ఆ శనివారం నాడు సతీష్ వాళ్ళింట్లో వాళ్ళ పాప మూడో పుట్టిన రోజు పార్టీ. ఆ పార్టీకి వెళ్ళటం శ్రీదేవికి అంతగా ఇష్టం లేదుగానీ, నేనే బయల్దేరదీశాను.
“ఐనా చిన్న పిల్లల పుట్టినరోజుకి ఆ వయసు పిల్లల్ని పిలుచుకోవాలి గానీ మనల్నెందుకు పిలవడం?” అంది శ్రీదేవి.
“అదేంటి, ఇంట్లో ఏదన్నా శుభకార్యమైతే మనవాళ్ళని పదిమందినీ పిలుచుకోమా? ఇలాగే కదా అభిమానాలూ సంబంధాలూ నిలబడేది?” అనేశాను.
“ఆ, నిలబడతాయి మీ బాదరాయణ సంబంధాలు!” అంటూ తను విసురుగా లేచి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది.
మనవాళ్ళంటే నాకున్న వీరాభిమానాన్ని మా ఆవిడ చారులో కరివేపాకులా ఇలా తీసిపారెయ్యడం నాకు బొత్తిగా నచ్చలేదు. సతీష్ ఖచ్చితంగా మనవాడే. మా ఉద్యోగాల తీర్లు వేరైనా .. ఏ ముహూర్తాన మా స్థానిక గుడి కమిటీ మీటింగులో పరిచయమయ్యామో .. మా అభిప్రాయాలు అభిరుచులు కలవడం వల్లనేమీ, ఇంచుమించు ఒకే వయసు వాళ్ళం అవడం వల్లనేమీ, మా స్నేహం బాగా ధృఢపడింది. సతీషుక్కూడా నాకులాగానే మన సాంప్రదాయాలన్నా, మన భాషన్నా, మనవాళ్ళన్నా గొప్ప అభిమానం.
దానికి తోడు ఇదిగో ఇలా అప్పుడప్పుడూ పార్టీలు, ఒకళ్ళింటికి ఒకళ్ళు పిల్చుకోవటాలు. అసలు సంగతేవిటంటే, ఆ సాయంత్రం పైరేట్స్ ఆఫ్ ది కరిబ్బియన్ మూడో సినిమా చూడాలని ముందు అనుకున్నాం శ్రీదేవీ నేనూ. శనివారం కుదరకపోతే మళ్ళీ కుదర్దు. ఆదివారం శలవన్న మాటే గానీ వారమంతా వాయిదా వేస్తూ వచ్చిన ఇంటిపనులు చేసుకోడానికీ, రాబోయే పని వారానికి తయారవడానికే సరిపోతుంది గద. ఈ సతీశుడేమో ఏంటో ఆఖర్నిమిషంలో పిల్చాడు. శ్రీదేవికి ఒళ్ళుమండటానికి ఇది కూడా ఒక కారణమనుకోండి. ఐనా సంఘజీవుల మైనందుకు, మనది కాని దేశంలో ప్రవాసమున్నందుకు కాస్త మనవాళ్ళతో రాకపోకలు ఇచ్చిపుచ్చుకోవడాలు ఉండాలని నా ఉద్దేశం. రేపేదన్నా అవసరం పడితే మన అన్నవాళ్ళు తోడుండాలి కదా. ఎప్పుడో రాబోయే అవసరాల్ని దృష్టిలో పెట్టుకుని ఇప్పుడు స్నేహాలు చేస్తామని కాదు, మాటవరసకి చెబుతున్నా.
“పార్టీనించి తొందరగా బయటపడి రాత్రి ఆటకి వెళ్దాంలేవోయ్. రేపు కొంచెం ఆలస్యంగా నిద్ర లేచినా ఇబ్బంది లేదు,” అన్నాను. నాక్కూడా సినిమా మిస్సవ్వాలని లేదు.
