“సభాసదులకు నమస్కారం. ఈ వేదిక నలంకరించినవారు, ఎంతోకాలం మనతో పనిచేసిన సహోద్యోగులూ, ఇప్పటికీ మనలో చాలా మందికి సన్నిహితులూ ఐన దంపతులు. వీరిరువురూ పదవీ విరమణ చేసి అనేక సంవత్సరాలు గడచినా, వీరితో మన అనుబంధం కొనసాగుతూనే ఉంది.
ఈవేళ వీరినిక్కడకు ముఖ్య అతిథులుగా పిలవడానికి కారణం, వీరి వివాహబంధానికి యాభై వసంతాలు నిండడం. కాశ్యపది కన్నడ దేశమైతే, మధుమతిగారు కేరళకు చెందినవారు. వీరిది మతాంతర, భాషాంతర వివాహం. ఈయన శ్రోత్రియుడూ, సనాతనాచార పరాయణుడూను. ఈమె యేసుప్రభువును నమ్మిన వనిత. భర్త కోసం పూర్తి శాకాహారిగా మారిన ఈమెను, ఆదివారం ఉదయం చర్చిలో తప్ప ఇంకెక్కడా చూడలేరు. భర్తతో తప్ప చూడలేరు. క్రిస్మస్ పండుగ వైభవం చూస్తే వీళ్ళింట్లోనే చూడాలి. సత్యనారాయణ వ్రతాన గానీ, వినాయక చవితిన గానీ, ఈమె పతికి సర్వదా సహచరి. పూజలలో కాశ్యపగారి గోత్రనామాల తరవాత, ‘ధర్మపత్నీ సమేతస్య’ అన్నప్పుడల్లా ఈయన ఛాతీ గర్వంతో పొంగేది. మధుమతిగారి శిరస్సు వినయంగా వంగేది. ఇప్పుడు కూడా. వీరి అన్యోన్యత అసామాన్యం. వీరి సహజీవనం అందరికీ ఆదర్శం. ‘మేడ్ ఫర్ ఈచ్ అదర్’ పోటీల్లో వీరిద్దరూ పాల్గొంటే, మరొక జంట బహుమతి గెలుచుకోవడం అసాధ్యం; ఇప్పటికీ కూడా.
కాశ్యప తోనూ మధుమతిగారితోనూ నా యాభై ఐదేళ్ళ మైత్రినిలా పంచుకోవడం ముదావహం. వీరికి గల ఆయురారోగ్య ఐశ్వర్యాలూ, ధనకనకవస్తువాహనాలూ వీరి భువనమోహనమైన దాంపత్యం లాగే చిరకాలం, కలకాలం నిలవాలని మనసారా కోరుకుంటూ, సెలవు.”
(చప్పట్లు)
“చిన్ననాటినుంచీ నేస్తమైన సుదర్శనం, మా పెళ్ళికిది స్వర్ణోత్సవం, మన స్నేహానికి షష్ఠిపూర్తి. వేదికనెక్కాక, ముఖ్య అతిధుల గురించి నాలుగు మంచి మాటలు చెప్పాలి కాబట్టి నువ్వూ చెప్పావు. సంతోషం. అంతా బాగానే ఉంది. నా శ్రీమతి మధుమతీ నేనూ ఎక్కడ బహుమతులందుకున్నా, సన్మానాలందినా, అన్నిచోట్లా మా మతాలు వేరని మాకు మిగతావాళ్ళే ఎక్కువ గుర్తు చేస్తారు. ఇప్పుడు కూడా. ఎవరు చెప్పారు మా మతాలు వేరని? మాకు అనువంశికంగా సంక్రమించిన ఆచారాలు ఏవైనా, నా మతం మధుకు సదా సమ్మతం. తనకు నచ్చినదే నా అభిమతం.
(చప్పట్లు)
మేం మీరనుకున్నంత ఆదర్శప్రాయులమేం కాదు. మాకూ అభిప్రాయభేదాలూ, కోపతాపాలూ ఉన్నాయి. ఇప్పటికీ కూడా. ఉదాహరణకి, ఈ వేడుక కోసం ఈవిడ వంగపండు రంగు పట్టుచీర తీసింది. నేనేమో నెమలికంఠం రంగు చీర కట్టుకోమన్నాను. చూశారుగా, చివరికి చెల్లింది చిలకాకుపచ్చ. దీని అంతరార్థం తెలిస్తే, మా జీవనవేదం మీరు గ్రహించినట్లే.
