” సుజాతా ! నేను రెడీ ? త్వరగా రెడీ కా! ఉయ్ నీడ్ టు బి దేర్ బై 6:30 షార్ప్ ! ” టై సర్దుకుంటూ అన్నాడు హరి. సుజాత ఇంకా మేకప్ అవుతూనే ఉంది. సమాధానం రాలేదు.

ఒక్కసారి తను వేసుకున్న సూటు అద్దం లో చూసుకున్నాడు. మేడ దిగి క్రిందకొచ్చాడు.

తండ్రి రాజారావు, సోఫాలో కూర్చునున్నాడు.

“డాడీ ! మీరు రెడీయే కద…” అంటూ ఒక్కసారి ఆగి – ” అదేమిటి డాడీ? బ్లేజర్ వేసుకోమని చెప్పాను కదా? ఇంకా ఇలా…” విసుగ్గా అన్నాడు.

“అదికాదురా, నేను కూడా సూటులో ఎందుకని? ” రాజారావు నసిగాడు.

“నాన్నా! మనం వెళ్ళబోయేది మా కంపెనీ సి యి ఓ పెళ్ళి రెసెప్షన్ కి ! ఇక్కడ అందరూ డ్రెస్ కోడ్ పాటిస్తారు. మన ఇండియాలో పెళ్ళిలా కాదు. అందరూ సూటేసుకొని వస్తారు. అంతా ఆర్గనైజుడు గా ఉంటుంది….పద వెళ్ళి సూటు వేసుకు రా.. మనం 6:30 కల్లా ఉండాలి…” అంటూ తండ్రిని కంగారు పెట్టాడు.

” అదికాదురా! ఈ డ్రెస్ కోడ్ అంటూ సూటు వేసుకోవడం నా వల్ల కాదు. అలవాటు లేని పని…అయినా మనం పెళ్ళికెళుతున్నామా లేక ఏదైనా ఇంటర్వ్యూకి వెళుతున్నామా?..పోనీ నేనూ టింకూతో ఉండిపోతాను.” రాజారావుకి సూటు వేసుకోవడం ఇష్టం లేదు.

“ఇప్పుడు రానంటే కుదరదు. ఆల్రెడీ నీ పేరు నా తరపున గెస్ట్ లిస్ట్ లో రాసేసాను. టింకూని నా ఫ్రెండ్ వాళ్ళింట్లో బేబీ సిట్టింగ్ కి దిగపెడతాను…ఇప్పుడు రానంటే బావుండదు. త్వరగా తెవిలి రా..” అంటూ తండ్రిని మేడ పైకి పంపాడు.

రాజారావు తలాడిస్తూ, తప్పదన్నట్లుగా పైకి వెళ్ళాడు.

ఇంతలో సుజాత వచ్చింది. ఎలావుంది నా డ్రెస్ అన్నట్లుగా హరి కేసి చూసింది. “బ్యూటిఫుల్ ! ” తన విస్మయాన్ని ఆపుకోలేకపోయాడు. సుజాత పెట్టుకున్న డైమండ్ నెక్లెస్ ధగ ధగా మెరిసిపోతోంది.

రాజారావు సూటు ధరించాడు. అందరూ లెక్సస్ కారులో బయల్దేరారు. వాళ్ళు వెళ్ళేది హరి పనిచేసే కంపనీ సి యి ఓ బ్రూస్ పెళ్ళి రెసెప్షన్ కి. టింకూని తన స్నేహితుడి ఇంటి దగ్గర దింపారు.

“ఇదెక్కడి పెళ్ళిరా హరీ! పిల్లల్ని తీసుకెళ్ళ కూడదు. టైముకుండాలి, డ్రెస్ కోడ్ అంటూ ఈ ఆంక్షలు చూస్తే విచిత్రం గా ఉంది!” రాజారావుకి అస్సలు అర్థం కావడం లేదు.

“అవును ఇక్కడ పెళ్ళి రెసెప్షన్ లు ఇలాగే ఉంటాయి. ఇంకో విషయం తెలుసా… మన వెళ్ళే చోట మనకి కేటాయించిన టేబిల్ దగ్గరే కూర్చోవాలి. నీ ఇష్టం వచ్చినట్లు తిరిగితే కుదరదు. మన వంతు వచ్చినప్పుడు మనం పెళ్ళి కొడుకుని, పెళ్ళి కూతుర్ని కలవాలి. చూద్దువు గాని అంతా ఎంత ఆర్గనైజ్డ్ గా ఉంటుందో ! ” హరి వివరించాడు,

“ఇదేదో చూడల్సిందే – పెళ్ళిలా అనిపించడంలేదు…ఇంతకీ పెళ్ళికూతురు ఏ దేశం అమ్మాయి? ” రాజారావు కి ఇదంతా కొత్తగా ఉంది.

