“ఏమండీ, వాళ్ళు వచ్చి వెళ్ళారు.”
“ఎవరు?”
“ఏమో, ఏదో దుక్కిపాడు వాళ్ళట. ఏదో అర్జంట్ పని అన్నారు.”
“ఏంచేయాలో తెలీటల్లేదు. అందరూ అర్జెంట్ అంటున్నారు. ఊరు వదిలిపోదామన్నా లేదు. చద్దామన్నా పాప గురించే ఆలోచన.”
“పాపని వాళ్ళ అమ్మమ్మగారింటికి పంపేద్దామండి.”
“పాపని వదిలి క్షణమైనా ఉండలేను, అటాచ్మెంట్ వదులుకోలేకపోతున్నాను.”
“మనం ఇలా ఊరుకుండలేము కదా…”
“అర్థమైతుంది నీవు చెప్తున్నది. కానీ… చావడం… అంత సులభం కాదు.”
“మరి? ఇలా అయితే ఈ సమస్యకు పరిష్కారమేముంది? ఎవరికైనా చెప్దామన్నా పలకరించే వాళ్ళే కరువయ్యారు. అన్నిట్లో ఓడిపోయినవారి బ్రతుకే ఇంత.”
“జీవితంలో ఓడిపోయినవాడే జీవితాన్ని సరిగ్గా అర్థం చేసుకోగలడు. చేతిలో పైసా లేనినాడింతే. దిక్కులేనివాళ్ళమే అవుతాము.”
“నిన్న మీ శీనన్న వచ్చారు. చాలా సేపు ఏం మాట్లాడలేదు, తర్వాత, ఏం చేస్తారు మరి అని అడిగారు. నాకు కన్నీళ్ళాగలేదు. నేనేమీ పలుకలేదు.”
“పైపైన పలుకరించేవాళ్ళు చాలా మందే ఉన్నారు. శీనన్నేమో చెప్తాడు. కానీ వాడిదేం జరుగుతుంది ఇంట్లో? పాపం, వాడు మాత్రం ఏం చేస్తాడు? పోన్లే, వచ్చి పలుకరించాడు. అంతేచాలు.”
“ఏమండీ, ఆ ..మిగిలిన బంగారం కూడా అమ్మేస్తే?”
“అమ్మితే మీ తల్లిదండ్రులకు ఎలా ముఖం చూపించగలను? వేసవి వస్తోంది. వరుసగా శుభకార్యాలు! అక్కడ నలుగురిలో ఆ సొమ్ములూ లేకపోతే వాళ్ళు బాధపడతారు. అంతకన్నా చావే…”
“అదైనా చేద్దాము. ఊరికే రోజూ ఏడ్చి చచ్చే దానికన్నా ఒకేసారి చావడం మేలు.”
అంతరంగ మృదంగ…
“ఏమండీ, ఫోన్ మ్రోగుతోంది”
…
“ఎవరండీ ఫోన్లో? మీ గొంతదోలా ఉందనిపించింది.”
“భట్ గారే, డబ్బు చాలా అర్జంటుగా కావాలంటున్నారు.”
“మొన్న మన కొట్టుకూ వచ్చారు. వారంలోగా డబ్బివ్వకపోతే వచ్చి ఇక్కడే కూర్చుంటానని చెప్పు, అన్నారు.”
“రేపే వెళ్ళిపోదాం. ఏమైనా కానీ, ఇంతే మన బ్రతుకింక.”
“ఎక్కడికి వెళ్తామండీ… ఎలా? పాప సంగతో?”
“అనుకున్నట్టే తనను సాగర్ కు పంపేద్దాం. ఎవరెవరికి ఎంతెంత ఇవ్వాలో చీటీ వ్రాసి పెడితే, ఈ ఇల్లు అమ్మేసి అన్న వాళ్ళందరికీ ఇచ్చేస్తాడు. అన్నీ పోగొట్టుకొని బ్రతికేకంటే చావడమే…”
“అదికాదండీ. మీ వాళ్ళను ఒక్కమాట అడిగి చూడాల్సింది. అంత ఉంది కదా, కొంచెమన్నా సహాయం చేయకపోయేవారా?”
“మా చిన్నన్న ఐదే వేల రూపాయలకు ఆరోజు కొట్టు కొచ్చి అంత గొడవ చేశాడు. ఎవరో ఇచ్చిపోయినది, నేను ఖర్చు చేసుకున్నాను. నాకిప్పుడే కావాలని ఒకటే గొడవ.”
“ఇంత కష్టం మనకే ఎందుకు వచ్చిందండీ! కావాలని మనమేం చేసుకోలేదు. అల్లం రేట్లు ఇంతగా పడిపోతాయని కలగన్నామా? మన తలరాత, మన కష్టానికి ఫలితమే దక్కలేదు.”
