“మునులేం చేస్తారు నాన్నా?”

మా అమ్మాయి హైస్కూల్లో చదువుకునే రోజుల్లో తెలుగు వాచకం కూడా కొంత ఆసక్తితోనే చదివేది. తెలుగు పాఠాల్లో ఋషులూ, మునులూ, వాళ్ళ కథలూ వస్తూ ఉండేవి. ఇంట్లో అందరమూ చదివే చందమామ కథల్లోనూ అవే. ఆ రోజుల్లో తను ఒక ఆదివారం పొద్దున వాళ్ళమ్మ అల్పాహార పర్వం నడిపిస్తుండగా నన్ను ఇదుగో, ఈ ప్రశ్న అడిగింది. నిజానికి నాకూ తెలీదు.

“తపస్సు చేస్తారమ్మా!” అనేశాను.

“అలా తపస్సు చేస్తునే ఉంటారా?”

“ఆఁ! అరణ్యాలకు పోయి చాలా సంవత్సరాలపాటు తపస్సు చేస్తారు.”

“చాలా సంవత్సరాలే! చేసి…?”

చిట్టీతకాయంత నా తలకాయలో ఒక కథ లాంటిది మెదిలింది. ఆ కథ చెప్పాలనిపించింది.

“చేసి ఇంటికి వస్తారు.”

“వచ్చి?”

“వచ్చింతర్వాత యేమవుతుందో చిన్న కథ చెబుతాను.”

నా గురించి మా అమ్మాయికీ, మా అమ్మాయి గురించి నాకూ, మా ఇద్దరి గురించి మా ఆవిడకీ బాగానే తెలుసు. తనూ టేబుల్ దగ్గర కూర్చుండిపోయింది. మా అమ్మాయి, రామారావే రాముడు గానూ రావణాసురుడు గానూ వేసిన సినిమా ట్రయలర్ ఈ-టీవీలో ఒక నిమిషం పాటు చూసి, ‘రాముడూ, రావణుడూ ఒకరేనా! ఇక సీత యెక్కడుంటే యేం?’ అనేసిన పిల్ల. తఃతః ఈమాటలో రాసిన ఇటునేనే – అటునేనేలో ‘అమ్మా! నువ్వు జుట్టుకు రంగేసుకోవాలి,’ అన్నది యీ పిల్లే. కథ మొదలుపెట్టాను.

“ముని తపస్సు చేసి ఇంటికి వచ్చాడు.”

“ముని పేరేమిటి, నాన్నా?”

“కుచ్చు తల్లీ! మునికి పేరు పెట్టాననుకో, అప్పుడు ఈ కథ ఆ పేరుగల ఒక మునికి మాత్రమే చెందుతుంది, మతంగుడి కథ, భరద్వాజుడి కథ లాగా. నువ్వు మునులేం చేస్తారు? అన్నావు కదా! ఏ పేరూ పెట్టకపోతే మునులు సాధారణంగా ఈ రకంగా ఉంటారు అన్నది చెప్పినట్టవుతుంది. ఈ విషయం అర్థమయింది కదా? ఇప్పుడు ముని పేరు అచ్చయ్య అనుకుందాం. ముని పత్ని పేరు పిచ్చమ్మ. తన భర్త అన్ని సంవత్సరాలపాటు తపస్సు చేసి ఇంటికి వచ్చాడు గదా అని పిచ్చమ్మ మునికి ఇష్టమైన చేగోడీలు చేసింది.”

మొగుడూ, మొగుడికి ఇష్టమైనవి పెళ్ళాం చేసి పెట్టడమూ కొంతయినా అర్థమై ఉంటాయి. మా అమ్మాయి ప్రశ్నలు వేయటం ఆపి నేను చెప్పబోయేది వినడానికి తయారైనట్టుగా చూసింది.

“పిచ్చమ్మ గబగబా చేగోడీలు అరిటాకులో జాగ్రత్తగా తీసుకుని వచ్చి, మఠం వేసుకుని కూచుని దేని గురించో గాఢంగా ఆలోచిస్తున్నట్టుగా ఉన్న ముని ముందు పెట్టి, అంతే తొందరతో మంచినీళ్ళు కూడా తీసుకుని వచ్చి ఆకు పక్కగా పెట్టి, ఎంతో సంతోషంతో ఆయన యెదురుగా నిలబడి ఆతృతతో చూసింది. ముని ముందు చేగోడీల వంకా తర్వాత తన భార్య వంకా చూసి, అలవాటుగా తన ఇష్టదేవతను తలుచుకుని అరిటాకులో ఉన్న చేగోడీలు తదేకంగా అన్నీ తినేశాడు. తిని చాలా బావున్నాయన్నట్టుగా భార్య వంక చూసి ఇందాకటి కన్నా ఒఖ్ఖ పిసరు ఎక్కువైన చిరునవ్వు నవ్వాడు. ఆ నవ్వు చూసి పిచ్చమ్మ పట్టలేనంత ఆనందంతో పరుగు పరుగున లోపలికి వెళ్ళి మరిన్ని చేగోడీలు ఆఘమేఘాల మీద ఇందాకటికన్నా జాగ్రత్తగా తెచ్చి తన భర్తకు, మహామునికి, వడ్డించి కొంచం వెనక్కి తగ్గి ఆయననే చూస్తూ ఒద్దికగా నిలబడింది. తన భర్తకు – ఆకలీ దప్పికా తెలీకుండా గాలిలో, నిప్పులో, నీళ్ళల్లో సంవత్సరాల పాటు ఘోరమైన తపస్సు చేసి తపస్సిద్ధుడై ఇంటికి వచ్చిన మునీశ్వరుడైన తన భర్తకు – ఎంతో ఇష్టమైన చేగోడీలు ఇన్నేళ్ళ తర్వాత చేసిపెట్టగలిగానని ఆమె ముఖం వెలిగిపోయింది.