” అమెరికనే! బ్రూస్ కిది రెండో పెళ్ళి. మొదటి భార్యకి విడాకులిచ్చి దాదాపు ఆరేళ్ళు కావస్తోంది. పెళ్ళి కూతురికీ ఒక కొడుకున్నాడు. వీళ్ళిద్దరికీ ఒక రకంగా సెకండ్ మేరేజే ! బ్రూస్ కి చచ్చేంత ఆస్తి ఉంది. అందుకే ఈ ఆర్భాట మంతా..”

” మరీ విడ్డూరం. జరిగేది రెండో పెళ్ళి – దానికా ఈ ఆర్భాటమంతా.. !” నవ్వొచ్చింది రాజారావుకి.

” ఇక్కడ ఇలాగే ఉంటాయి మావగారూ! మన దేశం లా కాదు..” సుజాత మధ్యలో కల్పించుకుంటూ అంది.

“అవును – బ్రూస్ నాకు దాదాపు పదేళ్ళ నుండి తెలుసు. బ్రూస్ చాలా మంచి వ్యక్తి. మొదటి భార్యతో అతనికి పడలేదు. అమె అదొక టైపు. ఇతను ఎంత ఎడ్జస్ట్ అవుదామనుకున్నా విడాకులు తప్పలేదు. దాదాపు అయిదేళ్ళు ఒంటరిగానే ఉన్నాడు. ఆ నరకాన్ని భరించలేక ఇన్నాళ్ళకి తనకి తగిన వ్యక్తి దొరికిందని చాలా హాపీ ఫీల్ అయ్యాడు. ఒక్కోసారి అతను ఒంటరిగా ఉండలేక రాత్రిళ్ళు తప్ప తాగి పడిన సంఘటనలూ నాకు తెలుసు. అతనికి మనుషులు కావాలి. ఒంటరిగా జీవించలేకపోయాడు. అప్పుడు నేనే చెప్పాను. ఇలా ఒంటరిగా ఈ నరకం అనుభవించడం కంటే ఎవర్నో ఒకర్ని పెళ్ళి జేసుకోవచ్చు కదా అని…ఇన్నాళ్ళకి తనకి తగిన అమ్మాయి దొరికింది…ఐ యాం వేరీ హ్యాపీ ఫర్ హిం ! ”

“బావుంది – కథ…ఇదంతా చూస్తే నవ్వొస్తోంది….మరీ ప్రతీ దానికీ ఫార్మాలిటీస్ పాటిచండం నాకు నిజంగా ఆశ్చర్యంగా ఉంది.. విషయం చెప్పద్దూ..నేకేదైనా టింకూ చిన్న హెల్ప్ చేస్తే, నువ్వు థాంక్యూ చెబితేనే నాకు మొదటి సారి ఆశ్చర్యం కలిగింది. కొడుకుకి తండ్రి ధేంక్యూ చెప్పడమేమిటి? ఇంట్లో వాళ్ళకి థాంక్యూలు చెప్పడం, అమ్మా నాన్నలు కొడుకులకి సారీ చెప్పడం..ఇవన్నీ నాకు కృతకంగా అనిపిస్తున్నాయి…వీళ్ళూ వీళ్ళ కల్చరూనూ..” రాజారావు కి ఈ తంతు విచిత్రంగా తోచింది.

“నాకూ మొదట్లో అలాగే అనిపించింది, కానీ ఏ అలవాటయినా మొదట అమ్మనాన్నలతోనే మొదలవుతుంది. మన ఇంట్లో వాళ్ళ దగ్గరే లేని సభ్యత, అలవాట్లు ఇతరుల దగ్గరెలా వస్తాయి. ఒకరకంగా నాకిది మంచి సంస్కారమే అనిపిస్తుంది…” హరి తన అభిప్రాయాన్ని చెప్పాడు.

“బావుందిరా… అమ్మా నాన్నల దగ్గర కావల్సింది కాసింత ప్రేమ, అనురాగం…ఇలా ధాంక్యూలూ, సారీలు అందిపుచ్చుకుంటే చాలా…?” రాజారావు వాదించాడు.

“ధాంక్యూ సారీలు చెప్పినంత మాత్రాన ప్రేమ లేదని ఎలా చెప్పగలవు? ఏం ? మేము టింకూని ప్రేమగా చూడడం లేదా? అవన్నీ మన కల్చరల్ మిత్ లు…ఐ డోంట్ ఎగ్రీ విత్ యూ !” హరి కొట్టి పారేసాడు.