“అదేనే, జీవితమన్నాక ఏమైనా జరుగుతుంది. ఇది మనకొక గొప్ప పాఠం అనుకో.”
“ఏమండీ, ఎవరో తలుపు తడుతున్నారు చూడండి.”
“నాన్నా! నాన్నా! ఆట ఎంత బాగుండిందో, రేపు కూడా వెళ్ళనా?”
“ఏ ఆటమ్మా? దాగుడుమూతలా?”
“కాదు నాన్నా, ప్రక్కింటి మేష్టారు గారమ్మాయికి ఫోన్లో అదేదో పెద్ద టాబ్ అని ఉంటుంది కదా అది కొనిచ్చారు. దాంట్లో ఆటలున్నాయి, పక్షులు, జంతువులు అన్నీ ఉన్నాయి నాన్నా. నాన్నా, మరి నాకూ కొనిస్తావా?”
“తప్పకుండా కొంటానమ్మా. ఇప్పుడు నా పరిస్థితి అంతగా బాలేదమ్మలూ. కొన్ని రోజులాగు. తప్పక కొనిపెడతాను. అలుగవుగా?”
“నాన్నా, నేనింకేమీ అడగను. ఇదొక్కటీ కొనిపెట్టవా? ఆ మేష్టరు గారమ్మాయి దాన్ని నా చేతికే ఇవ్వదు. తాకొద్దు అంటూ దూరం నించే చూపిస్తుంది.”
“ఏమండీ, పాపం నా చిట్టితల్లి. మా అమ్మానాన్నకు ఏదో చెప్పుకోవచ్చు. ఎలాగైనా దీనికి అది కొనివ్వాలి. ఒక్కగానొక్క బిడ్డ. దీనికే లోటూ రాకూడదు.”
“చూద్దామన్నానుగా. ఒక రెండుమూడు రోజుల్లో ఎక్కడైనా కొంత మొత్తమయినా దొరుకుతుందేమో చూస్తాను.”
“ఎలాగండీ, ఇప్పుడే ఇంత ఉండగా మళ్ళీ అప్పెక్కడ దొరుకుతుంది? భట్ గారు, బాంకు వాళ్ళు… నాకయితే పిచ్చి పట్టేటట్లుంది.”
“ఏం చేస్తాం చెప్పు, మనం చేతులారా చేసుకున్నది కాదు. మన తలరాత! ఎవరికి చెప్పుకుంటాం? దేవుడు ఎలా ఆడిస్తాడో ఆడించనీ.”
“ఏమండీ, నాకిదంతా చూస్తుంటే చచ్చిపోవడమే మేలనిపిస్తుంది. అంతే చేద్దాం. రేపు ముందు పాపని వదిలేసి రండి.”
“ఈమధ్యే నాకీ ఆలోచనలు. రాన్రానూ బతుకు భారమౌతోంది. ఎవరన్నా ఏమన్నా అన్నా తట్టుకోలేక పోతున్నాను. నా చదువు, ఎం.ఎ.లో వచ్చిన రాంకు, గోల్డ్ మెడల్, నా సాహిత్యం ఇచ్చిన గౌరవం ఇవన్నీ గుర్తొస్తాయి.”
“ఏ బహుమానాలు, ఏ పతకాలు ఇప్పుడు దేనికీ పనికిరావడం లేదు. మనిషి చేతిలో డబ్బుంటేనే విలువ. ఇప్పుడు ఎవరూ పలుకరించే వాళ్ళే లేరు.”
“నాన్నా, నాకు టాబ్ కొనివ్వకపోతే నేను బడికి పోను. నాకింకేమీ వద్దు. ఇదొక్కటీ కొనివ్వు చాలు.”
“అలాగేనమ్మా. రెండ్రోజులాగు.”
“నాన్నా, ఫోన్!”
….
“ఎవరండీ, ఏంటంత సేపు మాట్లాడారు ఫోన్లో?”
“భట్ గారే. డబ్బు రేపే కావాలంట. ఇంక ఆగలేను అంటున్నారు. రేపు వస్తారంట. నేను రేపే సాగర్‌కు వెళ్తాను. కొట్లో సామానేం లేదు. కొనడానికి డబ్బూ లేదు. ఏం చేయాలో ఏమీ తోచడం లేదు.”
“వద్దండీ, ఇంకా మర్యాద పోయేవరకూ ఉండొద్దు మనం.”
“సరే, రేపే పాపని వదిలిపెట్టి వస్తాను. కానీ, మనకెవ్వరూ దిక్కే లేరు అని బాధగా ఉంది. మీవాళ్ళు ఇప్పటికే చాలా ఇచ్చారు. ఇంకా ఎంత ఇస్తారు? మనమూ ఏ ముఖం పెట్టుకు అడుగగలం? పోనీ, అనుకున్నట్టే చేద్దాం.”