మా ఇద్దరి సంసారం జాయింట్ వెంచర్ ఐతే, తన వాటా 51శాతం. కాబట్టి మధుమతి నా అర్థాంగి కన్నా ఎక్కువే.
(నవ్వులు)
ఇద్దరూ సమానమనుకుని నేనెప్పుడైనా ఆ ఒక్కశాతం కోసం ప్రయత్నిస్తే అది జాయింట్ ఎడ్వెంచర్ ఔతుంది. ఇక్కడ జాయింట్ అన్న పదం కీళ్ళకు సంబంధించినది.
(మళ్ళీ నవ్వులు)
నేను, సంతోషంగా సంసారం సాగించడం ఎలా? అని పుస్తకం రాయను. దీన్ని గురించి సలహాలివ్వను. సందేశాలంతకన్నా ఇవ్వలేను. ఈ సన్మానం ఘనత నా శ్రీమతికే చెందుతుంది. తనేమైనా చెప్పదలుచుకుంటే వినండి. నమస్తే.”
(చప్పట్లు)
“అందరికీ వందనం. మీరు చేసే ఈ సందడి గమ్మత్తైనది. ఎందుకంటే, మాకు పెళ్ళై యాభై యేళ్ళైందేమోగానీ పెళ్ళి రోజు మాత్రం యాభై సంవత్సరాల తరవాత రావడం అసాధ్యం. రజతోత్సవాలూ స్వర్ణోత్సవాలూ వజ్రోత్సవాలూ కూడా అంతే. ఎందుకంటే మా పెళ్ళి జరిగింది ఫిబ్రవరి 29న. అంటే ఇప్పటిదాకా పన్నెండు వార్షికోత్సవాలు మాత్రమే ఐనట్లు.
(చప్పట్లు)
మా శ్రీవారు చెప్పినట్లు, మేమేం ఆదర్శ దంపతులం కాము. చిన్నచిన్న విషయాల మీద వాదించుకోవడం మాకు మామూలు. ఇప్పుడు కూడా. మేం కలిసీ, విడివిడిగానూ ఎన్నో ఒడిదుడుకులనెదుర్కొన్నాం. కష్టనష్టాలనుభవించాం. సుఖదుఃఖాలతో సహజీవనం సాగించాం. బోల్డన్నిసార్లు పోట్లాడుకున్నాం. పోట్లాడుకుంటూనే ఉన్నాం. ఇప్పటికీ కూడా. బాధలలోనూ వాదనలలోనూ మా బంధం బలపడిందే గానీ మరొకమాట లేదు.
ఆ ప్రభువు నేనడగకుండానే అన్నీ ఇచ్చాడు. ఈయన అడిగి మరీ, అడిగించుకుని మరీ ఎన్నెన్నో అమర్చాడు. ఈ సాంగత్యం సంతృప్తితో కూడినది. బ్రతుకంతా నిండినది. ఐనా చాలనలేనిది. మరి ఈ జన్మ తరవాత? …”
మధుమతి గొంతు గద్గదమైంది. తను అనుకుంటున్నది నాకవగతమైంది. దబ్బపండు వంటి మనిషి చిగురుటాకులా వణికింది. నాకళ్ళు చెమర్చాయి. తను కళ్ళు వత్తుకుంది. నెమ్మదిగా కూర్చుంది. అంతా లేచి నిలుచున్నారు. నేనూ లేవబోయాను.
నాకు అలసట వచ్చిందో నిద్ర పట్టిందో తెలియని స్థితి. కళ్ళముందు పెద్ద వెలుగు. అంతలోనే చిమ్మ చీకటి. శరీరం తేలికైపోయినట్లూ గాలిలో తేలిపోతునట్లూ అనుభూతి. నేను ఎగురుతున్నానా, పడిపోతున్నానా? చుట్టూ చలి వెయ్యని చల్లదనం, చెప్పలేనంత నిశ్శబ్దం. ఇది కల కాదు కద? ఏమైంది? ఏమౌతోంది? ఎంతసేపు గడిచింది?
