్పేడు.

“ఏడిశావులే, మొత్తమ్మీద నీకు నీకు నచ్చిన అమ్మాయి కనిపించి పెళ్ళి అవుతోంది సంతోషించు” నవ్వేడు దీక్షితులు. ఆయన నవ్వు చూసి అందరూ నవ్వారు. అందరి మనసులూ కాసింత తేలిక పడినట్లయింది.

ఈ లోపున నారాయణ వాళ్ళావిడ ఇంట్లోంచి పంచదార తీసుకొచ్చి అందరి చేతుల్లోనూ పోసింది. నారాయణ వెంటనే రామం, నిర్మల ఇద్దరిచేతా చేత తల్లికీ తండ్రికీ కాళ్ళకి నమస్కారం చేయించి చెప్పేడు,

“సరే సాయంకాలం అందరం టేక్సీలో కాకినాడ పోతున్నాం.”