పార్టీనించి తొందరగా బయటపడాలని ఎంత ప్రయత్నించినా తొమ్మిది దాటింది. పార్టీ తరవాత సినిమాకెళ్ళే ముందుచూపుతో శ్రీదేవి జీన్స్ వేసుకొచ్చింది. పట్టుచీరల ఆంటీలు తనని ఎలా వెలేసినట్టు చూశారో కారెక్కిన దగ్గిర్నించీ ఏకరువు పెడుతోంది. ఎంత చెడ్డా అర్ధాంగి గనక నేను ఒక చెవ్వు మాత్రం అప్పగించి తను చెప్పేది సగం సగం వింటూ కారుని మల్టీప్లెక్స్ దారి పట్టించాను.
పార్కింగ్ లాట్‌లోకి తిరుగుతున్నప్పుడు శ్రీదేవి సెల్ మోగింది.
“హలో!”
“హాయ్ సిరీ! హయ్యూ డూయింగ్?” నాక్కూడా చక్కగా వినబడుతోంది .. ముక్కుతో రాగాలు తీసుకుంటూ కెంటక్కీ యాసతో తన సహోద్యోగిని ఆండ్రియా గొంతు. ఈ టైములో ఈవిడెందుకు కాల్చేస్తున్నట్టు?
“హాయ్ ఆండ్రియా! నేను బానే ఉన్నా. ఏంటి విశేషం?”
“సిరీ! నీతో ఒక పేద్ద సాయం కావాలీ. శనివారం రాత్రీ, నాకు తెల్సూ, కానీ ఇంకెవర్ని అడగాలో నాకు తెలీలా. నీకు ఏమాత్రం ఇబ్బందైనా చెప్పేసెయ్. నేనర్ధం చేసుకుంటా. కానీ ఈ సాయం చేస్తే మాత్రం నేను చాలా ఛ్ఛాలా ఆనందిస్తా!”
“ఆండ్రియ! ఆండ్రియాఆఆ!! అసలు విషయమేంటో చెప్పు.”
విషయమేంటంటే ఆమె గతవారం వెకేషన్ తీసుకుని తన మగస్నేహితుడు, కాబోయే మొగుడు ఐన హార్లీ గారితో సహా కెంటకీలో అతని అమ్మా నాన్నలని చూడ్డానికి వెళ్ళింది. విమాన ప్రయాణానికి కారుని విమానాశ్రయంలో పార్క్ చేసి వెళ్ళడం మామూలేగా. ఇప్పుడే తిరిగి వచ్చారు. ఎయిర్‌పోర్ట్ పార్కింగ్ లాట్‌లో తమ కారుదగ్గిరికి వచ్చి చూసుకుంటే కారు తాళాలు లేవు. ఆ మహానుభావుడికి అప్పుడు గుర్తొచ్చింది .. అక్కడ కెంటకీలో దిగంగానే తాళాలు జేబులోంచి తీసి వాళ్ళమ్మావాళ్ళింట్లో టీవీ మీద పెట్టాడనీ, తిరిగి బయల్దేరే హడావుడిలో మర్చిపోయాడనీ. అతను ఊరికి కొత్త .. ఇక్కడెవరూ స్నేహితులు లేరు. అపార్టుమెంటు తాళం అదృష్టవశాత్తూ ఆండ్రియా దగ్గరుంది, కారు మారుతాళం అపార్టుమెంట్లో ఉంది, కానీ ఈ రాత్రికి ఇల్లు చేరాలి .. అదీ సమస్య. ‘నువ్వు ఎయిర్‌పోర్టుకొచ్చి మమ్మల్ని ఇంటికి తీసుకెళ్ళ గలవా?’ అని ఆమె వేడికోలు.
ఆమెని ఒక్క నిమిషం ఉండమని (నాకు అంతా వినిపిస్తూనే ఉన్నా) శ్రీదేవి టూకీగా విషయం చెప్పి,
“పద, పాపం ఎయిర్‌పోర్టుకెళ్దాం” అంది.
“గాడిద గుడ్డేం కాదూ. ఈ వారం దాటితే ఈ సినిమా వెళ్ళిపోతుంది. మనకి వేరే పనుందని చెప్పి, వాళ్ళని కేబ్ తీసుకుని ఇంటికెళ్ళమను.”