స్పృహ వచ్చింది. ఆకాశం ఏది? అంతటా నీలం, తెలుపుల కలయిక గల కాంతి. పందిరి లేకుండా పైకి పాకిన లతలు. అసలవి క్రింది నుంచి పైకి పాకుతున్నాయా లేక పైనుంచి వ్రేలాడుతున్నాయా? వాటినంటుకుని, రేకల అంచులకు వజ్రపుపొడి అద్దినట్లు మెరిసే పువ్వులు.
నేననేవాడిని ఉన్నట్లు తెలుస్తోంది గానీ ఎక్కడున్నాను? ఎలా ఉన్నాను? ఎదురుగా ఒక మహాద్వారం. అది తెరుచుకుని ఉన్నట్లే ఉంది గానీ అవతల ఏముందో తెలియడం లేదు. పక్కనే ఒక వ్యక్తి, బహుశా దేవలోకానికి చెందినవాడు కావచ్చు, నన్నుద్దేశించి మాట్లాడాడు.
“నీకు లోపలికి రమ్మని ఆహ్వానం. తీసుకు రమ్మని ఆజ్ఞ.”
“ఎవరు మీరు?”
“మరణించినవారిని మరోలోకంలో చేర్చే వాళ్ళల్లో ఒకడిని.”
“మీరు గంధర్వులా?”
“అనుకో.”
“మరోలోకం అన్నారు, ఏమిటది?”
“నీకు సంబంధించినంతవరకూ, స్వర్గం.”
“అంటే నేను ముందు స్వర్గానికీ అటుపైన నరకానికీ వెళ్తానా?”
“నువ్వు పుణ్యాత్ముడివి. నీకెప్పటికీ స్వర్గమే.”
“మరి నేనొక్కడినే ఎందుకున్నాను? భూమ్మీద నాతోపాటు అదే సమయానికి ఇంకెవరూ చనిపోలేదా?”
“చాలామంది చనిపోయారు.”
“మరి వాళ్ళంతా నరకానికి పోయి, నేనొక్కడినే స్వర్గానికి వెళ్తున్నానా?”
“అటువంటిదేం లేదు.”
“వాళ్ళేరీ మరి?”
“నీలాగే అందరూ ద్వారం దాటుకుని వెళ్తారు.”
“ఎవ్వరూ కనబడరేం?”
“వాళ్ళ వాళ్ళ ద్వారాల దగ్గరున్నారు.”
“ఆ ద్వారాలేవీ?”
“ఒక్కొక్కరికీ ఒక్కొక్క ద్వారం ఉంటుంది.”
“అవి ఎన్నున్నాయ్?”
“ఎన్నైనా సరే.”
“కోటిమందికైనా సరే?”
“కోటిమందికైనా సరే.”
“ఒకరికొకరు కనబడరేం?”
“అదంతే.”
“అంటే?”
“నేనిక్కడ ఉన్నది నిన్ను లోపలికి తీసుకుపోవడానికి గానీ, నీకు సమాధానాలివ్వడానికి కాదు. లోపలికి రా.”
“లోపల ఏముంది?”
“చెప్పానుగా, స్వర్గం.”
“అంటే లోపల కైలాసం, వైకుంఠం, ఇవన్నీ ఉన్నాయా, అవి వేరే లోకాలా?”
“లోపలికి వస్తే తెలుస్తుంది.”
“నేను ఒక్కొక్క రోజు ఒక్కొక్క దేవుడిని కొలిచేవాడిని. ఇప్పుడూ అలాగే చేయ్యాలనుకుంటున్నాను. ఆ సమయంలో ఆయా దేవతలు నాకు ప్రత్యక్షంగా కనిపిస్తారా?”
“లోపలికి వస్తే తెలుస్తుంది.”
“కోట్లమంది మనుషులకి కోట్లాది ద్వారాలు పెట్టారు కదా, మరి క్రిమికీటకాలూ, పశుపక్ష్యాదుల సంగతేమిటి? వీటన్నిటికీ వేరువేరు స్వర్గాలూ, నరకాలూ, ద్వారాలూ ఉంటాయా?”
(గంధర్వుడు మాట్లాడలేదు.)