రాజారావు కి ఇహ వాదన పెంచడం ఇష్టంలేక బరువుగా ఓ నిట్టూర్పు విడిచాడు.

వాళ్ళు పెళ్ళి రెసెప్షన్ హాలు దగ్గర్కొచ్చారు. కారు పార్క్ చేసి లోపలికెళ్ళారు. అతిధులందరూ వారికి కేటాయించిన సీట్లలో కూర్చున్నారు. ఎంతో అందంగా అలంకరించారు.. దీపాల కాంతితో ఆ ప్రదేశం వెలిగిపోతోంది.

పెళ్ళి కొడుకు బ్రూస్, పెళ్ళికూతురు మరీనా చేయి పట్టుకుని నిలబడ్డాడు. ఒకళ్ళ తరువాత ఒకళ్ళు వెళ్ళి విష్ చేసి వస్తున్నారు.

హరి వాళ్ళ వంతు వచ్చింది.

“విష్ యూ హాపీ మేరీడ్ లైఫ్ ! ” అంటూ హరి బ్రూస్ ని విష్ చేసాడు.

“థాంక్యూ! ” అంటూ అమెరికన్ నూతన వధూవరులిద్దరూ షేక్ హేండ్ ఇచ్చారు.

హరి తన తండ్రి రాజారావుని పరిచయం చేసాడు.

“ది సీజ్ రాజా రావు. మై ఫాదర్ ! ”

” నైస్ టు మీట్ యు. హరి టోల్డ్ మి అబౌట్ యూ! హీ లవ్స్ యూ సో మచ్! హీ టోల్డ్ మి హౌ యూ బ్రాటప్ యువర్ యంగ్ కిడ్స్ వెన్ యువర్ వైఫ్ డైడ్! యు ఆర్ రియల్లీ గ్రేట్ ! హరీ ఈజ్ ఎ వెరీ గుడ్ పెర్సన్! వేరీ ఫ్రెండ్లీ ! అఫ్కోర్స్ ! ఇంటెలిజెంట్ టూ! ” బ్రూస్ రాజారావునీ, హరినీ అభినందించాడు.

“ధాంక్యూ!” నవ్వుతూ రాజారావు అన్నాడు.

“మై డాడ్ ఈజ్ ఎ గ్రేట్ పెర్సన్! ఎనీ హౌ, – దిస్ రెసెప్షన్ ఈజ్ రియల్లీ గ్రేట్ ! వండర్ ఫుల్ అరేంజ్మెంట్స్ ! ఆసం డిన్నర్ ! ”

“ధాంక్యూ ! ఉయ్ ఆర్ వేరీ హేపీ యు లైక్డ్ యిట్ ! ఉయ్ విల్ హావ్ అ డాన్స్ టూ…” ఇద్దరూ ఒకేసారి అన్నారు.

“యా యా ! వుయ్ విల్ బి ఎంజాయింగ్ దట్ టూ ! ” హరి వాళ్ళని మరోసారి విష్ చేసి తమ టేబిల్ దగ్గరకొచ్చారు.

ఆ రాత్రి పార్టీ అయ్యే సరికి అర్ధ రాత్రి అయ్యింది. రాజారావుకి ఎప్పుడు ఇంటెకెళిపోదామా అని ఉంది. తన కళ్ళెదుటే కొడుకూ కోడలూ తాగడం అతను భరించ లేకపోయాడు.

వద్దని వారించడానికి పిల్లలు కాదు కదా! చిన్నప్పుడు సిగరెట్ పొగ, మందు వాసన భరించ లేని హరి ఇప్పుడు తన కళ్ళదుటే అవి చేస్తున్నాడు. కాలమూ, ప్రదేశమూ మనుషుల్నీ, మనస్తత్వాలనీ ఎంత మారుస్తాయో కదా! ఇంకెంత ఇంకో రెండు నెలల్లో తన వీసా ముగుస్తుంది. తను ఈ దేశం వదిలి వెళ్ళిపోతాడు. తనూ, తన స్నేహితులూ, ఆ నేలా, ఆ నీరూ, ఆ గాలి… తలచుకుంటుంటేనే ఏదో తెలియని ఆనందం!

ఆ పెళ్ళి విందు రాజారావుకొక కొత్త అనుభవం! ఎవరో ఓ మహాకవి అన్నట్లు అనుభవాల పేజీలే కదా జీవితమంటే! తన పిల్లల ప్రవర్తనల మార్పు అనే అనుభవం అతనికి మెల్ల మెల్లగా తెలుస్తోంది. ఏ అనుభవాల అంచున ఎప్పుడు జారి పడతామో ఎవ్వరికీ తెలియదు.