“ఛ, ఊరుకో. సినిమాని థియెటర్లో కాకపోతే డిస్కొచ్చాక చూడొచ్చు. పాపం వాళ్ళెంత ఇబ్బంది పడతారో. యాభై మైళ్ళ దూరమంటే యాభై డాలర్లేం? కేబ్‌కి ఇంకా బాగా ఎక్కువే పడుతుంది. వాళ్ళకి మాత్రం ఎందుకా అనవసరపు ఖర్చు. పద పద.”
“వెళ్ళి తీసుకురావాలంటే మనకి మాత్రం కాదా ఖర్చు? రానూ పోనూ వంద మైళ్ళంటే టాంకు మూడోవొంతు ఖాళీ అవుతుంది. ఎంత లేదన్నా పదిహేను డాలర్లు.”
“ఆండ్రియా దగ్గర వసూలు చేద్దువు గానిలే.”
“మరి తిరిగిరాని ఈ శనివారపు సాయంత్రపు విలువ? నా అందాల సతీమణితో గడపాల్సిన అపురూప క్షణాల విలువ?”
“నీ అందాల సతీమణి ఎక్కడికీ పోలేదు, నీతోనే ఉంది. ఎయిర్‌పోర్టుకి గంట ప్రయాణం ఎంచక్కా కబుర్లు చెప్పుకోవచ్చు. ఇక సోది ఆపి పద, పాపం ఇప్పటికే వాళ్ళు చలికి బిగుసుకు పోతుండి ఉంటారు.”
జోరుగా హుషారుగా షికారు పోదమా అని ఈలేసుకుంటూ, ఊసులాడుకుంటూ ఒక గంటలో ఎయిర్‌పోర్ట్ చేరుకున్నాం. ఆండ్రియా గుర్తులు చెప్పిన గేస్ స్టేషన్ నాకు పరిచయమే. అప్పటిదాకా గేస్ స్టేషన్లో కాఫీ తాగుతూ చలికాగుతూ ఉన్న వారి జంట మా కారు చూసి బయటికొచ్చారు.
“హాయ్ సిరీ, హాయ్ నావీన్! థాంక్యూ సో స్సోమచ్ ఫర్ గెటింగస్ మేన్!” అని మొదలెట్టింది ఆండ్రియా.
“ముందు కారెక్కండి తల్లీ, సొల్లు తరవాత!” అన్నాను నవ్వుతూ.
గబగబా వాళ్ళ పెట్టెలు ట్రంకులో పెట్టి ఇద్దరూ వెనక సీట్లో ఎక్కారు. కారులోపలే అందరూ పరిచయాలు కానిచ్చి వెనక్కి బయల్దేరాం. ఆండ్రియా వరుడు హార్లీ చక్కగా కొబ్బరిబోండాం లాగా గుండ్రంగా, పొత్రంరాయిలాగా దిట్టంగా ఉన్నాడు.
శ్రీదేవి కబుర్లు మొదలెట్టింది .. అంటే ఇంటరాగేషనన్న మాట. సీఐఏ వాళ్ళు పాఠాలు నేర్చుకోవచ్చు నా ఉత్తమార్ధభాగం దగ్గిర. అవతలి వాడికి నెప్పి తెలీకుండా లాగుతుంది సమాచారం.
ఆండ్రియా చెప్పింది సమాధానం .. ఏవిటంటే వాళ్ళ పెళ్ళి ఫిక్సయిందని. ఆ వివరాలు మాట్లాడుకుని పెళ్ళి అరేంజిమెంట్లు చేసుకు రావడానికే వాళ్ళు కెంటక్కీ వెళ్ళి వస్తున్నారు .. అంటే పెళ్ళి కెంటక్కీలో హార్లీ తలిదండ్రుల వూళ్ళో జరుగుతుందిట. కబుర్ల సందడిలోనే వాళ్ళ ఇల్లు చేరాం. దిగేప్పుడు ఇద్దరూ మహా ఇదైపోయారు మా సహాయానికి. హార్లీ ఒక పదిసార్లైనా చెప్పుంటాడు ఈ సహాయం మరిచిపోలేమని. మేం వాళ్ళని తీసుకురావడానికి పైరేట్స్ సినిమా వొదులుకున్నామని తెలిసి ఆండ్రియా చాలా నొచ్చుకుంది కూడా. వాళ్ళని దింపి మా అపార్టుమెంట్ చేరే సరికి టైము పదకొండున్నర.
