అనురాగ దగ్ధ సమాధి
నేనెవరినో మీకెవరికీ తెలియదు
ఆర్తిసెగతో ఎర్రగా జ్వలించే నీలం నిప్పుపువ్వును
నా చుట్టూ అనాది ప్రాణిని రగిల్చిన
జగల్లీలా కేళికా సప్తవర్ణ జ్వాలా వలయాలుఆ కళ్ళు ఆ అనురాగం కళ్ళు
అనురాగం ఎంత అందంగా ఉండటానికి వీలుంటుందో
అంత అందంగానూ ఉండే ఆ అనురాగం కళ్ళు
లోకమంతట్లోనూ నన్నే చూసే ఆ అందమైన అనురాగం కళ్ళు
నాలోనే లోకమంతటినీ చూసే ఆ అనురాగపుటందమైన కళ్ళు
అనురాగ జలధులై
యుగయుగాల సమస్త ప్రాణికోటి అనురాగాన్నీ
నా పైన అవిరళంగా వర్షించే అనురాగమేఘాలు ఆ కళ్ళుఏమిటీ ఆ కళ్ళు మీకు తెలీదా
మూణ్ణిమిషాల్లా గడిచిన ఐదు శతాబ్దాలుగా
అనుక్షణం చూస్తున్న నాకే తెలియదు
ఆ కళ్ళ అనురాగ నీలిమలో కరిగికలిసి లీనమైపోవటం తప్పఈ హృదయం
రసజ్వలిత దాహంతో వెచ్చగా విచ్చుకున్న నెత్తురుపువ్వు
ఆ మమతల చెక్కిలిచేర్చనిదే
ఈ సెగ చల్లారదుఎర్రని మధువుతో వెచ్చగా చిప్పిలే యీ పెదాలతో
ఆ ఒళ్ళంతా తడవనిదే
ఈ సెగ చల్లారదువేడి నెత్తుటితీగలై సాగిన యీ చేతుల బిగింపులో
ఆ మెత్తని నున్నటి గట్టి శరీరం చిదకనిదే
ఈ సెగ చల్లారదుఈ సాంద్ర లాలసా తప్త వేదనాస్తిత్వం
ఆ ప్రగాఢాత్మీయ సాన్నిధ్య సాయుజ్యం పొందనిదే
ఈ సెగ చల్లారదుఈ శరీరం మూగవోయిన శతతంత్రుల రసవీణ
ఆ శతసహస్ర ప్రకంపనల వేళ్ళు మీటనిదే
ఈ సెగ చల్లారదుఆ శ్వాసలో శ్వాసై ఆ ప్రాణంలో ప్రాణమై
ఆ ఊపిరిలో ఊపిరై ఆ జీవంలో జీవమై
భ్రమించి తపించి క్రమించి శ్రమించి గతించనిదే
ఈ సెగ చల్లారదుఆదిశంకర సౌందర్యలహరిలో పునీతమై తను
రాధామాధవ నైతికాద్వైత సమాగమంలో పవిత్రమై నేను
తనువంతటా మనసైన మనసంతటా తనువైన
నేనైన తనలో పరిపూర్ణమై మేముఈ కామమోక్ష మోక్షకామ అశాంతుల అగ్నిగోళ
మహారణ్యాల కాంక్షా సౌందర్య తాండవ కీలల్లో
దగ్ధమై ప్రభవించి ప్రభవించి దగ్ధమై
రమిస్తే శమిస్తే దమిస్తే శాంతి శాంతి శాంతి