రెండోసారి పెట్టిన చేగోడీలు కూడా ముని ఒక్కొక్కటీ మంత్రం చదువుతున్నంత మంచినీళ్ళ ప్రాయంగా తినేశాడు. ముని భార్య ముని చేగోడీలు తింటున్నంతసేపూ తను నుంచున్న చోటు నుంచి కదలకుండా భర్త వంకే చూస్తూ ఆయన ఎప్పుడు ఏమి కావాలంటాడో అని కొంత కంగారుగానే అక్కడే నిలబడి ఉంది. ఇంతలో ఎక్కణ్ణించి వచ్చారో పిల్లలు బిలబిలమంటూ ఇంట్లోకి వచ్చారు. ఈ మునుల పిల్లలు ఆ ఆశ్రమాల్లో ఎప్పుడు బయటికి పోతారో ఎక్కడ ఉంటారో ఎన్నాళ్ళ తర్వాత ఎప్పుడు తిరిగి వస్తారో ఎవరికీ తెలీదు. రాగానే తలెత్తకుండా చేగోడీలు తింటున్న తండ్రి వంక చూసి పరుగున ఇంటి వెనక్కి ఆవుదూడలతో ఆడుకోవటానికి వెళ్ళిపోయారు.”

టిఫిన్లు పూర్తయ్యాయి. ఇంతలో ఫోన్ మోగింది. మొబైళ్ళు ఇంకా మాయింటికి రాని రోజులవి. ఫోన్ మోగుతూనే మా అమ్మాయి ఫోన్ దగ్గరికి పరిగెత్తి వెళ్ళింది.

“ఈ పూట వంకాయ కూర చేయనా?” అన్నది కథ వింటూనే టేబుల్ సర్దేయటం కూడా పూర్తిచేసిన ఈవిడ, మా ఆవిడ.

కథకు ఆటంకం వచ్చిందే ఎలాగా! అన్న ఆలోచనలో సరేనన్నట్టుగా ఆవిడ వంక చూశాను.

“ఎలా చేయను? కూరపొడి వేసి అమ్మ చేసినట్టు చేయనా, పచ్చిమిరపకాయలూ అల్లం ముక్కలతో అత్తయ్య చేసినట్టు చేయనా?”

నాకు చిన్న నవ్వు. ఇటువంటి ప్రశ్న ఈవిడ ఎప్పుడడిగినా నాకు ఈ నవ్వు వస్తుంది.

“ఇదుగో అల్లా నవ్వకూడదు. నాకు అమ్మ వంటా అత్తయ్య వంటా రెండూ ఇష్టమే. అయినా ఇలా ఎప్పుడడిగినా ఎందుకలా నవ్వుతారు!”

“నువ్విలా ఎప్పుడడిగినా నాకు చప్పున నా పిల్లలు మనసులోకి వస్తారు.”

“నా పిల్లలకేం? వాళ్ళు వాళ్ళమ్మ వంట ఇష్టంగానే తింటారు.”

“మన పిల్లలు కాదు. బళ్ళో నా పిల్లలు.”

“మన ఇంట్లో విషయానికి మధ్యలో వాళ్ళెందుకూ గుర్తు రావటం?”

“ఐన్‌స్టయిన్ థియరీ ఆఫ్ రెలెటివిటీ అయినా, న్యుటోనియన్ మెకానిక్స్ అయినా వాళ్ళకు చెప్పేది నేను గదా అని!”

“ఆహా! అలాగా! అయితే పైథాగరస్ సిద్ధాంతం పైథాగరస్‌నీ పాస్కల్ సూత్రాలు పాస్కల్‌నీ పిలిపించి చెప్పిస్తుందిలెండి యూనివర్సిటీ!”

“అయ్యబాబోయ్! అలా అయితే నా ఉద్యోగం ఉండదు! ఇక నీ వంట…”

“అందుకే అనుకుంటాను అన్నారు, ‘అస్మదాచార్య పర్యంతాం వందే గురుపరంపరాం’ అని. మీరు పిచ్చమ్మ గురించి చెప్పండి.”