పడుకోబోయే ముందు పళ్ళుతోముకుంటుంటే శ్రీదేవి అంది, “ఐతే ఆండ్రియా ఒక రెణ్ణెల్లలో పప్పన్నం పెడుతుందన్న మాట మనకి.”
“వాళ్ళసలే కెంటక్కీ హిల్లిబిల్లీ లాగున్నారు. అచ్చమైన సీమపంది మావసం పెడతారు బార్బెక్యూ చేసి మరీను.” నోట్లో పేస్టు నురగని ఉమ్మేసి సమాధానం చెప్పి మళ్ళీ బ్రష్షు నోట్లో పెట్టుకున్నా.
“ప్రతి మాటకీ పెడర్ధాలు తియ్యకు. మనకి ఒక అచ్చమైన కేథలిక్కు చర్చి పెళ్ళి చూసేందుకు ఆహ్వానం వస్తుంది గదా అన్నాను.”
ఈ ఆడవాళ్ళకి పెళ్ళిళ్ళకి హాజరవడమంటే, అవి ఏ రకమైన పెళ్ళిళ్ళైనా సరే, ఇంత ఆసక్తీ, సరదా ఎందుకో నాకు అర్థం కాదు. దంతధావనం హడావుడి నటించి సమాధానం చెప్పకుండా దాటవేశాను అప్పటికి. కానీ పక్క ఎక్కేప్పటికి ఏవో ఆలోచనలు బుర్రలో సుడులు తిరుగుతున్నై. పెళ్ళి కెంటక్కీలో. ప్రయాణానికీ హోటలుకీ ఖర్చు తప్పదు. సినిమాకెళ్ళే వంకతో సతీష్ ఇంట్లో పార్టీకే చీరకట్టుకోకుండా జీన్సులో ప్రత్యక్షమైన నా ఉత్తమార్ధభాగం ఈ చర్చి పెళ్ళికి చీర కడుతుందని అనుకోను. అలాగని జీన్సు వేసే సందర్భం కాదు. కచ్చితంగా ఒక ఫార్మల్ గౌనుకి టెండరు పెడుతుంది. ఆ పైన వధూవరులకి గిఫ్టు. స్నేహమేరా జీవితం స్నేహమేరా శాశ్వతం అనుకుంటూ నిద్రలోకి జారుకున్నా.
నిద్రలో కల. నేనొక బోనులో బందీగా ఉన్నా. నా కాళ్ళకింద నేల ఎగిసి ఎగిసి పడుతోంది. చుట్టూ సముద్రపు హోరు. నేనున్నది ఒక పాతకాలపు చెక్కల ఓడ! చుట్టూ గాఢాంధకారం, ఆకాశంలో చెప్పలేనన్ని నక్షత్రాలు .. ఎక్కడో భూమికి దూరంగా సముద్ర మధ్యంలో ఉన్నట్టున్నాము. నేనెందుకు బందీగా ఉన్నానో అర్ధం కాలేదు. దాహంతో నాలిక పిడచకట్టుకు పోతోంది. పిలిచినా ఎవరన్నా పలుకుతారా? ఇంతలో ఒక కాగడా నా బోను వేపుకి వస్తోంది. పాత హాలీవుడ్ సినిమాల్లో సముద్రపు దొంగ గెటప్‌లో ఆ ఆకారం .. నెమ్మదిగా దగ్గరవుతోంది. బాగా దగ్గిరకొచ్చాక మొహం స్పష్టంగా కనబడింది .. కేప్టెన్ జాక్ స్పార్రో గెటప్‌లో బోండాం హార్లీ పళ్ళికిలిస్తూ. దిగ్గున లేచి కూర్చున్నాను.