ఈవిడ కళ్ళలో నవ్వుతో నా పక్కనే కూచుంది.

“నాన్నా! శ్వేత రమ్మంటోంది. ఒక పావుగంటలో వచ్చేస్తాను. అమ్మకు కథ చెప్పేయకండి. అంతగా అయితే అన్నకు ఫోన్ చేసి చెప్పండి. అన్న ఇప్పుడు మేలుకొనే ఉంటాడు.”

అంటూ ఇంతసేపూ ఫోన్లో మాట్లాడుతూ ఉన్న పిల్ల ఒక్క దూకులో సైకిలెక్కేసింది. నేను ఇరకాటంలో పడ్డాను. కథ ఇంక ఎంతో లేదు. మహామునులందరికీ మనసులోనే దండం పెట్టుకుని కథ చెప్పేయాలనే నిశ్చయించాను. లేచి కొంచెం దూరంగా ఉన్న కుర్చీలో కూర్చున్నాను.

“మునికి చేగోడీలు చాలా ఇష్టం. ఇంకా కావాలన్నట్టుగా పిచ్చమ్మ వంక చూశాడు. పిచ్చమ్మ ముఖం వెలవెలబోయింది. దాదాపుగా చేసిన చేగోడీలన్నీ తెచ్చి పెట్టేసింది రెండు విడతల్లోనూ. ఇహ, మహా ఉంటే ఓ పదిహేనో ఇరవయ్యో ఉంటాయేమో! తను పిల్లలను చూసీ చాలా రోజులయింది. తల్లి మనసు పిల్లలను చూడంగానే కరిగిపోయింది. పిల్లలకు ఆ మిగిలిన కాసిని చేగోడీలూ పెడదామనుకుంది. ఈ సారి భర్త మరి కాసిని కావాలన్నట్టుగా చూసినా కాళ్ళు కదలలేదు. ముని తనకు ఇంకా కాసిని చేగోడీలు కావాలని తన భార్యకు అర్థమయినట్లుగా లేదనిపించి కొంచెం తీవ్రంగా భార్య వంక చూశాడు. ఎంత అన్యాయం! భార్య మనసు భర్తకు తెలియదేమో గానీ, భర్త మనసులో ఏముందో భార్యకు తెలియదా! తనకు పిల్లలు ఉన్నారనీ, తన భార్య తన పిల్లలకి తల్లి అనీ గూడా తట్టనంత ఇష్టం చేగోడీలంటే అచ్చయ్య మునికి. పిచ్చమ్మకు మాట్లాడక తప్పలేదు.

‘కాసిని… పి… పిల్లలకు… ఉమ్… ఉంచానండీ.’

అంతే అచ్చయ్య మహాముని ఆగ్రహోదగ్రుడయినాడు.

‘అసలు నీకు చేగోడీలు చేయడం వచ్చా? చేగోడీల్లో ఉప్పు ఎంత ఎక్కువయిందో తెలుసా? అంత ఉప్పు వేస్తావా! ఇప్పటినుంచీ నీ జీవితంలో నువ్వు చేసిన చేగోడీలు నీ పిల్లలు ముట్టకుందురుగాక!’

తపశ్శాలి యైన ముని శాపానికి తిరుగులేదు. పిచ్చమ్మ కూలబడిపోయింది. దుఃఖంతో కన్నీళ్ళ జల. అయినా తృటిలో తేరుకుని భర్తను క్షమించమనీ, శాపాన్ని వెనక్కు తీసుకోమనీ వేడుకుందామని ఆయన కూచున్న వేపు ఆ కన్నీళ్ళతో తల వంచుకునే చూసింది.

కానీ మహాముని అక్కడ లేరు. తపస్సుకు వెళ్ళిపోయారు!”

ఈవిడ నాకు దగ్గరగా వచ్చి నా తల నిమిరి తిరిగి తన కుర్చీలో కూర్చుంది.

“ఏంటీ అమ్మ అలా ఉంది! కథ చెప్పేశారా?!”

మా అమ్మాయి శ్వేతతో లోపలికి వస్తూనే అడుగుతోంది.

“మామా! ఎల్లుండి మా స్కూల్లో మదర్స్ డేకి చిన్న నాటిక రాశాను. కుచ్చుకి చూపిద్దామని పిలిచాను. మాకిద్దరికీ నాటికకి పేరేం పెట్టాలో తెలియలేదు. నాటిక ఒకసారి చదివి పేరు సజెస్ట్ చెయ్యండి మామా!” అంతలోనే శ్వేత.

“నువ్వు రాసింది తప్పకుండా చదువుతాను కానీ, మదర్స్ డే నాటికకి పేరు పెట్టడానికే అయితే చదవక్కర లేదు తల్లీ! ‘వన్ డే మాతరం!'”